Door mijn darmkanker ben ik lang uitgeschakeld geweest om te kunnen strandzeilen
In september 2009 was ik aangeduid om in Duitsland als internationaal jurylid de Europese kampioenschappen strandzeilen te volgen en jureren.
De ochtend van mijn vertrek naar Duitsland bleek ik onbeheersbare diarree te hebben met als gevolg ik mijn reis heb moeten onderbreken en naar de spoeddienst van de kliniek te rijden.
Daar stelde men na een CT scan vast dat ik hoog dringend diende geopereerd. Na verzorging chemo.
2010 was een herstel periode en in 2011 was ik weer van de partij. Mijn vriend organiseert in Berck Frankrijk jaarlijks een weekend om met mini zeilwagens daar te rijden.
Dus mijn Blokart uit de garage gehaald en in de wagen gestopt.
Alles bleek ok. Alles was voor mijn ziekte nagekeken en opnieuw geschilderd. Het zag er na 2 jaar rust er nog behoorlijk uit geen problemen met de wielen of assen zeil in perfecte staat.
Dus niets houd me tegen om af te reizen naar Berck.
Daar aangekomen de zeilwagen gemonteerd en het strand op. richting Le Touquet Paris plage.
Wat direct opviel dat de Franse piloten andere richtingen aanhielden dan dat wij gewoon waren. Ze reden langs de landzijde en wij waren gewoon langs de waterlijn te rijden. Daar is het strand hard door het water, maar hier door de invloed van de zee was het strand herschapen in putten en kuilen.
Dus snel de Fransen volgen maar dat was moeilijker dan gedacht eerst uit die vervelende putten geraken en dan de achtervolging ingezet. Mijn broze wagentje had het hard te verduren.
Na verloop van tijd stelde ik vast dat mijn wagen vertraagde en moeilijk bestuurbaar was.
Bij de volgende put hindernis zat ik mijn achterste op de grond.
Mijn stuur inrichting was verwrongen en twee steun buizen afgebroken.
Het zoute zeewater had met de tijd zijn werk gedaan en de buizen van binnen uit opgeroest en de verf laag verborg de gebreken.
Met mastdelen en touw de wagen rij baar gemaakt zodat ik te voet naar de bewoonde wereld kon gaan met de wagen opsleeptouw. Nu hulp inroepen van vrienden, Dus aan de plaatselijke mensen gevraagd in welk dorp ik was en kon de straatnaam doorbellen aan de man die mij zou komen ophalen.
In ieder geval een dergelijke zeilwagen en iemand met helm en in een droogpak was een attractie op zich en behoorlijk warm. Gelukkig was er een cafeetje waar ik me kon neerplanten op het terras. GSM en klein geld moet je steeds bijhebben voor noodgevallen.
De eerste auto met Belgische nummerplaat die het dorp binnen reed was mijn redder in nood.
Samen iets gedronken en alles in de wagen geladen en terug naar de start plaats in Berck gereden.
Daar aangekomen en met andere zeilwagen rijders de zeilwagen bekeken en goed voor schroot beoordeeld. Dus alle goede delen bij houden en eventueel verkopen en de rest bij het oud ijzer.
Dit was het einde van B-678.
Even shoppen op het internet volstaat om een heel assortiment mini yachts te vinden. Enkele klikken en een visakaart, zijn voldoende om dit ding binnen enkele dagen in huis te halen. Verschillende fabrikanten hebben met het ontwikkelen van mini zeilwagens een gat in de markt gevonden. De afbeeldingen op hun site en youtube beloven veel rijplezier op een mooi en zonnig strand zelfs in stadskledij capriolen rijden maakt het helemaal af.
Regelmatig ziet men mensen op het Noordzee strand met een fonkelnieuwe wagen die problemen hebben, meer duwen dan rijden. Die later met een nat pak, ontgoocheld, in de auto naar huis rijden. Als dit meerdere malen gebeurd blijft dat ding in de garage staan.
Mini Yacht adepten hebben via facebook elkaar leren kenen en vastgesteld dat deze kopers van mini yachts:
Met hun aankoop in familie verband eens lekker willen uitwaaien.
Geen Idee hebben waar je wel mag en kan rijden. Geen ervaring met getij en weersomstandigheden hebben.
Waar men deze zeilsport kan leren. Geen plaatselijke politie reglementen kennen, geen zeilbrevetten bezitten enz.
