Bloedplaatjes (trombocyten) worden net als de andere bloedcellen gevormd in het beenmerg. Trombopoëtine, een hormoon, stimuleert de ontwikkeling en proliferatie van reuscellen die megakaryoblasten worden genoemd. Deze reuscellen ondergaan endomitose. Dat wil zeggen dat de kern van de cel zich deelt, terwijl de cel hierbij niet groter wordt. De megakaryoblasten differentiëren zich tot megakaryocyten. Deze cellen hebben een goed ontwikkeld golgi-apparaat, vele mitochondriën, ruw endoplasmatisch reticulum en lysozomen. Door afsnoeringen van de megakaryocyt worden bloedplaatjes gevormd. Uit een megakaryocyt kunnen wel duizenden bloedplaatjes worden gevormd. Bloedplaatjes zijn dus eigenlijk geen volledige cellen meer maar slechts fragmentjes. De levensduur van een bloedplaatje in de bloedsomloop is ongeveer 8 à 10 dagen. De afbraak van bloedplaatjes vindt plaats in de milt, lever en longen. Wanneer ze sterven worden ze gefagocyteerd door witte bloedcellen.



Bloedplaatjes vervullen een belangrijke rol bij de bloedstolling. Bloedingen in het lichaam worden normaal spontaan gestopt doordat bloedplaatjes hierbij aan elkaar gaan klitten en een 'plug' vormen in de wonde. Nu blijkt dat ze moeilijker aan elkaar gaan klitten als ze minder serotonine bevatten. Een bloeding wordt dan niet tijdig gestopt. Een onverwacht effect, dat tot voor kort niet was gekend

   
Bedankt Amorreken!
VOLGENDE VRAAG VAN DE DAG:
Welk dier bestaat niet:
DE SNOTOLF,DE AXOLOTL
of DE GIEK?

De Helaasheid der Dingen  (Dimitri Verhulst)

In De helaasheid der dingen keert de schrijver terug naar zijn geboortegrond in Reetveerdegem. We maken kennis met zijn vader, Pierre, die zijn paar uur oude zoontje in een postzak op zijn fiets langs alle kroegen van het dorp rijdt om hem aan zijn vrienden te tonen; zijn grootmoeder, wier nachtrust al te vaak verstoord wordt door de politie als die weer eens één van haar dronken zonen thuis komt afleveren: en niet te vergeten de werkloze nonkels Potrel, Witten en Zwaren, voor wie een wereldkampioenschap zuipen het hoogst haalbare is en die leven volgens het adagium 'God schiep de dag en wij slepen ons erdoorheen'.

De helaasheid der dingen is zowel een gevoelige ode aan als een hilarische afrekening met het dorp van een jeugd. Verhulst is een sterk stilist, die met veel gevoel voor timing en vertelkracht de aandacht van zijn lezers vasthoudt van de eerste tot de laatste bladzijde.

Dimitri Johannes Marjolein Verhulst werd op 1 mei 1972 in de buurt van Aalst geboren als zoon van Jefke en Germaine Verhulst-Van Looverenbosch, een stelletje dat kort na de oorlog opgroeide voor galg en rad. Maar zij wisten zich uit hun beklemmende milieu op te werken en Jefke werd plaatslager en Germaine vloerlegster. Aldus wisten zij hun zoon in relatieve welstand op te laten groeien. Dimitri deed het aanvankelijk niet goed op school en wist met name van toeten of blazen. Het duurde tot het derde jaar eer hij de dt-regel begreep en dan slechts in bepaalde omstandigheden. In wiskunde was hij al helemaal een ramp, bijvoorbeeld de stelling van Pythagoras.

Van lieverlede ging Dimitri van school en begon aan een reeks van twaalf stielen.

Het boek “ de helaasheid der dingen” was nog maar net uit of Dimitri werd overal gevraagd in de media en z’n roman schoot naar boven in de boekentoptien. Z’n droom was uitgekomen.

Het is een schitterende vertelling, over een jongen die te maken krijgt met verderf en ellende in het fictieve dorpje Reetveerdegem, niet ver van Aalst, en aldus is het een typisch Vlaams jazelfs een typisch Belgisch boek. Waar anders dan in België kunnen de personages in een boek op z’n manier hun eigen volksaard uitdragen? Nergens anders! Sterker nog, ik vind het het Belgischste boek sinds de werkjes van Louis Paul Boon.

 
BEDANKT AMORREKEN!
(jij kon niet binnen...
ik laat pertang de deur altijd open staan zenne )
VOLGENDE VRAAG VAN DE DAG:
Zijn TROMBOCYTEN rode bloedcellen,
witte bloedcellen of bloedplaatjes?

Een stamper is een seksueel orgaan van een plant. In de stamper ontwikkelen zich de vrouwelijke voortplantingscellen, de eicellen. Een stamper bestaat uit een vruchtbeginsel, stijl en stempel.

De stempel is de top van de stamper. De stempel is bedekt met papillen waaroverheen een cuticula ligt. Stempels kunnen nat of droog zijn. Het vochtige laagje wordt een exudaat genoemd. Planten die geen exudaat produceren hebben een droge stempel. Dit exudaat speelt een cruciale rol in het bepalen van de richting van de pollenbuisgroei. De stuifmeelbuis van een stuifmeelkorrel kan een rond gaatje maken in de cuticula, waarna de stuifmeelbuis de stijl in kan groeien. In de stijl is geleidingsweefsel aanwezig, zoals bij Petunia of er is een open stijlkanaal, zoals bij Lelie. Het geleidingsweefsel bestaat uit cellen die omgeven zijn met veel pectine. De pollenbuis lost met behulp van enzymen de pectine op en kan daardoor tussen de cellen doorgroeien.

stamper (7) - bestaande uit stijl (1) en stempel (6)

vruchtbeginsel (gynoecium) (2)

bloembodem (3)

meeldraden (androecium) bestaande uit helmdraad en helmhokjes (4)

kroonbladen ook wel bloemblad genoemd (petalen) (5) en kelkbladen (sepalen) (8), samen het bloemdek (perianth)

bloemsteel (9) 
Bedankt AMORREKEN!
VOLGENDE VRAAG VAN DE DAG:
In welke roman van DIMITRI VERHULST vertelt
de schrijver over zijn jeugd in het fictieve dorpje
REETVEERDEGEM?