Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
10-07-2016
eigenaardig
Ik zit eigenaardig in mekaar. Als er op een dag (aangekondigd) bezoek gaat komen, kan ik de nacht voordien slecht of niet slapen. Dat mag mijn broer zijn of vrienden of de koning, het maakt niet uit. Het heeft een averechts effect van waarover ik pieker. Ik denk altijd: "ik moet er goed uit zien", maar door dat tekort aan slaap, zie ik er absoluut niet fris uit. Eigenaardige hersenkronkel.
Ik heb hier alles om gelukkig te zijn en toch ben ik het niet. Mijn vrouw zit hier op 50 meter van mij en ze heeft een prima verzorging. Mijn kamer is ruim genoeg en veel van wat me lief is heb ik mee. Toch ben ik hier niet gelukkig. Voor Amandine is dit een ideale oplossing, maar ik voel me hier absoluut niet op mijn plaats.
Dit kan ik niet langer voor mezelf houden. Het gerecht in België is een lachertje. Mijn vrouw verkoopt haar appartement. Schoonzus stapt naar de vrederechter en verklaart daar, zonder enig bewijs op papier, dat mijn echtgenote ontoerekeningsvatbaar is. Gevolg. De verkoop kan wel door gaan, maar de opbrengst moet beheerd worden door een advocate. Als mijn echtgenote geld zou willen van die verkoop, moet ze tekst en uitleg geven waarvoor dat dan wel zal moeten dienen. Begrijpen jullie zo iets?? Ik ben woedend en ga alle mogelijke stappen ondernemen om dit ongedaan te maken.
Weeral ten onrechte waarschijnlijk, maar ik maak me zorgen. Amandine in de kliniek en ik weet en voel dat ze me mist. Ik ga ze morgen gewoon terug naar huis halen. Dan mogen ze daar protesteren zo veel ze willen. Het is trouwens niet de eerste keer dat ik zo iets doe. Toen moest ik een formulier tekenen dat ik alle verantwoordelijkheid op mij nam, maar dat zal me worst wezen. Ik haal ze gewoon terug.
Gisteren een nieuw strijkijzer gaan kopen. Ofwel ligt het aan de plaats die ik telkens kies om te strijken ofwel is dat snoer telkens te kort. Ik heb nog nergens gewoond waar ik geen verlengkabel moest gebruiken om te kunnen strijken. Zo een ding is nochtans duur genoeg om dat snoer een halve meter langer te maken. Waarschijnlijk ligt het aan mijn keuze van de plaats waar ik mijn strijkplank wil neerzetten.
Voor de tweede avond op rij veroorzaak ik hier een brandalarm door gewoon een aardappel te bakken. Dampkap op volle kracht en het helpt nog niet. Ik heb nu gevraagd om het iets minder scherp in te stellen. Ten vroegste maandag kan dat, dus morgen mag ik niets meer bakken.
Foei toch, zo verwaarlozen!! Ik zal me moeten herpakken. Misschien een goeie therapie om te verwerken wat ik de laatste dagen te horen kreeg. Terug die smerige rotte kanker. Vorige keer ben ik er goed door gekomen, maar nu heb ik echt schrik. Kanker op mijn kaaksbeen. De dokters waren vrij zeker en ze legden al uit wat ze gaan doen. Ze gaan bot uit mijn been halen en inplanten in mijn mond om het kaaksbeen te vervangen dat moet weggehaald worden. Deze keer ben ik er niet gerust in. Vorige keer ben ik er al fluitend door gekomen, maar nu lijkt het me zeer ernstig. Toch nog een beetje optimist blijven. Ofwel haal ik het einde van het jaar niet, ofwel loop ik hier binnen twintig jaar nog fluitend rond. Dat fluiten en dat lopen moeten niet voor mij, maar het hier nog aanwezig zijn, lijkt me toch wel aantrekkelijk. Ik ben geen defaitist, maar nu ben ik toch echt bang. In het begin dacht ik: "och dan is het maar zo en dan kan ik rustig afscheid nemen", maar ondertussen veranderde die gedachte in vechten in plaats van afwachten. Ik wil en ik MOET hier nog blijven voor mijn kinderen en kleinkinderen en voor iedereen die me genegen is. Verdomme Staf, vechten man!! Laat zien wat je kan en blijf toch die optimist en de geluksvogel van altijd. Begrijp toch dat ik het even moeilijk heb.
