Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
16-12-2007
broer
zoals mijn broer terecht opmerkt, ik heb al een aantal dagen niks meer geschreven. Vrijdag was de laatste nabehandeling van het vrouwke in de kliniek. Nu nog een afspraak maken met de chirurge om nog een foto te maken van de vorderingen in de (totale) genezing. Alles zal wel meevallen. Gisterenavond liepen we de buurman tegen het lijf. Als je hem tegenkomt vraagt hij steevast om even binnen te komen en iets te drinken. Het is een man alleen en ik begrijp dat hij af en toe gezelschap zoekt. Gesprekken gaan over het dagdagelijkse leven en eindigen altijd over de politiek. Hij heeft zo zijn uitgesproken mening over een aantal dingen en dan heb ik de mijne natuurlijk. Geen zware discussies, maar we zijn het altijd oneens.
Er gebeurde de laatste dagen niks spectaculairs en niets speciaals om te vermelden in mijn dagdagelijkse bestaan. Ik blijf volop nadenken over een aantal onderwerpen die ik zou kunnen behandelen in een boek dat ik zou willen schrijven. Het zouden allemaal dagdagelijkse dingen zijn, korte anecdotes, dingen waar ik mee bezig ben of waar ik me aan erger. Het eerste verhaal is zo wat klaar en ondertussen heb ik al losse gedachten genoteerd die ik zeker nog verder moet uitwerken. Eigenlijk zou ik permanent met een notitieboekje moeten rondlopen en opschrijven waar ik op dat ogenblik aan denk. Er gaat zo veel verloren. 's Nachts denk ik ook regelmatig aan ganse teksten, maar tegen 's morgens zijn die natuurlijk al lang weg. Ik denk dat dat bij iedereen zo wel is. Als je de slaap niet kan vatten, ben je soms met dingen bezig en als je wakker wordt is alles in een mist verdwenen en kan je je misschien hier en daar nog flarden herinneren van waar je zo intens over aan het denken geweest bent.
Om in de sfeer te blijven dan vandaag maar de Kerstmarkt in Leuven eens bezocht. Spijtig genoeg kan dit onze interesse niet wegdragen, al gaan we er alle jaren naar toe. Contradictie? Altijd maar op zoek naar iets nieuws, maar dat is er niet. Het is altijd hetzelfde. Alle jaren vertellen we dat ook en toch gaan we er altijd eens langs. Zoals steeds op een half uur langs al de stalletjes en zoals het een jaarlijkse gewoonte is, gaan we een Hasselt café drinken op het einde van ons bezoek. Daarmee is dit jaarlijkse ritueel weeral achter de rug. Hier moet ik toch eens verder over nadenken en er eens iets over schrijven. Waarom doet een mens dit toch?
zoals mijn broer terecht opmerkt, ik heb al een aantal dagen niks meer geschreven. Vrijdag was de laatste nabehandeling van het vrouwke in de kliniek. Nu nog een afspraak maken met de chirurge om nog een foto te maken van de vorderingen in de (totale) genezing. Alles zal wel meevallen. Gisterenavond liepen we de buurman tegen het lijf. Als je hem tegenkomt vraagt hij steevast om even binnen te komen en iets te drinken. Het is een man alleen en ik begrijp dat hij af en toe gezelschap zoekt. Gesprekken gaan over het dagdagelijkse leven en eindigen altijd over de politiek. Hij heeft zo zijn uitgesproken mening over een aantal dingen en dan heb ik de mijne natuurlijk. Geen zware discussies, maar we zijn het altijd oneens.
Er gebeurde de laatste dagen niks spectaculairs en niets speciaals om te vermelden in mijn dagdagelijkse bestaan. Ik blijf volop nadenken over een aantal onderwerpen die ik zou kunnen behandelen in een boek dat ik zou willen schrijven. Het zouden allemaal dagdagelijkse dingen zijn, korte anecdotes, dingen waar ik mee bezig ben of waar ik me aan erger. Het eerste verhaal is zo wat klaar en ondertussen heb ik al losse gedachten genoteerd die ik zeker nog verder moet uitwerken. Eigenlijk zou ik permanent met een notitieboekje moeten rondlopen en opschrijven waar ik op dat ogenblik aan denk. Er gaat zo veel verloren. 's Nachts denk ik ook regelmatig aan ganse teksten, maar tegen 's morgens zijn die natuurlijk al lang weg. Ik denk dat dat bij iedereen zo wel is. Als je de slaap niet kan vatten, ben je soms met dingen bezig en als je wakker wordt is alles in een mist verdwenen en kan je je misschien hier en daar nog flarden herinneren van waar je zo intens over aan het denken geweest bent.
Om in de sfeer te blijven dan vandaag maar de Kerstmarkt in Leuven eens bezocht. Spijtig genoeg kan dit onze interesse niet wegdragen, al gaan we er alle jaren naar toe. Contradictie? Altijd maar op zoek naar iets nieuws, maar dat is er niet. Het is altijd hetzelfde. Alle jaren vertellen we dat ook en toch gaan we er altijd eens langs. Zoals steeds op een half uur langs al de stalletjes en zoals het een jaarlijkse gewoonte is, gaan we een Hasselt café drinken op het einde van ons bezoek. Daarmee is dit jaarlijkse ritueel weeral achter de rug. Hier moet ik toch eens verder over nadenken en er eens iets over schrijven. Waarom doet een mens dit toch?
