Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
18-05-2014
de was
tot nu toe mocht ik thuis alles, maar dan ook alles doen. Kuisen, koken, afstoffen, strijken, kortom al wat er zo maar in een huishouden dient te gebeuren, behalve de was. Daar ben ik nooit mogen aankomen. Toen moeder de vrouw in de kliniek lag, was ik wel verplicht om af en toe eens haar kleding te wassen. Nu ze terug thuis is, mag ik ook dat doen. Vandaag een zwarte en een witte was gedaan. Natuurlijk moet ik die machine leren kennen, want ik heb die nooit gebruikt. Eigenlijk allemaal heel simpel. Goed, nog niks gekrompen en nog niks verkleurd tot nu toe. Misschien komt dat nog wel.
Om mij even te ontlasten, stelde Leona voor om Amandine deze namiddag eens even mee te nemen voor een wandeling met de rolstoel. Het was mooi weer en ze trokken naar de zoete waters in Heverlee. Wil toch wel lukken zeker dat er een van de voetensteunen uit dat ding valt. Ondertussen herstelde ik dat. Wat een energieke vrouw! Zelden of nooit neemt ze tijd voor haarzelf. Ik heb haar al meer dan eens gevraagd wat ze in haar eten doet. Het is allemaal puur op karakter. Moesten er zo maar meer rondlopen.
Al van toen ik nog vrij jong was, heb ik een slaaptekort. Al meer dan eens schreef ik dat dit ligt aan de RLS die ik heb. Trouwens iedereen van de familie heeft daar last van. Bij de kleinkinderen is er ook al drie kwart die met die verdomde kwaal te maken heeft. De dokter schreef een slaappil voor. Ramp. In het midden van de nacht moest ik uit bed omwille van de RLS die er voor zorgt dat je uit bed MOET. Ik wiebelde op mijn benen en ik moest me vastgrijpen aan alles wat maar kon. Ik trok zelfs een deurstijl uit de muur en bijna moest de TV er aan geloven. Die pillen liggen al in de vuilbak.
Ondanks het feit dat de sukkelaar bijna niet kon stappen vanwege een pijnlijke voet, is Mon toch op bezoek gekomen. Hij wou en hij zou. Dan maar onder begeleiding van zijn echtgenote. Mon is een groot Timmermans kenner en heeft een zeer grote verzameling. Zijn blog over Timmermans is echt de moeite. We hebben een aantal dingen uitgewisseld en natuurlijk gekeuveld over onze grote Vlaamse schrijver. Na zo veel mails over en weer, hebben we mekaar dan eindelijk toch in levende lijve ontmoet.
Toen Amandine thuis kwam uit de kliniek belde ik een aantal instanties om te zien wat mogelijk was om haar thuis te verzorgen of om mij een beetje te ontlasten. Wel, ik moet zeggen dat dat alles goed georganiseerd is en dat de verantwoordelijken alles doen wat mogelijk is. Een aangename verrassing. Er belden zelfs mensen heel spontaan om hulp aan te bieden en om komen uit te leggen wat de mogelijkheden allemaal zijn. We klagen dikwijls over ons apenlandje, maar eigenlijk is het hier nog zo slecht niet. We mogen ons gelukkig prijzen.
Mijn broer en schoonzus waren hier deze namiddag. Bijna altijd heeft hij een boek (of meerdere) bij. Deze keer was er onder andere Godfried Bomans bij. Even na zijn vertrek beginnen te lezen. Weeral jeugdsentiment. Kopstukken is het. Onmiddellijk komt alles van zo veel jaar geleden weer boven. Het is genieten.
