FRED VORSTENBOSCH in de Russische Oeral - in de stad Chelyabinsk - deel 1 -
Na meer dan 30 jaar gewerkt te hebben in vele takken van het toerisme, ben ik , als vrijwilliger inzetbaar via de PUM (www.pum.nl ) .
De PUM is een organisatie van (ex) managers, (en niet alleen in het toerisme), die als vrijwilligers hun informatie en assistentie overdragen aan de zogenaamde 3 e wereldlanden.
Zoals u begrepen heeft, is mijn specialisatie het toerisme.
19/04/08 zaterdag
De bestelde taxi, die me naar Schiphol bracht, komt veel te vroeg aan mijn deur om mij naar Schiphol te brengen. Mijn bagage staat al wel gepakt, maar nog vroeger dan normaal naar Schiphol, alwaar ik toch al zo lang moet wachten. Maar ja, wat is de keuze, ik moet gaan, ik heb toegezegd dat ik West Travel, een middelgrote reisagent (marketing@westtravel.ru ) in Chelyabinsk in de Oeral te Rusland gaat helpen om enige problemen te gaan oplossen op het gebied van toerisme in Rusland, dit naar Europese waarden.
Op dit vroege uur op Schiphol aangekomen, met de wetenschap dat ik veel te vroeg ben, kan ik gelukkig bij de Lufthansa mijn bagage inchecken. Ik heb nog wat cursusboeken in mijn rugzak en nadat blijkt dat ik nog wat kilos ruimte in mijn koffer over heb, stop ik de cursusboeken vanuit mijn rugzak in mijn koffer zodat ik niet zo veel aan rugzak bagage behoeft te tillen. Mijn koffer weegt nu, inclusief de cursusboeken 20.4 kilo. Dat is dus officieel overbagage, maar de medewerkster van de Lufthansa heeft er deze keer geen problemen mee. Wel verteld ze, dat 1 kilo overbagage op een Europa korte vlucht 10,00 zal kosten.
Nadat mijn boardingcards zijn overhandigd, trapt ze mijn koffer door op de transportband naar de bagagekelder. In totaal ben ik 3 uren te vroeg op Schiphol en besluit weer eens heel Schiphol te gaan zien en maar te gaan wandelen. Ik heb nog wat pakjes limonade in mijn rugzak en die moet ik, voordat ik door de douane gaat, eerst leegdrinken, anders kan ik ze wel weggooien. Gedurende mijn wandeling op Schiphol kom ik kennissen uit de reiswereld tegen en gaat men hen een praatje aan. Ik loop verder en kom zowel de winkel van de HEMA en een winkel van Albert Hein op Schiphol (voor de douane ) tegen. Wat gemakkelijk. De winkels zijn niet groot, maar hebben juist die spullen die je nog zou kunnen vergeten hebben.
Ik ga door de douane en ik ga richting de B pier. Ik weet dat er verschillende echte relaxfauteuils daar staan. Gelukkig is er een plaatsje vrij en vlei me daar neer. Ik kan hier, in afwachting van mijn vertrek naar Frankfurt, rustig mijn Zaterdagkrant zeer uitgebreid lezen. De tijd kruipt zeer langzaam voorbij en ik heb de krant alweer weer lang uitgelezen. Ik besluit naar mijn favoriete muziek op mijn MP 3 speler te gaan luisteren. Al verder relaxend wacht ik af tot het mijn vertrektijd is.
Vlak voordat we gaan vertrekken, krijg ik door dat mijn vliegtuig naar Frankfurt een ½ uur vertraging heeft, echter dat zal voor mijn volgende vlucht vanuit Frankfurt naar Ekatarinaburg geen problemen opleveren.
Na een rustige vlucht van circa 45 minuten landen we in Frankfurt.
Ook in Frankfurt heb ik meer dan de tijd. Mijn volgende vlucht is pas over 4 uur en 50 minuten. Ik vind dat niet prettig al dat wachten, maar er is geen alternatief. Ik zoek weer een relaxfauteuil op, zet mijn muziek op de oren, ga uitgebreid op de relaxfauteuil liggen om naar mijn favoriete muziek te luisteren.. Na zon 1,5 uur daar gelegen te hebben, ga ik weer eens de benen strekken en besluit alle pieren van de luchthaven te gaan bezien. Dat worden heel wat kilometers wandelen. Onderwek eet en drink ik wat. Ongeveer 1 uur voor vertrektijd ga ik naar de hal met het nummer B 20, alwaar ik zal vertrekken naar Ekatarinaburg. Heel wat Russen en slechts een enkele Westerse passagier melden zich daar voor de vlucht met Lufthansa naar Ekatarinaburg.
Ik neem weer plaats op een stoel in de wachtruimte en ga verder lezen in mijn boek - Dagboek van een Geisha (aan te bevelen) - In de vertrekhal tref ik een jonge Russische vrouw aan. Ze is lerares Engels en komt net terug uit Californie alwaar ze een cursus in de plaats Monterye heeft gedaan. We hebben genoeg gesprekstof en wat een toeval, in het vliegtuig zitten we naast elkaar. Gedurende de 4,5 durende vlucht hebben we elkaar heel wat te vertellen. Na een poosje wordt het licht in het vliegtuig uitgedaan en dus is het tijd om te gaan rusten / slapen. De vlucht uit Frankfurt vertrok om 20.00 uur lokale tijd en om Nederlandse tijd 00.30 uur komen we in Ekatarinaburg aan. Het is inmiddels daar 4 uren later en dus is het plotseling 04.30 uur, tijd om mijn klokje aan de nieuwe tijd in te stellen.
20/04/08 zondag
De aankomsthal van het vliegveld is modern en strak gepoetst. Door de douane gaan gaat zonder probleem en snel, heel wat anders dan in Moskou . Ook zeer snel komt mijn bagage op de band aan. Ik wandel met mijn bagage snel door de - groene zone - en achter de glazen wand zie ik mijn ophalers al staan te wachten compleet met een bord met daarop mijn naam. Tanya spreekt heel goed Engels, later bleek dat ze ook 4 maanden in de USA heeft rondgereisd en gewerkt heeft bij een Amerikaanse reisorganisatie. Met mijn bagage gaan we, met hulp van de chauffeur, naar de parkeerplaats. Een mooie Volvo staat hier voor mij klaar. Na de parkeerkosten betaald te hebben, rijden we de donker in, naar de grote weg richting Chelyabinsk, mijn eindbestemming.
De afstand naar Chelyabinsk bedraagt 200 kilometer en na enige uren rijden komen we aan bij mijn hotel, gelegen op wandel afstand van het centrum van deze miljoenenstad. Het is nu 07.00 uur in de morgen en ik heb mijn reisje voor nu wel even gehad.
Na wat papierwerk te hebben gedaan bij de receptie van het hotel, ga ik naar mijn 1 persoonskamer. Ik leg me te bed en val al zeer snel in slaap. Rond 15.00 uur wordt ik wakker en ga me verfrissen en mijn koffer uitpakken. Om 19.00 uur wordt ik door het management van West Travel opgehaald voor de eerste kennismaking en een diner.
We wandelen met 3 personen vanuit het hotel naar het centrum van deze stad, het is koud, het vriest. Binnen 5 minuten bereiken we het parkje, waar een immens groot standbeeld van Lenin staat. Diverse typisch Russische oude gebouwen wisselen elkaar af met super moderne, geheel uit glas lijkend opgetrokken gebouwen. De trolleybus rijdt ons al piepend voorbij. Het verkeer is bijna (blijkt later) de gehele dag superdruk. Het is een grote file.
In het centrale park is het een drukte van belang. Veel jongeren zitten in de koude, verliefd op elkaar,zich op te warmen. Velen hebben een grote doorzichtige Coca Cola fles bij zich, maar niet gevuld met Cola maar met bier. Lekker gezellig met elkaar zitten de jongeren met elkaar in de koude hun biertje in het park te drinken. Ze zijn niet luidruchtig, er lopen geen honden en er is geen graffiti te zien.
Oude en jonge wandelaars gaan via de onderdoorgang of naar de Metro of naar het centrum van de stad. Het is daar een drukte van belang. Via deze onderdoorgang steken we de brede en zeer lange Lenin Boulevard over. Autos, trams, bussen, taxis rijden af en aan. Ook in de winkelpromenade, alwaar de winkels praktisch elke dag geopend zijn van 10.00 uur in de ochtend tot 21.00 uur en later in de avond, is het een drukte van belang. Moderne winkels, met westers bekend merken, veel kleding, schoenen en eettentjes kan je hier vinden. Deze wandelpromenade is meer dan 2 kilometers lang en eindigt in een parkje.
Overal staan er banken, zeker om de 30 tot 40 meter. Veel bronzen beelden staan langs de winkelpromenade, die daardoor er heel gezellig uit ziet.
Een van deze bronzen beelden is gelijk aan het wapen van de stad, dat is een Dromedaris. Menigeen laat zich fotograferen op de rug gezeten van dit dier.
Aan deze promenade zit dus niet alleen de Engelse pub maar ook de Ierse Pub, alwaar menig buitenlander die zijn werk heeft in de stad, graag komt om zijn biertje te drinken of lekker te eten en bij te kletsen met anderen . We gaan hier ook naar binnen en deze pub ademt de sfeer van Ierland uit. We drinken wat donkere biertjes en eten in de pub. Het avondeten in de Ierse pub is een aanrader.
Na een gezellige avond te hebben gehad met elkaar, hierdoor hebben kunnen leren wie wat en waarom doet, lopen we terug naar het hotel.
Ik ga naar mijn kamer en kijk wat er op de TV is. Helaas zijn het alleen maar Russische TV nagesynchroniseerd veelal uit de USA programmas..
Dan maar wat lezen en ontspannen en weer naar bed voor de volgende dag.
21/04/08 maandag
Rond 10.30 uur wordt ik met de auto van mijn hotel opgehaald door de sales manager van West Travel.
Maar eerst mijn hotel ontbijt. Op de tweede etage is een klein restaurant. Direct bij het binnenkomen van het restaurant valt het mij op dat het eten zeker niet in een soort van buffetvorm is.
Er is een soort van vitrine (zoals in Nederland bij menig patatzaak is), waar salades, yoghurt, gebakken aardappelen, rijst, pastas, maar zeker geen eten is wat ik normaal ken uit goede restaurants. Aan ieder artikel hangt een prijskaartje.
Ook zijn er twee grote koelkasten gevuld met dranken, maar geen melk, die moet je maar in de supermarkt kopen. Wel is er thee.
Indien je een bestelling doet, wordt alles gewogen op een weegschaal zodat je niet te weinig maar zeker ook niet te veel krijgt. Alles moet verantwoord worden.
Ik doe mijn bestelling en deze keer hebben ze wel broodjes met daarin een soort van gehakt. De broodjes worden in een micro wave gedaan en warm gemaakt, dat gaat ook met andere zaken die warm moeten zijn.
De sleutel van mijn kamer, een soort van plastik creditkaartje, dient ook voor het afrekenen van het bestelde en wordt later bij het uitchecken verrekend met je.
Rond 10.30 uur wordt ik dus opgehaald van mijn hotel en gaan eerst een bezoekje brengen aan andere delen van de stad. Er zijn buiten de bekende oude gebouwen uit een vervlogen tijd ook super moderne gebouwen, opgetrokken uit staal en glas, met veel etages.
Even iets tussendoor over functie beschrijving van het personeel:
Ter informatie: iedere gewone werknemer heet hier - manager -. Ik leg hen uit dat dit niet de juiste vorm is en vertel hun dat manager bijvoorbeeld in Nederland heel wat anders inhoudt dan werknemer.
In een van de hotels heeft West Travel een eigen reisbureau dat veelal vlieg- en treintickets verkoopt aan reizigers. Na de kennismaking met de manager drinken we een kopje koffie en krijgen meer informatie over zijn werkzaamheden.
We gaan nog niet direct naar het hoofdkantoor maar gaan eerste naar 1 van de meer dan 1000 meren kijken die in deze Oblast zijn gelegen. Bij het strand zijn werklieden bezig om het strand te prepareren voor de komende zomer. Op dit moment is het nog veel te koud om er aan te denken om hier in het meer te gaan zwemmen. Terwijl bij ons de bloesems in de bomen bloeien, loopt hier, gezien de koude, nog stukken achter bij ons.
Op de terugweg rijden we naar in groot park in de stad. Hier is veel te doen speciaal voor kinderen. Er is een station plus trein speciaal voor kinderen. De kinderen mogen onder toezicht zelf een ritje met de trein door het park maken, ook zijn er veel speeltoestellen en de natuur is overweldigend, ondanks de koude.
We vervolgen onze weg en rijden langs een van de gebouwen van de Universiteit alwaar duizenden studenten studeren. Het verkeer is zeer druk en voordat we het echt in de gaten hebben staan we weer in de file, die maar langzaam lijkt op te lossen. We kiezen voor een alternatieve route welke voert langs de Alexander Nevski Kathedraal. Weer na veel opstoppingen komen we eindelijk daar aan waar we wezen moeten, de firma West Travel die mij gevraagd heeft om assistentie in toerisme als vrijwilliger hen te helpen. De assistentie die ze vragen is uitgebreid en pittig. De werkzaamheden beginnen om circa 10.00 uur in de morgen en men stopt pas wanneer men voor die dag klaar is, in mijn geval was dat om 20.00 uur. Tussen de middag wordt in een klein restaurant de hoofdmaaltijd genuttigd met daarbij een goede fles bier. Op Zaterdag en op Zondag wordt er ook nog 4 uren gewerkt en zijn er ook veel cursussen gepland. Dus het personeel en de staf maken veel langere dagen dan er in Nederlandse toeristen industrie wordt gewerkt.
Om 20.30 uur gaan we naar een zeer modern restaurant en genieten van een voortreffelijke maaltijd, en weer met een grote fles bier. Gedurende deze maaltijd zingen 2 Russische zangeressen moderne liedjes.
Rond 22.00 uur ben ik weer terug in mijn hotelkamer en vervolg met het schrijven van mijn rapporten en dan, naar bed.
22/04/2008 Dinsdag.
Wat een plezierige verrassing. Toen ik opstond was de verwarming nu niet meer loeiheet maar verrukkelijk lauw. In waarschijnlijk vele Russische steden , in ieder geval die steden waar ik nu geweest ben in Rusland, wordt aan het begin van de winter de stadsverwarming behoorlijk heet aangezet. Meestal kan je die niet naar eigen wensen instellen en dus is het overal heet in huis of de gebouwen. Dit duurt tot ongeveer eind april en dan moet je maar zelf zorgen dat, wanneer het koud is, dat je dan zelf voor verwarming zorgdraagt.
Door dit systeem voelen de kamers en ruimten waarin je verblijft heel heet aan en wanneer je het dan kouder wenst te hebben, dan doe je of de ramen wagenwijd open of de airco aan, dit naar eigen wens. Dat betekend dat wanneer je op straat ben, de mensen in winterkleding rondlopen en dat wanneer ze eenmaal thuis of op kantoor zijn, dat de mensen T shirts en andere kleding dragen gebaseerd op een zonnige zomerdag. Toen ik vanuit Nederland naar Chelyabinsk afreisde was me aangegeven om me vooral in te stellen op de winter en zeker kreeg ik geen informatie over zomerkleding mee. Het resultaat was dat ik de eerste dag eigenlijk wel een beetje voor aap stond met mijn wintertrui aan op het kantoor welke ik adviseerde. Ik had natuurlijk geen zomerkleding meegenomen, dus dat moest ik dan maar anders oplossen.
Het ontbijt in het restaurant, dat in vergelijk met de westerse hotels in deze stad, in mijn hotel, is simpel en niet gebaseerd op de verwende westerse toerist, die alles wil hebben wat ze THUIS ook krijgen. In plaats van broodjes kaas of met jam, eet men liever hier in de ochtend gebakken aardappelen, salades, pasta, rijst en andere zaken.
Ik nam van het buffet 2 broodjes waarvan 1 gevuld met groenten, misschien spinazie - ik kon het niet thuis brengen. In het tweede broodje zat een soort van melkproduct ingebakken. Beide broodjes werden in de micro wave stevig opgewarmd. Een kop zwarte thee en een kartonnetje juice maken mijn ontbijt compleet.
De dagelijkse hoofdmaaltijd is voor de Russen de middagmaaltijd. Wij gingen meestal in de middag rond 14.30 uur pas middag eten in een inpandig restaurant, waar ook de personeelsleden, veelal zelf komen eten. Aardappelen, vlees, vis, soep en drinken er een grote fles bier bij.
Het diner, daar in tegen, wordt meestal in de wat luxere restaurants genuttigd door ons. Weer drinken we er een grote fles bier bij. Proost!
23/04/2008 Woensdag
Vanochtend ben ik gaan wandelen naar het centrum van de stad. Eenvoudig, via de oversteekplaatsen de straat oversteken, vervolgens links, rechts, het parkje door, via de ondergrondse , en dan ben je in minder dan 10 minuten in het centrum van Chelyabinsk. In de ondergrondse oversteekplaats zijn allerlei kleine winkeltjes die van alles verkopen. Frisdranken, bier, sterke drank, broodjes, balpennen, eigenlijk een soort van winkeltjes van sinkel.
Eenmaal weer bovengekomen ga je vervolgens links en voor je zie je een brede en erg lange soort van wandelpromenade met vele luxe winkels, voornamelijk kleding en dat van soort zaken. Geen supermarkt zijn hier te vinden. Waarschijnlijk is het hier de Chelyabinsk Kalverstraat.
Op deze wandelboulevard staan om de ongeveer 20 meter bankjes, waarop mensen zitten te keuvelen, gewoon (ook in de vrieskoude) een boek lezen, gewoon gezellig er zijn en gezien worden. Bij deze bankjes staan op vele plaatsen in brons gegoten beelden zoals: de brave soldaat Schweik, de brandweerman, de schrijver, dieren, een adellijke dame en nog veel meer uitbeeldingen.
Verliefde stelletjes genieten van elkaar al zittend op deze bankjes, ze willen waarschijnlijk graag laten zien dat ze over hun oren verliefd op elkaar zijn. Geweldig!
Winkelende vrouwen sjouwen winkel in en uit, op zoek naar waarschijnlijk dat wat ze nog niet hebben en graag willen hebben. Er zijn diverse kiosken waar je het laatste nieuws en een drankje kunt kopen. Voor iedereen is er wel wat van zijn gading te vinden. Zoals gezegd: aan de promenade zijn vele winkeltjes, van super modern tot wat minder moderne, er zijn zelf twee seksshops.
Ergens op deze boulevard is een treinstationgebouw uit het verleden en staat er in nieuwe glorie bij, alleen de trein vertrekt er niet meer, daarvoor moet je op een andere plaats zijn. Iets verderop staat een imposant beeld van een man die als eerste in Rusland aan atoomsplitsing deed. Op een gedenknaald staat het reeds genoemde wapenschild van de stad, namelijk een dromedaris. Chelyabinsk was gelegen aan de zo bekende zijden route.
In een van de zijstraten van de boulevard zie ik een prachtig kerkgebouw, geverfd in pastelblauwe en witte kleuren. Die wil ik wel eens van binnen bekijken. Er zijn al zo weinig kerken in deze miljoenenstad in deze stad en een blauwe kerk is wel heel apart. Helaas dit kerkgebouw is gesloten. Bij navraag blijkt dat dit gebouw geen kerk maar een Moskee is. Wel typisch is dat het er aan de buitenzijde uitziet als een kerkgebouw met een toren, maar niet aan de buitenzijde de kenmerken van een Moskee heeft zoals de typische dunne spitstoelopende torens er naast. Gezien mijn tijdschema in Chelyabinsk heb ik helaas niet in de - blauwe moskee - kunnen kijken, maar ik heb er wel een foto van gemaakt.
Ik slenter langzaam terug en bevindt me nu op de plaatselijke markt. IJzeren stalletjes, niet te verplaatsen, overdekt tegen de regen en de wind, dat is de plek waar marktkooplieden hun koopwaren aanbieden. Het is er druk.
Het schijnt dat de Russen erg graag lezen en genieten van en moderne - en klassieke muziek. Ik zie op de bankjes mensen musiceren en lezen, alhoewel het toch net vriest.
Bij de volgende voetgangers stoplichten steek ik over en ga ik naar mijn hotel. Het zonnetje schijnt en ik ga, net voor het hotel is een klein parkje, daar in de zon zitten.
Maar mijn taak wacht bij West Travel, hen te adviseren over het Europese manier van toerisme, waar ze veel belangstelling voor hebben.
In de middag pauze zijn we in 1 van de vele zeer moderne hotels in het restaurant Japans gaan eten. Deze keer lukte het mij niet om met de eetstokjes te eten en al snel kreeg ik mes en vork, dat ging me veel beter af.
De hele middag ben ik bij deze reisagent nog bezig geweest om les te geven. Ik heb hun veel aan informatie te bieden en ik hoop dat ik ze, gedurende mijn verblijf alhier, alles kan vertellen wat ze wensen te weten. Indien dat niet kan, weten ze dat ze een complete tekst met mijn - seminar Tourism - nadien nog krijgen, zodat wanneer ik terug ben in Nederland, ze nog zich verder kunnen informeren naar aanleiding van de gegevens op mijn CD ROM.
Vanavond word ik weer in de watten gelegd. We gaan weer modern eten en men neemt daar de tijd voor. Rond 22.45 ben ik weer terug in mijn hotelkamer en kan ik verder werken in mijn rapporten.
Donderdag 21/04/2008
Alhoewel ik op tijd naar bed ben gegaan, kan ik de slaap niet vatten. Gedurende mijn verblijf alhier in Chelyabinsk komt het steeds voor dat ik rond 23.00 uur ga slapen en dat ik rond 01.00 uur weer klaar wakkerben. Hoe dat kom? Ik weet het niet!
Ik besluit om een hoofdstuk uit mijn boek te gaan lezen, ook hierna kan ik weer niet slapen. Ik besluit vervolgens om weer op bed te gaan liggen en naar mijn rustige muziek te gaan luisteren. Uiteindelijk ben ik weer in slaap gevallen. Om naar de Russische TV te gaan kijken had weinig zin voor mij. In mijn hotel zijn alleen maar Russische programmas met veel schreeuwende (lijkt op Amerikaanse TV reclame) langdurige reclameblokken.
Dus toen ik eindelijk lag te slapen begon rond 02.00 uur een ploeg van de gemeente reiniging, met veel lawaai, de straten schoon te maken. Hiervan schrok ik dus weer wakker, het leek, in eerste instantie, er op dat een eskader van militaire tanks voorbij mij hotel door de straten rolde. Om er zeker van te zijn of dit wel of niet zo was, ging ik weer mijn bed uit en zag toen niet de tanks maar de gemeente reiniging die zon herrie maakten.
Nu het weer morgen is en ik naar buiten kijk, staan er al weer de gebruikelijk files met autos die nu in de schoongemaakte straten staan op hun beurt te wachten om metertje voor metertje langzaam zich te verplaatsen. Conclusie: overdag is er geen ruimte voor de gemeente reiniging, dit in verband met de files, om de straten te reinigen, dus moet het gedurende de nacht gebeuren.
Laten we een zien wat de rest van de dag zal brengen.
Er is een grote demonstratie in het centrum van de stad, dat is de reden dat er nu extra grote verkeersopstoppingen zijn. Het verkeer staat nu helemaal compleet vast. Over een korte afstand, waar je normaal 15 minuten over zal doen, doe je er vandaag circa 2,5 uur over. Je kunt maar beter gaan lopen.
Ik weet natuurlijk niet hoelang deze demonstratie zal gaan duren, ik hoop kort, het vriest dat het kraakt, het is niet zo prettig om lang te demonstreren in de koude, denk ik. De demonstranten zijn gepensioneerden, die toch al rond moeten komen van een mini pensioentje. Het is in Rusland zo wie zo geen pretje om alleen van en staatspensioentje te moeten uitkomen. Vaak moet er of extra bij gewerkt worden of naar andere middelen worden gegrepen. In verhouding met deze Russische gepensioneerden hebben wij het in Nederland bijzonder goed, ook wanneer men alleen een AOW heeft.
De reden van deze demonstratie, dus waarom de binnenstad op zijn kop staat is, het openbaar vervoer is voor gepensioneerden tot nu toe of geheel - of bijna gratis geweest. Nu wordt het openbaar vervoer voor de oudjes niet meer gratis en daar tegen protesteren ze, vertelde een kennis van mij.
Vandaag is er in een hotel een reispresentatie van een Russische reisorganisatie. Heel veel mensen hebben toegezegd te komen. De zaal is gereed gemaakt voor de presentatie, eten en drinken is er besteld, echter door demonstratie kwam er bijna niemand. Mensen die onderweg waren naar de presentatie, stuitten op een muur van demonstranten en je kon er echt niet doorheen komen. Er hadden zich velen aangemeld, helaas kon men de presentatiehal niet of nauwelijks bereiken. Dus er waren slechts weinigen gekomen en die gingen ook weer op tijd weg om langzaam schuifelend in het verkeer richting huis te gaan. Er bleef derhalve veel eten en drinken over. Ik heb nog een tijdje kunnen spreken met de vertegenwoordigster van de reisorganisatie, die speciaal voor deze presentatie vanuit Moskou naar Chelyabinsk was gekomen. Na de show, werd ik door mijn uitnodiger gevraagd om zelf nar mijn hotel (½ uur) te gaan lopen, omdat er , volgens hem, met de auto er nog geen doorkomen aan was. Ik vond het gaan lopen best wel even lekker verfrissend. Ik liep naar de inmiddels rustige winkelboulevard en ging richting de Lenin Boulevard, die van oost naar west door de stad loopt en meer dan 15 kilometer lang is.
Ik had beloofd om voor mijn dochter een rood kleurige Matruska te kopen en dat zou je op de Lenin Boulevard kunnen doen. Ik had doorgekregen waar ik dat winkeltje kon vinden en na enige tijd wandelen, me een koude wind in mijn rug, vond ik dit winkeltje, die bol staat van de toeristische zaken. Ik kocht en betaalde de Matruska en vervolgens wandelen ik, nu met mijn neus pal in de koude wind, terug naar mijn hotel.
Vanavond heb ik geen zin om weer buiten de deur te gaan eten. Dat deed ik praktisch tot nu elke dag 2 x per dag. Ik besluit om in het hotelrestaurantje te gaan eten. Rond 20.00 uur ben ik de enige klant in het restaurantje, maar dat geeft niet. Ik ben moe. Ik bestel uit het eenvoudige menu een half liter Russische bier, een salade, pasta en een gegrilde kippenpoot. Praktisch alles wordt afgewogen, daarna op mijn bord gedaan om vervolgens, waar noodzakelijk, in de micro wave te worden opgewarmd. Het is geen luxe maaltijd, ik ga hier gewoon heen om te eten en zeker niet voor de luxe sfeer. Ik reken af en omgerekend betaal ik voor dit - diner - 3,00.
