Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
18-05-2016
betuttelen
Ik blijf maar schrijven dat ik hier niet graag ben. Ik ben hier terecht gekomen om bij mijn vrouw en haar te steunen, maar ik hoor hier helemaal niet thuis. Ik ga content zijn als de volgende twintig dagen om zijn; Dan woon ik terug alleen. Weliswaar in een kleine woning, maar ik heb er alles wat ik moet hebben. Mijn echtgenote zou net tegenover mij komen wonen. Net zoals hier, zit ik toch van 's moregens tot 's avonds bij haar. Hier wonen!!! Dat betuttelende, daar heb ik een hekel aan. "Kom jeanneke, nog een paar lepeltjes van uw soep eten.""allez Marie Louise, dat klein patatje kan je toch nog wel eten." "laat dat maar staan voor je vieruurtje" "kom Margriet je moet zeker nog zo veel van je groenten eten" En dan bij alles die verkleinwoorden!!! Bordje, lepeltje, soepje, patatje... Nog twintig dagen zuchtend opstaan.
De dames die hier 's avonds beginnen met hun dienst, geraken het blijkbaar niet gewoon dat hier 's nachts een onverlaat door de gangen loopt. Ze verschieten telkens ze me tegen komen.Sorry, maar als ik last heb van mijn RLS is stappen op de kamer geen oplossing, dan moet ik honderden meter aan een stuk kunnen door lopen. Dus dan worden het de gangen hier. Waar we gaan naar verhuizen binnenkort zal dat stappen dan waarschijnlijk buiten worden. Geen probleem, behalve als het regent. Ik kijk echt uit naar die verhuis, want hier kan ik absoluut niet blijven leven.
Nog even, het begint af te korten. Je kan niet half denken hoe veel ik bezig ben met de nakende verhuis. Al meer dan een keer liet ik weten dat ik hier tegen mijn goesting woon. Ik tel af zoals de militairen met hun lintmeter in hun muts. Ik zit aan 22 vandaag, maar ik vind dat het zoooo traag vooruit gaat. Het komt wel, maar het is niet plezant om "s morgens op te staan met de gedachte, "was het al maar terug avond".
Dat is niet gezond, dat is volledig fout denken. Morgen een betere dag.
Zeer eigenaardig om mee te maken. Er is ruzie hier in het kiekenkot. De ene dame die met de andere niet meer spreekt. Daardoor is Maria verplicht van net voor ofnet na de andere te komen eten, want ze zitten naast mekaar aan tafel. Nochtans als je ze ziet zou je de communie geven zonder biecht. Een lieve dame, tot ze uit haar krammen schiet. Amaai, dat was echt verschieten. Dat zal wel weer overwaaien.
Toen ik mijn bericht over de verhuis geschreven had, ben ik eens gaan kijken wat er zoal mee moet. Het is niet veel en eigenlijk te weinig voor een verhuisfirma, maar net iets te veel voor een camionette. Het zal dus waarschijnlijk een verhuisfirma worden met een formaat van auto, net tussen de twee. Ofwel moet ik iemand vragen met een camionette, maar die zal dan twee keer moeten rijden. Ik val niet graag iemand lastig, dus ik zal mijn plan wel trekken, zoals altijd.
Ik voel me net als een kind dat binnenkort op schoolreis mag. Ik kijk uit naar (waarschijnlijk) de laatste verhuis in mijn leven. Nee, er komt er nog een, maar dan een definitieve naar 1,5 meter onder de grond. Ik kan het aantal adressen niet meer tellen, maar mijn broer deed dat vorige week en ik kon het niet geloven. Op 7/6 verhuis ik naar een assistentie woning. Niet enorm groot, maar meer dan ruimte genoeg. Amandine zal naar de home gaan recht tegenover mij. Dus niet onoverbrugbaar. Woensdag tekenen we de kontrakten en krijgen we de sleutels. Natuurlijk zullen we dezelfde dag nog gaan kijken. Dan komt het papierwerk en de afspraken en de organisatie van de verhuis. Ik zit er niets mee in, ik doe zo iets graag.
