Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
21-06-2015
verpleging
Vrouw lief ligt in de kliniek en dus zijn er automatisch dagelijkse bezoeken. Misschien heb ik de foute momenten getroffen, maar bij de verplegenden zijn toch zeer weinig mannen. In de paar dagen dat ik nu naar daar ga heb ik nog geen man gezien. Toen ik de laatste keer opgenomen werd was er een. Zeer toffe vent met de nodige dosis humor en een grote vastberadenheid. Toch blijft het blijkbaar een typisch vrouwelijk beroep. Ik herinner me dat er tijdens de nachtshift toen een verpleegster een half uur bij mij op bed komen zitten is voor een babbel. Ik denk dat iedereen die daar ligt de nodige aandacht wil en kan gebruiken. Waarschijnlijk ligt de afdeling waar mijn vrouw opgenomen werd niet volledig vol, want ze nemen echt alle tijd. Niks is teveel. Geruststellend om dat te zien, dan weet je dat ze in goede handen is.
Ik kan niet meer eten of slapen. Ik wist niet dat je iemand zo kon missen. Mijn echtgenote ligt in de kliniek en ik kan niet tegen alleen zijn. Ik loop hier de muren op. Zij mocht dan al voor de tv zitten en ik hier aan mijn bureau, maar je voelt iemands aanwezigheid. Ik kan er niet tegen hier nu op mijn eentje zitten rond te dolen. Ik ga kapot aan alleen zijn. Zelfs mijn hoofdtelefoon met klassieke muziek kunnen niet helpen. Ik geraak gewoon niet in slaap en morgenvroeg ben ik dan weer een wrak. Ik heb alles om gelukkig te zijn, maar momenteel ben ik het niet. Ik hoop dat er snel een dag komt dat ik eens een vrolijk bericht kan schrijven.
Weer eens aan het rondstappen deze nacht. Hoofdtelefoon opgezet en naar klassieke muziek beginnen luisteren. Ik schreef het al eerder, ik hoor niet graag een vrouwenstem omdat de meeste een keelklank hebben en dat verfoei ik. Anna Netrebko is een van de uitzonderingen. Verdomme toch, ik kijk net buiten en het is al klaar aan het worden en ik zit hier nog. Toch moet ik er binnen drie uur al terug staan, want dan komt familiehulp al.
Ik zie dat Sien langs geweest is op mijn blog en dat doet me dan automatisch terug denken aan de mooie tijd die we op "de middelberg" hebben doorgemaakt. Bijna wekelijks gingen we kaarten bij hun of bij ons. Eigenlijk werd er bijna zo veel gelachen en gebabbeld dan gekaart. Het werd meestal een gat in de nacht. Soms begonnen we te praten in dat vervlaamsd Duits. Ik had destijds een plaatje (single) met liedjes in die taal. (Und wen wer tot zein gruut er gras auf unseren bauch....) Als het mooi weer was werd er met de sollen gespeeld voor de deur. Sollen is een eeuwenoud spelletje waarbij je (toen nog) frankskes op een houten stokje moet plaatsen en ieder om beurt probeert, met behulp van een metalen schijf, die centen daar af te gooien. Enorm veel plezier gemaakt daar. Waar is de tijd? Ongeveer 40 jaar geleden. Aan dat getal kan je zien dat we oud aan het worden zijn. We hadden toen nog jonge kinderen en ondertussen zijn er al bij van om en rond de 50. Je bent aan het verouderen, maar ik blijf alsmaar zeggen, wat we gehad hebben kunnen ze ons niet meer afpakken.
Twee dochters waren deze namiddag hier en ze vonden dat ik te veel vermagerde en ze maakten zich een beetje zorgen. Als ik hierna opsom wat ze bij hadden, dan ben je ziek na het lezen van die lijst. Hier volgt die: Maatjes, klaar gemaakte spaghetti, choco mousse, salami, gerookte forel en eclairs. Ik beloofde om alles op te eten en ik zal dat ook doen, maar stukje bij beetje. Daar kom ik toch wel een dag mee toe zeker?
