Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
04-05-2014
rode duivels
Ik vind de rode duivels gekte nu wel een beetje overdreven. Natuurlijk ziet de commercie hier ook weeral geld in en de reclame draait op volle toeren. Iedereen doet er aan mee, zelfs de radio en de tv. En wat als ze er nu al eens van de eerste ronde uitliggen? Ik hoop dat niet natuurlijk, maar nu is het zo precies of ze gaan wereldkampioen worden.
Mijn vrouw ligt al een tiental dagen in de kliniek met een barst in de heup. Vorige woensdag in de late namiddag, kwamen ze haar halen om een scan te nemen om de evolutie te zien in de genezing. Ook dokters hebben gisteren "de brug" gemaakt blijkbaar, want toen ik aan de verpleging ging vragen of er al iets geweten was over die foto's, kreeg ik als antwoord dat ik maandag maar eens moest bellen. Nu niet dat het zo belangrijk is, want ze moet toch minstens drie weken in het hospitaal blijven, maar ik was natuurlijk nieuwsgierig.
Binnenkort moeten we een pluviometer in onze auto laten inbouwen. Bij regen rijden we op de autostrade beter 90 km per uur, maar als er meer neerslag is dan raden ze 70 km aan. Mogen we nog iets? Al die regels en reglementen zijn misschien goed bedoeld, maar straks, als je wat te snel stapt, krijg je een boete. Nochtans we hebben het hier in ons apenlandje nog niet zo slecht, als ik vergelijk met de landen in een reportage die ik straks zag over het Midden-Oosten.
Er zou iemand langs komen die een blog heeft over Felix Timmermans. Spijtig genoeg is die afspraak uitgesteld. Als voorbereiding op ons gesprek was ik eens terug gaan kijken in alles wat ik heb over en van Timmermans. Ooit heb ik het petekind van de Fé gekend. Het was een zakenrelatie en tijdens een gesprek met die man, werd er over Timmermans gepraat. Hij stuurde me prompt copies van een aantal documenten. Ook de laatste brief die Felix Timmermans geschreven heeft, drie dagen voor zijn dood. Ik moet zeggen dat met de hulp van mijn neef en mijn broer ik een unieke verzameling heb van Timmermans.
We gaan regelmatig eten bij de italiaan hier op de steenweg. Het is daar echter altijd een ramp om een parkeerplaats te vinden. Deze middag zag ik, na lang zoeken, een plekske waar ik nog net tussen zou gekund hebben. Ik rij dus die plaats voorbij, zet mijn "pinker" aan en terwijl ik achteruit begin te rijden, zie ik in mijn spiegel een BMW cabrio die vooruit diezelfde plaats wil claimen. Een jong kereltje die uitstapte en begon te tieren en te roepen, dat het zijn plaats was. Even schrikken, maar toch resoluut geweest en heel beleefd gezegd dat ik daar als eerste stond. Je hoort veel over verkeersagressie, maar hier bleef het bij woorden. Oef.
Hier zie, ons ma in 1913. Ons moeder had een aantal foto's liggen en ik heb heel die stapel ooit eens meegenomen om in te scannen. Nadien, want zo gaat dat nu tegenwoordig, ging ik met mijn laptop langs om te vragen of ze me nog kon vertellen wie er allemaal op die mooie foto's stond. Gelukkig is ons ma tot het einde goed van geheugen geweest en zo heb ik een pak informatie gekregen. Ik ben nostalgist en ik kan daar van genieten. Wie weet, als ik er ooit niet meer ben, gaat dit alles in de vuilbak belanden. Hierbij een foto van ons ma. Overal staat ze op met een witte strik in haar haar. Ze zegde: "ik had altijd een duif op mijn hoofd".
Deze maskerade heb ik mee gemaakt tijdens mijn prille levensjaren. Het is om een trauma op de doen voor de rest van je levensdagen. Die figuren moesten mij begeleiden tijdens mijn kleuterklassen. Om in je broek te doen en dat heb ik blijkbaar ook enkele keren gedaan. Niemand wil mij geloven, maar wij werden verplicht om na de middag even met ons hoofd op onze armen te gaan liggen om een dutje te doen. Dan waren deze karnavalsfiguren natuurlijk gerust. Ik heb er echt geen goede herinnering aan over gehouden.
Het is echt een prulletje, maar zo iets begrijp ik niet. Mijn vrouw ligt nu al een week in de kliniek en in elke kamer is er TV. Een afstandsbediening voor dat ding kon ik niet vinden en dus ging ik aan de verpleging daar naar vragen. Voor gans de gang waren er nog drie toestellen beschikbaar, de rest was stuk. Zo duur is dat toch niet? Je kent me, onmiddellijk geschreven naar de ombudsdienst van de kliniek. Ik wacht het antwoord nu af.
