In een tuin achter de Liddl in Mons liepen deze twee ezeltjes. De bruine liep als een schoothondje achter de grijze aan en kreeg hierdoor aardig wat trappen en beten te verduren.
Naast het hertengebied ligt een stuk land waar lange tijd paarden graasden, vandaar onze benaming. Een paar weken geleden was het rond 4 uur dat het licht zo heel apart was, zo'n speciale glans naar het einde van de middag.
Vlak naast elkaar liggen tuin, hertenwei, paardenveld, akkers en weiland, fosfaat-afgraving en bos. Als ik in het midden ga zitten kan ik, ronddraaiend alles zien. Het is er heel stil en is mijn speciale mini-paradijs. Het is er prachtig, maar je weet niet voor hoelang. Er wordt zoveel gebouwd.
Zo zal het hopenlijk weer gauw worden, de prachtige felle kleuren op een zomerse ochtend. Dit is het park de Waux-hall in Mons, waar ik ook de zwarte zwanen heb kunnen fotograferen.
Gedurende de rest van het jaar is hij lief. Komt tandenknarsend aanlopen en eet uit je hand. Maar het brood wil hij niet delen. Op de vorige foto kun je zien hij een vrouwtje aanvalt dat te dicht bij "zijn eten" komt.
Onze overbuurman heeft een aantal herten in zijn tuin lopen. Het is een prachtig gezicht. We maken ook ieder jaar het "burlen" mee. Het kost wel je nachtrust en "the boss" is best wel agressief. Rent achter de vrouwen aan en kun je beter geen brood uit je hand laten eten.
We hebben drie schattige poezen. Ze hadden al gauw door wat ik met dat vogelhuisje aan het doen was. Na een half uur wachten op vogeltjes kwam ineens de kop van een kat voor de lens.
We hadden een vogelhuisje vlak voor het raam gezet. Om de vogels te kunnen fotograferen plaatsten we een hardboardplaat met een gaatje voor het raam. Het werkte perfect.
Nadat ik een hoop houtschilfers tussen de planten had gegooid kwamen in het najaar dit soort nestzwammetjes te voorschijn. Er zijn in Nederland een viertal soorten bekend. Het bijzondere is dat de zaden door vochtuitzetting of door regendruppels uit de bekertjes geslingerd worden.
Deze kleine libellensoort zit in grote getale tussen de coniferen. Je ziet ze bijna niet tot je de struik beweegt . De mannetjes hebben een metaalachtige blauwe kleur.
