Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
08-01-2010
rustige dag
Rustige dag vandaag. Niks speciaals. Nog wat aan mijn foto's gewerkt. Ik moet er dringend verder aan doen, want op mijn laptop staan er meer dan 15.000 exemplaren en op de andere Mac staan er nog 11.000 of meer. Dringend een pak branden en wissen op de beide PC's. Dan moet ik ook nog eens een pak muziek wissen. Ik zou toch ook nog een aantal administratieve taken moeten doen, die ik al dagen aan het uitstellen ben. Morgen?
Toch nog maar eens naar villa politica op tv gekeken. Het degouteert me meer en meer. Zeer goed betaalde mensen die niet aanwezig zijn op de zitting. Anderen komen binnen in het midden van een debat en gaan eerst op hun dooie gemak, al lachende, nog een handje of een kusje geven aan een aantal mensen en blijven er ook nog een babbel mee doen. Wat er vooraan gebeurt interesseert hen niet, want ze gaan rustig naar hun zetel en beginnen dan te telefoneren, iets te lezen of ze beginnen op hun PC te werken. Ik blijf er bij dat diegenen die niet aanwezig zijn niet zouden mogen betaald worden voor die zitting, maar ook hun wedde zouden moeten inleveren. Als ik er destijds op mijn werk niet was, werd ik ook niet vergoed of liep ik zelfs het risico om ontslagen te worden. Deze heren en dames doen maar. WIJ betalen ze nochtans meer dan genoeg. Ondertussen wordt er over miljoenen euro gediscussieerd alsof het niks is. Vandaag ging het onder andere over de Gucht die niet meer naar Congo mag en over 75 miljoen euro die België jaarlijks aan datzelfde land geeft als hulp. Ik zou er nog uren over door kunnen gaan. Ik ben zeker niet de enige gefrustreerde. Iedereen wil natuurlijk een job waar je niet moet verschijnen en niks doen en daarenboven goed betaald. Sta je dan versteld heren en dames politici dat het land zich tegen jullie aan het keren is?
Op radio en tv worden we overstelpt met kookprogramma's en keuken tips. Ook wordt ons in een aantal uitzendingen verteld hoe we "moeten" leven en hoe we ons "moeten" gedragen in bepaalde omstandigheden. Als je gasten ontvangt "moet" er dit en dat op tafel staan en de aankleding van het geheel "moet" op deze of gene wijze. We zullen het wel weten zeker. We worden als kleine kinderen behandeld, die moeten opgevoed worden, die nog niks kennen en die zich gedragen als lompe boeren. Nu, er zijn wel degelijk een aantal personen die zich niet kunnen aanpassen aan bepaalde omstandigheden en altijd een extreem gedrag hebben, maar alla. Wat mij steeds tegen steekt is dat "men" op radio en tv gaat zeggen wat nu "moet" en wat niet kan bij bepaalde gelegenheden. Ze gaan ons dan ook vertellen wat we nu als kledij "moeten" aantrekken en wat we "moeten" eten en drinken. Allemaal "specialisten" op alle mogelijke gebied die ons nu eens zullen komen zeggen hoe we "moeten" leven. Iedereen weet wel dat je bv op een sollicitatiegesprek niet in short en t-shirt moet verschijnen. Maar zij gaan het eens vertellen zie. De specialist gaat ons eens zeggen wat we "moeten" aantrekken. Het spreekwoord zegt: de kleren maken de man. Toch blijf ik altijd geloven achter de man of vrouw IN de kleren. Dat is wat telt en al de rest is poespas.
We hebben via pc en ook via het traditionele postkaartje, kerst- en nieuwjaarswensen verstuurd naar een aantal mensen. Voor sommigen puur omdat dit nu eenmaal moet uit beleefdheid en naar anderen, waar je een speciale band mee hebt, omdat je ook echt meent wat je hen schrijft. Toch blijft het jaarlijks in vele gevallen een desillusie, met wat je al dan niet als antwoord krijgt. Blijkbaar vergis ik me in sommige mensen. Ach ja, ben ik een idealist en heb ik het mis in een hartelijk en warm gevoel bij een aantal mensen? Het zal zo wel zijn zeker. Enfin, ik blijf voor iedereen open staan, ook de "vrienden" die minder goed reageren. Als ik maar iets kan betekenen voor hen, ben ik al zeer tevreden.
Gisteren op bezoek geweest bij mijn zus om de vervroegde verjaardag van schoonbroer te vieren. Al de kleinkinderen waren daar en er was ambiance genoeg. Toen we binnen kwamen, hadden de klein mannen net choco mousse gemaakt en ze mochten de schotel uitlikken. De moeite om al die bruine snuitjes te zien en al die kinderhandjes vol chocolade. Dol enthousiast waren ze. Ik had enkele foto's gemaakt en Joren (ik denk een goeie 3 jaar oud), die naast mij zat, zegde direct dat ik ze op de computer moest zetten en tegelijkertijd vroeg een van de andere klein mannen of ik de filmpjes eens kon laten zien die ik gemaakt had. Jongens toch! Zij zullen ons wel leren hoe, wat en wanneer we dit alles moeten doen. Jeugd!