Wat eerder begon met luk raak contacten en afspraken op het strand, groeide later het besef hier moet iets gebeuren. Problemen door wildgroei met zware reglementering tot gevolg voor andere watersporters bedreigde het voorbestaan van bepaalde sportclubs. Door heroriëntatie en interne reorganisatie is de vereniging Belgian Mini Yacht club vzw ontstaan. Afgekort BMYC. Leden bezoeken mooie locaties en verzamelen informatie van de plaatselijke mogelijkheden hotels, camping, aanwezige clubs en het strand en plaatsen die spot op de website van BMYC/facebook. Zo ontstaat een netwerk aan mogelijkheden voor familiale uitstappen en WE s.
Het jaarlijks succes van Johnnys weekend in Berck Frankrijk bewijst de behoefte van mini yachters om in familie verband zorgeloos hun sport te kunnen beoefenen.
Locaties in Egypte werden uitgewerkt, het rijden in de woestijn is een aparte belevenis enz.
Deze jonge vereniging is aangesloten bij de VVW Recrea, de landelijke zeilfederatie en respecteert de internationale reglementen van de FISLY. Heeft een BLOSO erkende zeilinstructeur om de mensen de nodige kennis van het strandzeilen en reglementeringen bij te brengen
U bent er welkom.
Meer informatie www.bmyc.be of info@bmyc.be
Tussen twee stormen in, genieten van de stilte en de rust
De Panne RSYC
Vrijdag 3 oktober stormde het zo hevig dat ik, s'avonds in het donker, toch naar de club reed om te zien of alles ok was.
Mijn wagen lag er goed bij anderen heb ik verlegd om beter de rukwinden te weer staan.
Zaterdag ochtend direct naar de club gereden, enkele piloten waren al vroeg op het strand, ik vroeg aan de monitor Benny hoe het strand er bij lag prachtig zei hij, ik ben met minder validen op het strand en het gaat prima.
Elk jaar komen rolstoel gebruikers strandzeilen, geen sinecure deze mensen in een zeilwagen te krijgen. Hen vastmaken zodat ze er niet kunnen uitvallen en ze dan alles uitleggen hoe dat ding werkt.
Het is verwonderlijk hoe snel deze mensen het gevoel voor wind aanleren en er pret aan beleven, ge ziet deze mensen ervan genieten prachtig.....
Nu snel mijn wagen zeilklaar maken en mijn droogpak aantrekken en dan het strand op.
De wind is aflandig dus zosnel mogelijk naar waterlijn.
Eens opdreef kan ik genieten van de stilte, enkel het kraken van de schelpen onder de wielen en dan een veilige snelheid van 78km/u (GPS) naar Duinkerken binnen het kwartier zijn we daar en vervoegen de eerder vertrokken piloten voor een babbel en een terrasje met koffie of thee.
Iemand heeft een lekkende band dus rijden we terug en stoppen in Malo om in de plaatselijke club wat perslucht te vragen en dus een tweede pitstop in het clubhuis te realiseren.
De wind trok aan dus met grote slagen verder huiswaarts, na een flinke douche en een frisse duvel tevreden naar huis. Morgen beloofd het weerom stormachtig te zijn dus geen zondag ochtendritje deze week.
In juli en augustus mag me niet rijden in de bewaakte zones op het strand.
Dit van 10u s morgens tot 19u in de vooravond.
Nu moet de rekening houden met het getij.
Dus kan je +/- 3u voor laag water tot +/- 3u na laagwater zeilwagen rijden.
Om veiligheidsredenen kan u beter voor laagwater beginnen rijden dan na laagwater en wel omdat ingeval van calamiteiten je een grotere marge hebt om uw probleem op te lossen.
Er worden regelmatig afspraken gemaakt onder de piloten om een gezamenlijke tocht te maken, we rijden dan samen en als er onderweg problemen zijn kan iemand je helpen.
Zo was afgesproken, dat we eerst zouden avondeten en daarna afspraak om 18u op het strand.
We besloten om met een viertal wagens van De Panne naar Duinkerken te rijden.
Een avond tocht van 30km met voldoende zeewind is helemaal geen probleem.
Rustige zeilen met een avondzonnetje zalig .
Aangekomen in Frankrijk aan een bewaakte een zone zo rond 18.30u, kregen we van de plaatselijke strandpolitie geen toelating om door te rijden. (Soms als er niet veel volk op het strand, laten ze ons dan toch stapvoets door).
Dus reden we terug naar België om dan later terug te keren.
Na 19u. werd de rode vlag gehesen en we mochten doorrijden.
(Rood betekent geen bewaking en dus zwemverbod en is het strand vrij voor zeilwagens).
In enkele minuten waren we bij Duinkerken maar om tot aan de havenmuur te rijden dan werd het moeilijker.