Voor de nabije toekomst zijn er een aantal ingrijpende maatregelen voorzien. Begin juni zal ik (zullen we) nog maar eens verhuizen. Waarschijnlijk een laatse verblijfplaats, tenzij ik nog in de kliniek zou belanden voor mijn laatste ademstoot. Amandine verhuist naar een spliksplinternieuwe home en ik naar een service flat op 50 meter daarvandaan. We zijn al gaan kijken en het staat ons absoluut aan. Een Vlaming denkt bij een verblijf ergens onmiddellijk aan eten. In de meeste homes wordt er door een grootkeuken eten geleverd, wel waar wij naar toe gaan, hebben ze een eigen kok. Ik veronderstel dat dat beter zal zijn en in ieder geval heb je altijd inspraak. Het zal geen grote verhuis worden vermits er van ons meubilair, na zo veel verhuizen niet zo veel meer over blijft. We zullen ons wel redden en we zullen daar nog perfect gelukkig zijn. Om eerlijk te zijn, ik kijk er echt naar uit. De finale rust voor nog een aantal jaren, net voor de definitieve rust.
Ach ja, ik had geschreven dat ik alleen nog op antenne zou komen bij belangrijke gebeurtenissen. Weet je, een stukje is dagboek. Hier buiten staat een boeken ruilbox. Je steekt daar een boek in dat je toch niet meer moet hebben en je haalt er een ander uit. Goed gezien. Vandaag haalde ik daar iets zeer eigenaardigs uit van iemand die schrijft over het einde van de wereld. Zeer eigenaardige hersenkronkels. Een voorbeeld. Jezus is bezig met een ontzaglijk, majustueus en wonderlijk plan te verwezenlijken, waarin heel de mensheid betrokken zal worden. Dan volgen een reeks van dingen die zullen gebeuren en het slot is waar veel gelovige mensen mee bezig zijn. Met Hem zullen wij goden worden in Zijn familie.....Ik wil daar niet mee lachen, ieder zijn overtuiging en geloof. De man die dit schreef is zeker van zijn mening en visie op het leven. Moest iedereen zo denken zou het misschien een beetje helpen in de onverdraagzaam in deze wereld.
Meer en meer krijg ik de indruk dat ik weer eens gebruikt word als melkkoe. Iemand start een gerechtsprocedure en heel de winkel riekt geld. De vrederechter als eerste natuurlijk, maar beide partijen zijn verplicht om een advocaat aan te spreken. Met een bezoekje stopt het natuurlijk niet. De vrederechter spreekt een vonnis uit waar je absoluut niet akkoord mee kan gaan. Ok, in beroep dan maar. Terug naar de advocaat, maar de tegenpartij is ook verplicht om hetzelfde te doen. Na een dubieuze uitspraak stap je dan maar terug naar de advocaat om te weten te komen wat je daar kan aan doen en heel de film begint opnieuw te draaien. Tussen het afspelen van de films is er zelfs ook nog reclame geweest uit monde van de notaris die ook nog iets wil verdienen. Ik stel het nu een beetje ludiek, maar het is gewoon de dagdagelijkse realiteit. De "verliezende" partij moet in principe de kosten betalen, maar de winnende partij deelt mee in de kosten, dat kan ik u verzekeren. Er komt zeker nog een vervolg met een prijskaartje. Het mag nu eens gaan stoppen!!!
De laatste tijd schreef ik al minder op mijn blog. Ik zag het zo een beetje als een soort dagboek en sommige mensen zegden dan ook; och ja, ik heb het op je blog gelezen. Maar wie heeft er wat aan om te weten wat ik vandaag gedaan heb, wat ik morgen ga doen, welke mijn intenties zijn en zoveel meer. Ik dacht om alleen nog iets te schrijven dat echt nieuws is en verder niet meer op antenne te komen. Indien iemand echt iets wil weten zal die wel bellen of schrijven zeker? Ik zie wel weer.
Kan iedereen dat nu op ons gezicht aflezen of niet? Wij zijn allebei veel te goedgelovig en we hebben daar al dikwijls pech mee gehad. Een goeie verkoper zal dat aanvoelen zeker. Niet dat we nu de laatste tijd iets gekocht hebben, maar we werden wel geconfronteerd met advokaten en rechters en dies meer. Alleen maar omdat we te braaf zijn voor deze wereld. "Men" probeert ons geld afhandig te maken waar ze geen recht op hebben. Ik probeer me te wapenen, maar er zijn aan de andere kant mensen zonder scrupules. Meedogenloos. Alleen wat in hun kraam past. Enige vorm van medeleven bestaat er niet, zelfs niet tegenover naaste familie. Ik word er echt niet goed van hoe hardvochtig deze wereld wel kan zijn. Eén ding is er wat telt en dat is geld. Ik ben te oud (alhoewel ?) om nu nog te veranderen, Maar ik zou me ongelukkig voelen als ik zo gewetenloos moest zijn. Verkopers zijn verkopers, maar als de familie zich ook al zo begint te gedragen???