We zijn gewoon om elke namiddag tussen 14 en 16 uur hier beneden in de cafetaria iets te gaan drinken. Het is daar altijd kalm om niet te zeggen bijna muisstil, behalve in het weekend. Zaterdag zit dat vol en op zondag zijn er zo veel die vader of moeder of opa en oma komen bezoeken, dat ze dikwijls de zaal moeten bij open doen. Gezellig kan je die rumte niet noemen, absoluut niet. Dikke fout. Binnen 9 dagen verhuizen we en met de cafetaria daar hebben we dus nog geen ondervinding. We gaan met eventuele bezoekers eerst eens utproberen en we zien wel nadien.
Misschien doe ik het te weinig en is het dikwijls negatieve commentaar op een en ander. Vandaag een positieve ervaring, al begon alles zeer slecht. Binnen 9 dagen verhuizen we (hopelijk voor de laatste keer in ons leven) en gisteren kwamen ze meubilair leveren. Fout gemaakt door ik weet niet wie, maar er was maar de helft van het bestelde. Eigenlijk geen probleem, want we hebben nog tijd, toch stond de baas van de winkel er op dat ze nu, op zondag, de rest kwamen leveren. Hijzelf stond hier om 10 uur met hetgeen ontbrak. Moest absoluut niet, maar hij deed het toch maar.
Lang geleden dat ik verhuisde is het nog niet, maar ik verlang echt naar, hopelijk, de laatste verhuis in mijn leven. Vandaag zijn ze meubilair komen leveren en ik was echt aangenaam verrast door de persoon die daar zo wat de huishouding doet. Zo vriendelijk, zo behulpzaam, zo kom je ze zelden tegen. Een klein voordeel aan dit appartement is dat het splinternieuw is. De plakkerij is nog nat, om het zo maar te zeggen. Maar we hebben dit ooit letterlijk mee gemaakt. Omdat we de huur van een huis opgezegd hadden, moesten we wel verhuizen, maar ons huis was nog lang niet klaar. Wel, ik zweer het u, de dag dat ze de plakkerij gedaan hadden, zijn we daar ingetrokken. 's Morgens allebei ons haar kletsnat en de dekens en de lakens echt klam. Het heeft ons een pak geld gekost. Om alles te laten drogen moesten we stoken met deuren en ramen open. Misschien is de artrose of artritis daar aan te wijten? We waren nog jong en alles kon en alles mocht toen. Daar wonen waren de mooiste jaren van mijn leven. We woonden in die verkaveling als een van de eersten en hebben dus iedereen zien toe komen. Ik herinner me nog onze buren, kwamen met Kerstavond toe en we hebben ze prompt uitgenodigd om dat bij ons te komen vieren. Ik hoop dat ik de volgende jaren even veel kan genieten
Ik ben dus een twijfelaar tot en met. Deze morgen besliste ik zus en deze namiddag, dacht ik weer zo. Een ding is positief, ik twijfel altijd in het voordeel van een ander, en nooit van mezelf. Dat denken aan een ander is daar mooi aan, maar toch zijn er hier mensen in mijn nabije omgeving die zeggen dat ik eens meer aan mezelf zou moeten denken. Zonder mezelf te willen bestoefen, is dat ook zo. Eerst denk ik, "zou hij of zij dat daar ook wel leuk vinden?" Zoals voor onze nakende (en hopelijk ALLERlaatste verhuis van ons leven), ben ik met moeder de vrouw vandaag voor de vierde keer naar daar gereden. Is het dat nu wel wat ze wil? Woon ik kort genoeg bij haar? Ik weet maar al te goed dat het een aanpassen zal zijn, maar zoals ik ze de laatste tijd bezig zie zal dat binnen de paar dagen opgelost zijn.ik en zij ook blijven posiitief denken. Binnen een paar weken is alles vergeten en wonen we daar nog tot onze 120ste. Dat is al binnenkort zoals ik me vandaag voelde. Morgen veel beter. Dat is hier in Vlaanderen zo, je stoel is nog niet koud en hij is al beloofd aan iemand anders. Met andere woorden, we kunnen niet meer terug. Binnenkort schrijf ik terug het positieve nieuws.