Een strandzeilwagen moet nu eenmaal snelheid behouden om hindernissen te kunnen nemen of hij valt stil.
Concreet wil dat zeggen om van A naar B te rijden moet je afhankelijk van de wind sterkte en richting er steeds voor zorgen dat u het maximum mogelijke snelheid behoud.
Ook al wint u ten opzichte van uw doel, punt B, niet veel. Dus in sommige gevallen blijven opkruisen tot u eindelijk uw doel hebt bereikt.
Dit keer was het zover na veel opkruisen, soms door plassen en putten, bereikten we eindelijk de havenmuur. Na een kwartiertje rust en wat gebabbel, besloten we alles na te kijken.
Stagkabels, touwen en alle verbindingstukken alvorens de terugtocht aan te vatten. Het zal niet de eerste keer zijn dat iets onderweg loskomt of erger beschadigd is. Als u het nu nakijkt voorkomt u mogelijk problemen onderweg.
Rond 19.30u onze wagens op snelheid gelopen en er in gesprongen.
Alles onder controle denken we, tot we voor de huizen reden, de wind draaide van zee naar aflandig.
De huizen zijn een opstakel voor aflandige wind, met als resultaat minder wind op het strand.
Als laatst vertrokken piloot geraakte ik maar niet op voldoende snelheid en de andere piloten bleven verderop wachten tot ik eindelijk uit de bebouwde kom was geraakt.
Met de zeilwagen op het strand leert u snel wie de baas is. Hoe de zeilwagen ook is uitgerust, u kunt de grenzen iets verleggen maar uiteindelijk wint de natuur.
Het draaien van de wind en of het afnemen ervan gebeurd soms op enkele minuten tijd of op enkele honderden meters verschil. Elk opstakel of hindernis beinvloedt het zeilen.
We reden verder en de wind nam nog meer af en stonden we stil.
In Frankrijk zijn er op het traject van 15km, nogal wat clubs dus er is altijd een uitweg om de zeilwagen eventueel daar te stallen en het volgende lage tij af te wachten.
Er werd een noodplan opgemaakt.
- We proberen tot in Malo te geraken en laten daar de zeilwagens achter en laten ons ophalen door een personen auto. Iedereen heeft een GSM bij, dus thuis geraken we altijd.
- We proberen van de ene club naar andere te geraken en beslissen telkens of we verder gaan of niet.
- Uw wagen onbeheerd op het strand achterlaten is geen optie:
- Vandalen kunnen de wagen beschadigen of plunderen.
- De zee kan onverwachts veel hoger opkomen dan normaal.
- Als de zeilwagen door de zee wordt overspoeld en/of meegesleurd is hij bijna nooit meer terug te vinden. Wie zal hem vinden? In welke toestand?
Wat bleek de zeilwagens reden nog wel, maar dan wel zonder het gewicht van de piloot.
De zeilwagen op snelheid duwen bij een vlaagje wind kan je enkele keren doen maar dan is beste van uw krachten eraf. Dus de wagen laten bollen en er achter te stappen is het beste om je krachten te sparen en de 13km aldus af te leggen.
Het werd snel donker en we volgden de waterlijn, daar is het strand hard en meeste kans op een windstootje.
Rond 23u waren we als laatste binnen in onze clubhaven in De Panne. Toen bleek dat er een piloot was die niet had gegeten en volledig uitgeput was. Ik had alvast een flesje drinkwater bij me en onderweg regelmatig gedronken.
DE volgende dag vertrok een zeilwagen alleen naar Duinkerken en was hetzelfde lot beschoren ook te voet naar huis moeten komen.
Tot besluit Bij valavond prachtig zeilen maar blijf in de buurt je weet maar nooit van de natuur van plan is.
Men zegt wel hoe ouder je wordt, hoe zotter je doet!!!
Zaterdagnacht raasde een 8 à 9 Beaufort over de kust en volgende morgen om 7 uur vanuit Antwerpen naar de kust rijden, om jawel te gaan strandzeilen.
In De Panne aangekomen stonden de windzak en vlaggen strak dus er was zeker voldoende wind en er bleken nog vroege zeilgekken (8.30 u) het strand op te gaan. Na korte briefing op de parking, zijn aan het avontuur begonnen.
De zeilwagen klaar gemaakt en in de kleedkamer van de club, snel omgekleed (surfpak, surfschoenen, body warmer en daarover een overall, helm handschoenen) dan snel het strand verkend.
Klasse 8 (kitte buggys) waren al volop bezig met hun Gluhwein cup.