Na de maaltijd ga ik naar mijn kamer, het is nog licht buiten, ik schrijf mijn rapport voor deze dag, lees nog wat in mijn boek en ga vervolgens op tijd naar bed. Welterusten.
Vrijdag 25/04/2008.
Russen hebben bij ons het imago dat ze veel drinken en dus zie je veel Russische dronken Russen. Het is, naar mijn mening, onmogelijk om alle 110 miljoen Russen over 1 kam te scheren, die in een enorm groot land wonen waar in totaal 11 tijdzones zijn. Hoe kan je zon enorm land zo beschrijven. Het is ongeveer hetzelfde hoe de Russen een beeld hebben over Nederland, namelijk: vrije Sex en overal - drugs - te koop. Als dat beeld klopt over Nederland met zijn 16 miljoen mensen, dan klopt het beeld over Rusland dan ook. Ik heb de eer gehad om tot nu in 4 verschillende steden, gedurende 1 maand in Rusland te zijn geweest. Het aantal van massas dronken Russen valt echt mee. Ik denk dat we ook eens de hand in eigen boezem moeten steken en kijken wat er rond ons gebeurd op het gebied van de zogenaamde genotsmiddelen. In totaal gedurende mijn 30 dagen verblijf in de 4 windstreken in Rusland ben ik een paar dronken mensen tegengekomen en voornamelijk op feestjes. Maar misschien was is niet op de juiste plaats, op het juiste moment om deze dronken Russen te kunnen aanschouwen.
In het centrum van de stad zie je enige zwervers, in de vrieskou zitten op een bankje, een blikje bier leegdrinken. Je moet er maar zin in hebben. In ieder geval heb je geen koelkast te hebben om te genieten van je ijskoud biertje.
Wat heel erg opvalt is dat er nergens, de bij ons bekende hondenpoep, op de grond ligt. Dat komt omdat er geen praktisch geen hondenbezitters zijn. Ik ben nu gedurende de 6 dagen dat ik hier ben slechts 2 honden tegengekomen in deze miljoenenstad. Wat een opluchting, geen hondenpoep in de straten, geen bruine glijpartijen. U zou me kunnen zeggen, maar dan zullen er wel veel zwerfhonden zijn. Ik heb er in de velden rond Chelyabinsk slecht 3 gezien.
Het is Vrijdagavond, de dag voor de Orthodoxe Pasen, de avond van de uitbundige Paasvieringen in de kerken. Op straat merk je er praktisch niets van. Chelyabinsk is niet zo kerks In de etalages van de winkels zie je zo hier en daar enige uiting van Pasen, maar beslist niet zo veel zoals je dat in het westen van Europa zal zien. Chelyabinsk is een werkstad, hier wordt geproduceerd en geld gemaakt en uitgegeven.
Ik wordt met 3 andere personen uitgenodigd om in een echt Russisch restaurant te gaan eten. Om 20.15 melden we ons bij het eerste restaurant. Reeds bij de voordeur krijgen we te horen dat het restaurant volgeboekt is. Wel krijgen we de tip dat om de hoek ook een ander Russisch restaurant is en dat we het daar bijvoorbeeld zouden kunnen proberen. De ingang van dit in de kelder gelegen restaurant is er op zijn paasbest aangekleed. Bij de receptie staan kunstig fijn gedecoreerde paaseieren tentoongesteld. Op dezelfde tafel staat een paasbrood met daarin een rood gekleurd ei in schil ingebakken. Ook staan er diverse zoet uitziende taarten ons toe te lachen. Je zou er honger van krijgen. Maar helaas, een vriendelijk uitziende receptioniste verteld ons dat ze uitgeboekt zijn, maar op zon 20 minuten wandelen dat er een ander Russisch restaurant is.
We stappen weer op en na een zeer frisse wandeling in de vrieskoude komen we uiteindelijk in een Russisch restaurant aan. Gelukkig voor ons was er in dit restaurant meer dan voldoende ruimte om hier te gaan eten. Binnen leek het er even op dat het vanavond speciaal - dames avond - is, zo hier en daar zag ik slechts enige mannen en veel dames. Er was live muziek en er werd gedanst, spelletjes gespeeld maar natuurlijk ook gegeten en gedronken.
Wij waren nu met zijn vijven en hadden een rustige tafel met uitzicht op de muziek en wat daar meer gebeurde.
De Russische spijskaart, die ik niet kan lezen, werd ter tafel gebracht en ik zei, zoals ik dat elke avond zei wanneer we uit gingen eten, - verras me maar met jullie keuze ik kan alles eten -. De vraag was of ik wodka lust. Natuurlijk, zei ik, wat is een Russisch diner toch zonder wodka.
We aten eerst de gebruikelijk koude soep (dat hoort zo en is geen foutje van de keuken), daarna werden er allerlei soorten van schaaltjes met daarop verschillende soorten van eten binnengebracht. Op 1 schaaltje waren diverse spijzen met daarbij een soort van witte draadjes (wat het ook mag zijn) die zeer scherp van smaak waren. Ook was er de zachte vorm, de gewone mosterd. Er werd geproost, luidruchtig gelachen, feest gemaakt, gezongen, het was een zeer gezellige boel in dit restaurant.Op een gegeven moment wordt er een schaal met brood en rode kaviaar binnengebracht en op onze tafel gezet, met de daarbij behorende wodka. Eerst proosten, snel het glaasje wodka in je keel gieten en vervolgens genieten van de rode kaviaar.. Dit is voor mij wel een echte verrassing, rode kaviaar. Ik heb nu in Rusland, gedurende mijn bezoeken, witte -, zwarte - en rode kaviaar gegeten, en allen smaakte mij voortreffelijk.
Als dessert hadden we ijs. Het is, volgens mij gastgever, heel gewoon, dat je spijzen bij - en van elkaar proeft. Dat wat je besteld kan ook gegeten en geproefd worden door de andere tafelgenoten. Zo gebeurde het ook met het ijs. De sorbets werden op de tafel gezet, en al keuvelend over ditjes en datjes werden van elkaar ijs gelepeld.
Dit was voor mij een geweldige Russische ervaring, met dank aan mijn gastgevers. We hadden een lekkere borrel op, maar niemand ging dronken de deur uit. We liepen in de vrieskoude naar mijn hotel en namen van elkaar afscheid.
Deel 2 wordt een reisverslag over hoe ik het weekend vierde op het p[laateland van Rusland.
Ziet ook deel 1 reisverhaal over Rusland Oeral Chelyabinsk.
HET WEEKEND BEGINT ook hier op Vrijdagavond.
Vrijdag 25/04/2008.
Russen hebben bij ons het imago dat ze veel drinken en dus zie je veel Russische dronken Russen. Het is, naar mijn mening, onmogelijk om alle 110 miljoen Russen over 1 kam te scheren, die in een enorm groot land wonen waar in totaal 11 tijdzones zijn. Hoe kan je zon enorm land zo beschrijven. Het is ongeveer hetzelfde hoe de Russen een beeld hebben over Nederland, namelijk: vrije Seks en overal - drugs - te koop. Als dat beeld klopt over Nederland met zijn 16 miljoen mensen, dan klopt het beeld over Rusland dan ook. Ik heb de eer gehad om tot nu in 4 verschillende steden, gedurende 1 maand in Rusland te zijn geweest. Het aantal van massas dronken Russen valt echt mee. Ik denk dat we ook eens de hand in eigen boezem moeten steken en kijken wat er rond ons gebeurd op het gebied van de zogenaamde genotsmiddelen. In totaal gedurende mijn 30 dagen verblijf in de 4 windstreken in Rusland ben ik een paar dronken mensen tegengekomen en voornamelijk op feestjes. Maar misschien was is niet op de juiste plaats, op het juiste moment om deze dronken Russen te kunnen aanschouwen.
In het centrum van de stad zie je enige zwervers, in de vrieskou zitten op een bankje, een blikje bier leegdrinken. Je moet er maar zin in hebben. In ieder geval heb je geen koelkast te hebben om te genieten van je ijskoud biertje.
Wat heel erg opvalt is dat er nergens, de bij ons bekende hondenpoep, op de grond ligt. Dat komt omdat er geen praktisch geen hondenbezitters zijn. Ik ben nu gedurende de 6 dagen dat ik hier ben slechts 2 honden tegengekomen in deze miljoenenstad. Wat een opluchting, geen hondenpoep in de straten, geen bruine glijpartijen. U zou me kunnen zeggen, maar dan zullen er wel veel zwerfhonden zijn. Ik heb er in de velden rond Chelyabinsk slecht 3 gezien.
Het is Vrijdagavond, de dag voor de Orthodoxe Pasen, de avond van de uitbundige Paasvieringen in de kerken. Op straat merk je er praktisch niets van. Chelyabinsk is niet zo kerks In de etalages van de winkels zie je zo hier en daar enige uiting van Pasen, maar beslist niet zo veel zoals je dat in het westen van Europa zal zien. Chelyabinsk is een werkstad, hier wordt geproduceerd en geld gemaakt en uitgegeven.
Ik wordt met 3 andere personen uitgenodigd om in een echt Russisch restaurant te gaan eten. Om 20.15 melden we ons bij het eerste restaurant. Reeds bij de voordeur krijgen we te horen dat het restaurant volgeboekt is. Wel krijgen we de tip dat om de hoek ook een ander Russisch restaurant is en dat we het daar bijvoorbeeld zouden kunnen proberen. De ingang van dit in de kelder gelegen restaurant is er op zijn paasbest aangekleed. Bij de receptie staan kunstig fijn gedecoreerde paaseieren tentoongesteld. Op dezelfde tafel staat een paasbrood met daarin een rood gekleurd ei in schil ingebakken. Ook staan er diverse zoet uitziende taarten ons toe te lachen. Je zou er honger van krijgen. Maar helaas, een vriendelijk uitziende receptioniste verteld ons dat ze uitgeboekt zijn, maar op zon 20 minuten wandelen dat er een ander Russisch restaurant is.
We stappen weer op en na een zeer frisse wandeling in de vrieskoude komen we uiteindelijk in een Russisch restaurant aan. Gelukkig voor ons was er in dit restaurant meer dan voldoende ruimte om hier te gaan eten. Binnen leek het er even op dat het vanavond speciaal - dames avond - is, zo hier en daar zag ik slechts enige mannen en veel dames. Er was live muziek en er werd gedanst, spelletjes gespeeld maar natuurlijk ook gegeten en gedronken.
Wij waren nu met zijn vijven en hadden een rustige tafel met uitzicht op de muziek en wat daar meer gebeurde.
De Russische spijskaart, die ik niet kan lezen, werd ter tafel gebracht en ik zei, zoals ik dat elke avond zei wanneer we uit gingen eten, - verras me maar met jullie keuze ik kan alles eten -. De vraag was of ik wodka lust. Natuurlijk, zei ik, wat is een Russisch diner toch zonder wodka.
We aten eerst de gebruikelijk koude soep (dat hoort zo en is geen foutje van de keuken), daarna werden er allerlei soorten van schaaltjes met daarop verschillende soorten van eten binnengebracht. Op 1 schaaltje waren diverse spijzen met daarbij een soort van witte draadjes (wat het ook mag zijn) die zeer scherp van smaak waren. Ook was er de zachte vorm, de gewone mosterd. Er werd geproost, luidruchtig gelachen, feest gemaakt, gezongen, het was een zeer gezellige boel in dit restaurant.Op een gegeven moment wordt er een schaal met brood en rode kaviaar binnengebracht en op onze tafel gezet, met de daarbij behorende wodka. Eerst proosten, snel het glaasje wodka in je keel gieten en vervolgens genieten van de rode kaviaar.. Dit is voor mij wel een echte verrassing, rode kaviaar. Ik heb nu in Rusland, gedurende mijn bezoeken, witte -, zwarte - en rode kaviaar gegeten, en allen smaakte mij voortreffelijk.
Als dessert hadden we ijs. Het is, volgens mij gastgever, heel gewoon, dat je spijzen bij - en van elkaar proeft. Dat wat je besteld kan ook gegeten en geproefd worden door de andere tafelgenoten. Zo gebeurde het ook met het ijs. De sorbets werden op de tafel gezet, en al keuvelend over ditjes en datjes werden van elkaar ijs gelepeld.
Dit was voor mij een geweldige Russische ervaring, met dank aan mijn gastgevers. We hadden een lekkere borrel op, maar niemand ging dronken de deur uit. We liepen in de vrieskoude naar mijn hotel en namen van elkaar afscheid.
Zaterdag 26.04.2008
Paas Zaterdag voor de Orthodoxen in Rusland en andere landen. Volgens zeggen wordt dit Christelijk feest (later dan bij ons dat wordt gevierd) hier praktisch alleen in de kerken gevierd. Naar zeggen schijnt de viering reeds te gebeuren in de nacht van Vrijdag op Zaterdag. Ik heb er echter niets van gemerkt. In andere Orthodoxe streken van Rusland en / of andere landen, wordt het Paasfeest zeer uitbundig gevierd, echter niet in Chelyabinsk. Helaas, ik had het wel eens mee willen maken.
Ik had dus me voorgenomen om de Orthodoxe Pasen te willen meevieren, maar dan wel van het begin tot het einde. Maar zoals ik reeds vertelde HELAAS!
Er zijn wat kerken en de belangrijkste is de Alexander Nevski Kathedraal. Hier wordt ook geen Pasen gevierd omdat deze kathedraal beschikt over een orgel en in Orthodoxe kerkgebouwen is een orgel niet toegestaan. Nu is de Alexander Nevski Kathedraal dan maar een museum geworden.
Uitbundige Paasvieringen ontbreken, het lijkt er op dat Chelyabinsk meer atheïsten dan kerkelijke herbergt.
Het was de bedoeling van mijn uitnodiger om, in eerste instantie, het vrije weekend voor mijzelf te laten, zodat ik zelf verder in de stad op ontdekkingstocht kon gaan. Het liep, gelukkig, toch heel anders, voor mij meer prettig.
Op het laatste moment werd mij aangeboden om meer van het achterland van Chelyabinsk te gaan bekijken.
Zaterdag ochtend komt de auto voorrijden. We vertrekken met zijn drietjes in de auto richting autoweg nummer M 5. Dat is de autobaan die Chelyabinsk verbindt met het 2000 kilometer verder gelegen Moskou. Het zonnetje schijnt, het is weer koud, maar dat mag de pret niet drukken. Chelyabinsk is een middelgrote stad in Rusland - Oeral en heeft iets meer van 1 miljoen inwoners, die voornamelijk in (oude) flats wonen. Een huis met en tuintje is een droom voor menigeen, welke waarschijnlijk nooit zal uitkomen. Rustig rijden we over 4 baans geasfalteerde wegen de stad uit. Van tijd tot tijd moeten voor voetgangers oversteeklichten wachten. Deze lichten welke , zoals bij ons , met de kleuren rood en groen, met dit verschil dat wanneer het licht van rood naar groen gaat, het groene licht aflopend de tijd gaat tellen en op die manier aan de oversteker aangeeft, hoelang men nog de tijd heeft om veilig over te steken. Dat zou ook wel eens gebruikt kunnen worden in Nederland!. Overal.op dit tijdstip en dag, is het tamelijk rustig, er zijn geen files, die er op de werkdagen wel staan. Rustig rijden we uiteindelijk de stad uit en laten de zogenaamde Chroestjof flats achter ons. Eenmaal op de ringbaan aangekomen zie je onmiddellijk al, zowel links als rechts van de weg, houten huisjes, genaamd Datsjas staan. Je vind deze zomerhuisjes (dus niet altijd voor permanente bewoning) door het hele district heen. Ze zien er zeer kleurrijk uit. Veel worden de kleuren, geel, groen en wit gebruikt. Het ene huisjes oogt zeer modern met een fel gekleurd dak, de andere moet wel meer dan 100 jaar zijn, zoals dit bij mij overkomt. Een tijd geleden is er een nieuw Datsja dorp iets buiten de stad gebouw, echter men was vergeten dat dit een zeer waterrijk gebied is, met het resultaat, dat de meeste Datsjas met hun begane grond etage in het water staan. Dat gaat dan je dure investering. Om te huilen voor die eigenaars.
District Chelyabinsk kent meer dan 1000 meren en niet elk meer is vanaf de weg bereikbaar, het zijn er te veel op te weinig mensen. Vaak zie je dan ook dat de Datsjas gebouwd worden bij zon meer zodat je gedurende de zomer, wanneer het dan wel warm is, lekker in het meer kan gaan zwemmen.
We bevinden ons op de twee maal tweebaans weg voor nog een momentje. Regelmatig zie je de politie langs de weg staan om op snelheid te controleren. Dat gebeurd meestal met laser kannonnen. Of de politie staat verdekt opgesteld echter wanneer de gewone automobilist ze ontdekt geeft hij aan de tegemoetkomers op de weg met zijn geeft hij door middel van knipperlicht signalen aan dat er politie staat te controleren. Dit is natuurlijk verboden, echter men doet het toch. Niemand zit te wachten op een bon van oom agent.
Zo van tijd tot tijd, zeker bij gevaarlijke oversteek plaatsen, zoals bij zebrapaden, krijgt men te maken met hobbels in de weg. Men wordt er wel door middel van borden voor gewaarschuwd dat deze in de weg zijn aangebracht, de snelheid moet hier worden teruggebracht tot 20 kilometer per uur. Een spotnaam voor deze heuveltjes op de weg is - geheime politie -. Dus ook kan je beter hier opletten voordat je schade aan je autoveren krijg.
Het is heel druk op de weg, ondanks het feit dat het Zaterdag of zelfs Paas Zaterdag is. De ene - na de andere vrachtautos zijn er te zien. Ze komen zeker niet alleen uit Rusland. Ik zie vrachtautos uit Nederland (2 x), Kazakstan, Zweden, etc. Op 1 van de Nederlandse vrachtauto staat met koeienletters de volgende tekst: - VERS FRUIT UI FRANKRIJK - geschreven. Die zijn wel heel ver van huis, dacht ik. Op de weg bevinden zich natuurlijk ook heel veel personenautos: kleine - , grote - , Luxe SUV autos, veel bij ons bekende westerse autos, maar zo hier en daar ook nog een oude vertrouwde Lada en de nieuwste- en moderne uitvoering van de Lada. Een stokoude Moskovitc auto pruttelt rustig op de autobaan een grote roetwalm achter zich latend. Het rijdt, en dat is wat men er van verwacht en heeft vele tientallen jaren zijn dienst bewezen. Als die auto eens zou kunnen vertellen!
Na ongeveer een ½ uurtje gereden hebben versmalt zich de weg naar 2 x 1 baans, we rijden niet ,meer richting Moskou, nu mag men niet sneller rijden dan 80 kilometer per uur. Het lijkt er op dat men zich er niet altijd aan zal houden. Snelle personen autos proberen langs de 80 kilometer per uur rijdende autos te komen. Dat kan zeer gevaarlijk zijn. Het terrein waarin we rijden is licht geaccidenteerd, en je weet maar nooit wat er achter de volgende, tegemoetkomende heuvel, gebeurd.
Links en recht van deze weg staan miljoenen wit met zwarte berkenbomen. In groepjes staan dennenbomen tussen de berken opgesteld. Er zijn veel meer berken - dan dennen - en / of andere soorten van bomen. Deze enorme hoeveelheid van berkenbomen levert een geweldig schouwspel op. Oogstrelend. De bossen wisselen de goudgele akkers af, die zojuist worden afgebrand (onder controle van de brandweer) om plaats te maken voor een volgende oogst, die later er zal zijn dan in Nederland, dit in verband met de koude hier. Zo hier en daar zie je een piepklein dorpje uit het niets plotseling te voorschijn komen.
Benzinestations zijn er voorlopig genoeg. De benzine kost nu ongeveer 0,50 per liter en dat is heel wat anders dan de 1,50 die we nu in Nederland betalen.
Op een zeker moment verlaten we nu deze laagvlakte en klimmen een paar maal met 12 %. Uiteindelijk zijn we aangekomen in de uitlopers van de Oeral. Het is vandaag Zaterdag 26/04/2008 en hoe hoger we klimmen des te kouder het wordt.
De weg wordt nu slechter, overal ingelegd met stukken beton of asfalt om de weg redelijk te kunnen berijden. Soms lijkt het er op of we over een wasbord rijden. De chauffeur moet hier wel rekening houden, echter ze kent de weg en brengt ons veilig naar de volgende plaats. Onderweg komen we eindelijk 1 kerk tegen welke voorzien is van de bij ons zo bekende Gouden Uivormige Koepels welke met goud zijn bedekt.
Wij rijden nu door de buitenwijk van de stad. Ook hier weer vele gekleurde houten Datsjas . Ook staan er veel gekleurde stenen huisjes, die waarschijnlijk voor permanente bewoning geschikt zijn of gebruikt worden. We rijden langs het bus - en treinstation alwaar het heel druk is. In deze plaats worden opgewacht uit iemand uit deze streek om ons meer te laten zien van de omgeving hier. Maar eerst: het is middagmaaltijd tijd en we zoeken een piepklein restaurant uit, midden in het centrum gelegen. Dit piepklein restaurant is er voor zowel de piepkleine mensjes (kleuters) maar ook voor hun ouders, die hier in een sprookjesachtig restaurant, kunnen recreëren en hun maaltijd kunnen oppeuzelen. Alhoewel met ons geen kleine kinderen meereizen, zijn we toch in dit restaurantje, de warme maaltijd gaan nuttigen. Na de lunch stappen we weer in de auto en gaan richting bergen. We willen wat anders zien dan alleen maar stenen huizen en flats. Overigens valt het direct op dat wanneer je in de buitenwijken van deze stad aankomt, dat er zeer luxe - , pas gebouwde stenen huizen staan. Rond deze luxe villas staan hoge muren om te beletten dat anderen op hun grond komen. Meestal hebben deze luxe villas uitzicht op 1 van de vele meertjes en vaak hebben ze dan ook een zeilboot of een andere boot voor zichzelf ter beschikking, welke vlakbij geparkeerd op de werf liggen..
Zoals gezegd, we verlaten het centrum, met zijn vele winkeltjes en rijden richting de bergen. Ook langs de wegen liggen weer vele kleurrijke houten en stenen Datsjas en ook een hele mooie, volledig uit houten palen opgetrokken kerkje. Al langzaam klimmend over bochtige wegen, verlaten we dit stadje. Na enige tijd geklommen te hebben komen we bij een meer met een haventje, die nu nog voor een groot gedeelte bevroren is. Dat is een raar gezicht, nu nog, eind april 2008. Maar dat schijnt voor hier heel normaal te zijn. De plezierjachten liggen nog op de kant liggen. Deze streek is prachtig en zeker voor natuurliefhebbers en wandelaars en / of rustzoekers. Ik denk echter dat het hier in de echte zomermaanden best wel druk zal zijn. Zo langs de weg staan marktstalletjes en zijn er kinderspeeltuinen. Zo hier en daar zie ik ( te huren?) paarden staan. Ook op deze plek hebben de rijke Russen hun eigen luxe villas laten bouwen, compleet met bewakingscameras en hoge muren rond de woning. Zoals je ook hier ziet: ook rijkdom kent en heeft zijn problemen. We klimmen met de auto nog hoger de bergen in, er ligt zo hier en daar nog wat sneeuw. Er valt zo hier en daar ook nog sneeuwvlokjes. We rijden nog zon 5 kilometer verder, op onverharde wegen, in een prachtig natuurgebied, welke, helaas vervuild wordt door achtergelaten lege bier - en limonade flesjes. Ik zie ook geen prullenbakken om ze in te gooien, maar dat betekend niet dat men toch zelf verantwoordelijk is voor zijn rotzooi op te ruimen en men kan, naar men idee, toch de rotzooi mee naar huis meenemen en daar weggooien? Maar ja we zijn in een ander land met andere gewoonten.
In de verte, in een dalletje, direct gelegen aan het strand van het meer, staat een kasteelachtig modern gebouw, die bij nadere inspectie een luxe kuuroord is. Je kan door middel van de daar geparkeerde -, dure autos, al zien wie het publiek is. Jong en mooi, met geld schijnbaar genoeg. Ik wil de binnenkant zien en wat informatie van dit luxe kuuroord verkrijgen. Bij de receptie aangekomen, staat een onberispelijk geklede jonge dame mij glimlachend op te wachten. In het Engels vraag ik haar om informatie en een folder in de Engelse taal. Helaas spreekt ze geen Engels en of een andere taal en overhandigd mij een folder over het hotel in de Russische taal. Jammer toch, ze glimlacht me toe, maar echter spreekt geen andere taal dan haar moedertaal. Onverrichter zaken keer ik terug naar ons autootje. In de planning stond dat we nu naar een museum gaan om daar bijzondere stenen te gaan bekijken. Toen we er erachter aankwamen bleek het museum gesloten te zijn. Snel nog wat fotootjes maken van deze bodemschatten welke in de etalage lagen en weg zijn we. Het wordt tijd om weer een luxe te gaan eten. In een restaurant, en niet zomaar een restaurant, een luxe restaurant, genieten van het goede van deze aarde. Na uitgebreid getafeld te hebben, gaan we ongeveer dezelfde weg terug naar Chelyabinsk, alwaar we na circa 2 uren rijden bij mijn hotel aankomen. Deze dag was een schitterende ervaring en een complete verrassing voor mij. Bedankt hiervoor!!
ZONDAG 27/042008.
Ook voor vandaag stond er alleen vrije tijd voor mij in de planning. Echter gisterenavond werd ik gebeld met de vraag of ik zin had om naar een echt rustig Russisch dorpje mee te gaan om te gaan barbecuen?.
Ik ben op tijd opgestaan en plan een wandeling door het centrum van Chelyabinsk te gaan maken. Ik begeef me nu op onbekend terrein en zie na enige tijd gewandeld te hebben een prachtig klein - maar fijn Russisch Orthodox kerkje in een parkje voor me liggen. Helaas heb ik mijn fototoestel niet bij me en dus kan ik er geen foto van maken. Na enige tijd rond gelopen te hebben, wandel ik dezelfde route weer terug naar mijn hotel. Voor mijn hotel is er buiten de enige Mac Donald vestiging in deze stad, ook een klein parkje met daarin een stel banken die in een cirkel geplaatst zijn. Het lijkt er op dat er vannacht een bierfeestje geweest is. Op de banken, op de grond liggen tientallen (Nederlands merk) bierflessen., die later op de dag door de gemeente reiniging worden opgeruimd.
