Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
01-03-2015
genieten
Dit is voor mij echt genieten. Vandaag was de verjaardag van amandine en we hadden een dertigtal mensen uitgenodigd om dat te vieren met een BBQ brunch. Bij dergelijke gelegenheden is dit echt genieten voor mij. Ik doe mijn toer en ga met iedereen eens praten. Glas in de hand en rondgaan van de een naar de ander. Dan kom ik echt tot leven. Een babbel hier en een praatje daar. Er zijn dan mensen die je al een tijd niet gezien hebt en dan is het bijpraten natuurlijk, afspraken maken of andere dingen bespreken. Mijn operatie van eergisteren is dan volledig vergeten. Er waren zo veel babbels dat ik bijna vergeten te eten was. Iedereen had al lang gedaan toen ik nog moest aanschuiven. Het heeft me gesmaakt, zowel het eten als het gezelschap.
Opertie achter de rug. Natuurlijk loopt er bij mij altijd wel iets verkeerd. Ik ben veel te ongedurig en ik dacht in de namiddag al thuis te zijn. Uiteindelijk werd het 22,15 uur. Ik moest al om 8 uur in de kliniek zijn en dacht dat ik dus als eerste aan de beurt zou zijn. Vergeet het maar, om 10 uur zijn ze begonnen aan de voorbereidingen en vanaf dan kon het blijkbaar niet snel genoeg gaan. De chirurg stond al te wachten samen met de anestesist. Binnen de paar minuten was ik in dromenland en drie uur nadien werd ik wakker in de ontwaakkamer. Ik drong aan om in de namiddag al te vertrekken, maar dat lukte niet. Het zou ten vroegste 19uur worden zegden ze. Niemand is graag in een kliniek, maar mijn geduld is altijd zeer klein. Later verontschuldigde ik me voor mijn voortdurend aandringen, maar blijkbaar was ik een zeer kalme mens in vergelijking met anderen. Toch dachten ze dat ik de nacht daar zou doorbrengen, want ik heb een papier moeten tekenen dat ik vertrok op eigen verantwoordelijkheid. Het is achter de rug!!!
Vorige vrijdag ging ik op onderzoek in de kliniek in verband met mijn liesbreuk. De dokter vertelde mij dat ik daar nog een hele tijd kan mee rondlopen zonder dat het een klembreuk zou worden. Zo zit ik niet in mekaar. Ik heb last en vroeg of laat moet er toch ingegrepen worden, dus ik vroeg de eerste dag dat dit zou kunnen gebeuren. Nu vrijdag mag ik al onder het mes. Dat is veel gezegd, want het is een kijkoperatie, maar wel onder volledige verdoving. De mensen aan wie ik het vertelde verklaren mij zot, want zondag hebben we een verjaardagsfeest voor Amandine. Blijkt nu dat je daar een aantal dagen last van hebt. Dan zal ik maar stilletjes ergens blijven zitten zeker? Maar ook daar zeggen diezelfde mensen dat me dat toch niet gaat lukken. Dan zal de genezing maar iets trager verlopen, maar ik verander niets meer aan de planning.
