Vandaag ga ik eens onbetaalde reclame maken. Om iedereen die twijfelt te overtuigen om straatvrijwilliger te worden.
Ten eerste : het kost u niks, en zeg nu eerlijk, wat is er tegenwoordig nog verniet?
Ten tweede: omdat ze bij de straatvrijwilligers ten volle beseffen dat gij onbetaalbaar zijt... betalen ze u niet! Goed, he, weeral minder belastingen dat ge moet betalen!
En voor de rest biedt het Straatvrijwilligerschap zo veel voordelen! Ge gelooft het niet tot ge het meemaakt.
Ten eerste: de vriendelijke mensen aan de telefoon en in de mail die u alle informatie geven en helpen met alle vragen. Ze verdienen een bloemekee, of in elk geval een dikke merci (dit was eerlijk en recht uit het hart.
Maar wilt ge nog meer complimentjes? Ik ben om te kopen, hoor! Een Lait Ruske en een pateeke is al genoeg).
De toffe mensen die -als het nodig is- al wat ge nodig hebt thuis komen brengen. Ook een dikke merci voor jullie.
De fijne mensen die je leert kennen op de plekken waar je de rode vuilzakken kan gaan ophalen. Leuk om jullie allemaal te leren kennen!
De kadokes! Waar krijgt ge zo maar soms een kadoke, bij ons clubke!
Ik heb genoten van dat lekker stuk sjokolat (chocolade voor de mensen van de parking)! Het heeft nooit geweten wanneer het zijn vervaldag was!
Om te bewijzen dat ik met mijn tijd mee ben, zal ik het exclusieve mondmasker dat we voor onze Nievejoar kregen omschrijven als Kei Cool!
Het is één van de weinige dat past rond Sus zijn grote mond, volgens Dievanons, niet Slongs. Alhoewel zij, in alle eerlijkheid, het woord mond niet gebruikte maar iets dat met de letter B begon.
Maar heel eventjes heel serieus: waar krijg je zomaar een dank u, merci, bedankt he!
Bijna elke keer dat dat ik mijn wandeling doe met de beroemde rode zak en de knappe knijper is er wel één of meerdere mensen die me spontaan een bedankje toewuiven. Dat doet toch echt goed!
Trouwens: bedankt lieve mensen voor die bedankjes, het is de energie waar wij op draaien.
Misschien moeten we als Straatvrijwilligers onze bedankers eens bedanken? Wat denken jullie daar van?
Al die Merciekes, ze zijn telkens een stukje warme. Het mag koud zijn, miezeren, er mag een gure Oostenwind waaien, en wat dan nog! Die bedankjes warmen de buurt elke keer een beetje op. En dat is iets wat we allemaal kunnen gebruiken.
Alle gekheid op een stokje: elke straatvrijwilliger en iedereen die hen een complimentje geeft maken de straat waarin we wonen niet alleen properder, maar ook hartelijker.
Het is niet alleen de kers op de taart. Het is ook de siroop tussen de laquemans! De toef slagroom op de warme choco. De kraag op de pint. Het kommeke koffie op een ijskoude dag. De mayonaise op de frietjes. De looksaus op de pita. De broebelkes in de cava en de honing in de muntthee.
Bon, ik hoop dat iedereen het nu gesnapt en gesnopen heeft, wat de Sus wil zeggen.
Waarde lezer: ik had het nooit mogen doen! Ik voelde aan mijn water dat het verkeerd zou aflopen! En ge zult altijd zien dat als er één ding verkeerd loopt...alles naar de knoppen gaat.
Wat is er dan gebeurd, vraagt ge met medeleven.
Wel Beste Lezer ik heb “Hem” meegevraagd.
Hem is onzen Bart, de broer van Dievanons ( ge weet ondertussen dat het Slongs niet is, he), mijne schoonbroer.
Nu moet ge weten dat onzen Bart op zich echt wel een goeie mens is, hoor.