Om 11.00 uur wordt ik door twee dames, die voor West Travel werken, opgehaald voor de BBQ. De ene vrouw is Svetlana en ze is de moeder van de meereizende dochter Xenia. De moeder spreekt enige woorden Duits en de dochter spreekt meerdere woorden Engels. Dat wordt een grappige communicatie. Maar goed, moeder en dochter hebben me uitgenodigd voor deze BBQ te houden in hun eigen meer dan 100 jarige Datsja.
De weg welke we gisteren namen om de stad uit te rijden volgen we gedeeltelijk. In plaats van de grote weg M 5, welke naar Moskou gaat, te volgen rijden we via 2 baanswegen via wegen en plaatsen die ik nog niet gezien heb. Ook nu weer zijn er onderweg kleine nederzettingen met kleurrijke houten en stenen Datsjas.
Eenmaal het stadsgebied achtergelaten te hebben, wordt het wel heel erg rustig op de wegen. Soms komen we een auto tegen. Wandelaars, die zie je niet, de afstanden zijn te ver om te lopen. Na ongeveer 1 uur rijden door een afwisselende streek, kom je in praktisch niemandsland een begraafplaats tegen. Hier heerst rust en dood. De graven zijn met grote grafstenen met teksten bedekt en er liggen vele bloemen, ondanks het feit dat hier geen bloemen maar riet groeit en dat bloemen, mede door de vrieskoude, erg duur zijn.
De weg slaat naar rechts af en enige minuten later krijg ik te horen dat hier het dorpje is waar we gaan BBQ en. Geplakt tegen een meer, waar in de zomer en watersport wordt gedaan en kan worden gezwommen, ligt een rustiek eeuwenoude dorpje. De eerste huizen , welke ommuurd zijn, zijn de zomerhuizen van rijke Russen. Er zijn er maar een paar van deze stenen dure en luxe villas. Je ziet ze steeds meer en ik denk dat dit goed voor het dorpje is dat er meer en meer rijkere mensen gaan wonen, anders is zon dorpje ten dode opgeschreven. De weg bestaat niet meer, over hobbels en bobbels rijden we het dorpje in. Na een korte tijd, krijg ik te horen: we zijn er. De Lada, alwaar we de rit naar dit dorpje reden is een Lada nieuw model, toch wel enkele jaren oud, wordt voor de poort geparkeerd en het slot van de poort wordt geopend zodat we de auto kunnen uitladen .
Eerst vertel ik u over het huisje: zoals gezegd is het meer dan 100 jaren oud. Het is kleurrijk, de verf zit er waarschijnlijk al tientallen jaren op. Er is wel elektriciteit in dit huisje maar daarmee houdt alles op qua de faciliteiten. Er is een soort van open keuken, 2 slaapkamers en een woonkamer, allen zeer sober gemeubileerd. De keuken beschikt over een metalen fornuis die, direct na aankomst, wordt aangestoken door middel van oude kranten en blokken berkenhout. Hiermede verwarm je niet alleen het huisje mee, maar daar kook je ook op. Ook het gewone (dus geen drinkwater) water, die de regen gebracht heeft en opgevangen wordt in een oude badkuip in de tuin, wordt voor vele doeleinden gebruikt en niet alleen om de tuin mee te begieten. Ook om de WC er mee schoon te spoelen en / of de was mee te doen. Drinkwater, in grote doorzichtige flessen, met een inhoud van rond de 10 liter, neem je mee vanuit de stad. Het dorpje kent geen drinkwater die uit de kraan komt (zoals overigens in waarschijnlijk heel Rusland). De inhoud van deze plastik flessen wordt opgeslagen in een grote - en koele melkbus. Voor de koeling is er geen ijskast in huis. Op dit moment is het er al koud genoeg, maar gedurende de zomermaanden is er onder de vloer een grote - en koele ruimte die daarvoor gebruikt wordt. Er is wel een waterkraantje boven de gootsteen. In een rond - en plat vat kan men ongeveer 5 liter water kwijt, die wel of niet opgewarmd ondermeer wordt gebruikt voor bijvoorbeeld het doen van de afwas. Het (vuile) afwaswater die in de gootsteen verdwijnt wordt direct hieronder opgevangen in een metalen emmer en dit water kan bijvoorbeeld weer hergebruikt worden voor ondermeer het begieten van de bloemen in de diverse tuinen die tot het huisje behoren. Vroeger hebben, in de inpandige stallen bij dit huisje ook koeien en geiten gewoond.
Omdat er wel elektriciteit is kan men wel elektrisch koken echter om kosten te besparen kookt men op het houtfornuis. Hout is er meer dan genoeg. Onderweg hierheen zagen we miljoenen berkenbomen. Men heeft wel licht, maar geen radio en TV hier of andere luxe zaken. De huiskamer is aan de voorzijde van het huisje gelegen en heeft een spiegelkast, 1 tafel, 2 stoelen en fauteuils. De beiden slaapkamers zijn heel eenvoudige, compleet met ijzeren bedden. Achter het huisje is het erf en hierin staan twee houten gebouwtjes. Een hiervan heeft een BANJA (Russische sauna - wordt niet gemengd door vrouwen en mannen tezamen gebruikt) en een simpel toilet. Dat toilet is eigenlijk een zitplaats (met bont op de bril - (het kan heel koud in de winter zijn en dan met je blote billen hierop gaan zitten en dan eventueel vastvriezen!) en wanneer je de behoefte gedaan heb, haal je water of uit de badkuip buiten of nam je het water uit de emmer mee die in de keuken staat, en spoel je daarmee gewoon je gedane behoefte mee weg. De stank valt wel mee denk ik, onze menselijke uitwerpselen mengen zich met de uitwerpselen van de dieren die toen in de stal stonden.
Ook heeft iedere Datsja zijn eigen houtopslag schuur en een andere multifunctionele schuur waar allerlei spullen worden opgeslagen.
Het vriest en zo hier en daar vallen weer sneeuwvlokken. Vandaag gaan we in de openlucht BBQ en.
Menig ingrediënten zijn met de auto meegenomen naar deze datsja , ten dele voor de bevoorrading en het andere deel voor deze BBQ. Terwijl Xenia het vlees voor de BBQ prepareert, organiseert Svetlana de BBQ. Deze wordt snel nog even gemaakt. Een rij van bakstenen wordt in een vierkant, twee rijen hoog, op een stenen ondervloer geplaatst en dat is de BBQ, functioneel een het werkt zeer goed. Met oude kranten en berkenhout wordt de BBQ aangestoken, de ouderwetse manier. Xenia is heel hard bezig om de courgettes te schillen, in stukken te snijden en te voorzien van een zoute bovenlaag. Deze worden ook op de BBQ gebruikt. Xenia maakt salades, heeft zeer zoute vis (een soort van harig, die mij overigens heel goed smaakte) meegenomen, snijdt brood, kortom is bezig met de voorbereiding van de maaltijd in het nog immer koude huisje. We houden dus gewoon onze winterjassen aan, ook straks wanneer we gaan eten.
Het vuur brandt al aardig en wanneer de tijd ervoor rijp is wordt het vlees op de BBQ geroosterd totdat het gaar is. Omdat te bespoedigen wordt op het reeds geroosterde deel van het vlees een soort van Seven Up gesproeid om het vlees niet te laten uitdrogen. Uiteindelijk gaan we aan tafel en zoals veelal gebeurd, we hebben veel te veel eten bij ons om allen te worden opgegeten. De Russische ham en gele kaas smaken overigens voortreffelijk.
Na ons tegoed te hebben gedaan worden de overblijfselen van de maaltijd weer ingepakt en kunnen weer thuis bij de dames worden gebruikt voor de volgende maaltijd. De verpakkingen en voedselafval worden in de nu nog brandende kachel geworpen en worden er in verbrand. Er blijft geen rotzooi over, in dit dorpje zorgt men voor zichzelf, er komt geen gemeente reiniging.
De BBQ wordt met het afwaswater geblust, de auto weer ingepakt, en na alles afgesloten te hebben, rijden we weer rustig naar Chelyabinsk. Het was een heel aparte ervaring voor mij om eens te kunnen binnenkijken in een Datsja.
Nogmaals hierbij mijn dank aan moeder Svetlana en dochter Xenia voor alle moeite voor mij getroost.
Maandag 28/04/2008.
Vandaag mijn laatste adviesdag. Vannacht om precies 00.00 wordt ik opgehaald door Tatjana en de chauffeur om mij naar het vliegveld van Ekatarinaburg te brengen, een rit van 200 kilometer in het pikdonker. Ik heb nauwelijks geslapen in mijn hotel en val al snel voor een korte pauze in slaap. Aangekomen bij het vliegveld, we zijn weer veel te vroeg, blijven zowel de chauffeur en Tatjana bij mij totdat ik door de douane kan gaan. Na enige tijd wordt er in het Russisch en in een zeer duidelijk Engels opgeroepen dat het vliegtuig met vertrek naar Wenen gereed staat voor instappen en vertrek. Ik stap in, ga zitten en spoedig na vertrek stijgen we op. Na circa 4 ½ uur gevolgen te hebben arriveren we in Wenen.
Ik wandel naar een andere gate en na circa 1 ½ uur wachten vertrekt mijn vliegtuig naar Amsterdam. De taxi brengt me naar huis.
Het was het reisje wel, veel ervaringen, vele lieve mensen die me in de watten gelegd hebben, hiervoor mijn dank.
"FRED VORSTENBOSCH IN ASTRAKAHN RUSLAND JULIA HAAR VERHAAL.
Als vrijwilliger en als toerisme expert reis ik naar verschillende landen, welke ik gratis assisteer met mijn informatie. Mei 2006 was ik in Astrakahn, gelegen tegen de uitlopers van de Wolga Delta in Rusland. Hierover heb ik een reisverhaal geschreven hoe ik het ervaren had om daar te zijn.
Gedurende mijn verblijf had ik twee vertaalsters die mijn seminars vertaalde vanuit het Engels naar het Russisch. Aan beiden, te weten Julia en Alina, heb ik gevraagd iets te schrijven over hun cultuur, met als doel ons te laten weten, hoe mensen leven, ervaren en genieten in hun oude stad. Eerder heeft U het verhaal over Alina kunnen lezen.
Nu is het de beurt aan Julia, een jonge studente Engels en Duits aan de Universiteit van Astrakahn, die in het afstudeerjaar toen zat en nu Cum Lude geslaagd is in de talen Engels en Duits.. Om niet afhankelijk te zijn van de portemonnee van haar ouders, geeft Julia Engelse les aan dezelfde Universiteit waar ze afstudeerde.
Nu is Julia naast haar job ook nog bezig met een doctoraalstudie, alwaar ik aanneem dat Julia weer met hoge cijfers in zal slagen, of inmiddels daarin geslaagd is
Kortom Julia is een doorzetter.
Nu zou u kunnen denken dat zo'n studiebol een geweldig salaris zal verdienen. Ik ken haar salaris en kan U melden dat U waarschijnlijk hiervoor niet gaat werken. De salarissen voor leraren zijn bijzonder laag te noemen.. Ook doet Julia vertaal werkzaamheden en dat is toch niet zo eenvoudig. Vandaag treed Julia op als vertaalster voor een toerisme expert en morgen iemand uit de glastuinbouw of voor iemand met een andere achtergrond. Dus niet zo eenvoudig. Julia woont bij haar ouders in en is erg verliefd op Sasha, haar vriendje, die onlangs nog in Moskou een curcus ging doen.
Sasha werkt als ingenieur bij een technisch bedrijf en bezoekt van tijd tot tijd Oostenrijk en Duitsland voor zijn werk, alhoewel hij geen Duits spreekt.
Ze hebben een nieuw flat gekocht en deze zal klaar zijn in October 2008.
Op mijn vraag aan Julia of ze dan gaan trouwen, komt ze met een ontkennend antwoord.
Ze gaan trouwen in de zomer (2009?) wanneer het decor welke ze zich voorgesteld heeft, (bloemen, mooi weer) perfect voor trouwen is. In tussentijd kunnen ze nog verder sparene voor hun uitzet. Voor jongeren in Astrakahn is het niet alleen winkelen. Ze weten dat je iets kunt bereiken door te studeren.
Hieronder is Julia haar verhaal. Geniet ervan.
Elke reiziger verzamelt informatie, over de landen, steden en dorpen die hij bezoekt. Dat kunnen feiten van historische waarden zijn of via verschillende foto's, boeken, computer en wat dan al niet meer. Maar niet iedereen heeft de kans om het leven in een land van de binnenkant uit te kunnen zien en dat betekend dat een gast van de ontvangende partij alleen sommige aspecten van het leven en van het land te zien krijgt, hun cultuur te kunnen aanraken, meer te weten komen over hun gebruiken en tradities. Maar vaak willen we ook graag meer weten over de ideetjes en de mentaliteit van de mensen aldaar, om te leren op welke manier mensen daar leven, denken, over hun karakter of over speciale zaken van het land of stad die daar plaatsvinden. Wanneer U dat ook wenst, dan weet u waarover ik spreek. En ik ga U iets vertellen over sommige van de tradities die plaatsvinden in het zuiden van Rusland in de plaats Astrakan gelegen aan de Wolga Delta die uitloopt in de Kaspische Zee.. KASPISCHE ALEXANDRIA - ZUIDELIJK VENETIË - of ook wel LIVERPOOL, Vele beroemde mensen vergeleken de stad Astrakan met deze mysterieuze plaatsen. Astrakan is de stad met de vele bruggen, en er zijn er erg veel. Niet zo lang geleden is er een nieuwe brug bijgekomen in onze stad en deze werd direct een beroemde brug, het heeft een wel heel romantische naam:
- DE BRUG DER VERLIEFDEN - . Deze brug is erg mooi: er zijn bankjes langs de brug welke omringd zijn door bloembedden. Er is ook zacht licht dat gedurende de avond schijnt en een speciale guirlande van kleine lichtjes die al zichtbaar zijn vanaf een grote afstand. Jonge mensen komen naar deze brug om samen de tijd door te brengen en deze brug is een speciale plaats geworden voor die mensen die willen gaan trouwen. Op de trouwdag komen de bruid en de bruidegom naar deze brug en binden er een blauwe - en roze lint aan, welke symboliseert hun toekomstige kinderen, alwaar het blauwe lint staat voor jongens en het roze voor meisjes. Tevens sluiten het koppel een slot op deze brug aan, welke het symbool is van dat de twee liefhebbende delen van het slot en symboliseren het een worden met elkaar. Natuurlijk is deze traditie erg individueel en elk stel kiest voor henzelf om dit wel of niet te doen. Jonge mensen houden er ook van om in het Kremlin (park met klooster) te gaan wandelen, het is belangrijkste versiersel in de stad Astrakan. Het is een echte parel, bij wijze van spreken. Men zegt dat toen Peter de Grote (de eerste keizer van Rusland) het Kremlin zag, dat hij vertelde dat geen ander monument met zo een schoonheid in Rusland te vinden was en hij gaf opdracht om hetzelfde Kremlin gebouw te bouwen in de noordelijke gelegen stad Sint Petersburg. Op het grondgebied van het Kremlin zijn er speciale bankjes alwaar mensen rustig kunnen zitten. De volgende interessante plek is het Zwanenmeer. Zijn naam heeft het te danken aan de mooie witte zwanen die in het meer leven in een speciaal voor hen gebouwd huis. Het is een klein kunstmatig meer alwaar het heerlijk is om rond te wandelen, rust te vinden en sommige mensen hebben daar hun picknick nabij het water. In de winter is dit meer de beste plaats voor zowel kinderen als volwassenen om te gaan schaatsen en veel lol te hebben. En natuurlijk, de meeste populaire plaats voor zowel jong en oud is de Wolga kade. Er langs wandelen wanneer het avond is, wanneer jouw adem wordt gemixt met de geur van het water, al kijkend naar de pittoreske zonsondergang. Aan deze kade zijn er een verscheidenheid aan cafés en ook een hotel op het water alwaar je kunt rusten, naar de muziek luisteren, dansen en wat nog meer! Naar de bioscoop gaan, is ook een erg populair amusement onder de jongeren. Er zijn 4 bioscopen in Astrakan. De oudste en meest beroemde is de - Oktober - en op hun grondgebied is een schitterende - wintertuin - alwaar men zeldzame planten kan vinden, foto's te nemen of gewoon op een fijne manier de tijd door te brengen. Pas geleden is er een entertainment centrum in Astrakan gebouwd. Het is een modern gebouw alwaar je op een ontspannen manier goederen en souvenirs kunt kopen. ook is er een café en 6 bioscopen.
Natuurlijk zijn er vele tradities en speciale dingen die bewaard zijn gebleven in Russische families en deze verschillen van familie tot familie.
Maar het belangrijkste hier is dat de mensen hier warm van hart zijn en erg gastvrij. Astrakan zelf kan gezien worden als een smeltkroes van mensen en gewoonten, mede gezien het feit dat Astrakan toen gelegen was aan de caravanroutes, daarom zijn er vele mensen van verschillende naties en geloven die op een vredige manier met en naast elkaar wonen en leven. Het is een unieke stad waar het soms op lijkt dat de tijd even stil is komen te staan omdat er niet zoveel moderne dingen zijn zoals in grote steden, er zijn nog steeds vele oude gebouwen met een geweldig mooie architectuur. Astrakan wordt ook vaak aangeduid als een groot dorp dit omdat deze stad niet zo bijzonder groot is en dat op iedere stap je doet je altijd wel vrienden en kennissen tegen zult komen. Dus als je de wens hebt om door de straten en langs de oever van de visrijke Wolga en over de bruggen van mijn stad te wandelen, het Kremlin met eigen ogen te zien en om onze stad te zien met een levende historie, dan ben je meer dan welkom.
Als vrijwilliger toerisme specialist voor de PUM (www.pum.nl ) ben ik in mei 2006 naar Astrakahn geweest. Hieronder treft u mijn reiservaringen aan ineen gedeelte van Rusland waar weinig Nederlanders geweest zijn, dus voor de ontdekkers en cultuurliefhebbers onder u, een ware ontdekking.
Even wat voorinformatie over de streek
Astrakahn is het rijk van grote en kleine eilanden, bedekt met vele soorten planten en grassen, bossen en goud rivierzand. De Wolga Delta waar vele soorten (ook zeldzame) vogels leven. Dit rijke en fantastische, unieke deel van Rusland is gelegen is in het Zuiden van Aziatisch Rusland, en kan gezien worden als een aantrekkelijk toeristen bestemming voor hen die meer willen dan strand alleen.
Het klimaat: op verschillende plaatsen is het zonnig tot ongeveer tot 300 dagen per jaar, natuurlijk kan je je hier geweldig ontspannen en genieten van al het moois wat ik verder op zal beschrijven..
Hier is er alles of bijna alles aanwezig om een tijdje om te relaxen en te gaan genieten van het mooie dat deze streek van Aziatisch Rusland U heeft te bieden.
Geniet niet alleen van de stilte maar ook van het tumult van de vogels, het grenzeloze schone - en warme water, landschappen welke oogstrelend zijn.
Hier vind je een zeldzame combinatie van de warme zon, de koele winden en de verfrissende combinatie van lucht en water.
Op dit grondgebied kunt u kwekerijen van lotusbloemen bezoeken - deze fantastische bloem die met vele Indische, Chinese, Vietnamese legenden wordt omringd.
Wanneer de lotusbloem tot bloei komt, verandert de heldere kleur van roze tot licht en vervolgens tot bijna wit. Dit hangt af van de intensiteit van de zonnestralen, wolken en zelfs de wind. De lotusbloem, een mooie -, zachte - en grote bloem, boven het water oppervlakte. Zijn bladeren kunnen in diameter 80 centimeters.bereiken
In Astrakan leven ongeveer dertig soorten zoogdieren. Het grootst van hen is het wilde everzwijn. Er zijn hier bevers, muskusratten, raccoon honden, otters, waterratten, vossen, hazen, etc.
En wat dacht u hiervan, vissers!
Hier leven meer dan 56 soorten vissen. Bent u een goede visser, heeft u het juiste aas, dan kunt u katvis, snoek, Zeer grote karpers tot 25 kilo per stuk aan toe en natuurlijk ook andere soorten vissen vangen gedurende de periodes April tot November.
En wat dacht U van het paradijs voor ornithologen!!
In de Wolga Delta leven er meer dan 260 soorten vogels., Die vliegend van Afrika, Iran, en India hier zijn gekomen.
Ook in de zomer is mogelijk om pelikanen, aalscholvers, witte -, zilver - en gele reigers te zien, maar ook flamingos..
Bekijk de belohvosty adelaars -, fazanten en de in de Wolga Delta levende kolibries.
Het mogelijk om er zo maar heen te gaan, maar het is beter om een excursie te boeken bij een lokale toeroperator. Zij hebben vergunningen en weten precies waar ze moeten zijn, dit in samenspraak met U. Zei kennen hun streek het beste en deze kunnen niet allen de Russische taal spreken, maar ook lezen. (Cyrillisch schrift).ZZe zorgen voor een goede vertaalster die u behulpzaam zullen zijn.
Er worden ter plaatse vele soorten van vis en jacht programmas aangeboden, vraag uw lokale toeroperator er naar en bezoek hun internet sites.
Tourist Company.Zesar (eind augustus is nu hun Russische Internet site ook in het Engels)
U kunt bovengenoemde @ mail adressen in de Engelse - of Duitse taal schrijven.
Mijn reisverhaal:
Welkom in Astrakahn - Basis informatie.
De stad Astrakahn is gesticht in 1558 op het land van vele oude beschavingen. Nu in de 21 e eeuw bevestigd opnieuw de recent gedane opgravingen van 3 steden uit de 8 e eeuw zijn historische achtergrond. Gelegen aan de Wolga, vol met verschillende architectonische stijlen uit verschillende epochen, vol met interessante culturen en tradities. Gelegen op de kruising tussen Oost en West en gelegen aan de beroemde ZIJDE ROUTE.
De stad bewaard en hersteld zeer zorgvuldig de culturele en architectonische, maar ook de religieuze tradities uit meer dan 130 verschillende bevolkingsgroepen aldaar.Hier is de plats waar de Wolga in de Kaspische Zee stroomt, via een Delta verdeeld in circa 800 kleine - en grote rivieren. De Wolga is de kortste verbinding naar het Europese gedeelte van Rusland met de landen van de Caucasus en Midden Azië, en ook met Iran, India en Pakistan.
Via diverse kanalen is de Wolga verbonden met Asov -, de Zwarte Zee, de Baltische Zee en de Witte Zee. In en rondom Astrakahn is een unieke biosfeer met een indrukwekkende flora en fauna. Jachtgronden in de Wolga Delta maken het een favoriete plek voor jagers en sportvissers. Toeristen komen hier van al over de wereld. Het is een indrukwekkende ervaring om in de Wolga Delta te reizen en de Kaspische roos en de Tsaar Lotus te ontdekken. De Tsaar Lotus is familie van de Lotusbloemen in de Indiase Ganges en de Afrikaanse Nijl.
De Astrakahn regio is bekend om zijn landbouw en levert ondermeer: Watermeloenen, tomaten en andere groentensoorten Het wordt ook wel de groentetuin van Rusland genoemd.
Astrakahn stad telt ongeveer 500.000 inwoners.
Op 30/4 vertrok ik uit Amsterdam met een Airbus van Aeroflot naar Moskou. Deze vlucht duurde ongeveer 3,5 uur. Gedurende deze vlucht was er een goede service en waren er keuze maaltijden, natuurlijk kon je ook allerlei bekende - en onbekende drankjes gratis krijgen. Sterke dranken en wijn waren ook beschikbaar voor de reizigers. Gedurende de vlucht kwam ik in contact met een jong Russisch gezinnetje die me direct aanbod om een glas wodka met hen te drinken uit een fles die ze zelf hadden meegenomen en die aan het einde van de vlucht leeg was. Ze waren op vakantie geweest bij hun Nederlandse vrienden, die ook bij hen in Rusland op vakantie waren geweest. De Rus vertelde dat hij al heel wat van de cultuur van Nederland gezien had. De Russische familie woont op 100 km. van Moskou, en zoals dat in Rusland gaat, vrienden kwamen ze per auto even ophalen van het vliegveld.
Ik vertelde hem over het doel van mijn PUM reis en hij vertelde mij over zijn vakanties in Nederland maar ook over zijn vakanties in Egypte en Turkije.
Voordat ik het wist landen we op de internationale luchthaven van Moskou. Ik vroeg hem mij te willen helpen op het vliegveld omdat ik het idee had dat dit nogal moeilijk zou gaan. Achteraf gezien viel het allemaal mee. Misschien kwam het omdat ik de Russische taal niet machtig ben. Eenmaal aangekomen in de transitgang van het vliegveld, stond er een medewerker van Aeroflot met een blaadje in zijn hand met daarop het woord Astrakahn, op me te wachten en vroeg me vriendelijk om met hem mee te gaan voor mijn doorvlucht naar Astrakahn. Hij maakte de reisgegevens voor mij in orde, ik kreeg mijn boarding card. Vervolgens ging ik zonder problemen via de douane naar de bus die me naar de transfer bus bracht.
Wanneer men in Moskou landt, dan komt men aan in terminal 2 (internationale vluchten). Echter ik moest naar terminal 1 ( nationale vluchten) en terminal 1 kon men zien liggen aan de andere zijde van terminal 2, echter: de transfer bus (pas op: niet ingaan op aanbod van taxis die je hiervoor heel veel geld vragen - de transfer bus is gratis) moest helemaal om alle landingsbanen heenrijden wat ongeveer een afstand van meer dan 5 km. was, duurde het een tijdje voordat ik op terminal 1 aankwam.
Een vriendelijk ambtenaar op dit vliegveld vroeg me al glimlachend om mijn paspoort en boarding card te mogen zien en vervolgens werd mijn bagage en schoenen gescand voor de veiligheid voor de volgende vlucht. Helaas had ik vergeten om Roebels te wisselen en zat ik op een droogje in deze terminal. Ik had nog ongeveer 1,5 uur de tijd voordat mijn volgende vlucht zou gaan en gelukkig had ik in mijn persoonlijke (hand) bagage te eten en te drinken bij mij. Na enige tijd werd ik met een bus naar een TU 134 vliegtuig gebracht voor mij vlucht naar Astrakahn. Het vliegtuig was even wennen, maar omdat ik vele jaren naar Bulgarije gereisd had met TU machines, kwam het me toch wel erg geruststellend over. Wennen was wel het bagagerek. Je zou het beter een hoedenplank noemen. Mijn bagagewagentje paste er dan ook niet in.Gelukkig voor mij was het vliegtuig niet vol en kon ik mijn bagagewagentje naast mij op de vrije stoel neerzetten. Gedurende de vlucht kreeg ik een broodmaaltijd en naar keuze te drinken. De vlucht duurde circa 2,5 uur en we landen rond lokale tijd (in Rusland is het hier 2 uur later dan in Nederland) rond 23.30 uur.
