Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
20-01-2008
toneel
in de jaren stillekes speelde ik ook toneel. Vannacht droomde ik toch wel niet zeker dat ik een hoofdrol kreeg in een nieuwe Vlaamse serie op TV als dokter Staf. Een eigenwijze man met een psychologische benadering van al zijn patiënten. Ik zou me er kunnen in inleven, maar hoe kom ik nu ineens aan een dergelijke droom? Misschien omdat ik gisteren mijn zus bezocht in het hospitaal? Ik weet het niet, maar dat toneel spelen is me altijd bijgebleven van vroeger. Ik deed dat enorm graag. Nog niet te laat? We zullen wel zien en voorlopig hou ik het bij het schrijven van enkele herinneringen.
Mijn broer is vandaag op bezoek geweest. Vermits hij recensies schrijft over verschillende boeken was hij de aangewezen persoon om ook eens een fragment te laten lezen van waar ik mee bezig ben. Hij had die commentaar netjes op het uitgeprinte exemplaar neergeschreven, maar heeft het in zijn verstrooidheid ook terug meegenomen. Na de middag is hij de jongste zus gaan bezoeken en dan had hij nog allerhande te doen. Altijd druk bezig. Wij zijn dan in de late namiddag ook langs geweest in de kliniek. Tot nu toe heeft mijn schoonbroer alle dagen een klein verslagje geschreven over de evolutie en er telkens een cijfer op geplakt. Hij is vorige week begonnen met een twee en hij zat nu al aan vijf, maar daar blijft het spijtig genoeg voorlopig plakken. Morgen de grote doorbraak waarschijnlijk om via een kijkoperatie alles op te klaren. Volgende week zitten we zeker al aan het cijfer zeven, ben ik zeker van.
Zie ze daar alle vijf. Ze zijn niet dikwijls met zijn allen samen, maar als er een bijeenkomst is, dan is het altijd gezellig en is het lachen geblazen. Ondanks het feit dat je ze niet meer bij je hebt, blijf je toch altijd aan hen denken en blijf je je zorgen maken bij het minste wat er scheef zou kunnen lopen of bij wat er zoal gaande is. Gezondheid, werk, kinderen, plannen, kortom alle dingen die hun kunnen raken. Binnenkort wordt de oudste al veertig en toch blijf je ook daarmee bezig. Het zijn stuk voor stuk schitterende mensen, die ik, als ik moest herbeginnen, terug zou willen. Het heeft voor een aantal mensen onder jullie misschien niet veel te betekenen wat ik hier schrijf, maar ik wou vandaag gewoon eens een hommage brengen aan mijn kinderen.
Enkele dagen geleden schreef ik dat we met de broer en zussen eigenlijk toch wel een toffe familie vormen die meer aan mekaar hangt dan we zo altijd openlijk tegen mekaar zeggen. Nu de jongste al een aantal dagen in de kliniek ligt, voel je dat nog meer. Iedereen is begaan en iedereen belt naar iedereen om het laatste nieuws te weten. Ze heeft zichzelf overschat. Zo zijn we allemaal een beetje. Ook al voel je je niet goed, dan blijf je puur op karakter toch nog doorgaan , zelfs al weet je dat het eigenlijk niet goed meer is en dat je beter een rustpauze zou inbouwen. Niet luisteren naar goede raad en het zelf beter weten. Ik denk dat iedereen nu wel geleerd is en dat er sneller zal gereageerd worden.
Ik hoorde enkele dagen gelden op de radio een reportage over het behoud van het buurtcafé. Ik was er net in mijn boek een aantal bladzijden over aan het schrijven, want het plaatsje waar ik het daar in over heb, kan je denk ik nergens meer vinden. De bazin heeft daar tot haar 85 achter de toog gestaan, ze is er om het zo maar te zeggen bijna achter gestorven. Het was nog zo een typisch cafétje met meubilair van voor de oorlog, waar jong en oud bij mekaar kwam en waar altijd plezier was. Marieke de uitbaatster was een fenomeen, zoals je ze niet meer zal vinden. Enfin, een plezier om daar over te schrijven.
