Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
26-06-2011
braderie
Jaarlijks is er na de langste dag in Leuven een braderie in Heverlee. We gaan er altijd naar toe en toch zijn we na een half uur al terug thuis omdat er niks te zien is. Ik had vandaag mijn fototoestel niet mee genomen, omdat het meestal toch de moeite niet is. Fout. Nu had ik een aantal mooie opnames kunnen maken in het publiek. Het zou echt de moeite geweest zijn. Spijtig, maar heilaas. Volgend jaar neem ik dan mijn camera terug mee en dan zal er niks te zien zijn. Och ja.
Zoals ik al schreef, waren we van plan om deze namiddag naar "de langste dag" in Leuven te gaan. De randanimatie is echt altijd de moeite. Ondanks het minder goede weer, zijn we er toch naar toe gegaan. Veel gezien en toch nog een aantal dingen gemist. Ik zou het op een andere manier organiseren, maar ja, wie ben ik. Ik heb weer van een aantal voorstellingen echt kunnen genieten. Waarschijnlijk bestaan er in andere steden ook dergelijke manifestaties, maar dit was, om het zo maar te zeggen, om de hoek, dus niet te missen.
Ondanks het feit dat het momenteel nog slecht weer is, hopen we op beter of ten minste droog weer voor straks, want naar jaarlijkse gewoonte gaan we naar "de langste dag" in Leuven. Er is daar altijd straatanimatie en daar doen we het voor. De winkelstandjes en de rest interesseren ons niet. Echt plezant. De ganzen die nu op Utube te zien zien, hebben wij al een aantal jaren geleden hier te gast gehad. Naar jaarlijkse gewoonte komen ook steeds die lange flikken van ongeveer twee en een halve meter. Ze zouden eens iets anders moeten bedenken. Mijn fototoestel ligt klaar en straks zet ik wel een aantal opnames in mijn album en misschien op mijn blog.
Destijds had ik een vrouwelijke collega die af en toe 's morgens binnen kwam met een blauw oog. Je kent de normale smoes. Tegen de deur gelopen! Ze moet wel zeer slecht gezien hebben om zo regelmatig tegen die deuren op te botsen. Als ze aan kwam met een zonnebril, wisten we al genoeg. Wel gisteren heb ik dit bij mijn dochter letterlijk voor gehad. Ze heeft tussen de living en de voordeur een volledig glazen wand en in mijn haast om nog goeiedag te zeggen aan mijn kleinzoon, ben ik toch wel niet tegen de glazen deur aangelopen zeker. Ondanks mijn leeftijd, blijf ik nog altijd veel te onbesuisd. Ik doe nog te veel in een reflex. Ik had vandaag een goeie verkleuring verwacht en een dikke buil, maar het valt allemaal best mee. Buiten een sneetje op mijn neus is er eigenlijk niks meer van die botsing te merken.
Net hoorde ik een reportage, terwijl ik hier aan de computer bezig was, met oude(re) mensen. Uit dat interview blijkt dat het er hun alleen maar om te doen is om een bezigheid te zoeken om weeral een dag om te hebben! Weer een dag verder was het motto. Is dit nu echt aftellen? Ik vind dit echt intriest. Nochtans is dit bij zeer veel oude mensen een realiteit. Een goeie om kadering en een grote familie (die je dan ook nog op reguliere basis bezoekt) zal zeker helpen. Deze mensen hadden blijkbaar alleen nog mekaar in een home, met hun breiwerk of iets dergelijks. Ik herinner me mijn grootmoeder die in een groot gezin gesmeten werd en die andere zorgen had dan bezig zijn met aftellen. Iedereen heeft niet die mogelijkheid. (of plicht) Ze zat terug tussen de kleine kinderen en het zal op bepaalde momenten zwaar geweest zijn, maar ik ben er vast van overtuigd dat ze daardoor ook op een bepaalde manier jong gebleven is. Dat "weeral een dag voorbij" vond ik echt triestig. Bij mij gaan voorlopig de dagen en de weken veel te snel.