Aeroflot is nu ook lid van het SKYTEAM, waar ondermeer KLM en Air France van deel uit maken.
Op het vliegveld werd ik hartelijk ontvangen door de firma Zesar. Terwijl de koffer transportband begon te rollen, vertelde ik hen voor de grap, dat ik al eens mijn koffer met vertraging in bloedheet Vietnam had gekregen en wat daarvan de consequenties waren voor de luchtvaartmaatschappij en voor mij.En wat gebeurde er mij weer: Mijn koffer was ook hier niet aangekomen in Astrakahn. Wat een ramp. Ik moest met hulp van Zesar allerlei Russische formulieren invullen, vertellen hoe mijn koffer er uit zag, wat er allemaal inzat, kopietjes laten maken van mijn paspoort en boarding card en mijn bagageclaim aan hen laten zien, die ze dan ook weer driftig kopieerden. Mijn ervaring in de reiswereld vertelde mij dat ze alleen maar hoefden te weten de nummer van mijn bagageclaim is en hoe mijn koffer er uit zag. Al het andere papierwerk en vele stempels moesten overbodig zijn.
Met de vele (overbodige) gegevens, beloofde de Russische sprekende beambte van het vliegveld, dat ze haar best zou doen om mijn koffer er zo spoedig mogelijk hier op het vliegveld zou komen. De hele situatie m.b.t. mijn koffer duurde circa nog een uur en het werd nu wel eens tijd om naar mijn hotel te gaan.
Ik kwam om 01.00 uur in de Zeer vroege ochtend in mijn hotel aan en ging direct slapen. Veel om uit te pakken had ik niet.
Van vroegere vluchten had ik wel geleerd dat ik in mijn handbagage minimaal 1 stel ondergoed, handscheerapparaat, Zeep, tandenborstel en tandpasta bij me had. Deze kwamen nu me ook weer van pas.
De volgende dag: waar is mijn koffer en wanneer komt deze. Het is niet prettig om je koffer te moeten missen. Vandaag 1/5 is het de dag van de arbeid en de meeste mensen werken niet, ook die op het vliegveld niet. Natuurlijk gaan de vluchten en de afhandeling hiervan gewoon door, maar toch. Zesar belde voor mij naar het vliegveld en kreeg te horen dat mijn koffer waarschijnlijk pas over 2 tot 3 dagen zou aankomen. Dit is pech. De meeste winkels zijn i.v.m. de 1 mei viering gesloten dus voor mij essentiële dingen, zoals ondergoed en wat bovenkleding kopen zou er niet inzitten. Het wordt me toch wel heel moeilijk gemaakt. Snel een mailtje zenden naar mijn reisverzekering en hen om assistentie vragen en kijken wat mijn rechten en plichten zijn.
Laten we maar gaan genieten van de zon en indrukken opdoen van wat de stad allemaal te bieden heeft, want denken aan mijn koffer heeft nu toch geen zin een daarmee los je het probleem ook niet op.
Ailena is mijn vertaalster, een jonge meid van rond de 22 jaar, die vloeiend hoog Engels en voortreffelijk Duits spreekt. Dat heeft ze geleerd en leert ze nog op de talen Universiteit hier in de stad. Ze gaat ook nog Japans studeren en heeft verder interesse in andere talen. Ze is een taal purist en dat is toch geweldig. Het klikt meten, ze is open en spontaan, ze kan een grote hulp zijn voor hen die zakelijk in Astrakahn zijn.
Later in de week kreeg ik een andere vertaalster die, naar mijn mening meer interesse had in het toerisme. Gezien het feit dat ik mijn seminar inzake toerisme op CD bij me had, heb ik JULIA deze geven ter vertaling en ter bestudering.
Ook JULIA spreekt PERFECT Engels en ook Duits.
Inmiddels heeft JULIA meer met het werk van - interpreter - te maken gehad waaronder werken Chinezen en andere mensen die op bezoek zijn en waren in Astrakahn.
Talenkennis is aan menig (oudere) Rus niet besteed.
Met onze Russische reisleidster gaan we de stad bezichtigen. Gezien het feit dat het vandaag de dag van de arbeid was en wetend wat dat vroeger betekende, zien we op korte afstand van ons een groepje van gepensioneerden aan ons voorbij trekken, voorzien van spandoeken en rode vlaggen. Dit zie je niet veel meer vertelde Ailena me. Alleen oudere mensen doen dit nog, wij jongeren moeten vooruit. De oude problemen moeten wij wel oplossen. Wij willen, vertelde Ailena, vooruit naar de nieuwe toekomst, waar we alles voor willen doen. De groep demonstrerende ouderen trekt rustig verder en niemand kijkt echt naar hen. Vandaag is het overal feest in de stad.We beginnen met de wandeling en ik zie dat de gemeente heel hard bezig is om de stad op te knappen en dat is op sommige plekken wel nodig, alhoewel dat een deel van hun cultuur en verleden is. Over 2 jaar, dus in 2008, heeft de stad een belangrijk feit te melden en daarvoor is men hard bezig om de stad hiervoor aan te passen. Wat dat heugelijk feit is, weet ik niet.
We wandelen op de brede boulevard, langs een park met fonteinen. Het valt mij op dat ook hier de architectuur veel gelijkenis vertoont met die van andere voormalig Sovjet landen. Dezelfde bouwstijlen, dezelfde kleuren geel, blauw en groen, die hier de boventoon voeren. We komen aan bij de indrukwekkende ommuurde (3,5 meter dik) binnenstad. Op de ingangspoort staat het jaartal 1638 geschilderd. Hier is een verdedigingswal die weer helemaal in zijn oude doen is gebracht. We lopen onder 1 van die torens door en zien links van ons de oude Kremlin kerk. Het aparte is dat er twee kerken boven op elkaar zijn gebouwd, maar wat nog gekker is te horen, dat deze kerk in de Sovjet tijd als busstation werd gebruikt. Nu is de kerk in zijn oude staat teruggebracht en zijn er buiten de Zeer oude iconen nieuwe wandschilderingen aangebracht, fris en prachtig zijn de kleuren hiervan. Devoot betreden wij deze Kremlin kerk. In de kerk moeten de vrouwen hun hoofd bedekt houden en eigenlijk is het niet toegestaan dat vrouwen een lange broek in de Orthodoxe kerken dragen. Ze moeten een rok dragen. Maar ja, de moderne tijd, het wordt oogluikend toegestaan. Mannen staan apart van de vrouwen in de kerk. In de kerk staan geen stoelen of banken en de diensten duren vaak heel lang. Er wordt gezongen zonder begeleiding van een kerkorgel, dus menselijke stemmen klinken geweldig in de grote basiliek.
Bij het binnengaan van de kerk, slaan de mensen een kruisje. Zoal gezegd, binnen in de Orthodoxe kerken is het ene pracht en praal aan decorum. Nieuwe, soms geheel geborduurde, iconen, vele nieuwe wandschilderingen (de oude waren verboden gedurende de Sovjet periode) en met bladgoud bedekte palen rond het altaar, maken de kerken mooier dan ze al zijn. In deze oude ommuurde binnenstad staan vele kerken en kerkjes maar ook kloostergebouwen. Het zijn er teveel om ze allemaal te beschrijven. Wat ik leer van Ailena is, dat wanneer de gebouwen in de stad er aan de buitenkant minder prachtig uitzien dat dit niet betekent dat ze aan de binnenzijde ook niet mooi uitzien. Voor ons, vertelde ze, is de binnenkant veel belangrijker dan de buitenkant. Aan de binnenkant leven wij, de buitenkant is alleen maar een façade.
Na een tijdje in het Kremlin te zijn geweest, steken we nog even een kaarsje aan voor hen die we liefhebben, en vertrekken. De reisleidster heeft nog veel meer moois in petto zoals prachtige stenen huizen. Even later rijden we een andere wijk binnen, waar een Tartaarse kerk staat, die bepaalde banden heeft met de Islam. De toegang in deze tartarenkerk is alleen bestemd voor mannen. Vrouwen worden, historisch gezien, als minderen gezien door de Tartaren, vertelde mij de reisleidster. Op de daarvoor bestemde tijden wordt er hoog van de toren het gebed rond geschald over de Tartaren wijk,die doorgaans, zoals ook de Kazakken, in houten huisjes wonen die opvallend schots en scheef staan, maar die Tartaren komen wel met een prachtige JEEP naar de kerk voor hun gebed. Oud en nieuw, gemoedelijk naast elkaar. De typische groene kleur van de kerk en het zink kleurige dak vallen direct op. Iets verderop in de straat staat een anders gekleurde - en gevormde Tartaren kerk.
Er zijn heel veel verschillende kerken in Astrakahn. Met of zonder gouden koepels.Klein en groot. Overal in de Orthodoxe kerken kan men souvenirs kopen. Jammer dat het hier verboden is om te fotograferen, ik had het u zo graag willen laten zien. Het zouden zulke mooie plaatjes hebben opgeleverd. Na enige tijd nog veel meer cultuur te hebben opgesnoven en langs de vele kanalen van de stad te hebben gereden, komen we bij de snel stromende rivier de Wolga aan. Vele vissers trachten hier steur, karper, Zeelt, brasem, voorn, snoek en andere vissen te vangen, die hier volop aanwezig zijn. Voor de buitenlandse vissers wordt goed gezorgd, hiervoor zijn diverse drijvende hotels in de Wolga Delta beschikbaar, met volledig uitgeruste boten, die voldoen aan de internationale veiligheidsregels. Vraag Zesar er maar naar. Je hoeft natuurlijk niet te gaan vissen, je kunt natuurlijk ook gewoon een boottochtje op de Wolga gaan maken, of wat dacht u van een Wolga cruise?
Even later betreden we een openlucht speelpark met daarin een cultuurgebouw. Overal spelende kinderen, snoep en frisdrank standjes. Lekker in de zon zittend zie ik mensen rondom de fontein met de kinderen spelen en kletsen.Ik krijg vandaag nog meer te zien: een supermoderne winkelcentrum, voorzien van alle gemakken en geweldig modern ingericht. Dit is alleen betaalbaar voor de rijke mensen. Spijkerbroeken vanaf $ 150,00, wie kan dat betalen? Na een kort bezoek aan het winkelcentrum gaan we naar de botanische tuin.
De mobiele telefoon rinkelt, een bericht van het vliegveld, mijn koffer komt met de vlucht van 17.30 uur op het vliegveld aan. Na weer heel veel papierwerk en stempels, kan ik mijn koffer in ontvangst nemen. In mijn hotelkamer kan ik controleren of er alles nog inzit en dat is zo. Ik ga met nu eindelijk eens lekker scheren.
Een volgende dag - . Astrakahn is gelegen aan de samenloop van verschillende rivieren en diverse kanalen en stroompjes. Soms dacht ik enige typische stukjes Nederland hier aan te treffen. Naarmate de Wolga dichterbij de Kaspische Zee komt, komen er nog meer waterwegen bij. Ze stromen, zoals de |Nijl in Egypte, in een Delta in de nauwelijks zoute Kaspische Zee. De Kaspische Zee kan meer dan 400 meter diep zijn op verschillende plekken en er leven Zeehonden in.De Kaspische Zee is eigenlijk een Zeer grote binnenzee, dus een meer. Vroeger was de Kaspische Zee wel een Zee en dat was in de tijd dat de rivieren ver buiten hun oevers traden en er een rechtstreekse verbinding was met de Zwarte Zee. In Astrakahn stad zijn er vele kanalen waar men rondvaarttochten op kan maken. Rondom de rivieren en in de Delta is het land zeer vruchtbaar en tot diep in het verleden hebben hier verschillende volkeren geleefd, zoals de Perzen, de Turkmenen, de Tartaren, Mongolen, Chinezen maar ook Turken. Door vele westerse nationaliteiten wordt in de Wolga delta gevist, waar onder Fransen. De rivierdelta biedt een grote keur aan flora en fauna, waaronder de Lotusbloemen.
Er worden de zogenaamde all - in visreizen aangeboden met alles er op en er aan, zodat de visser optimaal kan genieten van de vissport en het entertainment er na. Wil je zelf organiseren, dat kan natuurlijk ook, maar om in de Delta te komen, welke gelegen is op ongeveer 70 km. vanuit de stad, heb je toch vervoer nodig.
Ook voor zeer kleine groepjes biedt de tour operator haar diensten aan. In de regio Astrakahn kunt u bijzonder mooie en zeldzame vogels ontdekken, dus voer voor ornithologen. Ook wordt er gejaagd op klein - en groter wild.
Wenst u wel fauna te zien maar er niet op willen jagen, misschien is een fotosafari iets voor u. Ik heb dit laatste gedaan en dat is geweldig. Eerst een rit vanuit de stad naar het haventje van de Wolga die op 50 km. Van de stad is gelegen. Vervolgens met een snelle boot over de snelstromende rivieren voor een boottocht van circa 20 km. Naar een drijvend hotel op de Wolga. We worden daar zeer prettig ontvangen. Brood met kaviaar en natuurlijk een glaasje wodka wordt ons ter verwelkoming aangeboden. Ik heb de hele hotelboot mogen zien. Er zijn luxe - en standaard kamers. Er is een restaurant waar ik heerlijk gegeten en gedronken heb. Hier geldt: vissersmensen onder elkaar, echt genieten van hun sport en savonds een drankje en kareoke. Met een platbodem vaartuig zijn we langs rietkragen en door slufters gevaren. Vele witte - en zilverreigers springen al wapperend met hun vleugels op korte afstand van de boot op. Veel mensen zie je hier niet, voor de vogels zijn ze praktisch onbekend.. Zwanen acteren de promotionele reclame van de KLM en al lopend over het ondiepe water hier, starten ze naar de hemel vliegend en klepperend met hun grote vleugels.
De rust en de stilte kan je hier proeven en ruiken. Geweldig wat een feest van heerlijkheid.
Na enige uurtjes te hebben rondgevaren, komen we weer terug bij de hotelboot. Een visser laat zijn vangst zien waaronder een karper van 30 pond. Geweldig om dat te zien. De karper krijgt zijn vrijheid terug nadat hij eerste gefotografeerd en gewogen is. Even later komt er een andere vissersboot aanleggen. In de boot is er een natte ruimte voor de vangst. In nog geen twee uur vissen blijkt de natte ruimte, met stromend rivierwater, geheel te zijn gevuld met witvis.
Het eten is lekker aan boord maar ook apart, wat dacht u van het volgende: vissoep en als specialiteit - verschillende soorten vis in een geleiachtige verpakking met daarbij en pittig gekruide mayonaise. De gelei wordt gedurende 7 uren eerst gekookt en het vocht, met kruiden er in, wordt afgekoeld en opgestijfd De kleur er van is lichtbruin. Deze soort van mayonaise versterkt de smaak van de maaltijd. Na een tijdje de sterke verhalen van de vissers te hebben aangehoord was het weer tijd op met de snelle boot terug te varen. Dus SPORTVISSERS, is dat iets voor U??? Ik denk het van wel.
We zijn naar het lokale etnografisch museum gegaan. Hier trof ik een galerij van met authentieke kleding aan van de verschillende bevolkingsgroepen die hier leven en geleefd hebben. Veel gekleurde kleding, maar het belangrijkste is de unieke goud galerij, die zwaar bewaakt wordt door ingangshekken en een wacht in uniform. Dus deze goudschat moet wel heel belangrijk zijn. Er zijn diverse gouden gebruiksvoorwerpen, halsbanden, beslag voor paarden en siervoorwerpen zoals ringen, armbanden en oorijzers te zien. De rijke krijgslieden droegen toen ook gouden brede polsbanden waaronder, ter bescherming van het eigen huid, mensen - en/of runder huid was gespannen.
Astrakahn regio is een eldorado voor mensen die interesse hebben in opgravingen. Eigenlijk kunnen ze experts in dit vakgebeid heel goed gebruiken.
Tijdens mijn avondeten in het Korvet hotel, alwaar ik verbleef, kwam ik in gesprek (soms met handen en voeten - gemixt met wat Engelse woorden) met 4 Russen. Het viel me op dat ze wel een groot glas (nr. 7) Russisch bier bij de bar besteld en gekregen hadden, maar dat ze in de kiosk, welke gelegen is aan de voorzijde van het hotel, zelf een fles wodka gekocht hadden. Een fles wodka is al te koop van ongeveer 3 euro. Gedurende het diner openden ze gewoon de meegebrachte fles wodka en gebruikten de gereedstaande wodka glaasjes die op hun tafel stonden. Dit wordt in het hotel waar ik verbleef gewoon geaccepteerd. Niemand die daar een probleem van maakt.
Vrolijk werd er door de heen het ene na het andere glas wodka in 1 teug achterover geslagen. Nadat ik ze stiekem een tijdje geobserveerd had vanaf mijn tafel waar ik alleen mijn diner gebruikte, vroegen de Russen of ik ook wel een glaasje wodka wou hebben. Uit beleefdheid (?) ging ik in op hun aanbod. Mijn stoel werd aangeschoven aan hun tafel en voordat we het wisten (na enige tijd) was de volgende fles wodka leeg. De Russen waren sportvissers uit Sint Petersburg en kwamen hier speciaal om te vissen. Ze vertelden me dat ze vandaag veel karpers hadden gevangen van meer dan 30 pond. Ook snoek, zeelt, meerval, witvis en andere soorten van vissen werden door hen gevangen. Ze wisten niet alleen de goede visstekken hier maar waren ook al in Canada, Florida en op vele andere visplaatsen in de wereld geweest. Omdat ik liet horen dat ik ook het een en ander van visstekken wist, gaf ik hun informatie hierover. Het was een onverwacht en lollig diner met hier en daar een glas wodka.
Een volgende dag. - Om 10.00 uur ben ik met mijn vertaalster Ailena naar de universiteit geweest op uitnodiging van de faculteit Archeologie. Voor de universiteit staan honderden jonge studenten pauze te houden. Op een speciaal daarvoor aangewezen plek mag buiten gerookt worden echter men moet zijn peuk op een speciale plaats uitdoven. We worden ontvangen door de projectleider van deze afdeling Archeologie. Hij heeft ons heel veel vertellen en is zeer uitgebreid in zijn verhalen en wat hij en zijn groep heeft opgegraven en wat er nog meer opgegraven moet worden. Kort komt het er op neer dat op circa 40 km. afstand van Astrakahn in de Wolga Delta zeer interessante opgravingen zijn van 3 steden uit de 8 e eeuw, waar men bezig mee is. Wilt de lezer daar meer over weten, neem dan met de schrijver contact op.
Na mijn lunch (dit is overigens de hoofdmaaltijd voor de Russen) ben ik verschillende hotels gaan bezoeken om een indruk te krijgen over het reilen en zeilen hiervan. Er zijn niet te veel hotels in de stad. Buiten de stad, met name in de Wolga Delta zijn er diversen en hotelboten. Voor prijzen en overige informatie over het hotel, vraag deze tour operator die mij uitgenodigd heeft.
Het meest luxe hotel is gelegen op een kruising van wegen en is een hoog en modern ingericht hotel met onder meer suites (waarvan 1 waarin Poetin geslapen heeft), een luxe zwembad in de kelder, vergaderfaciliteiten en op de bovenste etage de pianobar met schitterend uitzicht over de stad en de Wolga. Dit hotel is eigendom van GAZPROM, welke sinds kort de 3 na rijkste firma in de wereld is.
Het volgende hotel is een eenvoudig hotel met uitzicht op de Wolga. In de planning staat om de eenvoudige kamers (2 sterren kwaliteit) samen te trekken tot grotere kamers met een 3 sterren kwaliteit. Het derde hotel is een privé hotel en is van grote klasse. Dit kleine hotel zou mijn voorkeur hebben wanneer ik privé in Astrakahn zou verblijven.
Natuurlijk is er ook mijn hotel waar ik de hele tijd verbleef. Een 2 sterren plus hotel, eenvoudig, schoon en nabij het centrum.
Daarna zijn we de stad verder gaan ontdekken. Zoals in alle steden in de wereld is het doorgaans erg druk rond 17.00 uur. Nog wat oude hoekige Ladas rijden naast westerse autos. De nieuwste Lada is hypermodern en biedt veel ruimte en het nodige comfort. Ik heb deze Lada nog niet in Nederland gezien, maar misschien komt deze er wel weer terug.
Het openbaar vervoer in de stad bestaat uit (trolley) bussen en uit privé busjes waar eigenlijk maar 12 personen in mogen. Een ritje in de stadsbus kost 6 Roebel en met de mini bus 7 Roebel. Ik zou de voorkeur aan de stadsbus geven omdat je daar wel de ruimte hebt en de chauffeur heeft geen haast. De mini bussen hebben altijd haast en zijn vaak over bezet.
Gedurende mijn diner, dat ik meestal alleen deed, kwam ik in contact met een Nederlandse man uit Hoorn. De firma waarvoor hij werkt heeft verschillende boten varen op de Kaspische Zee waarvan er 1 in onderhoud was op een werf in Astrakahn.Er moest iets vervangen en / of gerepareerd worden.
Men kan vanuit Nederland met wat omwegen op de Kaspische Zee komen door via de Zwarte Zee te varen en vervolgens via allerlei kanalen en rivieren op de Kaspische Zee te komen, vertelde hij mij. Op sommige plaatsen is de Kaspische Zee dieper dan 400 meter. De Zee is heel licht zout en er zwemt de Kaspische Zeehond in. Gedurende het gezellig, terwijl ik me omdraaide, zakte ik door mijn stoel. Ik heb er gelukkig geen negatieve zaken aan overgehouden.
Een volgende dag. Russisch Aziatische volkscultuur! We laten de stad achter ons en rijden over een redelijke autoweg. Verschillende kleine dorpjes, een steenfabriek die zijn klei betrekt uit eigen grond nabij de fabriek. Van deze klei worden niet alleen stenen gemaakt maar ook gebruiksvoorwerpen zoals stenen fluitjes. We rijden nu door de steppen waar na een tijdje een begraafplaats opduikt van de Kazakken. De Kazakken wonen in houten huizen, wanneer ze begraven worden, is dat een stenen gemetseld graf dat op de aarde staat. Vele kilometers alleen maar steppen. Na nog meer kilometers houdt de weg plotseling op en gaat over in een zandweg die op dit moment meer weg heeft van een modderpoel, omdat het vannacht geregend heeft. De Russen zijn aan die zandwegen gewend e n nemen de obstakels zonder enige problemen. Na enige tijd komen we aan in een wat ver van de buitenwereld gelegen dorpje, waar ook een steenfabriek is. Links - en rechts van de weg wat huizen en flats uit de Sovjet tijd. De chauffeur rijdt na een tijdje plotseling linksaf een oprijlaantje op waar een monument voor de gevallen van de 2 e wereld oorlog. We staan nu geparkeerd voor een wit gebouwtje, welke gebouwd is in de jaren 50 van de vorige eeuw. Dit moet het ontmoetingsgebouw zijn waar is afgesproken. We komen hier voor cultuur programma welke wordt verzorgd door 5 volwassenen die gekleed zijn in authentieke Russische kleding en een bus vol schoolkinderen van de plaatselijke lagere school. In het gebouw is ook een - nette kamer - waar een heleboel antieke Russische zaken staan uitgestald. We krijgen uitleg over deze gebruiksartikelen die vroeger en waarschijnlijk nu nog hier gebruikt worden zoals kleppers, wasplanken, thee - en koffiekannen en nog veel meer. De schoolkinderen staan te popelen om mee te doen met het cultuurspel. Nadat de klas tot stilte is gebracht, worden en rijen gevormd en lopen de kinderen ordelijk en stil achter de volwassenen aan. In de toneelzaal aangekomen (zonder stoelen maar wel langs de zijkanten banken) wordt de kinderen verteld wat de bedoeling is. Eerst worden er kinderliederen voor mij gezongen in a capella uitvoering wat erg indrukwekkend klinkt. Hierna worden diverse dansspelletjes met de kinderen gedaan en ik mocht (moest) meedoen. Vele spellen zijn gebaseerd op gebruiken rond de Christelijk feestdagen en zijn zeer indrukwekkend te noemen en welke recht uit hun hart komt. Na ongeveer een 2 uur durende voorstelling gaan we vervolgens naar de ontvangstruimte waar thee met gekleurde cake en een soort van frou frou op de tafel staan. Nog meer fotos worden er gemaakt en nadat ik van de oudste vrouw een nek massage heb gekregen, worden we hartelijk uitgezwaaid. Deze 5 dames hebben dit bovenstaande iniatief genomen om geld in te zamelen voor het herstel van een traditionele boerderij die in hun dorp. Beslist de moeite waart om hierheen te gaan, het was GEWELDIG.
Later op deze dag zijn we naar de Wolga gereden. Om een bezoek te gaan brengen aan de cruiseschepen die daar lagen. Deze cruiseboten bieden vele mogelijkheden aan zoals een korte trip naar Wolgagrad, Moskou tot zelfs tot Sint Petersburg. Op de route tot Moskou worden 12 sluizen doorvaren wat indrukwekkend moet zijn. De boten die ik gezien heb zien er goed onderhouden uit. Wie geen luxe eist en dus een onvergetelijke Wolga reis wenst te maken kan vanaf deze boten in oude stijl gaan genieten. In 27 uur tijd vaart men van Astrakahn naar Wolgagrad en in 20 uur tijd van Wolgagrad naar Astrakahn.
Op de grootste boot kunnen circa 230 mensen meevaren en overnachten, hiervoor zijn circa 40 personeelsleden aan het werk. Verwacht geen luxe ook al klinkt de term van eerste klas hut of suite naar een hogere kwaliteit. Dit heb ik niet aangetroffen, maar ik heb ook niet alle schepen op de Wolga gezien.
Dus als U een eerste klas uitzicht op en rond de Wolga wenst te ervaren, kunt u ook accepteren dat de kwaliteit anders is dan de luxe boten die op de Rijn varen.
Een andere dag. Op Zondag ga je als gelovige naar de kerk in Nederland en voor de rest van de dag is het de Dag des Heren.