Ik krijg onder mijn voeten dat ik vandaag nog niets geschreven heb. Rudi en Chantal waren op bezoek. Ik denk dat je zelden of nooit zo een trouwe vrienden kan vinden. We hebben mekaar leren kennen tidens een vakantie op Sardinië. Ik heb een nicht die daar in Cagliari woont. Toen we pas de tweede dag van ons verblijf belden was ze lastig. Dat moest al vanaf de eerste dag geweest zijn. Mens toch wat een gastvrije mensen. Toen ik dus belde dat we daar waren, stonden ze na een half uur aan onze deur om ergens naar toe te gaan. Zeer eigenaardig, hun auto was al jaren oud, maar de plastic bescherming hing nog altijd aan de deuren. Rafael is architect (of ingenieur ik weet het niet meer) en de eerse dag reed hij met ons naar ruines van rond 1600 daar in de buurt. Een zeer interessante uitleg gekregen over de bouw en de gebruikte materialen van toen. Als je daar als toerist rondloopt weet je in feite niet wat voor of achter was en boven of onder. Zeer eigenaardig was dat die ruines niet beschermd waren. Iedereen kan daar zo maar binnen en buiten en mee pakken wat hij wil. Iedereen die begint te bouwen in de buurt kan daar materiaal genoeg vinden.
Enkele minuten geleden keek ik rond op mijn bureau en ik zal nog veel, zeer veel lectuur moeten inhalen. Ik zie een boek over impressionisme en een ander over expressionisme. Nog enkele titels. Freud voor beginners, Monet tot Toulouse lautrec, taalspelletjes, de ziel surft offline, Marx voor beginners, 365 denkpuzzels, geschiedenis van de 20e eeuw... Met een maand kom ik niet toe denk ik. Nachtwerk?
Als ik weer eens niet kan slapen en ik wandel hier door de gangen, dan zie ik de nachtverpleegster de medicatie van iedereen klaar zetten voor de dag nadien. Honderden pillen zijn dat. Je houdt het niet voor mogelijk. Misschien schreef ik het al eerder, maar de apotheker die mag leveren aan een home of een of ander tehuis, die moet al niet veel meer doen om rijk te worden. Op het secretariaat staan al de potjes met de medicatie klaar om 's anderendaags te verdelen. Dat zijn twee tafels vol. Af en toe lees je wel eens dat er in België te veel medicatie voorgeschreven wordt en als je dit ziet kan ik het geloven. 's Morgens wordt de grote massa geslikt, maar voor de middag staan er ook een pak klaar en 's avonds is dat weer een tafel vol. Iedereen zegt dan goedkeurend: gelukkig dat die pilletjes bestaan of we waren er misschien al niet meer. Ik slik ook 6 pillen per dag en zonder zou ik misschien wel kunnen, maar met de nodige problemen. Er zijn uitzonderingen. Ik ken iemand van 85 die nog nooit in zijn leven 1 pil geslikt heeft. Zelfs geen pijnstiller. Die heeft geluk gehad denk ik dan maar.
