Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
24-08-2014
buurtfeest
Vandaag was er het jaarlijkse buurtfeest. We wonen hier in het gebouw met meer dan 120 gezinnen en iedereen is van harte welkom. Er is jaarlijks een in en uitstroom van tientallen mensen en de bedoeling is om aan de nieuwkomers de gelegenheid te bieden om kennis te maken met de gemeenschap e misschien ook iets op te steken over de gewoontes. Het eerste jaar was dit een enorme meevaller, maar we zijn nu aan de vierde editie en het zijn altijd dezelfde gezichten die je ziet. Drie nieuwe bewoners zijn er dit jaar komen opdagen. Een Spaanssprekende dame met haar zoon en een juffrouw die hier nog maar twee maand woont. Natuurlijk heb ik er een gesprek mee gehad en natuurlijk staan ze ook op foto. Het duurde een tijd voor onze Spanjaarden vanuit hun hoekje kwamen, maar ik ben gaan aandringen om hier en daar eens een babbeltje te doen. Gewoon spijtig dat er niet meer aanwezigen waren. Het laat de mensen allemaal koud. Ieder voor zich. Alle drank en hapjes die aangeboden worden zijn gratis en er zijn genoeg vrijwilligers om iets klaar te maken of om een handje toe te steken. Dus dat is de reden en de oorzaak niet. Eens nadenken op een andere manier om dit te organiseren.
Gisteren schreef ik over de drukke agenda in de voormiddag. Wel, de eerste afspraak is zo vlot verlopen, dat alles nadien schoon in de plooi viel en dus heb ik alle afspraken vlot kunnen afwerken zonder enig probleem. Het kondigde zich nochtans niet goed aan. Ik moest eerst naar de radiologie in de kliniek. Zeer goed op tijd. Veel te vroeg zelfs. Ik werd als eerste binnen geroepen, maar daar liep het fout. De verpleger was zijn computer vergeten op te starten of er was iets anders fout gelopen. Na drie pogingen werkte dat ding en op minder dan een kwartier stond ik terug buiten, terwijl ik op een uur gerekend had. Dus kon ik het laatste punt op de agenda ineens vooruit schuiven en ook daar had ik geluk. Ik moest bij de tandartse zijn voor een gesprek en ook daar stond ik op 5 minuten aan de deur. Ik moest in de namiddag terug komen voor de behandeling. Er was dus een zee van tijd voor de rest. Dus waar ik me druk over maakte is met veel geluk eigenlijk een akkefietje geweest.
Vandaag heb ik een strak schema. Ik vrees dat ik hier of daar iets zal moeten afbellen. Normaal had ik twee afspraken in de voormiddag, maar dat zijn er plots 5 geworden. Ik had de kans niet om iets naar de namiddag te verplaatsen of ik zou weken of maanden moeten wachten. Daarenboven is er bijvoorbeeld de tandartse, die speciaal haar schema onderste boven haalde om mij er tussen te krijgen, dus onmogelijk om dit te annuleren. Misschien valt het allemaal mee, als ik overal geluk heb. Eerst moet ik naar de kliniek voor foto's. Als dat mee valt, dan zie ik het wel zitten voor de rest. Op hoop van zegen.
De laatste weken heb ik grote kuis gehouden in de kelders die we hier hebben. Twee mensen boden spontaan aan om naar het containerpark te rijden en nog iemand verzamelt dan weer oud ijzer, waarvan de opbrengst naar de gemeenschap gaat. Tegelijkertijd ben ik eens gaan kijken naar de bijgehouden dozen van allerlei dat we kochten in de afgelopen jaren. Als een toestel defect gaat in de garantieperiode, moet dat in de originele verpakking teruggestuurd worden. Al die overtollige dozen heb ik dus uit de kelders gehaald en tegelijkertijd vond ik een pak dingen die we zeker nooit meer gebruiken, maar nog waardevol zijn. Ik heb ze te koop aangeboden op internet en ik moet zeggen dat alles binnen de paar dagen verkocht was. Dus, pakjes maken en opzenden. Ik werkte met drie verschillende diensten en alle drie werken onberispelijk. Een pakje naar Sardinië was op 5 dagen ter plaatse en hetgeen ik in het binnenland verstuurde was er op maximum twee werkdagen. Eindresultaat, twee bijna lege kelderkes.
Ik heb me weeral eens in 't zak laten zetten. Ik ben veel te goed gelovig en ik denk dat ze dat op mijn gezicht kunnen aflezen. Ik heb het in mijn hoofd gehaald om de muren en de vloer in de garage eens te verven. Ik trok dus naar de winkel voor een gewone verf om betonnen stenen mee te schilderen. De verkoper stelde mij een degelijk materiaal voor, zodanig dat ik voor de rest van mijn leven gerust zou zijn. Kostprijs van die bus, 100€. En dat voor een garage. Nu ben ik daar aan begonnen en ik moet toegeven dat het degelijk materiaal is, maar veel te duur voor zo een bannale plaats. Daarenboven slurp die muur zo veel op, dat ik waarschijnlijk nog zal moeten gaan bijkopen, want ik ga er niet komen met die vijf liter. Het zal dan wel iets goedkoper worden. Wit is tenslotte wit.
Vandaag (gisteren ondertussen) slecht nieuws gekregen. Ik ga hier verder niks over schrijven, omdat dat nogal privé is. Waar ik dan wel spontaan aan denk is aan al de negatieve berichten die we dagelijks over ons heen krijgen. 's Morgens rond 5,30 uur ga ik altijd de krant uit de brievenbus halen. Mens toch je zou er depressief van worden. Niks dan slecht nieuws. Iets positiefs staat er zelden of nooit in. Als je dan naar de nieuwsberichten op tv kijkt, krijg je er nog een lading negatieve berichten boven op. Moest er nu eens iemand zijn die "de goed nieuws krant" zou uitbrengen. Alle positieve berichten verzamelen en al de negatieve zo inkleden dat je er toch een positief gevoel zou aan over houden. Succes verzekerd. Iedereen welgemutst de dag door!!
Wat is dat met een witte muur? Vrijwilligers herschilderden de gangen die toegang geven tot de liften hier beneden, weer mooi wit. Het was nodig, want het gebouw is 38 jaar oud en er werd nooit iets aan gedaan. Twee dagen na de schilderwerken, was er al getekend op de muur. Waarom trekt dat wit zo aan? Durf in Leuven geen gevel wit schilderen of morgen staat er grafitti op. Dit hier begrijp ik niet. Je leeft in een kleine gemeenschap en zou dus dubbel zoveel respect moeten hebben voor dergelijke dingen. Het zijn vrijwillegers die die klus klaren en die mensen zien na een paar dagen dat hun inspanningen al voor niks geweest zijn. Wie doet nu zo iets??
