Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
19-06-2016
ligt het aan mij?
Gisteren een nieuw strijkijzer gaan kopen. Ofwel ligt het aan de plaats die ik telkens kies om te strijken ofwel is dat snoer telkens te kort. Ik heb nog nergens gewoond waar ik geen verlengkabel moest gebruiken om te kunnen strijken. Zo een ding is nochtans duur genoeg om dat snoer een halve meter langer te maken. Waarschijnlijk ligt het aan mijn keuze van de plaats waar ik mijn strijkplank wil neerzetten.
Voor de tweede avond op rij veroorzaak ik hier een brandalarm door gewoon een aardappel te bakken. Dampkap op volle kracht en het helpt nog niet. Ik heb nu gevraagd om het iets minder scherp in te stellen. Ten vroegste maandag kan dat, dus morgen mag ik niets meer bakken.
Foei toch, zo verwaarlozen!! Ik zal me moeten herpakken. Misschien een goeie therapie om te verwerken wat ik de laatste dagen te horen kreeg. Terug die smerige rotte kanker. Vorige keer ben ik er goed door gekomen, maar nu heb ik echt schrik. Kanker op mijn kaaksbeen. De dokters waren vrij zeker en ze legden al uit wat ze gaan doen. Ze gaan bot uit mijn been halen en inplanten in mijn mond om het kaaksbeen te vervangen dat moet weggehaald worden. Deze keer ben ik er niet gerust in. Vorige keer ben ik er al fluitend door gekomen, maar nu lijkt het me zeer ernstig. Toch nog een beetje optimist blijven. Ofwel haal ik het einde van het jaar niet, ofwel loop ik hier binnen twintig jaar nog fluitend rond. Dat fluiten en dat lopen moeten niet voor mij, maar het hier nog aanwezig zijn, lijkt me toch wel aantrekkelijk. Ik ben geen defaitist, maar nu ben ik toch echt bang. In het begin dacht ik: "och dan is het maar zo en dan kan ik rustig afscheid nemen", maar ondertussen veranderde die gedachte in vechten in plaats van afwachten. Ik wil en ik MOET hier nog blijven voor mijn kinderen en kleinkinderen en voor iedereen die me genegen is. Verdomme Staf, vechten man!! Laat zien wat je kan en blijf toch die optimist en de geluksvogel van altijd. Begrijp toch dat ik het even moeilijk heb.