Dit hou je niet voor mogelijk. Eén iemand stapt naar de vrederechter omdat hij of zij niet akkoord wil gaan met een beslissing die een echtpaar onderling genomen heeft en ook laten vastleggen bij de notaris.
De vrederechter begaat een fout en kijkt niet na of er bij de notaris niets op papier staat waardoor eigenlijk geen klacht mogelijk is. Spijtig genoeg is hij dat vergeten en heel de papiermolen gaat aan het rollen. Om een mooi dossier te kunnen samenstellen heb ik net alle inkomende en uitgaande mails in dat verband afgeprint en dit hou je niet voor mogelijk. Ik zit al aan meer dan 150 bladzijden. En alles is nog niet rond, nee we staan even ver, misschien nog verder van huis dan in het begin. Vermits ik niet anders kan gaan beik verplicht om een advokaat aan te spreken. Dit kan allemaal in België. Ik zou eens willen zien hoeveel dat tot nu toe al allemaal gekost heeft en je kan dus zo goed als niets verhalen op iemand. Wel, daar wil ik dan een nieuw proces voor aanspannen omdat volgens mij rechtigheid moet geschoeden. Dit kan toch niet dat een mondelinge klacht die dan ook nog onterecht was aan alle betrokkenen zo veel kan kosten. Dit kan er bij mij niet in.
We kregen hier net een uitnodiging voor het afdelingsfeest van "De Beemd" waar wij verblijven. Het is op 20 mei en ik dacht dat we tegen dan al op ons nieuwe adres zouden zitten, maar niks is minder waar. We zullen pas verhuizen op 7/6, hier kunnen we dus nog aan meedoen. Ook familie en vrienden zijn uitgenodigd. Inschrijven voor 2 mei. Menu:
cava met amuse, tomatenroomsoep met balletjes, konijn met groentenkrans en kroketten en nadien nog koffie met crème brulée.
Inschrijven kan bij mij. Ok, het is weer zo het traditionele, maar we kunnen eens meer ontspannen met een aantal medebewoners praten. Morgen heb ik een afspraak met de verantwoordelijke van onze nieuwe toekomstige verblijfplaats. Ik mag nieuw schrijven, want het is zelfs nog niet helemaal klaar. Het zal maar een miniverhuis zijn, want veel meubilair hebben we niet meer na onze vorige verhuis.maar ook daar vind ik wel een firma voor. We kijken er naar uit.
Het is curieus en het zit hem in het bolleke, maar ik kan er niks aan doen. Morgen (ondertussen vandaag) komt er bezoek en dan slaap ik de avond voordien niet of zeer slecht. Het is eender wie er komt, al is het de koning of de paus of een arme sukkelaar, mijn slaap is er aan de nacht voordien. Misschien zou ik mijn nachtrust nog minder laten bij een bezoek van een dikke piet dan van een brave sukkelaar. Toch eigenaardig hoe sommige dingen op mensen kunnen inwerken, zonder dat ze daar iets kunnen aan doen. Bij mij werkt dat averechts. als ik er 's anderendaags goed zou moeten uitzien omdat er bezoek komt, dan slaap ik niet en zie ik er slecht uit. Dikwijls krijg ik ook die reactie of een vraag. "Amaai Staf, je hebt precies slecht geslapen vannacht". En dan drukken de mensen zich nog beleefd uit. Morgen bezoek en dus geen slapen, al zijn we ondertussen al 1,30 uur. Morgen inhalen.
Potverdorie kan ik dat ding niet afzetten op een of andere manier. Die pc hier blijft me pernanent verbeteren. Ik mag absoluut niets anders schrijven dan woorden die in de Van Dale terug te vinden zijn, of die pc blijf me verbeteren. Kan ik dat er niet op een of andere manier uithalen. Ik mag niets schrijven dat een beetje op dialect zou kunnen lijken of ik krijg een ander woord dan hetgeen ik wilde schrijven. Ik vind dit vervelend, want sommige woorden betekenen voor mij en mensen die dit lezen iets totaal anders dan dat ABN. Sappiger en meer zeggend vind ik.