In Astrakahn zitten de kerken, zeker op Zondag, helemaal vol. Kruisjes worden geslagen bij het binnenkomen van de kerken en hetzelfde gebeurt wanneer men de kerk verlaat. In de kerken (zonder banken of stoelen) worden offergaven gegeven voor de armen mensen en dat gebeurt vaak in natura. Kaarsjes worden gebrand voor de overledenen en de levenden. Koren zingen zonder orgelmuziek. Het is de dag van de gelovige jonge - en oude mensen en alles wat er tussenin zit. Naar de kerk gaan, met al zijn iconen en frescos is een feest. In de uitgang van de kerken bevinden zich verkoopstalletjes alwaar icoontjes, kruisjes, boeken, alles wat met de kerk te maken heeft, verkocht. (En zeker niet alleen aan de toeristen). De mensen zijn heel gelovig en bidden en genieten van het samenzijn. De dienst duurt lang. Je kan gewoon even de kerk uitgaan voor een sigaretje te roken en daarna gewoon verder aan de dienst deel te nemen.
Maar na de kerkdienst gaan de mensen gewoon naar de markt inkopen doen, op de dag van de Heer kan je gewoon boodschappen doen. Arme mensen hebben niet altijd een koelkast en verse vis en groenten worden vers op de markt, die iedere dag open is, gekocht. Werken op Zondag mag hier wel.
Ik verlaat de kerk en ga ook naar de BAZAAR. Er is een openluchtgedeelte en een markt in een grote loods. Alles is hier te koop. Van hoeden en petten tot dameskorsetten, etc. u kent het liedje wel. Denkt nu niet dat het hier er niet leuk uitziet. De fruitstal staat er bij mij zeer gekleurd op, frisse appelen, sinasappelen, kiwi, banaan, u zegt het maar. Er is ook een versruimte voor vis. Al eerder vertelde ik U over mijn bootreis en het vissen op onder meer karper aldaar. Daar ving men een karper van rond de 30 pond. Hier op de markt liggen misschien wel over de 100 karpers met minimaal hetzelfde gewicht en meer tot 50 pond.
Ook opvallend is de enorme kleurenpracht van de vers gesneden groenten. Er wordt ook vlees op de markt verkocht, ook met veel vetranden er omheen. Dat doet me denken een de maaltijden die ik vroeger bij mijn ouders had. Vlees gesmoord of gebraden in eigen vet.
Bij het diner die avond krijg ik ook een enorm stuk vlees met een geweldige vetrand eromheen. Ik snij het er van af en eet het niet op. Mijn vertaalster JULIA eet al die vettigheid gewoon op en ze schijnt er geen last van te hebben. Haar lijntje is om door een ringetje te halen.
De voorlaatste dag in Astrakahn. Dit is opnieuw een ontdekking van wereldformaat voor mij. Via een excursie ga ik naar de binnenlanden van Astrakahn. Dit is mijn dag ervaring.
Na het verlaten van de stad rijden we nu nog over goede wegen. Inmiddels bieden de steppen zich aan ons aan, overal lopen er loslopende kamelen en soms wat ezels. Ergens zal er wel een eigenaar zijn, denk ik, maar in deze onmetelijke vlakte kom je deze niet zo maar tegen. De steppe ruikt naar lavendel maar ook naar kamelen. We rijden een dorpje binnen en bezoeken een groene moskee. Er wordt mij aangeboden om de minaret te beklimmen zodat ik een beter overzicht over het dorp krijg. De hoge trappen in de smalle minaret vallen mij direct op. Na vele treden hebben geklommen sta ik, na het openen van een smalle deur, op de smalle ring van de minaret. Ik stoot mijn hoofd aan de luidspreker en heb daarna een prachtig overzicht over het dorpje. Ik vind het een zeer aparte belevenis dat ik dat mag doen. Iets verder in de straat staat een prachtige nieuwbouw Kathedraal. De oude - historische kathedraal is in de Sovjet periode als garage gebruikt geweest en is daarna van de aarde verdwenen. Ik ontmoet de priester van de kerk welke in crème kleurige kleding rondloopt. Ik mag van hem fotos maken - en er worden fotos van hem en mij gemaakt. Ook mag ik eindelijk fotos in een kathedraal of kerk maken. In de kerk zijn prachtige oude iconen. Aan een wordt speciale aandacht gegeven. Deze oude icoon, die zichtbaar donker is geworden door het roeten van kaarsen en heeft gestaan onder andere negatieve invloeden, wordt ieder jaar, zonder dat men er iets aandoet, steeds lichter en oorspronkelijker van kleur. In dit plaatsje, en ver er omheen, gelooft men dat dit een wonder is. In een apart kapelletje hangt een icoon van Maria welke gevat is in zilver. Ook deze oorspronkelijke icoon heeft, zeggen ze hier, geneeskrachtige waarde. Naast de icoon is de heilige olie te vinden, De priester neemt een penseeltje, doopt die in de heilige olie en geeft met het penseeltje een kruisje op mijn voorhoofd. Als presentje krijg ik van de priester een flesje met heilige olie voor thuis mee.
Ik vroeg de priester of het mogelijk is om met gelovigen gedurende hun vakantie met hem in contact te komen door bijvoorbeeld een discussie. Hij bood ondermeer aan dat tot circa 20 gelovigen bij hem in een kelderruimte van de kerk kunnen overnachten. Dat is UNIEK vindt u niet. Niet alleen de kerk zien, maar daar ook kunnen overnachten gedurende 2 tot 3 nachten. GEWELDIGmoet dat zijn. De gelovigen hebben grote steun van de kerk en de priester is machtig in contacten en luister geduldige naar zijn mensen.Ook kan deze priester geweldig zingen. In het dorpje koop ik Russische parfum, de reisleidster raadt me aan dit te doen, ik kan het parfum in de loop van de dag nog gebruiken zegt ze. Ik stop het parfumflesje in mijn zak.
Verder gaat de rit over de goede wegen en in de onmetelijke vlakte. We komen bij een soort van leger pontonbrug en moeten hiervoor tol betalen Bonkend en hobbelend bereiken we de andere kant van de rivier. De rivier is zeer snelstromend. Niemand woont hier, hier is alleen maar semi dessert. Na weer een tijdje rijden wordt de weg slechter en komen we in de nabijheid van een pont die via een oude duwboot wordt overgevaren. De weg eindigt hier en de auto ploetert zich door het natte zand om op de pont te komen. De auto laat diepe bandensporen achter in het zand. Achter ons staat een bulldozer die het stuk gereden zand weer tot een weg opstuwt. De volgende auto die zo juist is aangekomen wilt ook nog op de pont. Zittend in de auto treffen we een oudere man, zittend op een ezel, met een groot formaat bril op waarvan de beide glazen gescheurd zijn verticaal naar ons te kijken. Of we ook op de ezel willen zitten. Ik bedank hem voor zijn aanbod. Over de rivier varend treffen we een dorpje aan van ongeveer tussen de 50 en 70 huizen. Er is zelf een burgemeester in dit dorp. Helaas krijg ik hem niet te zien. Ik vraag aan de reisleiding, misschien wel naar de bekende weg, of deze mensen arm zijn? Neen antwoordt de reisleidster in perfect Engels. Deze mensen wonen met hun kamelen en ezels en zijn eigenaar hiervan. Wist je, zegt ze, dat 1 kameel circa $ 1000,00 per stuk kost. Verschillende mensen wonen in huizen van steen, anderen wonen in zelf gebouwde huisjes waarvan de wanden zijn opgetrokken uit takken, rivierklei en kamelenpoep. Ik ben uitgenodigd in de filmzaal.
Het is vandaag 9 mei, de victorie dag voor de Russen. Op een klein podium staat de Yamaha geluidsinstallatie nog aan. Er was net nog een herdenking. De jeugd wordt hier (en waarschijnlijk overal in Rusland) nauw betrokken bij de negende mei. Jongeren geven hun oude oorlogshelden bloemen en bij voorkeur rozen als dank voor dat wat ze hebben gedaan in de 2 e wereldoorlog. Indrukwekkend.
Via zandwegen met kuilen en met hobbels worden we naar een HEILIGHEID gereden. Deze heiligheid is er voor de bevolkingsgroepen die in deze streek wonen, zoals Tartaren, Abgaziers, Mongolen, Kazakken, (in totaal 130 verschillende bevolkingsgroepen). Na vele kilometers door het zand gereden te hebben, staat er in de semi dessert een voor mij houten huisje met veel mensen eromheen.
Nabij het houten huisje (lijkt voor mij op een schuurtje) wonen enkele mensen die in lokale klederdracht lopen. Bij het hotel gebouwtje liggen bidkleedjes op de grond waar gelovigen hun gebeden doen. In de nabijheid van het houten gebouwtje is een grote steen in de vorm van een dubbele Amsterdammertje.
In het gebouwtje is een oude graftombe van een lokale heilige. Men gelooft dat wanneer men een gebruiksvoorwerp in het zand in het gebouwtje tegen de tombe plaatst (dus in mijn geval de Russische parfum die ik vandaag gekocht heb) en er vervolgens 3 maal omheen gaat, al drukkend de beide handen tegen de houten wal van het gebouwtje, dat men een wens mag doen en dat deze uitkomt. Na de 3 x rondgang neemt men zijn gebruiksvoorwerp er uit en dat kan dan wonderen doen.
Het stenen paaltje kent een andere geschiedenis. Dit is voor vrouwen die graag zwanger wensen te worden, maar waar het niet bij lukt. Men doet hetzelfde als bovengenoemde waarna men na de 3 x rondgang op het paaltje gaat zitten. Men vertelde me dat het bewezen is dat deze vrouwen daarna wel zwanger zijn geworden.
Na deze ceremonie gedaan te hebben komen er diverse oude dames, gekleed in kleurrijke lokale kleding, op mij af en vragen of ik zin heb in een kopje thee. We lopen naar hun lemen huisje waarop een voor mij onduidelijke soort van dakbedekking is gelegen. In het piepkleine onderkomen staan een keukentafel, een houten bank en er is een klei oven die gestookt wordt met kamelenpoep. Hoe geweldig rijk ( in mind) zijn deze mensen. Op de tafel liggen vijgen, dadels, verschillende soorten van broodjes die nogal lekker smaken. De naam die men hier aan thee geeft is officieel kamelenthee. Het is echter gewoon thee met daarin een grote golf van kamelenmelk, en dat is goed te drinken. Na een paar mokken gedronken te hebben en met hen op vele fotos te gestaan te hebben, gaat mijn reis verder.
Deze mensen nodigen me uit om te blijven overnachten in hun gratis hotel, welke beschikt over 4 kamers. Ik heb in de 4 kamers mogen kijken. Geen water, geen WC, zelfs geen bedden. Je mag op je eigen matje op de grond slapen. Omdat in 1 van de kamers waarin ik keek er iemand op zijn matje lag te slapen, heb ik voorzichtig zijn kamer gesloten en ben weggegaan.
Weer een ontdekking. Na een ruimte tijd gereden te hebben worden de wegen weer normaal en kunnen we verder gaan naar een volgende ontdekking. Weer midden op een heuvel staat weer een heiligdom die wonderen kan verrichten. Iets verder staat een Yurt tent. Deze zijn tenten van Nomaden die met hun kamelen over de steppen en door de semi dessert trekken. Ik mag even in de Yurt kijken. Wat ziet dat er geweldig uit. Vier bedden, een kast, vele Perzische tapijten en midden in de tent een kacheltje waarop de maaltijden worden gekookt.
In de winter wordt deze natuurlijk ook als warmte bron gebruikt. Deze tenten kunnen binnen 1 uur worden afgebroken, vervolgens via kamelen verder de steppe op worden gebracht en binnen 2 uren zijn ze weer gebruiksklaar.
Het deed me denken aan Mongolië alwaar ik ook in zon tent (naam in Mongolië = Kerr) had geslapen bij min 40 graden Celsius .
Het einde van de dag wordt gevierd in een Kazakstaans restaurant, vriendelijk glimlachende meisjes bieden een hoeveelheid van heerlijk en zoet eten en er wordt veel thee bij gedronken. Er mag met de handen worden gegeten.
De laatste dag van mijn verblijf in Astrakahn is er een van weemoed.
Astrakahn is er voor cultuur, natuur, flora en fauna zoekers en ontdekkers.
Voor visser en jagers.
Voor Christenen en andere gelovigen.
voor hen die anders willen dan aan het brede zandstrand kuiltjes graven.
Voor hen die in contact willen komen met vriendelijke - en uitnodigende mensen, die ons een ander beeld geven over wat wij denken over hen.
Russen zijn hier niet nors maar juist heel aardig.
Ik word door mijn gastgevers uitgenodigd in een typisch Russisch restaurant, hoge kwaliteit. Een geweldig diner, geweldige mensen.
Graag wil ik deze mensen verder helpen met mijn kennis van het toerisme en hoop Astrakahn en mijn inmiddels vrienden spoedig weer te zien.
Aan mij zal het niet liggen.
Natuurlijk is er nog veel meer te zien. Hiervoor was de tijd te kort.
FRED VORSTENBOSCH in - Astrakan Rusland verhaal van Alina
In mijn reisverhaal over Rusland - Astrakan heb ik U het een en ander verteld over mijn reiservaringen aldaar.
Ik heb in Astrakan twee vertaalsters gehad.
Een van hen is Alina, een jonge 22 jaar) moderne vrouw, niet alleen erg goed in haar vertalingen Engels - Russisch en Duits - Russisch, en natuurlijk ook omgekeerd.
Ze houd van uitgaan, lol hebben, met vrienden zijn, zich vermaken, maar is ook erg serieus.
Ze weet wat ze wilt en dat is niet mis. Nu studeert ze Japans en dat is niet zo gemakkelijk, althans dat denk ik. Alina vindt dat schijnbaar niet zo moeilijk. Gewoon van het Russische schrift (Cyrillisch) en taal je gedachten concentreren op het Japanse schrift en taal, en dan gaat het allemaal heel begrijpelijk, althans volgens Alina.
Sinds mijn vertrek uit Astrakan hebben we contact gehouden en hopen elkaar weer eens op mijn toerisme missie terug te zien. Ik heb Alina gevraagd of ze een reis of andere ervaring in haar eigen land of stad aan mij zou willen opsturen, zodat ik deze zou mogen gebruiken om u het te laten lezen.
Op deze manier hopen we inzicht te geven, hoe de jeugd zich in Astrakan vermaakt of voelt.
Veel succes met het lezen van Alina haar verhaal.
Is het u ooit gebeurd dat je een onverwachte gast te ontvangt?
Niet uw buur of kennis die in dezelfde stad woont, maar een absoluut onbekende persoon, die uw verre verwant blijkt te zijn?
Slechts het aanbellen in het midden van de nacht deed me verschrikt wakker worden.
Met een slaperig gezicht en met half-open ogen vroeg ik me smorgens af, of ik de verantwoordelijkheid op me moest nemen om deze persoon de stad via een sightseeing te laten zien.
Het is geen gemakkelijke verantwoordelijkheid, zou ik zeggen.
Over het tonen van mijn stad, realiseer ik me, hoeveel of eigenlijk hoe weinig ik over mijn meest inheemse plaats in mijn leven weet.
Toch besliste ik, hoe dan ook, dat te wagen, hoewel ik op een of andere manier toch bang was, omdat mijn gast uit Moskou kwam.
Wat kan ik hem in een dergelijke - en uiterst kleine stad zoals Astrakan is, laten zien, dat 10 keer kleiner dan zijn stad Moskou?
Nochtans redde mijn gast mij uit deze situatie en stelde voor, dat wij eerst een fatsoenlijke maaltijd zouden moeten gaan eten.
Ik ben geen restaurant -goeroe, maar ik ken toch heel wat aardige en comfortabele plaatsen waar men een passende maaltijd kan nuttigen en er van kan genieten..
Ik begon de namen van de diverse restaurants op te noemen en mijn gast hield van de naam van één restaurant - de Academie van het Bier. Geweldig!
Het is niet zo dat ik met bier nu zo gelukkig was, maar in dit restaurant bieden zij een grote verscheidenheid van vismaaltijden aan, en als er iets is om voor Astrakan te komen en daarvoor reclame te maken, dan is het omdat Astrakan de zuidelijke hoofdstad van de visserij en verwerking daarvan is.
Wij bestelden een kraakbeenachtige vissoort, of eenvoudig hoe wij het hier zeggen - rode vis - en hadden een aardige - en prettige conversatie, terwijl wij op de maaltijd wachten.
De maaltijd was zo heerlijk, dat ik wenste dat mijn maag twee maal zo groot zou zijn, om reeds de volgende portie er bij toe te voegen..
Het werd langzaam tijd om aan enige fysieke bewegingen te gaan doen.
Het centrum van Astrakan is klein - men kan het binnen 30-40 minuten belopen.
Wij liepen door de Lenin straat die in het Lenin plein overgaat, om uiteindelijk bij het Kremlin aan te komen. - De eerste bezienswaardigheid die elke burger van Astrakan die aan een excursie met zijn gast zal beginnen, zal laten zien.. Nu merkte ik pas de resultaten van de restauraties op, die sinds Februari 2005 waren begonnen. De muren waren zo wit van helderheid, dat je er pijn van in de ogen van moest krijgen.
Ik besliste dit ogenblik ook niet te verliezen en bleef opscheppend vertellen.
De "Kerk van de Kathedraal van het Kremlin wordt beschouwd als om één van mooiste in Rusland. Toen Peter de Grote naar onze stad kwam en het Kremlin zag, zei hij, dat het de mooiste Kathedraal is die hij ooit had gezien, en gaf opdracht tot het nauwkeurige na bouwen van dit exemplaar welke bestemd zou zijn voor in Moskou.
Het Kremlin van Astrakan is werkelijk indrukwekkend, met zijn Gouden koepels fonkelend in de zon, en het geluid van de klokkentoren klok maakt het praktisch onmogelijk voor de doden om niet wakker te worden.
Toen de scherpte van de kleur wit van het Kremlin ons te veel werd en nadat wij ook naar andere oudere kerken en tempels rond gekeken hadden, besloot ik dat het hoog tijd was te gaan om onze ogen rust te gaan geven in het nabijgelegen park.
Daar konden wij onze ogen rust geven, maar niet onze oren
De oorzaak hiervan was dat er een kamerorkest het spelen was. "Wat geweldig!!!",
Ik dacht - wij hebben absoluut geluk deze dag!
De oorzaak er van is, dat er ook een tentoonstelling van volksambachten en het werk van lokale schilders en fotografen was. Op die schilderijen en de fotos kon je verschillend Astrakan zie zoals: bij nacht, bij dageraad, gedurende de drukte - het werkingsgebied was zo enorm, dat ik kon nauwelijks geloven dat het één en hetzelfde mijn eigen stad was - het leek allemaal zo verschillend!
Terwijl ik over dat nadacht hoorden wij luide gejoel van de menigte.
"Wat is dat" - dacht ik. En toen viel het kwartje bij mij.
Deze week waren er bioscoopfestivals van komedies "Glimlach, Rusland" gaande.
"Maar wat" gebeurt er? Ik was benieuwd.
Wij verlieten het park en draaiden de hoek om, van waar het - gejuich -, werd gehoord en op een menigte van mensen struikelden, die zich rond een gebouw verzamelen.
"Juist!", - nu begreep ik het ook, - "er werd een gereconstrueerd bioscoop, dat jarenlang na de instorting van de Sovjetunie verlaten bleef, heropend
. Maar wanneer waren zij erin geslaagd om dit te doen?!?!?"
Ik verliet de stad 2 weken er vóór en het bleek dat sommige dingen binnen die tijd veranderden.
Nu bevonden verscheidene Russische filmsterren zich voor het bioscoop gebouw en stonden op het punt dit gebouw officieel te gaan openen.
Ze gaan oude films in deze bioscoop tonen. - "Hartstikke leuk" dacht ik.
We verlieten de beroemdheden om van hun glorie te genieten en gingen verder onze weg., Toen ik voelde plotseling een vreemde onbekende oppervlakte onder mijn voeten.
Ik keek naar beneden en kwam te weten dat de weg waarop wij liepen plotseling op koppel stenen was gemaakt. Mijn gedachte "wanneer zij erin geslaagd waren om dit te doen?"
Maar toen bemerkte ik dat het niveau waar wij op liepen veel lager was van toen gebruikelijk. "Ah, ze sneden gewoon enkel het moderne asfalt weg en bereikten de 19de eeuw bestrating!" Werkelijk, nooit draag ik hoge hakken schoenen. Deze hoge hakken zijn bestemd voor de wellustige en slechte meisjes die nauwelijks op hun manier op 12 centimeters hoge hakken zich kunnen voort bewegen. Maar plotseling waren deze ook uit de mode.
Die dag, leek de stad veranderd voor mij, alsof ik er verscheidene jaren niet geweest was en niet alleen 2 weken niet geweest was.
Ik zag de gebouwen die ik nooit er vóór had opgemerkt, en ik verwonderde me over de ornamenten die ik nu wel zag en eerst niet, hoeveel keer ik ook langs toen ging.
Ik hoopte, dat minstens de bootcruise, het oude en vertrouwde gevoel me zou teruggeven.
Wij namen een cruiseboot die ons op en neer de rivier de Wolga voer.
Van de rivier kijkend, lijken de steden altijd verschillend, maar wat werd ik verrast bij het aantal van die in rijen langs de kade van de rivier zich uitrekkende en de talrijke boten die zich op de wateroppervlakte bevonden.
Ver weg in de lucht konden wij een lange brug zien hangen, zoals een regenboog, over de grenzeloze ruimte van de rivier.
"Na enige uren varen zagen we de zee en heel veel lotusbloemen gebieden.
De zon rolde dichter aan tegen de horizon, en wij waren weer op weg naar huis.
Wij liepen langs de kade van een kleine rivier, waar de oude handelaren huizen,stuk voor stuk elkaar opvolgden.
Ik dacht hard na om historische feiten in mijzelf op te halen om feiten over die gebouwen te herinneren en te assembleren, die ergens ver weg in mijn geheugen waren.
Ik dacht dat ik het niet goed deed, veronderstelde ik, maar mijn gast had een geweldige glimlach op zijn gezicht, en ik begreep dat hij absoluut tevreden was.
Hij vertelde me dat hij van de oude stad hield qua de oude de beschaving in de gematigde staat waarin het nu is, en raakte lichtjes teleurgesteld toen ik hem vertelde wat het nieuwe glazen gebouw daar, Mc Donald's was, waar de stad 448 jaar bestond zonder dit moderne glazen huis.
"Over twee jaar (2008), zal er een herdenking zijn. De stad bestaat dan 500 jaar.
Kom hier heen! Het moet pret zijn!"
Ik zei dat tegen mijn gast bij de vertrekpoort op de luchthaven, toen ik hem weg bracht.
Door het lawaai van het herbouwen, moest ik harder praten.
"Wij nemen de tweede plaats in na Moskou in ruimte om te bouwen in Rusland" - zei ik trots.
"Misschien zijn wij dan niet zo klein en ver van jullie" - voegde ik er met een lach aan toe.
En de laatste grappen aan elkaar vertellend namen we afscheid van elkaar.....
Mijn visverhaal: zoals hieronder beschreven, ben ik op uitnodiging van de Russische reisorganisatie Zesar naar Astrakan - Rusland gegaan om hen te assisteren met het opzetten van de buitenlandse tak van hun reisorganisatie die meer dan 12 jaren bestaat.
Op een dag viel het mij op, al slenterend op de markt, dat via vele viskramen er veel - en grote vissen ter verkoop werden aangeboden. Karpers, zeelt, snoek, snoekbaars, witvis, haring, steur, noem het maar op! Het waren niet alleen kleine visjes, maar ik zag bijvoorbeeld karpers die een gewicht hadden van tussen de 10 kilo en 25 kilo per stuk.
Hier moet ik meer van weten. Ik trof het, want nog dezelfde avond in mijn hotel, waren 4 Russen druk aan het borrelen met de wodka die men op straat voor circa 100 Roebel ( 3 Euro) gekocht had. Alhoewel ik hun taal niet verstond, kon ik begrijpen dat ze het over karper vissen hadden. Na nog enkele wodka glaasjes achterover te hebben geslagen was de fles leeg en ging een van hen buiten het restaurant een nieuwe fles halen. Ik was eigenlijk bezig ze stiekem gade te slaan, echter dat scheen bij hen op te vallen (en waarom niet). Men kwam mij naar mij toe, met een leeg wodka glaasje in hun hand, en nodigde me uit om bij hen aan tafel te komen eten en drinken. Dat was niet aan dovemansoren gezegd. Ik wou wel eens weten hoe zon avond met Russen zou verlopen.
De Russen vertelden mij (met handen en voeten en sommige woorden in het Engels en.of Duits) dat men speciaal uit Sint Petersburg naar het zuiden van Rusland was gevlogen om ontspannen te gaan vissen. Ze vertelden mij waar ze gevist hadden en wat ze gevangen hadden. Ze lieten mij hun fotos zien van hun vangsten, en die logen er niet om.
Natuurlijk wilden ze van mij ook weten wat ik in Astrakan aan het doen was en of ik ook wel eens wilde zien waar men goed en succesvol kon gaan vissen.
We wisselden veel informatie uit over de beste visstekken in de wereld. De Russen vertelde mij dat ze onder meer in Bulgarije, Canada, Florida, Frankrijk op karper en andere vissen hadden gevist, maar dan voor hun astrakan de beste plaats was met een praktisch trefzekere kans om groot en veel te vangen.
Nog diezelfde avond belde ik mijn Russische reisorganisatie en ze reserveerden mij een dag vissen in de Wolga Delta.
Rond 08.00 uur in de ochtend stond de auto van de reisorganisatie (met vertaalster) voor mij klaar. We lieten de stad Astrakan achter ons en reden vervolgens door grote grazige weide velden richting aanlegsteiger alwaar een snelle boot, geschikt voor transport van vissers, voor ons gereed lag. De afstand van de stad naar deze aanlegsteiger is ongeveer 70 kilometer.
Nadat we aan boord waren gegaan, zoefde de snelle boot gedurende een afstand van circa 20 kilometer door de Wolga Delta. Langs rietkragen waar de zilver - en koereigers, de zwanen plotseling het luchtruim kozen. Hier zijn, in dit zeer uitgebreide waterwegensysteem, maar weinig mensen te vinden. Hier is de ideale plaats voor vissers, natuur liefhebbers, vogelkenners. Hier domineert de stilte en de rust. Nadat we de 20 kilometer overbrugt hadden, zagen we de hotelboot al liggen. De boot lag aan, en op de steiger stonden 2 dames, die ons op een Russische manier verwelkomden. Dat is met zwarte kaviaar, brood, wodka en zout. Op de oever, direct bij de hotelboot, stond een vleugellamme pelikaan (huis pelikaan) te bedelen om wat van de rijke oogst van de vissers te krijgen.