De zeilwagen in en bergaf en het strand op, zodra we wind pakten ging het razend snel, veel te snel naar onze goesting zo morgens vroeg. Weinig daglicht, proberen voorzichtig te zijn en droog blijven was onze persoonlijke opdracht.
De eerste golfbreker in Koksijde kon ik zonder problemen over. Bij de tweede golfbreker kwamen de jongens van daar straks reeds terug van Oostduinkerke, ik moest er nog naar toe...
In Oostduinkeke even een praatje gemaakt met mede blokaters het clubhuis is op dit vroege uur dicht, we rijden naar nu Duinkerken volg je?
Van Depanne naar duinkerke kenden we maar van hier in Oostduinkerke is andere koek.
Richting Frankrijk was zeer scherp aan de wind rijden met af en toe een korte rak naar de zee, om dan in een lange rak scherp aan de wind te kunnen blijven rijden.
Terug in De Panne werd er even gestopt en overlegd hoe wij de wedstrijdrijders (klasse 8) ongestoord konden passeren om naar Duinkerken te kunnen rijden;
De Buggys gebruikten de tweede en de derde zandbank met hun kitte bijna tegen de grond.
We hadden de keuze ofwel wachten tot de manche over was of met halve wind, door het water, naar de zee en dan waterlijn volgen richting Frankrijk.
We besloten te starten toen de ganse meute Buggys het keerpunt nam en in de richting Frankrijk reden. Wij hen dan achterna.
Hopelijk was de kustlijn berijdbaar, ge weet nooit hoe het strand er na een storm bij ligt.
Het was nog behoorlijk koud en een strakke 4/5 bft. De grote jongens ( klasse 2 wagens) proberen te volgen dat was geen gemakkelijke boodschap.
Het eerste water contact viel mee. Eens voorbij de wedstrijd zone zo snel mogelijk naar de derde zandbank gereden. De zon brak door maar stond zolaag dat het quasi onmogelijk was de watergeulen te onderscheiden van schaduw op het strand. De sporen van de voorganders dan maar gevolgd, maar soms ging er een spoor naar links en een ander naar rechts.
Droog blijven was de hoofdzaak dus proberen in de schatten die het beste spoor had om te volgen.
Duinkerken bleef nog steeds veraf, onderweg zijn we enkele half verzonken scheepswrakken gepasseerd. De grote jongens waren niet meer te bespeuren, we begroeten op onze weg enkele strand surfers en een franse club met klasse 5 wagens.
Waar zitten de Belgen? Eens binnen de bebouwing van Duinkerken valt de wind blijkbaar weg door de haven complexen. Daar tegen de haven muur lagen de Belgische wagens op hun zij.
Uit veiligheidsoverwegingen worden ze op hun zij gelegd. Iemand stond met zijn armen te zwaaien.
Kom even mee naar binnen, u opwarmen en een Picon drinken, dan rijden we terug. Uit ervaring hadden we geleerd om GSM, gereedschap en geld altijd mee te nemen opeen zeiltocht. Dus met een nat zandpak het café binnen. We hielden het op een warme soep.
Opgewarmd en met volle moed terug naar De Panne. Het tij was nu al 2 uur aan het opkomen en we voelden weinig wind dit belooft niet veel goeds.
Met halve wind proberen snelheid te maken en weg te komen uit dit gat.
Eens buiten de agglomeratie kregen we de volle wind en werd de versnelling beangstigend.
Het windvaantje gaf een schijnbare wind aan volledig in onze zeilhoek.
Blijven gaan zolang gekund, verrekt die Fransmannen steken zeepieren uit het zand maar laten de putten en zandhopen liggen. Met dergelijke snelheden zon putten nemen is levensgevaarlijk zeker als je zo lag bij de grond op uw wagen zit.
De snelheid minderen kan alleen door het zeil volledig dicht te trekken en wind pal in de rug te nemen. Muien mijden is een helse karwei, geen brokken maken en niet omslaan is sneller gezegd dan gedaan.
Ons hart bonkte tegen 100 per uur. Waarom waren we nu niet bij moeder thuis gebleven?
Plots zien we een klad vogels op het strand, daar is het droog en vogels vliegen toch weg als we in de buurt komen. Bij het naderen stelden we vast, deze vogels bewogen niet, het waren gekleurde dummys en aan onze rechterzijde stonden plots twee man recht en met een geweer naar ons te zwaaien.
In Frankrijk mag men op het strand jagen, dit was een hinderlaag voor zeevogels.Hopelijk krijgen wij geen hagel in ons zeil. Als we willen versnellen lukt het niet zogoed wat verderop staan weerom jagers en opstaande visnetten. Wat is dat hier geraken wij nog levend thuis.
