Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
20-04-2014
herontdekken
Ik weet niet wat het is, maar de laatste tijd begin ik dingen die ik vroeger mooi vond te herontdekken. Zo heb ik eergisteren een uur voor werkjes gestaan die mijn peter ooit maakte. Wat een vakmansschap. Ooit ging ik bij hem les volgen, maar er zullen er weinig zijn die dezelfde vaardigheid hebben. Met een klein tikje van zijn hamer kon hij het kleinste detail weergeven. Dan moet je ook nog eens kijken naar het detail in het detail. Prachtig gewoon.
Misschien heb ik het even moeilijk, maar meer en meer geraak ik teleurgesteld in de mensen. Vroeger schreef ik ook al over mijn ongenoegen over buren en kennissen, die allesbehalve interesse hebben in waar je mee bezig bent. Deze morgen nog: "sorry, maar ik moet mijn auto gaan kuisen". Terwijl je aan het vertellen bent zie je de ogen zo afdwalen. Gelukkig heb ik mijn broer en mijn zussen die echt kunnen luisteren, maar die ook ongezouten hun mening geven. Eerlijke en heerlijke mensen. Ik moet ook eerlijk zeggen dat er een paar vrienden zijn die echt zeggen zoals ze het denken en dat heb ik echt graag. Uit beleefdheid vraagt iedereen hoe het met je gaat, maar durf niet te zeggen dat het niet zo goed loopt. Ai, ai, echt paniek! Och een mindere periode misschien, maar dat zal wel overgaan.
Bijna voorhistorisch. Probeer nu eens uit te leggen aan de kinderen of kleinkinderen wat een lei en een griffel is. Vertel hun maar eens van het schrijven met een pen die in de inktpot moest gedoopt worden. Toch is het allemaal nog nietzo lang geleden. Bijgevoegde foto vond ik nog als bewijs van dit alles.
Nog maar eens mijn beklag over het gebrek aan interesse van de mensen. Ik geraak er echt door ontmoedigd. Als je iemand tegenkomt, vraagt die altijd spontaan hoe het met je gaat. Durf nu eens zeggen dat het niet loopt zoals het zou moeten! Hoho, grote ogen, wat zou er dan wel schelen? Tot je met je problemen af komt. Na 10 seconden beginnen ze, ofwel over hun eigen moeilijkheden, of over iets compleet anders, zoals het weer bijvoorbeeld. Een luisterend oor vind je zelden of nooit. Het is zoals in het parlement. Veel volk zit er al niet en diegenen die toch aanwezig zijn, hebben absoluut geen interesse in wat de man of vrouw vooraan aan het vertellen is. Gelukkig heb ik nog mijn familie die wel de tijd nemen om te luisteren.
Ik was nog een klein manneke en ging naar de Chiro in Kessel-lo. De pastoor van de parochie daar was, voor zijn tijd dan toch, een hele speciale. Hij reed onder andere met een zware moto. Ooit, terwijl hij een herstelling aan het doen was, zag ik hem van het dak van de parochiezaal vallen. Toch een aantal meter hoog. Hij stond recht en klom weer de ladder op. Een beeld dat ik nooit zal vergeten.
Niks om verlegen over te zijn, vind ik, maar als ik het nu zo bekijk, was het er net iets over. Wij waren een arm gezinnetje en ons bomma die breidde alles wat we aan hadden. Het broekje dat ik hier aan heb (rechts manneke), daar werd gewoon een rek doorgeregen en dan was ik nog zo dom om mijn trui in mijn broek te steken, in plaats van die er over te doen. Of moest ik dat toen?