Mijn leven zou er heel anders uitzien indien ik geen slaap problemen zou hebben. Enerzijds heb ik mijn apneu, waar ik ondertussen wel mijn slaapmasker voor heb, maar langs de andere kant is er ook nog de RLS. Verdomd toch, dit vreet gewoon aan je conditie. Sommige dagen leef ik gewoon op karakter en adrenaline om te kunnen doen wat ik eigenlijk voorgenomen had om te doen die dag. Dit wens ik echt aan niemand. Gelukkig dat ik een sterk gestel heb en op die manier toch nog echt kan genieten van alle mooie dingen. Vrijdag gaan we naar "Theater op twater" in Boom samen met onze vrienden daar. Zaterdag is er in Leuven "de langste dag" en daar zullen we ook nog een deel van mee pikken. Zondag is er een braderie hier in Heverlee en daar lopen we ook altijd eens over. Niks om over naar huis te schrijven, want meestal zijn we al op een half uur terug thuis. Waar ik meer van geniet zijn zo die familie bijeenkomsten. Morgen gaan we de verjaardag van Sare vieren met een tas koffie en een stuk taart. Omdat er een aantal speciale dingen gaan gebeuren in de loop van de volgende maanden, zullen we mekaar regelmatig zien. Daar kijk ik echt naar uit. Ik kan daar echt intens van genieten.
Ik dacht vandaag ribbetjes klaar te maken, maar mijn zus belde dat ze donderdag komt eten, dus ga ik die lekkernij voor dat bezoek bewaren. Misschien zelfs de dag voordien al klaar maken. Na een nacht rusten en goed "getrokken" smaken die ribbetjes nog beter. Het recept heb ik ooit ook al op mijn blog gezet. Mensen toch, al drie dagen een bericht over eten. Precies of ik denk aan niks anders. Ik ben wel de kok in huis, maar ik ben ook nog met andere dingen bezig hoor.
Je kan nooit geloven wat ik deze namiddag gedaan heb. Ik was op weg naar mijn tuin, maar er was zo een "miezer" regen. Geen bui, maar evengoed ben je doornat als je daar een paar minuten in staat. Tante had gevraagd om haar bank uittreksels te komen brengen en dus heb ik rechtsomkeer gemaakt en ben ik naar haar gereden. Niet thuis! De poetsvrouw wist me te vertellen dat ze in de cafetaria was. Ik kom daar toe in mijn "hofkleren" en er was een bingo bezig voor de bewoners. Tante zat bij de deelnemers samen met een paar buren en ik ben er gewoon bij gaan zitten. Och ja die hofkleren zullen er dan niet toe doen zeker. Ze wou met de bingo stoppen en met mij naar haar appartement gaan om de zaken te regelen, maar ik vond het beter dat ze daar bleef en mee deed aan het gebeuren. Echt plezant om te zien. Iedereen heeft een kaart met een aantal nummers en ze krijgen een doosje met oude knopen. Telkens een nummer afgeroepen wordt moeten ze zo een knop van een jurk, een hemdsknop of andere op het juiste nummer leggen, tot ze een rij vol hebben. Dan wordt er "bingo" geroepen, maar toch controleren de organisatoren dat nog eens nadien. Het zijn tenslotte oudere mensen. Ik wil hierover niet denigrerend doen. Alle deelnemers hebben hierdoor een schitterende namiddag. Je kan gewoon zien dat ze blij zijn en genieten. Ik ben er echt sterk over aan het nadenken om af en toe voor die mensen ook eens iets te organiseren. IK GA HET GEWOON DOEN.
Destijds had ik een vrouwelijke collega die af en toe 's morgens binnen kwam met een blauw oog. Je kent de normale smoes. Tegen de deur gelopen! Ze moet wel zeer slecht gezien hebben om zo regelmatig tegen die deuren op te botsen. Als ze aan kwam met een zonnebril, wisten we al genoeg.
Je kan nooit geloven wat ik deze namiddag gedaan heb. Ik was op weg naar mijn tuin, maar er was zo een "miezer" regen. Geen bui, maar evengoed ben je doornat als je daar een paar minuten in staat. Tante had gevraagd om haar bank uittreksels te komen brengen en dus heb ik rechtsomkeer gemaakt en ben ik naar haar gereden. Niet thuis! De poetsvrouw wist me te vertellen dat ze in de cafetaria was. Ik kom daar toe in mijn "hofkleren" en er was een bingo bezig voor de bewoners. Tante zat bij de deelnemers samen met een paar buren en ik ben er gewoon bij gaan zitten. Och ja die hofkleren zullen er dan niet toe doen zeker. Ze wou met de bingo stoppen en met mij naar haar appartement gaan om de zaken te regelen, maar ik vond het beter dat ze daar bleef en mee deed aan het gebeuren. 
