Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
01-06-2014
aardbeien
Buurman is een paar dagen weg en hij zegde dat ik zijn aardbeien mocht plukken. Was dat even verschieten. Hij heeft vier plantjes staan in zo een bakje op zijn terras. Er stonden welgeteld vier rijpe exemplaren aan. Net genoeg om een mens goesting doen te krijgen. En die goesting kreeg ik ook. Roeland zou op bezoek komen en ik belde hem om onderweg aan zo een kraampje enkele doosjes te kopen. Wel, ze zijn al allemaal op. Begonnen met één doos en na een half uur de volgende en dan vond ik het de moeite niet meer om de derde weg te zetten en die dus ook nog maar binnegespeeld. Bijbedenking: Bovenaan lagen enkele prachtige exemplaren, maar daar onder allemaal kleinere. Het doet er niet toe, want de smaak is toch hetzelfde.
Een tijd geleden, toen ik een nicht van mijn vrouw moest gaan halen, ontdekte ik een speciaal gebouw. Nochtans ben ik daar al enkele keren voorbij gereden, maar nooit merkte ik het op. Het staat in het gebouwencomplex van de universiteit. De ene zegt dat het oerlelijk is, maar de andere zegt dat het mooi is. Het heeft "iets" in ieder geval. Ik ben pro.
We werden vandaag uitgenodigd voor een bbq bij jeanine en Jean-Marie. De weersvoorspellingen waren alles behalve, maar we hebben enorm veel geluk gehad. Meer dan warm genoeg en geen drup regen. Veel eten, meer dan genoeg. Het is lang geleden dat ik nog zo veel heb gegeten. Het was lekker, maar waar ik meer belang aan hecht is dat het enorm gezellig was. We hebben echt genoten van de warme ontvangst.
Wat een dikke egoist! Ik schreef vroeger al over die persoon. We zien regelmatig een koppel op restaurant, waarvan de vrouw nog amper kan stappen. Ze is echter zeer fier en wil niet geholpen worden. Hij zet ze af voor de deur en gaat dan een parkeerplaats zoeken. Zij profiteert daarvan en komt altijd eerst een babbel doen. Dat duurt echter niet lang, want hij is een echte tiran en zegt bij het binnen komen waar zij moet gaan zitten. Dan slaat hij zijn krant open en zij zit daar maar te zitten. Vandaag was hun zoon (een jaar of 15) er bij en die doet net hetzelfde. Vandaag begon ze te wenen als ze aan onze tafel stond. Ik ga heel de uitleg niet geven over wat het ging, maar ik zit er echt mee in mijn maag. Amandine heeft minstens een uur bezig geweest over dat menske. Ocharme. Ik was er echt niet goed van. Ik moest het aan iemand kwijt en dus belde ik maar weer eens naar mijn broer. We zijn nu zo veel uren later en ik zit er nog steeds mee in mijn hoofd.
Hip, hip, hoera, eindelijk mijn boekenrek(ken). Luc en Leona kwamen die plaatsen. Wat een team! Je kan zien dat die twee gewoon zijn om samen te werken. Bijna zonder woorden weet de een wat de ander nodig heeft of wat die gaat doen. Alles gaat aan een enorm tempo. Moest ik dit zelf en alleen gedaan hebben, dan was ik nu nog bezig geweest en misschien stond dan alles schots en scheef. Natuurlijk onmiddellijk na hun vertrek al begonnen met alles mooi alfabetisch te klasseren. Op mijn computerbestandje ga ik nu ook mooi noteren welk boek, waar staat. Ik ben echt in de wolken. Eindelijk een mooi overzicht van alles. Vroeger lag al die lektuur her en der in een kast. Nu heb ik een mooi overzicht. Het is net of Sinterklaas is geweest. Ik ben zo blij als een klein kind met een lekstok.
In het vooruitzicht van het feit dat hier morgen een boekenrek gaat staan, ben ik alles aan het catalogeren in een excell bestand. Daardoor heb ik een aantal schatten terug gevonden, waar ik het bestaan niet meer van wist. Enkele "dietsche warrande en belfort" onder andere, waarvan de oudste van 1922 . Op de foto hierbij zie je een tijdschrift van de VAB van 1937. Dat is nog het strafste niet. Geloof het of niet, maar ik heb dingen terug gevonden van 1858. Weeral die nostalgie?
Iedereen is weer overwinnaar bij de verkiezingen. Toch eigenaardig dat er bij elke verkiezing nooit een verliezer is. Ze kunnen het toch allemaal zo goed uitleggen. Zelfs bij een duidelijk zetelverlies, hebben ze toch gewonnen. Het kan me eigenlijk allemaal niet zo veel schelen. Ooit zat ik in het bestuur van de toenmalige Volksunie in Wijgmaal. Echt uit frustratie daar uit gestapt. Als kleine garnaal toch niets te vertellen. Laat ze maar doen.