Maar hij heeft zo een paar kantjes die soms ambetant zijn: hij stoeft graag dat hij de enige is die de latijnse heeft gevolgd én hij speelt graag het bazeke.
Meestal is dat allemaal geen probleem maar nu...
Heb ik u al verteld dat hij regelmatig rap uit zijn krammen schiet? Awel, onzen Bart heeft heel soms een wreed kort lontje. En dan is hij een stier die een rood laken ziet wapperen. En dan doet hij vanalles, behalve nadenken.
Maar zoals gezegd, voor de rest is het een toffe Pee.
Nu zaagt onzen Bart al lang om eens mee te gaan als ik mijn Straatvrijwilligersplicht vervul. Allée mijn wandelingske ga doen met de knappe knijper. En uiteindelijk stem ik toe. Had ik maar neen gezegd.
Vergeet ik toch dat het vlak na een feestdag is! Nu moet ge weten, beste lezer, dat er dan vaak meer rommel ligt dan anders.
Moet het dan ook nog eens lukken dat de dag nadien het zonneke schijnt en we in deze kille en natte lente een echte zomerdag hebben. Dat is belangrijk, ge gaat het later wel merken.
En toen kwam onze Bart en terwijl de zussen aan het koffieklatschen waren gingen wij ons toerke doen.
Ik weet ondertussen dat ge u als straatvrijwilliger nooit moogt opwinden. Maak u niet druk als er wéér en wéér en nog eens terug rommel ligt op die plekken die je juist proper hebt gemaakt. Het is slecht voor uwen bloeddruk en het helpt niks. Doordoen en zakken vullen, dat is voor één keer een aanrader.
Maar onze Bart... die kon dat niet aan!
Bij elke pizzadoos die hij vond werd hij een beetje roder achter zijn oren.
Na een half uurke begon hij te te vloeken, eerst stillekes maar nadien waren zijn nondes en miljaardes héél duidelijk hoorbaar.
Ik probeerde hem nog te kalmeren. Ik maakte mijn toer al wat korter en mikte naar die plekjes die meestal redelijk proper waren. Maar die dag lag daar natuurlijk de éne pizzadoos na de andere. En onzen Bart stond stilaan op ontploffen! En als onzen Bart ontploft...dan knalt het !
Terug thuis was er geen houden meer aan : het was precies of hij stond voor een vol Sportpaleis een speech te geven. Het was een schande en het moest stoppen en er zouden drastische maatregelen volgen.
Wij keken elkaar aan en zuchten diep. Wat zou onzen Bart nu uit zijn mouw schudden.
“Ik verkaar vanaf nu de “WAR ON PIZZADOZEN!” declameerde hij.
Ik zag de anderen denken: hopelijk waait het rap over. Dat hij maar rap iets anders vind om zich druk over te maken. En … oef het kon erger!
Maar dan kwam het noodlot er tussen. De wet van meneer Meurfie sloeg toe.
Dus de historie tot nu toe: onzen Bart is helemaal opgedraaid door de pizzadozen die door smossebollen zijn achtergelaten op straat.
Hij verklaart de ”WAR ON PIZZADOZEN”. Op zich is er nog geen probleem, zegt u. Maar dan komt die meneer Meurfie er tussen.
In de gekende supermarkt “Denaldi” staan er juist dan, het moet maar lukken, van die vlieggevallekes, zo een soort helicopterkes, te koop: een drone met een cameraatje aan!
En toen is het allemaal begonnen.
Bart zou met een drone langs de stukken weg vliegen waar de meeste rommel lag en dan zou hij zo de smossebollen betrappen. Een goed plan, vond hij. Wraak zou uit de hemel op hen neerdalen!
De filmkes en foto's zou hij dan doorsturen als bewijs. Den bak in met die smossebollen! En hij luisterde naar niemand meer.
Iedereen wist dat het verkeerd zou aflopen, behalve onzen Bart natuurlijk.