Plotseling zag de pelikaan een grote karper aan de oppervlakte van het water verschijnen. De pelikaan dook er vlug naar en probeerde, de veel te zware karper voor hem, in zijn grote snavel te krijgen. De karper gaf een klap met zijn zware staart, de peilkaan schrok, de buit voor de pelikaan was al weer verdwenen.
Aan boord van de hotelboot was het net lunch tijd. De tafels waren netjes gedekt en de lunch was geweldig. Vissoep, bier, wijn, wodka, gebakken baars en karper, koffie, cake en wanneer Russische vissers elkaar treffen (en een of meer wodkas op hebben) dan wordt het zingen.
Na de lunch ging ik naar de vissersboten. Mijn gids vertelde mij dat, volgens de veiligheidsregels, alles aan boord van de boten waren. Zoals een verband trommel, ruimte waar de gevangen vis nat gehouden kan worden, blusmiddelen, etc. De visserboten zagen er schoon en goed onderhouden uit. Terwijl ik de huis pelikaan nog een visje toewierp, kwam een visboot aan de steiger aanleggen. De natte ruimte aan boord was vol met allerlei soorten van vis. Op mijn vraag hoelang men met hoeveel personen hieraan gevist had, kwam het antwoord: met 2 personen nog geen 2 uurtjes. De vissers vertelden mij dat de professionele visgids aan boord hen naar de beste stekjes hadden gebracht, vandaar dat de vangst zo goed was. Even later kwam er een andere visser die mij zijn buit wilde laten zien. Een hele grote karper die zeker 15 kilo was vertelde de visser. De karper werd voorzichtig uit het water gehaald, gewogen (het klopte die 16 kilo), gefotografeerd en weer teruggezet. De karper kreeg dus weer zijn vrijheid terug. De Russen vertelden mij dat het doel was van zijn vissen niet om de vissen te eten, het doel was het vissen.
We stapten in een visserboot, voorzien van en buitenboordmotor en verlieten rustig - en zachtjes varend de aanlegsteiger richting de visstekken.
U bent natuurlijk benieuwd wat ik gevangen heb?
Na mijn verblijf in de Wolga Delta, voeren we weer terug naar de hotelboot voor een glaasje en een verder gesprek en (sterke?) verhalen van de vissers.
Of ik wat in het gastenboek wilden rondneuzen en of ik ook wat in het gastenboek wilde schrijven. Dat deed ik met alle plezier. In het gastenboek trof ik buiten de Russische vissers ook vele Franse -, Duitse -, Scandinavische namen van vissers aan. Zelfs sommige van Nederlandse zeer tevreden vissers.
De snelle boot lag weer voor ons aan de steiger, de scheepsbel werd geluid ter afscheid en wij vertrokken richting Astrakan stad. Vissen in de Wolga Delta, een geweldige ervaring.
Het is wel even reizen naar Astrakan, maar dan heb je wel wat.
Overigens, je bent sneller in astrakan dan op sommige andere visplekken in de wereld en in Astrakan is vis buit praktisch gegarandeerd.
FRED Vorstenbosch
Op deze site treft u tevens een reisverslag aan over Astrakan algemeen.
Om naar de Wolga Delta te komen, vloog ik met de Russische vliegtuigmaatschappij in circa 3,5 uur van Amsterdam rechtstreeks naar Moskou.
Vervolgens vloog ik van Moskou in circa 2,5 uur naar Astrakan.
Voor hen die een compleet vis arrangement geboekt hebben bij bovengenoemde reisorganisatie, is ter plaatse alles geregeld. Vanaf het vliegveld Astrakan naar de hotelboot en terug naar het vliegveld, inclusief de vergunningen.
Indien men op de Wolga Delta privé wenst te vissen is dat mogelijk, maar ook onpraktisch, omdat u over zowel vervoer over de weg en het water zal moeten beschikken. Vanaf de kades van de stad wordt er ook gevist.
De Wolga Delta is gelegen in het zuiden van Rusland en kent honderden rivieren, riviertjes, kanaaltjes en kanalen, die uiteindelijk uitlopen in de Kaspische Zee. In de Kaspische Zee zijn vele vissoorten waaronder een voortreffelijk smakende zoute haring. In de Kaspische Zee komen zeehonden voor en in de Wolga Delta treft men pelikanen aan.
Visperioden;
De lekkere lente.
In de lente, zingende vogels, warme lucht, groene bomen. De natuur is wakker geworden en de vis is bereid om zich aan de vishaken te laten vangen. De lente is een zeer goede tijd voor vissers. De actieve vissers genieten in de Avant Delta van hun vangsten op: baars, roodkarpers, snoek, etc.. En voor diegene die in de stilte en rust vertoeven willen, kunnen bijvoorbeeld karper en witvis vangen.
De zuidelijke zomer.
Vissen, scuba duiken en rust!
Dat zijn de drie hoofd componenten van de Astrakan zomer. Men kan in alle rust in de vissersboot zitten, met de hengel in de hand, of de geweldige schoonheid van de onderwaterwereld met behulp van zwemvliezen en masker genieten door middel van scuba duiken.
De onderwater visjacht wordt in de Avan Delta op een diepte van 3 meter gedaan. De hoofdzaak is de uitrusting: masker, zwempijp, zwemgeweer of harpoen en de loodgordel niet te vergeten. Wat men vangt is afhankelijk door wat u onderwater tegen komt en uw liefde voor de natuur.Melancholieke witvis en mooie kapers met goud kleurige schubben wachten op u.
Goede onderwater jacht!
De natuur heeft ons veel interessants geschonken. Zoals bijvoorbeeld de water lotusbloemen. U kunt genieten van de betoverende schoonheid van deze reusachtige velden met bloemen. Of, indien u dat wenst, genieten van de Kaspische Zee robben.
De herfst is rijk aan buit!
De visvangst is in volle gang.U heeft de kans om de reuze prooivis (welse) tot 50 - 60 kilo, roofblei gewicht tot aan 9 kilo, snoekbaars tot 7 kilo, baars tot circa 2 kilo, brasem tot circa 5 kilo, rietvoorn tot circa 2 kilo, te vangen.
In de herfst kunt u snoeken en karpers tot circa 25 kilo vangen.
Winter wonderland!
Het is onmogelijk het ijs toestand in de winter te Astrakan te voorspellen. Maar het moeten de aanhangers van wintervissen niet afschrikken. In dit jaargetijde kunt u in de Wolga Delta zowel op ijsvlakten, alsook vanaf de boten op de volgende vissoorten vissen: wels, karpers, snoekbaars, baars, brasem, zahrte en Wobla vangen.
Zolang de Delta bevroren is, wordt u naar de gewenste visstek met een luchtkussenboot gebracht. Bij een tekort aan ijs, wordt u met een gewone snelboot naar uw stek gebracht. Gedurende de winter van 2003 werd op de klassieke blinker vismethode karpers en andere soorten vis gevangen met een gewicht van 15 kilo en 19 kilo per stuk.
De vis / hotelboot.
Het comfortabele, twee etages hoge waterhotel ligt in de Wolga Delta op een schilderachtige plaats aan het Schemacha kanaal.
Het ligt circa 70 kilometer van de stad Astrakan.
Er zijn 4 categorieën van kamers in het hotel:
Categorie - Luxes - 2 twee persoon kamers op de 2 e etage (gescheiden ingangen, slaapkamer, woonruimte, douche, toilet, koelkast, satelliet TV.
De eerste categorie - 4 twee persoon kamers (gescheiden ingangen), douche, toilet, TV, koelkast.
De tweede categorie - 2 twee persoon kamers (een gemeenschappelijke douche, toilet, koelkast en in elke kamer een TV.
De derde categorie - 3 twee persoon kamers (gemeenzame douche / toilet in de gang)
Het hotel heeft 220 volt stroom, stromend water en verwarming.
In de prijs is inbegrepen: transfer vanaf het vliegveld Astrakan naar de boot en weer terug, vol pension, services van reisleiding met een motorboot voor 2 personen / vissers, vertaler.
Extras te boeken.
- bezoek aan visvang plaatsen, naar wens begeleiding door beroepsvissers bij de visvangst met grote netten.
- excursie naar de nabij gelegen Kaspische Zee.
- excursies in het land (een aanrader).
- roken en het bereiden van de gevangen vis
- het invriezen van uw vangst
- mobiele telefoonverbinding
- parkeren
- sauna
- bar, biljart, kareoke, restaurant.
- verhuur van hengels en uitrusting voor onderwater jacht.
Belangrijke kleinigheden:
- Het is 2 uur later dan in Nederland
- Neem anti insecten middelen mee. Na zonsondergang kunnen er muggen opduiken, die als voer voor de vissen bestemd zijn, maar een prachtige vakantie kunnen bederven.
- In het koude jaargetijde warme - en waterdichte kleding niet vergeten mee te nemen.
- In de zomer zijn zonnebrandmiddelen nodig en een pet aan te raden.
- Neem voldoende foto - en videoapparatuur mee.
- Houdt er rekening mee dat u ver van de bewoonde wereld vist.
Talen kennis:
In Astrakan wordt Russisch gesproken en geschreven. (Cyrillisch).
Indien u een mailtje stuurt naar de als hieronder gemelde - belangrijke adressen - dan adviseer ik u deze of in het Engels of in het Duits te doen. Lokale vertalers zoals Julia, Alina, Sergy en anderen kunnen u helpen met vertalen vanuit het Engels en / of Duits in het Russisch.
Verantwoordelijkheid:
Fred Vorstenbosch is als vrijwilliger voor de PUM (zie www.pum.nl ) naar Astrakan geweest van 30/4 - 12/06.06 om de toeristen industrie te adviseren. De uitvoering van de reizen valt onder de verantwoordelijkheid van de desbetreffende aanbieder.
Prijzen: deze zijn afhankelijk van bij welke toeroperator u boekt en in welke seizoen. Vraag hun er naar en bezoek hun websites.
Een vliegticket naar Astrakan is via internet gemakkelijk te vinden en te boeken.
Het leven in Astrakan is voor ons erg goedkoop.
Wat moet u nog meer weten.
De Russen zijn erg vriendelijke mensen. Ze nodigen u graag uit voor een hapje, een drankje en een gesprek. Men heeft voor een bezoek aan Rusland een geldig paspoort en een visum nodig.
Ik boekte een Austrian Airlines vliegreis en vloog via Wenen (overstappen) rechtstreeks naar Kathmandu. Op het vliegveld was het een drukte van belang. Een vliegtuig uit Hong Kong was voor mij geland en het lijkt er op dat dit een zogenaamd shopping toer vliegreis is geweest voor Nepalezen die, zoals het er op lijkt, van alles wat los en vast zit hebben gekocht. Dat geeft een hele rij bij de douane, want alles moet gecontroleerd worden. Zelf had ik daar geen last van want ik hoefde niets aan te geven. In de aankomsthal is het een drukte van belang. Taxi chauffeurs en vervelende kinderen staan in rijen te dringen om service te verkopen en natuurlijk om wat bij te verdienen. Iedereen wil wat aan je verdienen en waarom niet. Het schijnt dat de Nepalezen het laagste inkomen van de wereld hebben, dus elke verdienste is meegenomen. Toen ik eenmaal door de drukte in de aankomsthal was, stond, na veel zoeken, toch de auto van het Summit Hotel voor mij klaar. De rit naar het hotel, door de nachtelijke- donkere uren, duurde maar even. Het hotel biedt een oase van rust in een zeer drukke stad. Omdat Kathmandu op circa 1400 meter hoog is gelegen en ook omdat het winter was, was het fris buiten. In mijn kamer deed ik de verwarming aan en als extra service van het hotel lag er een warme kruik in mijn bed, wat heerlijk aanvoelde. De volgende dag heb ik, geassisteerd door reisleiding van het Nepal Verkeersbureau veel van Kathmandu mogen zien. Er zijn bijzonder veel bezienswaardigheden zoals Hindi maar ook Boeddha Tempels. Het merendeel zijn Hindi tepels. Als je jezelf aan de regels houdt van het land, krijg je een indrukwekkende hoeveelheid aan schatten te zien. De gidsen vertelden mij dat er vele Hindi Goden waren zoals b.v.: goede en Kwade Goden, maar ook een levende God was te bezichtigen. De tempels zijn indrukwekkend mede door hun vele houtsnijwerken en de Pauwen, als opgelegde houtsnijwerken, zijn prachtig om te zien. Het leven zoals de Nepalezen dat leven is totaal anders dan dat wat wij gewend zijn. Do not hurry be happy, schijnt hun credo te zijn. Verwacht dan ook niet dat Nepalezen op tijd op hun afspraken zijn, ze nemen klaarblijkelijk voor alles de tijd. De volgende dag terug naar de Middeleeuwen we bezochten het antieke stadje Bakhtapur. Vele Tempels, indrukwekkende slenterstraatjes, verkoop gebeurt op straat van allerlei souvenirs, lekker eten, Musea bekijken, aardige mensen spreken je vaak aan. Wat een leuke ervaring was om te zien hoe de plaatselijke pottenbakkerij klei bewerkte naar diverse soorten van schaaltjes die later in de zon staan te drogen. Van een oud autowiel (met band) was een draaischijf gemaakt die met de blote voeten werd aangeduwd.
Een volgende dag zijn we van Kathmandu richting Chitwan gaan rijden. Onze eindbestemming was het niet toeristische plaatsje Naryangarh. Over een afstand van slecht 146 kilometer deden we met de auto ongeveer 4 uren. De wegen zijn overdruk met vee op de weg, spelende kinderen, mensen die al lopend met bijvoorbeeld koopwaar op hun hoofd de tijd nemen. Men rijdt aan de linkerzijde van de weg en het lijkt er op dat de verkeersregels er niet zijn of niet toe doen, vaak worden ze niet nageleefd. Wel kan men genieten van eindeloze uitzichten. Niets voor niets is de hoogste berg, de Himalaya, gelegen in Nepal en zijn er eindeloze trektochten hier te maken. Via diverse kleine dorpjes, verscholen in het groen of direct gelegen naast de drukte van de autoweg, maar ook vaak gelegen aan snelstromende en lichtblauw gekleurde rivieren, apen in de bomen, heilige koeien al rustig wandelend op straat, kom ik in Naryangarh aan. Een stadje, niet ver van het Chitwan Nationaal Park gelegen, waar voor de verwende toerist niet veel te doen is dan de lokale markten te bezoeken. Echter ik ben daar verschillende dagen gebleven en heb daar erg aardige mensen ontmoet zoals Asha. Ik sliep in een soort van lokaal pension. (Goed voor rugzakreizigers) die ervaring heeft in eenvoudig reizen. Omdat het winter was (overdag circa 20 graden Celsius en gedurende de avond circa 1 tot 5 graden) had ik verwacht dat er een verwarmede kamer was en dat ik dan ook heerlijk warm kon gaan douchen. Wat bleek: er was geen verwarming maar wel een kleuren TV op mijn eenvoudige kamer. Omdat ik niet kon wennen aan mijn koude kamer met op het bed nog koudere lakens, heb ik de receptie (die gewoon buiten is, dus ook zonder verwarming) gevraagd om een elektrische verwarming, die dan ook prompt de volgende dag op mijn kamer werd bezorgd. Hij was speciaal voor mij aangeschaft. Het douchen was ook een avontuur op zichzelf. Stel je voor: een steenkoude doucheruimte met blauwe en een rode waterknop bij de douche, waar uiteindelijk blijkt dat er geen warm water uitkomt, terwijl je nakend reeds onder de douche staat, gewoon omdat er geen warm water is. In de hoek van de doucheruimte staat een plastic emmer van circa 15 liter inhoud met daarbij een elektrisch waterdompelaar (zo een die men vroeger ook in Nederland gebruikte om koud water te verwarmen in bijvoorbeeld de pulsator wasmachine). De bedoeling nu is dat men, voordat men wilt gaan douchen, de emmer vult men water, vervolgens het warmte element zijn werk laat doen, jezelf gaat inzepen, vervolgens je gaat afspoelen (indien het water nu warm genoeg is) met behulp van een soort van plastic maatkannetje die je in de emmer met (warm?) water doopt en die je over je lichaam uitgooit. Dit werd hier een zogenaamde Indiase douche genoemd. Het is wel even wennen. Achter het Pension is een snelstromende rivier waar de vrouwen hun was in doen en de mensen ook zich (gekleed) wassen in. Op het strand van deze rivier zitten mensen van kapok dekens te maken. Ook zijn er kinderen aan het sporten. Op de andere oever van deze rivier was van tijd tot tijd een groot vuur te zien. Het bleek dat daar de doden werden verbrand en dat de as en overblijfselen in dezelfde rivier (na verbranding) werden gedeponeerd. Naast het Pension is een Hindi Tempel alwaar onder meer getrouwd wordt. Meer dan 90% van de huwelijken zijn gearrangeerde huwelijken, vertelde mij een aanwezige man op een huwelijks ceremonie. Hij vertelde dat men hier eerst trouwde en vervolgens op elkaar verliefd zou gaan worden en dat in het Westen eerste wordt uitgeprobeerd in- en voor het huwelijk en vervolgens gaat men dan scheiden. In Nepal gaat men niet scheiden, men blijft gewoon bij elkaar, vertelde hij mij trots. Of dit de juiste manier is, ik weet het niet. De mannen doen ook vaak wat ze zelf willen en de vrouwen (wel of niet echt verliefd op haar man) mogen thuis blijven bij de kindertjes, de was doen, het eten verzorgen, op het land werken, etc. De man is de baas. Ook heb ik verschillende dagen doorgebracht nabij het Chitwan Nationaal Park. Dit moet je echt beleefd en ervaren hebben. De logeer mogelijkheden zijn erg divers. Van eenvoudige slaapplaatsen tot luxe hotels. Op mijn aankomstdag was er een barbecue georganiseerd, veel vlees, veel bier en sterke lokale dranken, een gezelligheid van belang. De laatste roddels worden hier klaarblijkelijk besproken. Weer was het een typische mannenwereld, er waren geen vrouwen aanwezig. Het dorpje waar ik verbleef, is een typisch Zuid Aziatisch plaatsje. Loop je op straat, dan kan een olifant je zomaar passeren. Hier heb ik een bijzondere ervaring mogen meemaken. Gezeten op de rug van een olifant zijn we de bush ingegaan, niet via gebaande paden, maar via weggetjes die de olifantendrijver wenste te gaan (of de olifant). Je ziet allerlei wilde dieren maar heel spectaculair was het face to face komen te staan met verschillende neushorens (met jong). Dezelfde dag heb ik in een uitgeholde boomstam een boottocht gemaakt op een rivier waar je van tijd tot tijd vergezeld werd door krokodillen. Chitwan district is een gebied weet zeer veel te doen is. Slecht 2 dagen verblijven, wat vele toeristen deden, is veel te weinig. De plaatselijke hoteliers, georganiseerd in de HAN, bieden onder meer ook fietstochten, een Nepalese trouwerij, eten bij dorpelingen en nog veel meer andere dingen aan. Het eten, de sfeer en de service van Hotel Parkside (Mr. Shirial Pariyar) was meer dan voortreffelijk. Via hobbelige wegen, hutjes met rieten daken, lemen wanden, naar kruiden ruikende marktjes reed ik weer terug met de taxi naar Kathmandu alwaar ik de laatste nacht van mijn verblijf in Nepal verbleef in het veel goedkopere Greenwich hotel, wat werkelijk niet slecht was.
Nepal is een uitstekend vakantieland voor ontdekkers, natuurliefhebbers, levens genieters, vogelaars, klimmers, rondreizen, actievelingen, religieuze reizigers en nog veel meer. Kom en ontdek het zelf.
Ik heb het naar mijn zin gehad en veel beleefd in dit door nog velen te ontdekken prachtige vakantieland Nepal. Ik zal er beslist nog wel eens komen.
Als PUMMER (zie www.pum.nl)reis ik met al mijn toeristische ervaringen naar die landen die mijn gratis uitgebreide informatie en kennis over het toerisme willen hebben en in praktijk willen brengen. Dit is mijn manier van ontwikkelingshulp.
Nepal is niet het land waaraan ik denk om daar zelf te gaan rondreizen in een huurauto. De wegen zijn niet altijd van een goede kwaliteit, zeg maar slechte kwaliteit. De autos rijden aan de Engelse kant van de weg en er wordt luid toeterend gereden in vaak oude - en stinkende- en tevens walmende autos, die vaak hun tijd wel gehad hebben. Daar in tegen zie je erg veelSuzukis Alto die als taxis worden aangeboden:
P.S. wist U dat een fabriek nieuwe SUZUKI MARUTI ( Alto in Nederland), welke gefabriceerd wordt in India, slechts $ 2000,00 kost.)
Ik denk dat de meeste plaatsen of per bus, of per vliegtuigje bereikbaar zijn. Vertrek je per vliegtuig vanuit of naar Kathmandu, dan dien je er rekening mee te houden dat er in de ochtend uren grondmist kan zijn, dus het vliegtuig kan pas vertrekken als deze is opgetrokken.
We bezoeken in dit verhaal de volgende plaatsen;
1 District hoofdstad Kathmandu + Bakhtapur
Informatie onder andere te krijgen via Nepal Toerisme Board
Ik kwam in Nepal aan in de loop van de avond. Het vliegveld is wat aan het renoveren, maar toch je moet wel even de weg vinden.
Nadat ik mijn bagage van de band gehaald had liep ik door het groene poortje (ik had namelijk niets aan te geven) richting aankomsthal alwaar iemand voor me klaar zou staan van het hotel welke voor mij geboekt was.
Ik trof, achter een grote glazen ruit honderden mensen aan waarvan zeker de meeste taxi chauffeurs waren of hen die er voor door wilden gaan. Ook staan er vele kleine kinderen gereed om je koffer te pakken en je service te verlenen en op die manier wat bij te verdienen.
Toen ik mijn hotelchauffeur niet kon vinden, ging ik naar een taxi chauffeur en vroeg hem of hij mijn chauffeur van het Summit (waar ook Prins Alexander geslapen had) hotel had gezien.
Hij vertelde me met een zo eerlijk mogelijk gezicht, dat ik geluk had om hem te treffen, want helaas het hotel, wat ik geboekt had, was vannacht afgebrand en dat hij me wel naar een soort gelijk hotel kon brengen.
Daar trapte ik niet in en na 15 minuten zoeken, stond mij hotelchauffeur gewoon op mij te wachten. Die Januari nacht sliep ik in mijn koude hotel kamer, wel was mijn bed (standaard) voorzien van een warme kruik en dat was lekker !!!!!!!!!.
In de loop van de dagen heb ik Kathmandu kunnen bezoeken. Een zeer drukke stad, krioelt er van de mensen die ergens van - of naar onderweg zijn. Luid tetterende autos, knetterende motoren razen je voorbij. Roetende vrachtwagens en bussen. Veel cultuur, tempels, levende godin, kleurrijke mensen die deze drukke stad bevolken. Overdag was de temperatuur in Kathmandu circa 21 graden Celsius en snachts kon het zelfs wat licht vriezen. Het opvallende was, dat de 21 graden Celsius temperatuur. Voor mij was dat aangenaam, maar voor de Nepalezen was dat schijnbaar veel te koud. Je ziet mensen met winterjacks aan lopen, shawls om, handschoenen aan, en je ziet zomaar in de straat zelf gefabriceerde vuurpotten in de brand staan. Gek gezicht, ik loop in mijn overhemd met korte mouwen en de Nepalezen zitten, dik ingepakt achter de hete vuurpotten. Als je sávonds in je hotel verblijft voelt het koud aan, het is ook koud, en op speciaal verzoek wordt er wel een kachel aangemaakt voor je, maar voordat het warm of aangenaam is, ben je al klaar met je maaltijd. TIP: neem er een Nepalese brandy bij die niet alleen lekker is maar je ook warm van binnen maakt.. Zijn er geen of weinig gasten, dan blijft het koud in het hotel. Het personeel, ook die achter de receptie werken, zitten dik gekleed, vaak met shawls om en wollen handschoenen aan, te werken. Een vreemde gewaarwording voor mij.
Kathmandu is een stad met vele bezienswaardigheden en slingerstraatjes waarin je gemakkelijk verdwalen kan, wat ik dan ook deed. Vele tempels vind je in het oude centrum. Met levende God, tempels met apen, een tempel met een Gouden dak, alles kleurrijk, alles druk, biddende mensen op straat bij de kleurrijke en versierde tempels. Een heel indrukwekkend gezicht. Als je fotos maakt, doe dat dan discreet en vraag de mensen om toestemming, dat toont je respect voor hun religie en hun manier van leven en geloven. Vriendelijke meisjes, in prachtige klederdrachten, bieden je hun koopwaar aan zoals, zijden shawltjes, thee in verpakt in kleurrijke stoffen, houtsnijwerk, messen en nog veel meer.
In de straatjes rond de vele tempels is het een kakofonie van allerlei winkeltjes en restaurants. Voordat je wat koopt, kijk eerst nog wat verder want de prijzen zijn onderhandelbaar. Ga eerst zeker 50 % naar beneden en ziet waar je uitkomt. Hetzelfde geldt voor een taxirit: neem je overnachtingadres mee, geschreven in de taal en schrift van de Nepalezen, toon dat de chauffeur en vraag hem of hij echt weet waar dat is en vraag hem de ritprijs vooraf. Ik had zelf een nare ervaring hiermede. Hij wist zogenaamd waar mijn hotel was, wij kwamen een prijs overeen, ik wist dat mijn hotel op ongeveer 15 minuten lopen was, de taxi chauffeur presteerde het om mij de hele stad te laten zien (waar ik niet omgevraagd had) en we kregen uiteindelijk bijna ruzie om de wijziging in de afgesproken ritprijs. Kathmandu is een must om er een paar dagen te blijven. Hier is het regering centrum, het paleis van de Koning, hier leeft kleurrijk Nepal op een totaal andere manier dan in de plaatsen streken waar ik later over zal vertellen.
