Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
08-11-2009
ijs
We zijn vandaag in Averbode gaan wandelen. Iedereen die Averbode kent, weet, dat aan de abdij altijd één of meerdere ijswagens (crèmekarren) staan, maar wie had nu verwacht dat dit in de herfst, ook nog het geval zou zijn. Tientallen mensen waren aan het aanschuiven en terwijl we verder wandelden, hoorden we kinderen al vragen aan hun ouders, wanneer ze nu eindelijk een ijsje kregen. Onderweg hebben we echt zeker honderd mensen gezien die van hun ijsje aan het genieten waren. Mooie wandeling gemaakt. Ik denk dat het geleden is van toen mijn kinderen nog klein waren, dat ik daar nog geweest ben.
Deze morgen in een interview met Paul Dhoore gehoord dat ons pensioen, binnen een aantal jaren met 40 % zou verminderen. Blijkbaar is België weer zo een landje dat de goede intenties had, maar waar er geen voorzorgsmaatregelen zijn getroffen. In Nederland bv hebben ze een "zilverfonds" opgericht, waar een reserve is in onder gebracht, om de moeilijke tijden door te komen. Bij ons geven ze al geld uit, voor ze het hebben. We betalen toch belastingen genoeg. Enfin, om er iets aan te doen zal ik zelf in de politiek moeten gaan zeker.
vandaag was de verjaardag van Kaat. Het is altijd een traditie geweest dat we op de verjaardag van Kaat briefjes trokken om te zien, wie voor wie een cadeau moest kopen voor de Kerst. Dit is de eerste keer in zeer veel jaren dat dit niet kan. Iedereen heeft het te druk. We zijn vandaag samen met Agnes en Roeland iets gaan drinken en Kaat is deze middag gaan eten bij Goedele. Maar heel de bende samen lukte blijkbaar niet. Ach ja, volgende keer beter. Toch zullen we nog een moment moeten vinden om dan te beslissen wie er voor wie een geschenkje moet kopen voor Kerstavond.
Treinstaking. Ok, het moet kunnen en staken is een recht. Maar de laatste jaren, wordt het voor zeer veel mensen een plicht in plaats van een recht. Er worden deuren met kettingen geblokkeerd, zodanig dat er niemand meer binnen kan, zelfs al willen ze werken. Ik heb straks gezien op het nieuws dat er een rode vlag op het spoor geplaatst werd, zodanig dat een werkwillige zelfs niet mocht of kon vertrekken. Het is allemaal een dubbeltje op zijn kant. Er zijn minder bereidwillige stakers, omdat er al zo moeilijk een degelijke job te vinden is. De schrik zit er in en dus zijn dergelijke maatregelen een enige uitweg voor de vakbonden. De werknemers mogen dan al niet tevreden zijn en ze mogen dan al slecht behandeld worden door de werkgever, toch is het moeilijk om tot staken over te gaan. De angst om zonder werk te vallen is te groot. Dit is al jaren een gegeven. Ikzelf heb, al zeer veel jaren geleden, anders mee gemaakt. Tijden veranderen.
ik stuurde iets dergelijks door naar broer lief en het antwoord was, dat Warhol daar mee groot geworden is. Zijn reactie was dan ook, wat is er nog kunst? Met computer kan je enorm veel realiseren natuurlijk. Toch blijf ik er bij dat je de originele en enige natuurlijke penseel toets moet kunnen herkennen om daar het hart en de gedrevenheid van de kunstenaar in terug vinden. Ik ben geen groot kenner, maar ja, dat hoeft ook niet. Iedereen heeft zo zijn persoonlijke voorkeuren en gevoelens bij een schilderij of een beeldhouwwerk, een tekening of een schets, een keramiek of ciselure, een houtsnijwerk of enige andere vorm van zich op een bepaalde manier uit te drukken en naar de gemeenschap te laten kennen en weten, wat er in je hart en binnenste omgaat. Toch zijn er een groot aantal nep kunstenaars, die het alleen en puur omwille van het geld doen. Commerçanten.
Herfst. Ongelooflijk mooi. Wat een kleuren nuances. Achteraan in mijn tuintje staat nu een boom die momenteel bruin-rood is. Het is zo enig. In plaats van te werken, kan ik daar minuten lang voor stil staan en alleen maar bewonderen. Als ik nu toch eens zou kunnen schilderen! Automatisch denk ik dan aan Van Gogh. Ach wat kon die man door een impressie zo een mooie dingen op doek zetten. Je kent me en ik heb het ook al vroeger geschreven, de herfst is uniek qua kleurenpracht, maar toch blijf ik een lente mens. Dan kan ik vooruit kijken naar de nieuwe zomer. Ach ja, elk seizoen heeft zo zijn meerwaarde. Iemand die kijkt naar de natuur kan in elk klein verschil van tint en kleur wel iets vinden om er een gedicht of een boek over te schrijven.
Nog over ons bezoek aan Rudi en Chantal. Het was zeer lang geleden dat ik nog in Antwerpen geweest was en dus een schitterende herontdekking. Nu ik alles weer eens terug gezien heb, ben ik er zeker van dat we in de loop van de volgende weken nog eens terug gaan. Dan zeker op een doordeweekse dag, want zaterdag was het gewoon over de koppen lopen. Ongelooflijk wat een massa volk. Dat zien we in Leuven alleen maar met speciale manifestaties, ondanks de meer dan dertigduizend studenten die daar rond lopen. Ook heel gezellig om op zo veel plaatsen straatwerkers bezig te zien. Een plezante ambiance. Ik kende Antwerpen vrij goed, omdat twee van mijn kinderen daar jaren op kot gezeten hebben en dan ook nog een paar keer verhuisden binnen de stad, maar ik zal het allemaal terug moeten gaan bekijken, want er veranderde enorm veel in de loop van de jaren. Nog een klein verhaaltje over vroeger in Antwerpen. Niemand zal het geloven en toch is het waar gebeurd. Op een dag moest mijn dochter in het stadstheater zijn en wij dus met de auto naar "het stad", zoals de Antwerpenaren dit zeggen. We waren op de Mechelse steenweg en plots zag ik een plaatje staan met een aanduiding dat daar een parking was en dus reed ik dat straatje in. Oei, fout. Er was de vogeltjesmarkt en de parking was gesloten. Ondertussen stonden er achter ons al een tiental wagens en kon ik niet meer terug en de tijd begon te dringen. Ik ben dus heel die markt, tussen al dat volk, over gereden tot aan de overkant. Verontwaardigde en woedende mensen, maar ik kon niet meer terug. Ik heb zelfs schrik gehad dat ze me uit de auto zouden sleuren. Heelhuids aan de andere kant geraakt, maar met toegeknepen billen.
