Wat heb ik onthouden van de fanclub van 26 oktober 2008?

Ik heb vooral onthouden hoe gemakkelijk ik (we?) gaan “invullen” als een ander iets vertelt. We hebben gemakkelijk de neiging om te luisteren naar de “inhoud” van wat iemand vertelt en mee te leven. We hebben dan ook onmiddellijk de neiging om te “troosten” en/of de “ridderlijke of moederlijke” neiging voelen op te komen om te helpen, om raad te geven, of oplossingen aan te reiken.

Dit is één van de valkuilen.

We moeten voor ogen houden dat we niet eens kunnen begrijpen wat een ander bedoelt of voelt. Het heeft echter een enorme waarde als je in de fanclub kan vertellen wat je echt voelt of hoe je de dingen in de diepte ervaart, ook al kunnen de anderen niet eens weten waarover je het hebt. Kunnen en mogen in de spiegel kijken zonder geoordeeld of beoordeeld te worden, zonder de behoefte te hebben je te verdedigen of te verklaren, is gewoon zalig.

Deze openheid heeft een zeer grote “helende” of “therapeutische” waarde. Ervaren dat de anderen je nemen precies zoals je bent en je steunen in al je kracht en grootsheid kan een enorme veiligheid, steun en energiestoot geven.

Het was “erg sterk” hoe wij deze bijeenkomst “gespiegeld” hebben over de verwachtingen die wij in “relaties” hebben, hoe wij aangeleerd hebben “wat men van ons verwachten mag, volgens onze cultuur, onze waarden en onze normen”. Hoe wij, ondanks het feit dat we ons hebben “afgezet” en toch “verplicht” hebben gevoeld, “besmet” zijn door diezelfde verwachtingspatronen tegenover anderen (onze kinderen, onze partner, onze vrienden…).

Voor “de zoveelste keer” (en zeker niet de laatste keer) hebben we gespiegeld over het begrip “alles aanvaarden zoals het is”. Staat dit gelijk met goedkeuren? Staat dit gelijk met “gelaten aanvaarden”? Staat dit gelijk met “machteloosheid” en “er zich bij neerleggen”?  IN geen enkel geval.

Het betekent alles dankbaar aanvaarden zoals het nu is en bestellen “hoe we het precies  zouden willen hebben”?
Dankbaar omdat alles er toe geleid heeft dat we ons op het punt bevinden waar we ons nu bevinden. Dankbaarheid voor de “gevoelens” die we als “al dan niet aangenaam betitelen” omdat ze voor ons een signaal zijn dat ons tot de actie en tot liefde kunnen aanzetten.

Bij “het bestellen” moeten we ons afvragen wat we echt voor onszelf willen in een bepaalde situatie, zonder aan de andere(n) iets te veranderen. Hoe wil ik mij in deze situatie voelen? Visualiseer je maar hoe het vanaf nu is, laat de rest maar over aan onze oneindige intelligentie.

Zoals gewoonlijk werden willekeurige spelregels gekozen, straf, maar waar, in dit geval gaven de spelregels 4 (perfectie van alles en iedereen) en 7 (geloof en illusie) weer helemaal weer waarover we vandaag gespiegeld hadden.

Volgende week spijtig genoeg geen fanclub, ik kijk al uit naar 9 november.

Bedankt allemaal voor de spiegel                      Roland.