Op een dag zijn we naar het nabij gelegen bezienswaardige- en historische plaatsje Bakhtapur gereden. Na een entree ticket gekocht te hebben bij de plaatselijke VVV, kregen we toestemming om de stad te gaan bekijken. Je kunt, indien je dat wenst ook een Engelstalige gids inhuren bij de VVV, die je alles van het plaatsje niet alleen kan laten zien, maar ook een verklaring bij zal geven van het vele moois wat je daar zien kunt. Bakhtapur is een levend openlucht museum, waar dus veel soorten van tempels, oude gebouwen, leuke restaurants, musea en veel wat met het verleden te maken heeft, te vinden is. De straatjes slingeren zich door de plaats heen, vele middenstanders bieden hun koopwaren op een kleurrijke manier aan, jonge meisjes gekleed in prachtige gewaden, pottenbakkers die op straat op een met hun voeten schoppen tegen een ronddraaiende autoband, maken hier hun potjes, schaaltjes en dekseltjes op en laten die dan vervolgens drogen in de zon. Een kleurrijk schouwspel.
Ondanks het feit dat deze plaats een beschermd gebied is, knetteren de lokalen op motoren vrolijk daar het plaatsje heen, wat naar mijn idee niet de bedoeling zou moeten zijn. Maar ja, onze waarden en normen zijn (gelukkig) niet de hunne. Je blijft rondkijken, prachtige houtsnijwerken die pauwen uitbeelden, prachtig gebeeldhouwd als een schitterende tropisch decor. Klim de trappen op (bij die hitte) van een van de vele tempels zodat je een prachtig uitzicht hebt over het plaatsje. Bakhtapur is een must en is geweldig.
2 District Natuurprak Chitwan
Vanuit Kathmandu zijn er vele manieren om naar Chitwan te rijden. Hier volgen er een paar: taxi, huurauto met chauffeur, vaak overvolle bussen, vliegtuigje, liften, etc. Een ding is zeker, je zult je niet vervelen wanneer je de route over de weg neemt. De afstand is nog geen 200 kilometer, maar door de drukte en gekte op de weg, doe je er meerdere uren over. Hete lijkt er op dat de verkeersregels niet voor Nepalezen gelden, het lijkt er op wie de zwaarste auto heeft, schijnt voorrang te krijgen of te nemen.Maar je krijgt wel wat te zien (voor je geld). Om uit Kathmandu te rijden ga je eerst door een drukke wijk om vervolgens in de rij aan te sluiten om al langzaam klimmend de stad te gaan verlaten. Autos, bussen en vrachtwagen zoeken gaatjes om toch nog even snel in te halen en al luid toeterend te laten weten dat ze er aan komen. Gedurende een afstand van circa 200 kilometer verschijnen vele diverse soorten van landschapen en kleine en in onze ogen rommelige dorpjes en plaatsjes. Koeien op de straat houden het verkeer op, maar het schijnt dat er niemand bezwaar tegen heeft. De weg is al klimmend en dalend bezig om na ettelijke uren aan te komen in Chitwan. Denk er maar niet aan dat je een behoorlijk toilet langs de weg zal aantreffen. Je zult het met de natuur moeten doen. Dus gewoon een groene stop maken als het nodig is.
Eenmaal in Chitwan aangekomen, kom je in een speciaal hoteldorpje waar je van tot zeer eenvoudige - tot redelijk luxe hotels tegen zult komen, in allerlei prijsklassen worden onderkomen aangeboden. Dat kan zijn in lemen hutten tot aan de betere 3 tot 4 sterren hotels. Zelf verkreeg ik mijn onderkomen door middel van de bemiddeling van Hotel Association Nepal (kortweg de HAN) die ergens in het midden van het dorpje een kantoor heeft. Ik kwam in een familie hotel die gerund wordt door 2 broers van rond de 20 - 30 jaar. Geweldige service, heerlijke kamers met douche en toilet. Het eten wordt vaak door de toeristen op een soort van bakstenen oventje klaargemaakt, indien ze dat wensen. Gedurende de avond is er een kampvuur waar bij een drankje nog nagegeten en gesproken wordt en plannen gesmeed worden voor de komende dag(en). Wat direct opvalt in Chitwan is het Nationaal Park en de plaatselijk heldere rivier. Ook erg opvallend is dat er gewoon olifanten (met hun begeleiders) in de straten rondlopen met naast hen gewoon wandelaars en fietsers, die hiervan geen aanstoot aan nemen.
Ik ben eerst op die heldere rivier in een uitgeholde boomstam gaan varen. De bootsman vertelde me over de dieren die er in - en rond de rivier leefden. Het is hier een oase voor vogelliefhebbers. Ik had het warm en was mijn handen aan beiden zijden van de boot in het water aan het hangen om af te koelen, tot dat plotseling de bootsman mij luid en duidelijk wees op het gevaar dat van achteren op mij afkwam. Een grote krokodil zwom bijna geluidloos plotseling vanaf de kant op de boot, c.q. mijn hand af. Ik had mijn handen, met enige schrik, snel uit het water. Langs de rivier zijn drinkplaatsen voor onder meer olifanten, neushoorns, apen, tijgers, herten.
Ook heb ik meegedaan aan een zogenaamde olifanten safari. Vanuit de olifant fokkerij zijn we vertrokken al zittend met zijn 4 tjes in een houten mand op de rug van een grote olifant gingen we dwars door de wildernis. Gebaande paden groeien zo snel vol met nieuwe planten dat er nauwelijks echte gangbare paden zijn. De groep van olifanten alwaar ik meeging, baanden op hun gemak hun eigen paden en wij vielen van de ene in de andere verbazing. Wat is Chitwan indrukwekkend. Plotseling stond de groep van olifanten stil, begon luid te trompetteren, want men had in de bosjes een neushoorn met een jong aangetroffen. De olifanten vormden uit zichzelf een hoefijzerachtige vorm rond de 2 neushoorns en dreven de neushoorns het oerwoud in. Gelukkig had iedereen zijn fotos wel hiervan gemaakt. De olifantenrit was zeer indrukwekkend en we hebben heel wat wild gezien. Na uren hobbelen op de ruggen van de olifanten gingen we weer terug naar ons hotel toe voor de avondmaaltijd, die dan ook weer zeer smakelijk was.
Chitwan is meer dan de moeite waard en een uitvalsbasis voor vele andere tripjes en wegen die verder Nepal aan je laten zien.
3 District Phokhara, the garden of Nepal.
Vanuit Kathmandu kan je per openbaar vervoer, per auto of per vliegtuig naar de TUIN VAN NEPAL gaan. Phokhara is geleden temidden van de machtige Himalaya bergen, dus als je kiest voor het openbaar vervoer dan heb je geweldige uitzichten maar duurt de tocht van 170 kilometer meer dan 4 uren en soms veel langer. Ga je per vliegtuig, dat wat ik gedaan heb, dan zijn er vele maatschappijen die je er heen (en terug) vliegen. Ik had gekozen voor zekerheid (grapje) en vloog met Buddha Air. Gedurende een circa 40 minuten vlucht, al zwevend tussen de machtigste bergtoppen van de wereld, wat uiteraard een adembenemend uitzicht garandeert, kom je in Phokhara aan. Een klein vliegveldje, gelegen nabij het nieuwe gedeelte van deze plaats. Phokhara bestaat uit een oud - en een nieuw gedeelte. In het oude gedeelte zijn de meeste hotels en overnachting- mogelijkheden. Van zeer hoog staande kwaliteit hotels tot de meest eenvoudige slaapplaatsen alwaar men op een matje op de grond kunt gaan slapen, de toiletten en was gedeeltes moet delen met weet ik hoeveel andere reizigers. Dus er is voor allen wat.
Zelf sliep ik in Bahari hotel, het hotel waar SERVICE MET GROTE LETTERS geschreven wordt. Je komt in je hotel aan waar de medewerkers je WELKOM THUIS wensen. Je wandelt via een stenen pad langs het zwembad naar je kamer. Hierin treft je buiten de normale dingen zoals bed, stoelen, gevulde koelkast, ligbad en toilet, tevens een schaaltje fruit aan en een fles fris water. Elke dag krijg je de nieuwste Engelstalige krant op je kamer zodat, wanneer je dat wenst, op de hoogte wordt gehouden van wat er in Nepal en de rest van de wereld zich afspeelt. Het hotel ligt ongeveer midden in het dorp zodat je overal snel bij bent en niet ellenlange wandelingen hoeft te maken, wat soms wel een lekker is. Phokhara kun je zien als een hele lange straat met vele zijstraten, waar veel hotels, eettentjes, barretjes (zelfs bar Amsterdam), souvenir zaakjes te vinden zijn. Vlakbij ligt een prachtig meer, met in dit meer een eiland die voor gelovigen zeer veel betekent. Motoren kan je hier huren, maar ook fietsen. Wil je meer, dan kan je abseilen en parasailing bedrijven, maar natuurlijk bergbeklimmen. Er zijn vele kleine en grote touroperators die hier hun programmas aanbieden. Overschat jezelf niet, de bergen zijn zeer hoog, de lucht begint op grote hoogte ijl te worden. Neem je maatregelen en denk niet zomaat: oh dat doe ik wel eventjes.
Wij zijn langs de rivier stenen gaan zoeken, vele stenen die als souvenir worden aangeboden zijn met afdrukken van planten en dieren en worden tegen een goede prijs te koop aangeboden. Je kunt deze stenen echter zelf ook vinden als je maar even je best er voor doet. Je hebt die dag een geweldige wandeling en je komt aardige mensen tegen die vinden dat Nederlanders een grote neus hebben.
Ik heb diverse uren doorgebracht op een Toerisme Universiteit en 1 van de onderwijzers, zijn naam is Ramjee, vroeg me of ik, met mij kennis van zaken, enige lessen wilde overnemen. Dat hoefde men mij niet twee maal te vragen en ik heb dat met zeer veel plezier gedaan. Het viel me direct op dat de leerlingen ( 18 - 27 jaar) zeer aandachtig luisterden, goede vragen stelden, en prachtig gekleed zijn in schooluniform. Wanneer de leraar in de klas komt, staat iedereen op en wanneer de les voorbij is, wachten de leerlingen hun beurt af met vertrekken nadat de leraar de klas heeft verlaten. Het leek wel op mijn schooltijd. Gehoorzamen en respect, de klas muisstil wanneer er les wordt gegeven. Wil je ook meer weten over het toerisme onderwijs aldaar, neem dan eens contact op met Ramjee.
Heilige bomen, prachtige tempels, mensen gekleed in prachtige sarongs, maar geen olifanten en andere wilde dieren, maar veel avontuur.
Ik kan nog wel uren door schrijven maar dan heb ik nog niet alles verteld, dus waarom ga je niet eens zelf om NEPAL te gaan beleven, ervaren en er van te gaan genieten.
Fred Vorstenbosch over:TROUWEN IN NEPAL. Hoe gaat dat eigenlijk ?
Het is al weer een tijdje geleden, dat ik in Nepal geweest ben en mijn seminar toerisme daar gegeven heb. Hierover heb ik twee reisverslagen geschreven en deze zijn hier op internet te vinden. Het ene reisverslag handelt over ondermeer mijn bezoeken in de winter en het andere over mijn bezoeken gedurende de zomer in Nepal.
Erg amusant, leerzaam en indrukwekkend was mijn seminar toerisme die ik nabij het Chitwan Nationaal park gaf. Chitwan, de Himalaya , Budha Airlines, het land en de bevolking, zijn slechts een paar redenen om naar Nepal af te reizen.
Met meerdere van de personen houd ik nog regelmatig mail contact. Een er van is Hari en hij heeft een reisorganisatie in Nepal. (zie informatie beneden).
Zoals geschreven, we houden nog regelmatig contact met elkaar en zo blijft hij op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen in het reiswezen en ik , als ik vragen heb over dingen die ik van Nepal wilt weten, kom ik dat onder meer via Hari te weten.
Omdat ik gedurende mijn verblijf in Nepal, van zeer dichtbij diverse meerdere typen van trouwerijen had meegemaakt, ging ik me afvragen hoe dat eigenlijk was, het trouwen in Nepal. En dus vroeg ik het Hari.
Hieronder zijn verhaal.
Wat betreft trouwen in de gehele wereld , daar kan ik niets over vertellen. Wel kan ik het een en ander vertellen over mijn ervaringen met trouwen in Nepal.
Voor zover ik dat ervaren heb zijn er 4 typen van trouwen in Nepal.
1 Het geheel gearrangeerde systeem.
2 Gedeeltelijk gearrangeerd: dit is Liefde en gearrangeerd.
3 Het huwelijkssysteem van echte verliefden.
4 Trouwen via de rechter.
1 Het geheel gearrangeerde systeem. Als we onze oude Nepalese geschiedenis bestuderen, werden toen al geheel gearrangeerde huwelijken door de ouders geregeld, in het speciaal door de vader, zoals dat nu ook is. Deze huwelijken zijn in de meerderheid van meer dan 50 %.
2 Gedeeltelijk gearrangeerd: dit is Liefde en gearrangeerd. Dit gebeurt het meest in de (grote) steden waar mensen elkaar ontmoeten bij allerlei gelegenheden. Ze leren elkaar kennen en van elkaar te gaan houden. Ze praten via hun bloedverwanten / families met de wederzijdse ouders hierover. Vrienden en mannen gaan naar de ouders van het meisje om toestemming te vragen voor een huwelijk en indien dit wordt geaccepteerd wordt het huwelijk gesloten conform het gearrangeerde huwelijk systeem. Ongeveer 10 + procent trouwen op deze manier. Opgemerkt is dat hiervan meestal goed opgeleide personen en werkende mensen gebruik maken.
3 Het huwelijkssysteem van echte verliefden. Dit gebeurd in steden, in dorpen, maar in ieder geval daar wisten / weten de ouders ervan dat het stel zelf zou beslissen.
In bewoonde gebieden trouwen 20 jarige vrouwen en 25 jarige mannen. In dorpsgebieden zijn dat 17 jarige meisjes en 20 jarige jongens. Dit komt door het gebrek aan opleiding. Het percentage is ongeveer 10 %.
4 Trouwen via de rechter / stadhuis. Slechts goed opgeleide koppels, nadat ze van elkaar zijn gaan houden, trouwen op deze manier en zijn de meerderheid en sommigen worden ook gearrangeerd.
Mensen die een volledig gearrangeerd huwelijk hebben gesloten, voelen zich meer comfortabel omdat in het begin het stel elkaar niet kent, maar nadat ze getrouwd zijn, beginnen ze elkaar lief te hebben. Deze huwelijken blijven lang bestaan, de reden is omdat iedereen relatie van elkaar is. Vrienden zijn verantwoordelijk, bieden hun hulp in goede - en in slechte tijden en lossen problemen eenvoudig op.
Hari gaat verder en verteld over zijn eigen ervaringen in zijn familie / vriendenkring met betrekking tot het huwelijk.
Afgelopen 4 mei 2009 ging 1 van mijn familieleden een gearrangeerd huwelijk aan.
Het werd op 15 april 2009 geregeld.
De man is 27 jaar oud, hij werkt in Bahrein en vroeg gedurende 3 jaar om een huwelijk. In Januari 2009 begonnen we met onze zoektocht om een meisje te vinden en we vonden haar, via een familielid, in ons district, circa 12 kilometer ten oosten van ons huis. We gingen naar het huis van dat meisje, spraken met haar over het huwelijk en de kandidaat.
Daarna gingen we naar de man, spraken over onze pogingen tot nu toe gedaan en de resultaten ondervonden en vertelden hem dat het meisje een geschikte kandidate voor hem zou zijn. Ik wist dat ze de jongere zuster van mijn schoolklas kameraden was in 1987. Op 1 April besloten we om de verloving op 14 April te houden. We gingen naar het huis van het meisje waar circa 25 personen waren uitgenodigd om de verloving bij te wonen. Men gaf elkaar gouden ringen. Bloemen slingers en maaltijden werden aangeboden en de datum voor het huwelijk werd vastgesteld op 5 mei 2009.
Op 4 mei 2009 was de ceremonie als volgt:
Aan beide zijden voor de ingang van het huis werd een stellage gebouwd met onder meer daarbij verschillende ingrediënten, zoals bananen, meel, drank, etc. en er was ook speciaal brood, diverse soorten van bewerkt rijst zoals Kasar ( rijst meel ballen).
Op 5 mei 2009 ging de man die ging trouwen, samen met 175 familieleden naar het huis van het meisje die met hem in het huwelijk gaat treden. De hele dag duurde de ceremoniën van het trouwen, dansen, maaltijden, drinken, de rituelen tussen het huwelijkspaar, het gaan naar het huis van de bruid, het verwelkomen door de wederzijdse ouders, het kennismaken met elkaar, etc.
Na een ½ uur gingen we naar het huis van de bruidegom en verwelkomden de bruid en socialiseerden ons met de familie.
Op 6 mei 2009hadden we een feest. Er waren 500 mensen uitgenodigd om op dit feest te komen. Nadat het feest was afgelopen, ging het nieuwe bruidspaar naar het huis van het meisje haar ouders.
Er worden grote - en vele cadeaus aan het bruidspaar gegeven. Het feest duurt eindeloos (zeer vermoeiend) en is een geweldige ervaring, die, als men de kans krijgt, je ook eens moet meemaken, al zou het alleen langs de zijlijn zijn.
Een bonte kleurenpracht, een geweldige herrie, en verder vertel ik u nog niet wat je te verwachten staat.
In 1 van mijn reisverhalen over Nepal, vertel ik ook het een en ander over de bruidskamer in het hotel, waar de jong geliefden de huwelijksnacht doorbrengen.
Dit - trouwen - artikel is geschreven door mijn Nepalese vriend Hari.
Voor verdere vragen over Nepal en het reizen in Nepal, neem contact op met hem.
Hieronder zijn adres.
Hari Timilsina Team Leader(CEO) Exciting Nepal Holidays (P.)Ltd Email:timilsina_hari@hotmail.com
Fred Vorstenbosch in Armenia van 27/07/2010 tot 08/08/2010.
Welkom in het land van Legendes!
Dinsdag 27/07/2010
Armenië ligt op circa 4,5 uurtjes vliegen vanaf Amsterdam. Met Armavia airlines, vlieg je in modern materiaal van Amsterdam, over Duitsland, Polen, Oekraïne, Rusland, Georgië en daarna land je in Yerevan.
Het vliegveld is gelegen op korte afstand van de hoofdstad. In Armenia, welke iets groter is dan Nederland, wonen circa 4,5 miljoen mensen. De hoofdstad is Yerevan en is niet te vergelijken met andere Oost Europese steden die ik tot nu toe gezien heb. Het centrum van de stad is indrukwekkend en modern en praktisch iedere avond zijn er gekleurde waterfonteinen aan het spuiten, welke begeleid worden door heerlijke klanken van lichte en klassieke muziek. Dit moet ik beter eens gaan bekijken, want het is pas mijn eerste avond in Yerevan. Mensen zitten tot laat in de nacht in cafeetjes rond het zwanenmeer met elkaar te kletsen en eten en drinken.
Er zijn verschillende wijken in Yerevan. De eerste welke we passeren is het Las Vegas wijk van Yerevan. Veel wordt er gegokt in vele kleurrijke gokhuizen. De een nog mooier voorzien van lichtjes dan de andere. Een andere wijk is genoemd naar Bangladesh, gezien het type van flats (lijken verdacht veel op de oude Russische massa flats) zoals ik ze zag.
Armenia wordt onder meer begrenst door Georgië,Iran, Turkije, Azarbadjan, etc. Als je naar Turkije zou willen gaan moet je eerst door Georgië reizen. Een directe verbinding met Turkije, mede gezien de geschiedenis tussen beide landen, heeft dit onmogelijk gemaakt. Ook kan je niet zomaar de grens oversteken naar Azarbadjan.
Via goed begaanbare wegen wordt ik naar mijn appartement gebracht in Yerevan, welke gelegen is op loopafstand van het centrum. Het gebouw is oude Russische stijl, maar ik mag niet klagen over mijn appartement.
Volgens de chauffeur die me ophaalde van het vliegveld is Yerevan niet alleen een gastvrije stad maar ook een heel veilige stad. Rond 22.30 uur, toen ik in het centrum van de stad was, waren er nog heel veel mensen in de stad.
Er zijn verschillende bierbrouwerijen en natuurlijk ook fabrieken waar wodka, wijn en heerlijke Armeense Ararat brandies worden gemaakt. Zeker zal ik deze komende dagen ze gaan proeven.
Kunst en cultuur gaan hand in hand met elkaar in Yerevan. Ik ben benieuwd wat ik allemaal nog verder gaat zien en beleven.
Vele westerse moderne hotels zijn in Yerevan te vinden en kunnen ook geboekt worden door mijn gastgever LLC Elitar Travel in Yerevan, www.armeniaholidays.com . Ik ben gevraagd door de PUM (www.pum.nl) om deze reisorganisatie te gaan assisteren en begeleiden in hun toeristische werkzaamheden. Dit is waarschijnlijk al mijn 25 ste missie voor de PUM (vrijwilligers organisatie) en het bevalt me. Ik kom in landen waar nog niet veel Nederlanders zijn geweest. Leuk om deze landen te ontdekken en mensen te informeren over mogelijkheden van Armenia door middel ondermeer dit reisverslag.
Toen we landen, konden we gelijk onze horloges 3 uur voor uit zetten. Ik landde om 19.00 uur Nederlandse tijd en het was gelijk 22.00 uur plaatselijke tijd in Armenia. Voor Armenië heb je een geldig paspoort nodig. Een visum koop je voor 7 Euro op het vliegveld. De kapitein in het vliegveld deelde ons mede dat bij landing de buiten temperatuur 30 graden was. Dat is even wennen om avonds 22.00 uur. Gelukkig heeft het appartement waar ik verblijf een airco.
Het is inmiddels 01.00 uur Armeense tijd, en ik ga maar naar bed om aan de nieuwe tijd te wennen.
Woensdag 28/07/2010
In het appartement legt vers brood, kan ik koffie of thee zetten , eieren bakken, dus een beetje voor mijzelf moet ik iedere ochtend zorgen.
Even wat basis toerisme informatie over Armenië. (zie Yerevan Guide voor meer informatie) Er zijn vele kunstuitingen zoals beelden in de stad , op pleinen en in parken. Er is veel cultuur te vinden in Yerevan zoals vele (historische) musea, kunst galerijen, circa 15 theaters, verschillende culturele organisaties, natuurlijk Aram Khachaturian Concert Hal, kamermuziek theater,etc.
Uitgaan mag natuurlijk niet ontbreken, cafés, bars, vele lokale en internationale eetgelegenheden, u zult zich niet vervelen, tenzij men dat wenst om rustig een boek te lezen en zich terug te trekken op zijn (hotel) kamer of rond het zwanenmeer. Bent u gek op winkelen, bijvoorbeeld een leuk souvenir voor thuis of voor vrienden vinden, ook dan zult u beslist aan uw trekken komen in de verschillende winkels en op de lokale markten.
Meer zien van Armenia: Via de reisorganisatie waar ik door ben uitgenodigd zijn natuurlijk verschillende reizen in Armenië te maken. Of dat gewoon een stadsrondrit is, een rondreis, wandelen, fietsen, cultuur, natuur, winter of juist uw vakantie, met of zonder internationaal sprekende talen gids. U kunt ook een Hertz auto voor 1 of meerdere dagen bij hen huren. Of boek een taxi via hen, zekerheid voor alles!
Natuurlijk kan men ook met het openbaar vervoer gaan. In Yerevan rijden metros, taxi's en bussen. Let wel op, Armenia heeft niet alleen zijn eigen taal maar ook zijn eigen alfabet. Veel jongeren spreken een buitenlandse taal.
Klimaat: Continentaal klimaat. Vochtigheidsgraad laag. Zomers kunnen de temperaturen oplopen tot wel 40 graden Celsius. In de winter kan de temperatuur teruglopen tot min 10 tot 15 graden. Door de verschillende landschappen en bergen in Armenie, kunnen de temperaturen ver uit elkaar lopen.
Elektriciteit: gewoon 220 volt en men hoeft geen verloopstekkers mee te nemen.
Banken zijn 6 dagen op de verschillende tijden geopend om geld te wisselen.
Om 10.00 uur wordt ik opgehaald om naar mijn vrijwilligerswerk te gaan. Ben heel benieuwd wat deze nieuwe dag in Armenië me gaat brengen.
We reden weg van het appartement alwaar ik verblijf, de zon was al behoorlijk op temperatuur, welke in de middag opliep tot ongeveer 37 graden Celsius. Het vreemde is dat deze temperatuur niet zo heet aanvoelt als in Nederland. Eigenlijk is het best wel uit te houden.
Gedurende de ochtend hebben we aan ice breaking gedaan en de echte vragen langzamerhand op papier gezet zodat we meer structureel kunnen werken in de loop van de dagen dat ik in Armenië zal zijn.
We reden door behoorlijk drukke straten en met ook veel westerse autos maar ook de oude Ladas zijn er nog volop te vinden. Ik kreeg nog een kleine rondrit door overigens een schoon Yerevan. Oude gebouwen en moderne stijl gebouwen wisselen elkaar af. Verschillende soorten van kleine en grote winkels in winkelstraten en gelegen aan drukke boulevards met veel westerse merken welke in kunnen Yerevan gekocht worden. Ik kan me indenken om bij de operahuis te gaan zitten, gelegen aan een meer, met een lekker glas wijn en dan lekker mensen bekijken. De mensen lopen er modern bij, de jongeren gekleed in moderne kleding al flirtend naar de andere sekse.
Dus veel ouderwets zult u niet in Yerevan aantreffen. In Armenia kan je ook als 50 plusser en single reizigers heerlijk ontdekken door middel van een uitgestippelde fietstocht van 8 dagen voor de matig geoefende fietser. Voor de getrainde fietser zijn er werkelijk prachtige bergfietstochten gedurende 15 dagen te fietsen. Wel, zoals ik begrepen heb, je eigen fietsen meenemen naar Armenia. U zult opvallen, fietsen is niet het ding voor Armeniërs. Natuurlijk kan je het je meer gemakkelijk maken door middel van een 8 daagse culturele rondreis in een goede en rookvrije bus. Men slaapt iedere avond in een ander hotel en streek en leert heel veel van het land Armenië kennen. Volgens de reisorganisatie draagt de chauffeur en reisleiding zelfs de koffers van 50 plussers naar en van het hotel. Wat een service!
In de middag zijn we rond 15.00 uur gaan lunchen.Dit is een normale tijd om te gaan lunchen. Op nog geen 5 minuten lopen van mijn werkplek zijn meerdere luxe restaurants gelegen. Ik had Nederlandse honger naar iets met kaas en melk erbij. Voor Armeniërs iets vreemd, ze eten gedurende de lunch een warme maaltijd inclusief vlees. De chef-kok gaf ons een rondleiding in zijn nieuwe restaurant tot in de keuken toe. Hij verteld dat hij ook workshops koken geeft.
