Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
29-05-2016
zaterdag en zondag
We zijn gewoon om elke namiddag tussen 14 en 16 uur hier beneden in de cafetaria iets te gaan drinken. Het is daar altijd kalm om niet te zeggen bijna muisstil, behalve in het weekend. Zaterdag zit dat vol en op zondag zijn er zo veel die vader of moeder of opa en oma komen bezoeken, dat ze dikwijls de zaal moeten bij open doen. Gezellig kan je die rumte niet noemen, absoluut niet. Dikke fout. Binnen 9 dagen verhuizen we en met de cafetaria daar hebben we dus nog geen ondervinding. We gaan met eventuele bezoekers eerst eens utproberen en we zien wel nadien.
Misschien doe ik het te weinig en is het dikwijls negatieve commentaar op een en ander. Vandaag een positieve ervaring, al begon alles zeer slecht. Binnen 9 dagen verhuizen we (hopelijk voor de laatste keer in ons leven) en gisteren kwamen ze meubilair leveren. Fout gemaakt door ik weet niet wie, maar er was maar de helft van het bestelde. Eigenlijk geen probleem, want we hebben nog tijd, toch stond de baas van de winkel er op dat ze nu, op zondag, de rest kwamen leveren. Hijzelf stond hier om 10 uur met hetgeen ontbrak. Moest absoluut niet, maar hij deed het toch maar.
Lang geleden dat ik verhuisde is het nog niet, maar ik verlang echt naar, hopelijk, de laatste verhuis in mijn leven. Vandaag zijn ze meubilair komen leveren en ik was echt aangenaam verrast door de persoon die daar zo wat de huishouding doet. Zo vriendelijk, zo behulpzaam, zo kom je ze zelden tegen. Een klein voordeel aan dit appartement is dat het splinternieuw is. De plakkerij is nog nat, om het zo maar te zeggen. Maar we hebben dit ooit letterlijk mee gemaakt. Omdat we de huur van een huis opgezegd hadden, moesten we wel verhuizen, maar ons huis was nog lang niet klaar. Wel, ik zweer het u, de dag dat ze de plakkerij gedaan hadden, zijn we daar ingetrokken. 's Morgens allebei ons haar kletsnat en de dekens en de lakens echt klam. Het heeft ons een pak geld gekost. Om alles te laten drogen moesten we stoken met deuren en ramen open. Misschien is de artrose of artritis daar aan te wijten? We waren nog jong en alles kon en alles mocht toen. Daar wonen waren de mooiste jaren van mijn leven. We woonden in die verkaveling als een van de eersten en hebben dus iedereen zien toe komen. Ik herinner me nog onze buren, kwamen met Kerstavond toe en we hebben ze prompt uitgenodigd om dat bij ons te komen vieren. Ik hoop dat ik de volgende jaren even veel kan genieten
Ik ben dus een twijfelaar tot en met. Deze morgen besliste ik zus en deze namiddag, dacht ik weer zo. Een ding is positief, ik twijfel altijd in het voordeel van een ander, en nooit van mezelf. Dat denken aan een ander is daar mooi aan, maar toch zijn er hier mensen in mijn nabije omgeving die zeggen dat ik eens meer aan mezelf zou moeten denken. Zonder mezelf te willen bestoefen, is dat ook zo. Eerst denk ik, "zou hij of zij dat daar ook wel leuk vinden?" Zoals voor onze nakende (en hopelijk ALLERlaatste verhuis van ons leven), ben ik met moeder de vrouw vandaag voor de vierde keer naar daar gereden. Is het dat nu wel wat ze wil? Woon ik kort genoeg bij haar? Ik weet maar al te goed dat het een aanpassen zal zijn, maar zoals ik ze de laatste tijd bezig zie zal dat binnen de paar dagen opgelost zijn.ik en zij ook blijven posiitief denken. Binnen een paar weken is alles vergeten en wonen we daar nog tot onze 120ste. Dat is al binnenkort zoals ik me vandaag voelde. Morgen veel beter. Dat is hier in Vlaanderen zo, je stoel is nog niet koud en hij is al beloofd aan iemand anders. Met andere woorden, we kunnen niet meer terug. Binnenkort schrijf ik terug het positieve nieuws.
Ik krijg onder mijn voeten dat ik vandaag nog niets geschreven heb. Rudi en Chantal waren op bezoek. Ik denk dat je zelden of nooit zo een trouwe vrienden kan vinden. We hebben mekaar leren kennen tidens een vakantie op Sardinië. Ik heb een nicht die daar in Cagliari woont. Toen we pas de tweede dag van ons verblijf belden was ze lastig. Dat moest al vanaf de eerste dag geweest zijn. Mens toch wat een gastvrije mensen. Toen ik dus belde dat we daar waren, stonden ze na een half uur aan onze deur om ergens naar toe te gaan. Zeer eigenaardig, hun auto was al jaren oud, maar de plastic bescherming hing nog altijd aan de deuren. Rafael is architect (of ingenieur ik weet het niet meer) en de eerse dag reed hij met ons naar ruines van rond 1600 daar in de buurt. Een zeer interessante uitleg gekregen over de bouw en de gebruikte materialen van toen. Als je daar als toerist rondloopt weet je in feite niet wat voor of achter was en boven of onder. Zeer eigenaardig was dat die ruines niet beschermd waren. Iedereen kan daar zo maar binnen en buiten en mee pakken wat hij wil. Iedereen die begint te bouwen in de buurt kan daar materiaal genoeg vinden.
Enkele minuten geleden keek ik rond op mijn bureau en ik zal nog veel, zeer veel lectuur moeten inhalen. Ik zie een boek over impressionisme en een ander over expressionisme. Nog enkele titels. Freud voor beginners, Monet tot Toulouse lautrec, taalspelletjes, de ziel surft offline, Marx voor beginners, 365 denkpuzzels, geschiedenis van de 20e eeuw... Met een maand kom ik niet toe denk ik. Nachtwerk?
Als ik weer eens niet kan slapen en ik wandel hier door de gangen, dan zie ik de nachtverpleegster de medicatie van iedereen klaar zetten voor de dag nadien. Honderden pillen zijn dat. Je houdt het niet voor mogelijk. Misschien schreef ik het al eerder, maar de apotheker die mag leveren aan een home of een of ander tehuis, die moet al niet veel meer doen om rijk te worden. Op het secretariaat staan al de potjes met de medicatie klaar om 's anderendaags te verdelen. Dat zijn twee tafels vol. Af en toe lees je wel eens dat er in België te veel medicatie voorgeschreven wordt en als je dit ziet kan ik het geloven. 's Morgens wordt de grote massa geslikt, maar voor de middag staan er ook een pak klaar en 's avonds is dat weer een tafel vol. Iedereen zegt dan goedkeurend: gelukkig dat die pilletjes bestaan of we waren er misschien al niet meer. Ik slik ook 6 pillen per dag en zonder zou ik misschien wel kunnen, maar met de nodige problemen. Er zijn uitzonderingen. Ik ken iemand van 85 die nog nooit in zijn leven 1 pil geslikt heeft. Zelfs geen pijnstiller. Die heeft geluk gehad denk ik dan maar.
