Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
29-03-2015
het weer
In België wordt over niets meer gepraat dan over het weer. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat soms ook doe, maar meestal als ze daar ergens over beginnen. Stap je ergens een winkel binnen, dan is de eerste zin dikwijls: "slecht weer vandaag he". Aan dat weer kunnen we toch niets veranderen, maar we blijven er over doordrammen. Ik doe nu precies of het kan me allemaal niet schelen en toch heb ik ooit naar de VRT geschreven dat ze echt overdrijven met hun weerpraatjes. De ganse dag, tussen andere programma's door, krijg je een weerbericht. Meestal klopt het dan nog niet. Ons landje is veel te klein om een degelijke voorspelling te doen. Het minste windje dat er blaast ziet het er plots anders uit. Toch mag voor mij de echte lente nu beginnen.
Ik heb ons Leentje net nog maar eens opzij moeten zetten. Het doodsprentje van mijn zus staat hier voor mijn scherm van de pc. Normaal kan ik zo werken, maar als ik bv aan mijn foto's moet zijn, dan moet ik haar even opzij zetten. Ik doe nog altijd een dagelijkse babbel met mijn zus, want ik zit meer dan een keer voor mijn computer. Een schitterende vrouw was ze. Een heel moedig mens met altijd een glimlach. De kinderen en Hein hadden samen beslist om als tekstje het volgende te gebruiken: "groots in kleine dingen". D Dat typeert haar volledig. Zoals ze zeggen "stil en ongedwongen. Blijkbaar was ik vroeger, veel vroeger, als klein manneke, zo iemand die ze altijd maar wilde verwennen. Ik herinner het me maar al te goed. Ik kreeg van haar altijd iets groter, iets langer of iets smaller. Maar dat is zeker de reden niet waarom ik dit schrijf. Het is een schitterende herinnering en ik zal dagelijks aan haar denken. Moest ik dat vergeten, zal ze me wel verwittigen.
Wat een ziekte al niet kan teweeg brengen. Na mijn kanker van vorig jaar had ik zeven weken bestraling en een tijdje geleden weer onder het mes met een volledige verdoving. We werden deze middag uitgenodigd voor wat een zalig diner moest zijn. Door de bestraling en misschien ook door de rest, zijn mijn smaakpapillen zo goed als uitgeschakeld. Ik heb geen zin meer in eten en daardoor ben ik nu al 19 kilo vermagerd. Door dat zwaar afvallen zie ik er nu uit als een oud manneke. Jonger kan ik niet meer worden, maar er mogen gerust een aantal grammen bij. Onder mijn kin hangt daar nu een pak vel te zwabberen. Echt geen zicht. De dokteres gaf me echter weinig hoop. de symptomen kunnen tot een jaar duren en sommige dingen komen nooit terug. Ik ben op korte tijd een oud ventje geworden.
Iemand belde om te vragen hoe het met mij en met mijn echtgenote ging. Sympathiek natuurlijk, maar als je dan begint te vertellen en ze onderbreken je om plots met hun eigen problemen af te komen, dan heb ik het gehad. Dan denk ik, nee ik ben er zeker van, dat ze gewoon eens iets willen vertellen over wat er de laatste tijd met hem of haar gebeurde. Mij geen probleem, maar dan moet je het niet laten overkomen of je hebt interesse voor het dagdagelijks leven van iemand anders. Zeg gewoon dat je eens iets kwijt wil en ik zal wel luisteren en raad geven als ik dat kan. Nu dacht ik in eerste instantie dat er toch nog iemand was die eens naar mij wilde luisteren, maar niks was minder waar. Ik trek het me niet aan, de laatste tijd ben ik meer gewoon.