Plots horen wij een sms je geluid van onze GSM, mogelijk zit iemand in de problemen. Een plaats gezocht en de wagen in de wind geslipt.
Even kijken, Proximus was zo beleefd om te melden dat we ver van huis waren en of we wilden inschrijven voor de voetbal uitslagen per sms. Een beter moment had Proximus echt niet kunnen bedenken.
Amper bekomen van de emoties weer vertrokken en onmiddellijk weer grote snelheid.
Plots zagen we aan onze rechterzijde het monument Van Leopold 1. Jongens we vliegen de club en de autoparking voorbij, al slippend in de wind gedraaid. Wij zijn thuis dus door dat beetje water rijden kan geen kwaad dachten we, plots dreven we en zakten tot aan onze middel weg in het water.
Snel uit de wagen en proberen weg te geraken de kleine wielen zakten weg in de modder, hier en daar stonden paaltjes met een bordje toeristen opgepast drijf zand.
Eens terug binnen in de club, bleken er pieken van 6 bft geweest te zijn.
Een warme douche genomen gevolgd door een Pizza en een frisse pint en we waren weer fit.
Het was 12 u. De zeilwagen afgespoeld met stadswater, het zeil in de wind gedroogd en dan terug naar moeder de vrouw in Antwerpen. Dit was op het randje van gek doen zeker als ver boven in de zestig bent.
Via een E-mail van de RYSC zijn we ingegaan op een strandzeil wandeling in Wissant - Calais in Frankrijk.
De briefing was voorzien om 7.30 u. in de ochtend. Dus vanuit Antwerpen om 5.30 u. vertrokken met onze Blokart in de koffer en onze GPS op Wissant en rijden maar.
Rustig rijden bij ochtend gloren en de zon bleek van de partij het beloofd een prettige dag te worden. In Frankrijk werden we via kleine wegeltjes naar Wissant geloodst. Wij hadden Wissant plage ingevoerd maar onze falk GPS reageerde als bestemming église.
Na veel kronkel wegen bereikten wij een slapend Wissant met zijn kerk. De wagen ergens neergepoot en te voet het strand gezocht. In de verte hoorden wij het gekletter van stale kabels die tegen aluminium masten aanzwiepen. Tussen enkele catamarans lagen enkele zeilwagens, maar ook hier geen beweging.
De auto gehaald en naar de juiste plek gereden, hier standen mobilhomes en autos waar mensen lagen te slapen. Ik parkeerde mijn wagen neer naast een Minibusje/mobilhome en begon uit te pakken. Er bewogen een paar gordijntjes, de schuifdeur van dat busje ging open, twee Jack Reuzel hondjes beschouwden het gebied als van hun.
Dit geblaf resulteerde in het ontwaken van deze gemeenschap. Op mijn uitnodiging stand briefing om 7.30 u. tel daar een academisch kwartiertje bij dan was toch al tijd om bezig te zijn.
De Blokart gemonteerd en snel iets tussen de tanden gestoken om de honger en dorst te lessen. We waren wat blij te zien dat enkele Belgen kwamen opdagen. Blijkbaar hadden zij in een hotel geslapen en met de lokale clubleden enkele flessen wijn geledigd. Blijkbaar was ik mij niet bewust van de Franse gewoonten om te leven zoals god in Frankrijk, dus geen zorgen de briefing zal er wel komen.
Nu het strand inspecteren en de wagens op het strand geparkeerd. Een zeer breed strand en in de verte le Cap blanc een enorme rotswand waar je enkel bij eb kan rondzeilen, wat een uitdaging. Rond 9.30 U. werd een uitgebreide briefing gegeven met de nodige instructies en voorzorgen. Om de 2 à 5 km werd een jeep met volle lichten aan geplaatst waar je naartoe moest zeilen. ( Best bereikbare plaatsen. Elke jeep noteerde de voorbij rijdende zeilwagens en bij het keren werden de zeilwagens terug afgepunt zodat iedereen terug zou zijn. Bij problemen komt men de zeilwagens onmiddellijk ophalen en afgevoerd. Het brede vlakke strand wordt met het wassende water zeer snel overspoeld en zit je gevangen tussen de zee en de rotswand van 133 m hoogte. In het verleden zijn erge ongevallen gebeurd en heeft de Burgemeester verboden daar te zeilen. Nu met andere bewindvoerders, word sporadisch toch toestemming gegeven aan de plaatselijke club om onder begeleiding van een clubmonitor een zeilwandeling te organiseren.
Onze Blokart naast die klasse 2 en 3 wagens Lilliput naast Goliath op het enorme strandt.