Ik blijf maar schrijven dat ik hier niet graag ben. Ik ben hier terecht gekomen om bij mijn vrouw en haar te steunen, maar ik hoor hier helemaal niet thuis. Ik ga content zijn als de volgende twintig dagen om zijn; Dan woon ik terug alleen. Weliswaar in een kleine woning, maar ik heb er alles wat ik moet hebben. Mijn echtgenote zou net tegenover mij komen wonen. Net zoals hier, zit ik toch van 's moregens tot 's avonds bij haar. Hier wonen!!! Dat betuttelende, daar heb ik een hekel aan. "Kom jeanneke, nog een paar lepeltjes van uw soep eten.""allez Marie Louise, dat klein patatje kan je toch nog wel eten." "laat dat maar staan voor je vieruurtje" "kom Margriet je moet zeker nog zo veel van je groenten eten" En dan bij alles die verkleinwoorden!!! Bordje, lepeltje, soepje, patatje... Nog twintig dagen zuchtend opstaan.
De dames die hier 's avonds beginnen met hun dienst, geraken het blijkbaar niet gewoon dat hier 's nachts een onverlaat door de gangen loopt. Ze verschieten telkens ze me tegen komen.Sorry, maar als ik last heb van mijn RLS is stappen op de kamer geen oplossing, dan moet ik honderden meter aan een stuk kunnen door lopen. Dus dan worden het de gangen hier. Waar we gaan naar verhuizen binnenkort zal dat stappen dan waarschijnlijk buiten worden. Geen probleem, behalve als het regent. Ik kijk echt uit naar die verhuis, want hier kan ik absoluut niet blijven leven.
Nog even, het begint af te korten. Je kan niet half denken hoe veel ik bezig ben met de nakende verhuis. Al meer dan een keer liet ik weten dat ik hier tegen mijn goesting woon. Ik tel af zoals de militairen met hun lintmeter in hun muts. Ik zit aan 22 vandaag, maar ik vind dat het zoooo traag vooruit gaat. Het komt wel, maar het is niet plezant om "s morgens op te staan met de gedachte, "was het al maar terug avond".
Dat is niet gezond, dat is volledig fout denken. Morgen een betere dag.
Zeer eigenaardig om mee te maken. Er is ruzie hier in het kiekenkot. De ene dame die met de andere niet meer spreekt. Daardoor is Maria verplicht van net voor ofnet na de andere te komen eten, want ze zitten naast mekaar aan tafel. Nochtans als je ze ziet zou je de communie geven zonder biecht. Een lieve dame, tot ze uit haar krammen schiet. Amaai, dat was echt verschieten. Dat zal wel weer overwaaien.
Toen ik mijn bericht over de verhuis geschreven had, ben ik eens gaan kijken wat er zoal mee moet. Het is niet veel en eigenlijk te weinig voor een verhuisfirma, maar net iets te veel voor een camionette. Het zal dus waarschijnlijk een verhuisfirma worden met een formaat van auto, net tussen de twee. Ofwel moet ik iemand vragen met een camionette, maar die zal dan twee keer moeten rijden. Ik val niet graag iemand lastig, dus ik zal mijn plan wel trekken, zoals altijd.
Ik voel me net als een kind dat binnenkort op schoolreis mag. Ik kijk uit naar (waarschijnlijk) de laatste verhuis in mijn leven. Nee, er komt er nog een, maar dan een definitieve naar 1,5 meter onder de grond. Ik kan het aantal adressen niet meer tellen, maar mijn broer deed dat vorige week en ik kon het niet geloven. Op 7/6 verhuis ik naar een assistentie woning. Niet enorm groot, maar meer dan ruimte genoeg. Amandine zal naar de home gaan recht tegenover mij. Dus niet onoverbrugbaar. Woensdag tekenen we de kontrakten en krijgen we de sleutels. Natuurlijk zullen we dezelfde dag nog gaan kijken. Dan komt het papierwerk en de afspraken en de organisatie van de verhuis. Ik zit er niets mee in, ik doe zo iets graag.
