Er zijn momenten in het leven dat je het gevoel hebt, dat je er helemaal alleen voor staat. Je hebt het idee dat je even niet meer verder komt en dat alles om je heen een beetje stil valt. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Deze momenten vinden vaak plaats na een inspannende tijd.

Het lijkt erop dat er een beschermend mechanisme in werking treedt om ons even op de plaats stil te laten staan. Dat zijn geen prettige momenten, je hebt dan het gevoel dat je even naast het leven geplaatst bent. Sommige mensen worden behalve een beetje eenzaam ook zwaar op de hand of zelfs depressief. Dit komt omdat ook het lichaam op spannende of moeilijke periodes reageert.

Zowel de geest als het lichaam hebben tijd nodig om van alle belevenissen te herstellen.

Alles verloopt in cycli, het kost ons alleen moeite om de afwisselende periodes in het leven aan te voelen en te begrijpen. De één heeft daar meer greep op dan de ander. Wij hebben allemaal de neiging om maar door te jagen. We nemen vaak geen tijd om na een moeilijke of misschien wel pijnlijke periode volledig uit te zieken en weer op kracht te komen.

Menigeen probeert deze momenten te beïnvloeden door te veel koffie te drinken, alcohol te gebruiken of slaaptabletten in te nemen. Dit is uiteraard niet verstandig, omdat je op den duur deze strijd tegen jezelf moet opgeven, je raakt door roofbouw op jezelf plegen uitgeput. Ik vind dat ogenblikken van alleen zijn en eenzaamheid bij het leven horen, de boog kan niet altijd gespannen zijn.

Stille en eenzame momenten moeten ook doorleefd en doorvoeld worden. Vaak komt er spontaan belangrijke informatie over jezelf en anderen aan de oppervlakte drijven. Fijne maar ook pijnlijke ervaringen zijn niet voor niets, je kunt er wat mee doen als je dat wilt. Op die stille eenzame momenten kan je, als je dat durft tot bepaalde gedachten (inzichten) komen over jezelf en anderen. Het kan zijn dat het leven van binnenuit gaat spreken, dit zijn de momenten dat je verbinding met je innerlijke stem kunt krijgen.

 Natuurlijk hoef je niet eerst depressief of eenzaam te zijn voordat je verbinding met het innerlijke leven krijgt; het valt wel op dat dit vaak op deze vaak pijnlijke momenten gebeurt. Sommige mensen kunnen moeilijk begrijpen waarom de een veel meer greep op z'n leven heeft dan de ander. Geen twee mensen ervaren het leven hetzelfde. We zijn allemaal met ons eigen levensprogramma bezig. Ik denk dat één van de oorzaken waarom sommige mensen een paar stapjes op anderen vooruit zijn, is: dat ze meer tijd nemen voor innerlijke zaken.

Zij razen minder snel langs allerlei moeilijke momenten heen en leven minder oppervlakkig. Zoek je liever plezier op dan diepgang dan leer je nooit echt veel van jezelf en anderen begrijpen. Begrip en inzicht krijg je niet op een presenteerblaadje aangereikt. Het leven is bedoeld om grondig te doorleven. Momenten van eenzaamheid kunnen daar iets aan bijdragen. Stille en rustige periodes, al dan niet met een gevoel van eenzaamheid, beschouw ik als overgangsperiodes. Soms lijkt het erop dat zware periodes altijd voorafgaan aan (goede) nieuwe periodes. Je kunt dit zien als een voorteken voor een nieuwe tijd. Alle goede of slechte periodes hebben iets te zeggen, het is alleen aan onszelf of we er tijd voor over hebben om hier iets mee te doen