Sorry, maar als dit mijn oude dag moet worden, dan mag je me nu al een pilletje geven. Ongeveer een uur geleden kwam ik langs de refter en er zat een oud dametje in haar rolstoel in de deuropening. Nu, net, twee minuten geleden, zat dat menske daar nog. Ik MAG ze niet weg doen naar haar kamer. Ik heb eens serieus in mijn voeten gekregen toen ik dat wel eens gedaan heb. Ik begrijp het, het zal allemaal te maken hebben met verzekering en dergelijke. Ik probeerde om iemand van de verpleging te vinden. Niemand te bespeuren. Die hebben het nu druk om de mensen om te kleden en in bed te steken, maar waarom laten ze dat menske toch in het gat van de deur van de refter zitten. Doe ze dan al tenminste naar haar kamer en zet ze eventueel voor TV. Ze zullen wel een uitleg hebben. Ik redeneer dan met een boerenverstand.Als je die dame van haar tafel naar het gat van de deur kan brengen, kan je ze toch evengoed 1O meter verder brengen, waar ze zich goed voelt. Morgen krijg ik misschien reactie van de directie. Ik ben hier al niet graag gezien, dit kan er nog maar bij.
Deze morgen dus meiklokjes gaan kopen. In een bloempot niets meer te vinden, dus dan maar een boeketje. Ik kan er niet aan doen, maar ben ik dat nu alleen die alles van vroeger beter vind. Als ik ruik aan die bloemetjes, heb ik absoluut niet meer datzelfde lentegevoel van vroeger. Je riekt nog wel iets, maar zo minnetjes. Misschien als je dat nu in je eigen tuin hebt staan. Als je vroeger zo een boeketje in huis haalde, rook gans de living daar naar. En duur mensen, verschrikkelijk duur. Voor een 10 takjes betaalde ik 30 €. Morgen misschien al uitgebloemd. Ik heb er al spijt van. Volgend jaar koop ik een spuitbus met die geur. Niets van. De echte bloemen moeten hier op tafel komen.
Het is een cliché, maar de tijd gaat snel. Misschien duurde het allemaal lang toen we nog naar school moesten, maar nu vliegen de weken voorbij. We beginnen al aan de vijfde maand en het is precies of nieuwjaar is nog maar pas voorbij. Morgen of een van de volgende dagen moet ik meiklokjes in huis hebben. Ik vind dit zo een fantastische geur. Toch heb ik dat ooit aan iemand cadeau willen doen, maar die vond dat een stank. Ieder zijn goesting natuurlijk, maar ik vind dit een typische lentegeur. Ik schrijf nu "of een van de volgende dagen", maar het zal zeker morgen zijn. Als je ooit op bezoek komt en je weet niet wat mee brengen... Ik ben hier niet graag en ik hoop van zo snel mogelijk naar mijn definitieve en laatste(?) stek te kunnen verhuizen. Het is een samenloop van omstandigheden dat ik hier tijdelijk woon, maar het is absoluut tegen mijn goesting. Ik kijk uit naar begin juni en hopelijk vroeger. Ik vertel dan wel meer en laat foto's zien.
Iedereen hier weet dat ik aan het worstelen ben het probleem waar we de laatste jaren van ons leven gaan doorbrengen. Ik wil niets dramatiseren, want zo komen die woorden misschien over, het is gewoon kiezen tussen enkele mogelijkheden om nog een laatste keer te verhuizen. Hier blijven we niet, dat is uitgesloten. De home en service flat waar we gaan naar kijken zijn, zou een prima oplossing zijn. Waarschijnlijk zal het dat worden. Wel daarnet vroeg de jongste van de verzorgenden hier of we er al uit waren en een beslissing genomen hadden. De jongste van de bende!!! Niemand anders toonde al enige interesse. Ik moet eerlijk zijn en zeggen dat ze alles in haar job schitterend doet. Toen ik dat tegen iemand vertelde, kreeg ik als reactie: "ja maar ze is nog jong, ze zal wel veranderen. Negativist? "Ik blijf positief denken" en misschien is dat een dame die haar job voor de rest van haar leven vol enthousiasme blijft doen.
Zeer eigenaardig, ofwel ben ik zot aan het worden. De laatste tijd gebeuren er hier speciale dingen, ofwel heb ik een slag van de molen gekregen. Ik geef één voorbeeldje. Ik kom deze namiddag op mijn kamer en ik zie dat de helft van mijn badkamer nat is. Echter geen water, maar een vettige smurrie. Ik deed de kasten daarboven open en ik voelde aan de onderkant van de kasten er boven en er was niets te vinden. Ik riep de verpleging er bij en die zegden mij van steeds mijn deur op slot te doen. Ok, vanaf morgen sleutel in mijn zak. Ik hoop zo dat er in het nieuwe complex in Wijgmaal een plaatsje voor ons zou vrij zijn. Voor mij zijn er oplossingen genoeg, maar om dicht bij mijn echtgenote te blijven, in een ook voor mij leefbare omgeving, is er niet zo veel keuze. Wijgmaal zou ideaal zijn. Duimen en hopen op goed nieuws.