Terug naar mijn vrijwilligers werkplek. De medewerksters van deze reisorganisatie zijn verbaasd over mijn kennis en over de nieuwe mogelijkheden die ik aan hun toeristisch product kan gaan toevoegen en dan te bedenken dat ik pas mijn eerste dag tezamen met hen is.
Om 19.00 uur stoppen we met werken. Ik ben best moe en wordt naar mijn appartement gebracht voor 1 uurtje voor mijzelf. Vanavond rond 20.00 uur gaan we in een Armeens restaurant eten. BBQ is een welkome aanvulling van speciale maaltijden.
Eerst bezochten 4 verschillende restaurants, de een nog mooier en interessanter dan de andere.
Omdat we met elkaar wilden praten, kozen we voor een restaurant waar geen (luide) muziek werd gespeeld. Er werd een Armeense grill besteld. Het valt te vermelden dat de meeste groenten welke aangeboden worden (dus ook in supermarkten) biologisch geteelde groenten zijn. Dus wat let u als u op zoek bent naar gezonde maaltijden gedurende uw vakantie, u zult het in Armenië vinden. Het typische van Armeense maaltijden is dat er van elk product wat besteld wordt, slechts 1 schotel wordt opgediend. Men eet met elkaar van dezelfde schotels. Wijn, water, cola, bier bij de maaltijden is heel normaal. Ik eet niet zoveel en dus ging er veel voedsel terug naar de keuken.
We hebben vanavond heel wat gesproken over wat er van mij verlangd wordt, dus mijn programma voor morgen staat nu vast. Het is inmiddels over twaalven en dus tijd naar bed te gaan in mijn airco appartement.
Donderdag 29.07.2010.
Na mijn zelf gemaakte ontbijt ben ik naar mijn vrijwilligerswerk gegaan. In de middag rond 3 uur is de warme middagmaal. Dit maal in een kelderrestaurant waar het heel gezellig is om te zijn. Typische Armeens brood, heel dun, heel breed, lijkt een beetje op een hele grote pannenkoek, aangevuld met veel salades en andere spijzen. De naam van dit brood is lavash.
Verder gegaan met werken voor deze reisorganisatie tot de avond. In een ander restaurant in Yerevan gingen we eten waar ook de gasten van deze reisorganisatie hun afscheidsdiner hadden. Ik kreeg de kans om in contact te komen met hun Spaanse en Italiaanse gasten van hen en daarmee te praten. Op mijn vraag of ze klachten hadden (typisch Nederlands deze vraag) of ze het naar de zin hadden gehad, of ze suggesties hebben, vertelden ze mij dat ze uiterst tevreden waren over de services van deze reisorganisatie en over de reis waren ze zeer tevreden. Na het diner werd ik hartelijk bedankt voor deze reis die ze gemaakt hadden, terwijl ik er niets aangedaan had. Grappig. Om 21.00 uur wilde ik deze maal eens vroeg naar bed. De directeur van deze reisorganisatie bracht me naar mijn appartement, maar voordat ik daar naar toe ging, reden we naar het gezellig en drukke centrum waar vele barretjes zijn, welke merendeels gelegen zijn aan het zwanenmeer, nabij het standbeeld van Khatchaturian, de Armeense componist, bekend om zijn muziekstukken onder meer van de zwaarddans.
Na het gezellig treffen rond het zwanenmeer (zwanen zijn zeldzaam in Armenië) zijn we lopend naar de gekleurde spuitende fonteinen gegaan, alwaar op de achtergrond passende klassieke muziek wordt gespeeld. Een waar spektakel om te zien en te horen. Ondanks dat het 22.15 uur was, was het heel erg druk met toeschouwers. Later liep ik terug naar mijn appartement en viel als een blok in slaap. Ik was echt heel moe.
Vrijdag 30.07.2010
Ik sliep uit tot 08.30 uur en heb eigenlijk de hele dag bij de reisorganisatie doorgebracht. Tegen 18.00 uur zijn we richting mijn appartement gegaan om te gaan dineren. Eerst een ½ liter smakelijke Armeens bier en daarna de maaltijd. Gedurende het diner hebben we gezellig over andere dingen gesproken dan toerisme zoals over wel of niet samen wonen, trouwen, homos en lesbos en zulke zaken in Armenië.
Je gaat niet samenwonen in Armenia, dat past niet en men vindt dat niet juist. Eerst trouwen vanaf 18 jaar, eigenlijk moet je op je 21 ste getrouwd zijn en ben je 27 en nog niet getrouwd, dan kom je bijna niet meer aan de bak.
Homos en lesbos worden (bijna) niet geaccepteerd, maar er zijn in Yerevan wel clubs voor hen. Op het platteland wil men er niet over praten.
Het minimum inkomen is 100 Euro per maand. Een gemiddeld inkomen is zon 200 tot 300 euro per maand. Het pensioen is zeer laag, dus wonen vele oudjes bij hun kind(eren) in.
De vele typen autos, van Wolga tot Mercedes, van Lada tot dure 4 wheel drives, de nieuwe autos behoren dus veelal aan de bank tot ze zijn afbetaald. De oude autos rijden soms langer dan 20 jaar.
Ik was dus rond 20.00 uur in mijn kamer, ik heb koffie gezet en tot 22.00 uur heb ik gelezen. Ben daarna moe in mijn bed in slaap gevallen.
Zaterdag 31.07.2010
Vanochtend pas om 09.00 uur opgestaan. Het was warm in mijn kamer, ik had vergeten om op tijd de airco in te schakelen. Ging douchen en eten en omdat de zaak pas om 12.00 uur geopend werd, had ik de tijd om wat te gaan wandelen. In de straat naast me is een straatmarkt. Honderden kraampjes, bedekt met blauw zeil, tegen de hete zon,bieden allerlei koopwaar, van nieuwe spullen tot oude spullen aan.
Wat kwam ik tegen: Armeense handgeknoopte tapijten, barnstenen souvenirs, kleding, geborduurde tafelkleden, muziekinstrumenten (fluiten, gitaren, etc), vele schilderijen, houtsnijwerken, ect. De markt is enkele kilometers lang en wanneer het niet te heet is, lekker om er langer op te vertoeven. Na een uurtje te hebben rond gedwaald, ben ik naar mijn appartement gewandeld, wel onder de bomen, want daar is het lekker koel.
Kopje koffie gedronken, nog wat in mijn boek gelezen en toen naar de zaak gaan wandelen. Ik was de eerste bij de zaak. Niemand was er nog en na een paar minuten kwam er gelukkig een medewerker die de deur opendeed. Gelijk werd er Armeense sterke koffie voor me gemaakt. En nu aan het werk.
Op tijd komen is in Armenia niet altijd gewoon, behalve bij de firma waar ik nu ben. Ze zeggen, jullie hebben het horloge en wij de tijd. Dat klopt ook, soms rennen ze zich rot, soms ze hebben genoeg tijd om te kletsen.
De dag ging, zoals gewoonlijk met werken door tot aan 17.00 uur. Iedereen was dan vrij, dus ik ook. Tot nu toe gingen we met twee personen ergens dineren, maar nu stond ik er alleen voor. Ik ging op een bankje zitten in de meest belangrijkste winkelstraat die verbonden is met de hart van de stad, namelijk het operagebouw, alwaar het zwanenmeer is gelegen. Het was warm en ik ging in de schaduw zitten en keek hoe de mensen door de winkelstraat hun contacten opdeden of gewoon hoe ze bij de dure merken winkels inkopen deden.Ik heb er zon 2 uurtjes gezeten en genoten van wat er rond mij om gebeurde. Veel erg jonge meisjes, korte rokken, mooi om te zien. Vlot gekapte jongens, op meiden jacht. Meisjes zijn vaak uitdagend gekleed. Wanneer de meisjes trouwen, moeten ze maagd zijn en dat weten de meeste jongens en gedragen zich er naar.
Rond 20.00 uur ben ik gaan eten. Het restaurant was leeg en ik zat daar alleen te eten. Bier, vlees, gebakken aardappelen, wat groenten, dit was mijn maaltijd. Na korte tijd ben ik weggegaan en vroeg me af of ik weer de fantastische watershow met allerlei kleurende fonteinen weer wilde zien. De keuze was of naar mijn kamer of weer naar de show. Deze begon om 21.00 uur en eindigt om 24.00 uur. Ik koos voor het laatste en had een beste tijd daar. Buiten de spuitende kleurrijke fonteinen, waren er veel mensen op de been. Ik genoot van de klassieke muziek en de kleurrijke fonteinen.
Naast me kwam een jonge moeder (weduwe) met haar dochter te staan. Zoals het gaat: het meisje (ik denk 23 jaar jong) vroeg me waar ik vandaan kwam en ze had meer vragen. Aldoende kwamen we in gesprek dat uiteindelijk tot 24.00 uur zou duren. Ze is leerling journaliste en vertelde honderd uit over wat ze aan het leren was. Ze zou me gaan mailen en later deze week wilde ze me een interview afnemen die dan in de krant gepubliceerd gaat worden. Toen ik eenmaal in mij kamer was, heb ik nog een ½ uurtje gelezen en viel kort daarna in slaap.
Zondag 01 08 2010
Ik werd door de reisleiding/ chauffeur precies op tijd opgehaald. We reden binnen korte tijd de stad uit, op weg naar de bergen. Via afglijdende wegen, reden we richting de berg Ararat met een hoogte iets boven de 5000 meter.
Volgens het verhaal in de bijbel, strandde Noah met zijn boot hier op deze berg. Een fragment van de ark van Noah wordt in Armenië bewaard. Een verlaten landschap met op de achtergrond deze geweldige berg. De wegen nabij de bergen hier, zakken bijna elk jaar meer en meer scheef en dat schijnt, volgens mijn gids, niet te repareren te zijn, alhoewel ze verwoede pogingen hiervoor doen.
De weg gaat hoger en hoger en op een gegeven moment is er het einde van de weg. Hier is een klooster met de naam Khor Virap welke voor een gedeelte uitgehouwen is in de rotsen. Wat mij opvalt is dat er geen iconen en muurschilderingen zijn. In de rotsen zijn in de verschillende tijden heilige beeltenissen uitgehouwen. Er zijn verschillende ruimtes en in 1 van de ruimtes stroomt er heilig water uit de rotsen.
Ter info: Armenia staatsgodsdienst was reeds in het jaar 301 het Christelijke geloof. Nu zijn de meeste mensen in Armenië die het Christelijk geloof aanhangen.
Armenië heeft belangrijke en bekende personen voortgebracht. Een van hen is Charles Aznavour, bij u bekend als zanger.
Na het bezoek aan het klooster, waar vele bezoekers aanwezig zijn en niet alleen om de diensten bij te wonen, dalen we weer de bergen af en gaan op bezoek aan een tempelcomplex met de naam Garni, stammend uit de 1 eeuw na Christus. Rond dit complex, gelegen in de symfonie bergen is het prettig om te zijn. Nabij het marktje (huiden, snoep, jam, honing, etc ) is er een uit de oudheid stammende sauna welke lijkt op een aantal paaltjes die in de grond verankerd zijn alwaar heet water langs geleid werd. Heel speciaal. Je kunt er alleen onder begeleiding van een gids binnenkomen. Er zijn heel veel vossen in Armenia.
Verder gingen we naar een dorpje alwaar op een oude boerderij allerlei feesten voor toeristen worden gegeven zoals: Armeense trouwerij, leren koken, haken, leren schilderen,lavash maken, etc. Een geweldige ervaring is de rust van deze streek.
We reden verder naar Meer Sevan, een prachtig blauw gekleurd meer, hoog gelegen in de bergen, waar menig toerist komt om te ontspannen en wandelen. Een bezoek aan het Klooster uit de 4 e eeuw is een must, welke niet te ver is gelegen van het prachtige meer.
We reden naar de wintersport plaatsen en informeerden ons over wintersport en zomer activiteiten. Rond 16.00 uur reden gedurende 1 uur terug naar Yerevan voor het diner en verdere ontspanning op deze indrukwekkende dag. Na mijn diner, die ik weer alleen deed, heb ik nog een tijdje op een bankje gezeten, genoten van het wandelen van de mensen in de winkelstraat. Vervolgens terug naar mijn appartement. Kopje koffie en mijn boek, daarna naar bed.
Maandag 02.08.2010
Werkdag en avond heerlijk gedineerd.
Dinsdag 03.08.2010
Vanavond ben ik uitgenodigd bij Sati om bij haar thuis te komen eten. Sati werkt bij de firma waar ik nu ben. Ze is getrouwd en haar man en Sati hebben een baby.
Eten is later dan gemiddeld in Nederland en iedereen eet van dezelfde schalen.Men prikt met de vork van het bord of schaal wat men hebben wilt en eet dat op.
Sati had haar best gedaan. In haar piepkleine 1 kamerwoning, waarin de huiskamer ook het twee persoon bed staat en ook het kleuterbed, werd de tafel gedekt met daar aan 6 zitplaatsen, waarvan 2 mensen op de zitbank achter de tafel kunnen zitten. In de kleine keuken werd de maaltijd getoverd, samen met haar zus die in Rusland woont en nu op vakantie is in Armenië.
De dames hadden hun best gedaan. Op het menu stonden: boersj ( een soort van meelproduct welke voor mij veel op rijst leek, aangemaakt met vlees en kip), tomaten en komkommer, een andere scherp gekruide soort slierten groenten, brood, lavash (een plat en zeer dun brood, die je eenvoudig van het grote stuk lavash met de handen afscheurt), Armeense kaas. Sati had zelf zeer smakelijke vruchtensap gemaakt en werd in grote glazen ingeschonken. Een fles Armeense wijn completeerde het eerste deel van het diner. We kletsten lekker met elkaar, tot dit deel van de maaltijd klaar was. Twee soorten meloen werden op tafel gezet. Koffie werd ingeschonken en toen de door Sati zelf gebakken grote taart ter tafel werd op tafel gesneden in grote stukken en ons gegeven.
We hebben lekker zitten kleppen en genoten van de kook en bak kunst van Sati. Na het diner ben ik rond 22.30 uur weer naar mijn appartement gebracht door een zeer druk centrum waar heel veel mensen nog genoten van het buiten zijn. In mijn kamer heb ik nog een hoofdstuk uit mijn boek gelezen.
Woensdag 04.08.2010 enDonderdag 05.08.2010 Werkdagen en savonds heerlijk gedineerd.
Vrijdag 06.08.2010
Vandaag reeds om 09.00 uur opgehaald voor een vlug bezoek aan 2 kerken gelegen op enkele tientallen kilometers van Yerevan. Met een Lada en snelle chauffeur reden we naar Echmiadrine Kathedraal. Rondom deze kathedraal zijn er vele gebouwen waarin nonnen en monken wonen en leven.
In deze Kathedraal zijn geen banken. Er zijn wel schilderijen van Heiligen te zien, echter geen iconen, maar ze noemen deze wel zo. De kathedraal is indrukwekkend en omgeven door groene tuinen. Priesters lopen er af en aan. Hier is een fijne plek om rustig in het zonnetje te relaxen en te ontspannen. Het kloostercomplex rondom deze kerk is groot en wordt nog verder uitgebreid. Tijdens mijn rit naar zowel de beide kerken werden mijn verschillende verhalen verteld over de godsdienst in Armenia en over de kerken die ik gezien heb. Iets verder op de weg terug naar Yerevan ligt de Sint Gayaneh kerk. Via stijl oplopende trappen komt men in een geheel andere stijl kerk. Interessant is de grafkelder met een geschilderde afbeelding van een vrouw, die ik aanneem in deze grafkelder is gelegen. Het is een klein graf. Nu ben ik weer even terug op kantoor voor de koffie en daarna ga ik naar een twee musea.
Het Nationaal museum is gelegen in het centrum van Yerevan. 4 etages met historische opgravingen, tafelkleden, gebruiksvoorwerpen, oude wapens, potten, vloerkleden en nog veel meer. Fijn dat de voorwerpen zeer duidelijk en goed te zien zijn opgesteld. Bijna bij elk voorwerp is de verklarende tekst met betrekking tot dit onderwerp ook te lezen in het Engels. Nadat we het een en ander op onszelf gezien hadden (er zijn ook gidsen aanwezig die een heel gedetailleerd rondleiding geven) zijn we verder getrokken maar nu naar het genocide museum. Boven de grond is een gedenknaald en een eeuwig durende vlam, rustige muziek is er te beluisteren, toeschouwers zitten rustig naar de vlam te kijken en naar de muziek te luisteren. Via grote zuilen worden de provincies aangegeven waar de massa moorden hebben plaatsgevonden. Een indrukwekkend gezicht, een stilteplaats in de warme zon (40 graden).
We dalen het museum binnen. Ik krijg een Engelstalige gids toegewezen, die van begin tot eind een lezing geeft over deze massamoorden. Alles wordt gedocumenteerd. Er is toen (rond 1915 ?) een film van gemaakt en in 20 minuten te zien, die dit afschuwelijke laat zien. Er zijn vele fotos, getuigen, situaties van voor de verwoestingen, te zien. Indrukwekkend is een tweeledige foto. De eerste toont de stad, inclusief moskee, van voor de verwoestingen, op de andere fotos is dezelfde plaats te zien waarop de moskee alleen nog is te zien en de rest van deze stad is in puin. Ik vertel er liever niet gedetailleerd over wat ik in het museum gezien heb. Ga zelf maar kijken om te zien waar de mensen toe in staat waren en nog zijn.
Oordeel zelf. Overtuig uzelf.
Vrijdagavond ben ik uitgenodigd bij de twee directieleden van de firma thuis welke mij uitnodigde om naar Armenia te komen.
In eerste instantie dacht ik toen we bij hun huis kwamen, ben benieuwd wat ik achter deze façade van woningen zal aantreffen. Alles wat ik negatief dacht werd gelogenstraft. Een oud flat van buiten is een super modern flat aan de binnenzijde. Luxe meubelen, luxe keuken, een groot dakterras, grote kamers met alle moderne spullen. Alles wat wij in het zogenaamde rijke westen verwachten voor ons en onze kinderen stond daar ook. Het eten werd rijkelijk opgediend en de discussie over zaken werd gelardeerd met menig glas voortreffelijke Armeense Cognac. Brandy zouden we zeggen, ware het niet dat reeds in 1905 deze Armeense brandy toestemming kreeg om het van die tijd af COGNAC te noemen.
De spijzen aan tafel waren veel en veelzijdig.Een aparte zoetwater vissoort met een lange snuit stond ook opgediend. We discussieerden over de vele mogelijkheden van Armenia, wel of niet in combinatie met Georgië, als vakantieland. We waren het met elkaar eens. Armenië heeft zoveel aan cultuur en natuur te bieden. Diep blauwe meren, de Ararat berg, kloosters, fiets vakanties, eco vakanties, fly and drive, etc. Noem het maar op en men kan er in Armenia van genieten. Ik neem aan dat mijn uitnodiger zich zal melden op de Vakantiebeurs in Utrecht. Inmiddels hebben ze zeer tevreden groepen uit onder meer: Polen, Duitsland, Italia, Spanje, etc. Nu nog de vriendelijke Nederlanders vertelde mijn uitnodiger.
Rond 22.00 uur ben ik naar mijn appartement gebracht. Hetzelfde recept: boek lezen en daarna naar bed. Op naar het volgende avontuur.
Zaterdag 07.08.2010
Om 09.00 uur wordt ik opgehaald voor een 250 kilometer reis door Armenië. Precies op tijd, zoals gewoonlijk, rijdt de auto voor. Een nette chauffeur en weer de perfecte reisbegeleiding. Sirik doet haar enorme best om het mij naar de zin te maken.
Binnen de kortste tijd zijn we uit Yerevan en volgen de Armeense grote weg nabij de Turkse.grens. De berg Ararat komt al snel in zicht. Langs de autoweg zitten mensen met hun koopwaar zoals abrikozen en andere vruchten. De zon schijnt uitbundig, in de auto hebben we vele gesprekken over allerlei onderwerpen. Na een tijdje de grote weg gevolgd te hebben, slaan we rechtsaf bij het bord Khor Virap. We rijden in dorpje in, waar we veel fietsers zien. In de stad zegt men dat fietsen niets voor hen is, dat is, volgens hun zeggen veel te gevaarlijk. Ik denk dat de waarheid is dat men liever in hun bolide rijden dan zich onder de warme zon uit te sloven op een fiets. Nog steeds zien we, maar nu oor ons, de berg Ararat met er vlakbij een ommuurd klooster in de directe nabijheid aan de Armeense grens vlakbij de Turkse grens liggen. Armenen kunnen niet de Turkse grens over, dit in verband met de geschiedenis van de Turkse genocide. De genocide leeft nog zeker bij zowel de ouderen als de jeugd in Armenia. We parkeren de auto nabij een begraafplaats. Graven worden door families gekocht en bijgehouden. De grafstenen zijn werkelijk adembenemend. Hoge gepolijste grafstenen, met daarin de beeltenis van de overledene er in ge-etst. We lopen de trappen op en komen, door onder een poort heen te gaan, op het kloosterplein aan. Een Italiaanse toeristenbus heeft zojuist een groep toeristen gebracht. Een gids verteld honderd uit over het klooster en de geschiedenis er van. Zelf zoek ik de koelte in het klooster en bewonder de schoonheid er van. Onder het kloostercomplex is een smalle gevangeniscel waar, nu een heilige, zijn geïsoleerde gevangenschap moest ondergaan.
Na enige tijd rond en door het klooster gewandeld te hebben, dalen we de trappen af en rijden terug naar de grote weg voor een bezoek (na circa 125 kilometer) een ander kloostercomplex met de naam Noravark. We rijden langs zeer kleurrijke voedsel en fruitstalletjes. Vele tientalen bieden hun etenswaren aan. Tegenover de fruitstalletjes, staan op hoge palen, nesten van ooievaars met op de verschillende nesten ooievaars met hu jongeren. Niet ver van hun nesten zijn meren. Je kunt gewoon naar die nesten lopen en de ooievaars vliegen niet weg.
Het landschap varieert van zware rotsen, zandstenen duinen, waar de zon niet kan komen of komt liggen in groene oasis dorpjes verscholen, die direct aan een stroompje water zijn gelegen. Een heel opmerkelijke natuur, vol van afwisselingen en tegenstellingen.
We komen op Areni wijn fabriek aan. In geen velden of wegen zie ik wijnranken. Overal fruitbomen waaronder appels, peren, abrikozen, etc. We zijn uitgenodigd om in het binnenste van deze wijnfabriek te komen kijken en van hun wijnaanbod te proeven. We dalen diep de kelders in waar grote eikenhouten wijnvaten, vol met wijnen, liggen opgeslagen. Het is er lekker koel. We gaan wijnproeven. Eerst rode wijnen en daarna rosé en vervolgens witte wijnen. Het is nog vroeg in de dag en nu al stevig aan het proeven gaan,dat is teveel gevraagd. Ik proef een slokje rode, rosé en witte wijn en wordt door de toastmaster geïnformeerd, dat de lege flessen uit Armenië komen maar de kurken uit Portugal. Een heerlijke fles wijn kost echt bijna niets.
Tegenover de wijnfabriek is een wederom een rots met daarin holen. In deze holen zijn archeologen bezig met opgravingen. Onder meer heeft men hier de oudste leren schoen gevonden die door mensen is gedragen. De schoenen zijn te zien in het oudheidkundig museum in Yerevan. Via een smalle weg, uitgehouwen in de rotsen, stijgen we langzaam meer zeker (stijgingspercentage van 9 procent) door donkere bergspleten welke met bomen begroeid zijn. Iets verder draait de smalle weg richting zon en gelijk daarmee wordt de kleuren van de rotsen geheel anders. Na een tijdje gereden te hebben komen we bij een klein klooster complex. Door de priester word ik in het Duits wilkommen- geheten. Ik laat hem horen dat ik uit Nederland kom en hij zegt dan welkom -. De mensen worden door hem gezegend. Als we later in de openluchtbar een Cola willen gaan drinken, is de priester plotseling de barman. Hij zegt vrolijk tegen mij: God is goed, maar ik ben ook maar een mensen en moet toch ook eten hebben.
Er zijn vele mensen die deze twee kerkjes, zo hoog gelegen in de bergen, komen bezoeken. Je hebt hier niet alleen de kerkjes, waarvan 1 met een levensboom door middel van trappen uitgebeeld tegen de voorkant van de kerk, maar ook prachtige vergezichten.
We rijden in1 x terug vanaf dat wonderschone complex naar Yerevan. We bezoeken de drukke groenten en fruitmarkt. Wat ik tot nu nog nooit gezien heb is de manier hoe gedroogde vruchten via een soort van schilderachtige vormen gedrapeerd op een achtergrond, tot een soort van schilderrij worden gemaakt. Het is een prachtig gezicht. Ik koop er eentje voor thuis. Dit is een, voor mij, uniek geschenk. Heel wat anders dan het regulaire toeristische cadeau, die hier ook te koop is.
Het is mijn laatste avond in Armenie. De firma www.armeniaholidays.com en heel het personeel zoals bijvoorbeeld Annie, Robert, Lola, Sirik, etc , inclusief het management heeft als verrassing een BBQ avond in de tuinen van een speciaal restaurant, welke gelegen is aan de rand van de stad mij aangeboden. Het personeel (vrouwen) laat me horen dat vanaf het moment dat ik hen begon te informeren over toerisme, dat ze veel van mij hielden. Ik kreeg mijn afscheids cadeautjes en tevens kreeg ik de uitnodiging om in april 2011 terug te komen. Wat een eer, wat een verrassing te horen dat de mensen me zo goed vinden.
We lopen nog even de stad in richting mijn tijdelijk appartement. Om 22.15 ga ik naar bed. Om 5.15 uur zal mijn wekker afgaan.
Zondag 08.08.2010
Vertrek naar huis. Rond 5.15 ben ik wakker. Niet door de wekker, maar ik stel me er op in.
Om 05.45 gaat de telefoon af, of ik al wakker ben.. Tien minuten later ben ik op weg door het donkere Yerevan naar het vliegveld.
Iets later dan gepland gaat het vliegtuig van Armavia vertrekken. Ondanks dat ik economy vlieg, zit ik ruim in mijn leren zetel en val later zowel in slaap. Gedurende de vlucht krijg je een ruime-, echte maaltijd aangeboden, die meer is dan alleen maar een droog broodje. Tien minuten te vroeg landen we in stromende regen op Schiphol. Een geweldige ervaring rijker in Armenië.
Armenië, een aanrader.
Fred Vorstenbosch
Zaterdag 07.08.2010
De dag voor vertrek maak ik een reis van circa 250 kilometer in Armenia.
