|
Samen met ons ma, onze pa, oma en opa trek ik regelmatig eens onze wijk rond.
Het is de wijk Heihoek die in de boekskes nogal stiefmoederlijk behandeld wordt.
Ik ben niet in de wijk geboren maar ben er wel getogen en mijn naam is “Sponske”.
Ik hoor jullie al zeggen “ Wa ne stomme naam is da”.
Ten eerste heb ik die niet zelf gekozen, dat waren ons ma en onze pa, en ten tweede is die niet zo onnozel als ge wel denkt, want achter deze naam zit een hele filosofie.
Sorry voor dat moeilijke woord maar ik heb het juist in de klas geleerd, ge moet weten dat ik
eigenlijk nog maar ne snotneus ben van twaalf en nog heel veel moet leren.
Luister, om een lang verhaal kort te maken, wat een spons doet met water doe ik zo een beetje met informatie, gesnopen ?, anders vraagt ge het maar eens aan een ander.
Genoeg “ gescheurpt’, actie !
Oma kent eigenlijk het meeste over de wijk, en onze pa die denkt dat hij er veel van weet, maar stiekem gaat hij dan rondneuzen en rondvragen en zo komt hij toch ook tot een goed resultaat.
Opa gaat regelmatig eens zijn pintje drinken in Den Deigem, in de Karmelietenstraat 13, ik vroeg hem dan ook hoe het allemaal begonnen is.
En als opa vertelt over zijn uitstapje dan is het luisteren geblazen.
Zijn verhaal gaat als volgt : Iedere woensdagnamiddag komen in Den Deigem mensen uit de buurt Heihoek samen om tussen pot en pint, water of cola het wel en wee van de buurt te bespreken en dit onder het waakzaam oog van wijkagent Luc die zo het reilen en zeilen in wijk kon volgen en hen tot de orde roepen als de discussie te hoog oploopt, zijn zitdag in de namiddag ging dan ook in één moeite door.
Het oog van Luc, werd nog versterkt door de erevoorzitter Jean die met zijn 92 jaar ervaring en een heuse voorzittershamer aan de ronde tafel het nodige respect afdwong.
Geen wereldschokkende gebeurtenis voor de Heihoek, en voor de Stad Mechelen, het was gewoon een feit dat de idee “van effekes binnen te springen in Den Deigem” uitgegroeid was tot een vaste stek in de week en dat allemaal aan de vaste ronde tafel.
Wat lachen, zagen en zeveren was al wat daar gebeurd, hoor ik u denken.
Toegegeven, voor een klein gedeelte was dat nog waar ook, maar een groot filosoof heeft eens gezegd dat ieder mens, om goed te functioneren, tien minuten per dag het zotteke moet uithangen, waarom zou er dan geen lach of wat gezever mogen bijkomen en daarbij, een mopje op zijn tijd doet soms de hevigste discussies wat blussen.
Voor het grootste stuk ging het er evenwel ernstig aan toe en komen de problemen en feiten zowel van de Heihoek, als van Mechelen en de wereld aan de orde.
Ze worden geanalyseerd, becommentarieerd, ja, en er komen zelfs oplossingen uit de bus waar grote en slimme koppen niet aan denken omdat ze zo voor de hand liggen en té eenvoudig zijn.
Door dat denken en parlementeren kregen we in Den Deigem al vlug de naam van
“ 't Parlement van den Deigem” wat tot hiertoe nog altijd het geval is en waarmee we waarschijnlijk ook de geschiedenis zullen ingaan.
Uiteraard zijn we ons wel bewust dat de technische bagage zeker niet altijd volstaat voor sommige zaken, dat alles “ stiel en vakmanschap” is, en dat de beste stuurlui nog altijd aan wal staan.
In deze gesprekken komen ook vele typische Mechelse woorden aan het daglicht.
Zoeken naar de betekenis en het willen begrijpen is dan ook een bezigheid die de nodige tijd in beslag neemt, of zijn pottafeir, pottentaat en gernoten dan zo eenvoudig ?
Voor sommige woorden “ is ma verstand te klaan veu”, maar Myriam, de toenmalige animatrice en rasechte Mecheles was daar dan de reddende engel voor, want
“ za kan eur goe int mechels verexplikeire”.
Zover mijn eerste verhaal vertelt door mijn opa, de tijden veranderen en de klok staat niet stil en dat was ook het geval in Den Deigem, maar aan de ronde tafel van ‘t parlement van Den Deigem wordt nog steeds duchtig gediscuteerd.
Ondertussen kwam een nieuwe wijkmanager op de proppen, verscheen er een andere animatrice, de nieuwe centrumleider werd een vrouw en ook wijkagent Luc ging met pensioen en werd opgevolgd door Tina.
En wij, wij blijven ons best doen en dat met de hulp van computers, gsm en ipads,
“ne mens moet immers mee goan me sanen taad”.
Ja beste mensen, dit is zowat de aanloop tot een hele reeks verhalen van Sponske over de straten in de wijk Heihoek, de gebouwen vroeger en nu, en de kunstenaars die te Mechelen leefden en werkten.
Afspraak dus in een van de volgende artikeltjes, ik hoop dat jullie er zullen van houden.
Vriendelijke groetjes.
Sponske
|