Om 7 uur stond onzen Bart al voor de deur van Denaldi om zeker te zijn dat hij een drone kon kopen.
Oefenen met dat ding, dat moest hij toch niet. Allée kom zeg, als klein mannen daar mee overweg konden, dan kan dat voor hem zeker geen probleem zijn.
En dan ging hij regelrecht met zijn drone naar de plek des onheils. Hij zet de camera aan en hup... en hup … en huppeldepup.
Dat ding vliegt natuurlijk alle kanten uit, blijft stil hangen waar het moet vliegen. Vliegt waar het zou moeten blijven hangen. Links en rechts, voor en achter: het is duidelijk dat de drone een eigen willeke heeft en niet zomaar doet wat Bart graag zou hebben.
Twee lange, erg lange, uren heeft hij daar staan proberen, tot wanhoop van ons allemaal.
Waren wij kontent toen die drone uiteindelijk tegen een stoere eik aan zijn eind kwam. Wij hebben hem natuurlijk getroost en gezegd hoe erg we het vonden. Maar stiekem waren we opgelucht. Eventjes toch!
Wisten jullie trouwens dat er aan zo een drone een knoppeke is waardoor de foto's en filmkes die worden opgenomen rechtstreeks naar het internet worden gestuurd? Onzen Bart wist dat dus niet!!!!
Aan gezien het een zomerse dag ( zie deel 1) was lagen dus een aantal dames, heren, dames én heren, dames en dames, heren en heren in verre staat van blootigheid op hun terras te ...zonnen, zullen we maar zeggen.
En onzen Bart heeft dat dus gefilmd én doorgestuurd naar “Tinternet”
En dus kwamen er klachten bij de polies. En dus kwam de polies bij onzen Bart terecht.
Mensenkinderen, heeft die een serie GAS, elentriek en gewone boetes in zijn brievenbus gekregen! Hij was er echt niet goed van, ik heb hem zelden zo in de put gezien. Hij heeft weken in 't zwart moeten gaan karweien om die boetes te kunnen afbetalen.
En dat is dus hoe meneer Meurfie toeslaat: hij plant een zomerse dag in een koude natte lente, voorziet veel rommel na een feestdag, zet een drone in reclame in Denaldi en combineert dat met onzen Bart zijn temperament!
Tot de volgende! SUS K WIET
P.S. Als ge nog een karweike hebt: onze Bart kan nog wat pecunia gebruiken!
Suske is altijd al een grote fan geweest van die TV feuilletonnekes die over die gasten en madammen gaan die misdadigers kunnen ontmaskeren door een spiechologisch profiel van de verdachte te maken. Elk detail telt, echt waar, en zij zijn zo slim en zo goed. En het klopt altijd, he. Ze hebben alles gezien en weten uit de kleinste details vanalles en nog wat te zeggen over den Unsub. Een Unsub dat is geen duikboot,he, maar de slechterik. Die éne die gij nooit verdenkt, maar die zij al heel de tijd in het snotje hadden!
Ge ziet, beste lezer, dat ik zelfs hun jargon ken. Ik volg dan ook al die series terug en nog eens! Elke herhaling leert mij meer en maakt mij: Sus de Profiler, slimmer.
En nu ging ik al mijn kennis en kunde toepassen om een profiel op te stellen van de Smossebollen die al dat zwerfvuil achterlaten. Hoe beter ik dat profiel maak, hoe beter de A.S.P (Antwaarpse Smossebollen Polies) de RommelUnsubs zou kunnen klissen!
Een goed plan, he! Ik weet het. Soms verschiet ik van mezelf. Dan sta ik 's morgens voor de spiegel en denk: Wat zijt ge wéér goed, Sus! En wilt ge nu eens iets weten: ik krijg altijd gelijk, het zal dus wel waar zijn, zekers.
Maar dat viel eigenlijk wat tegen, in plaats van ze aan te geven aan de A.S.P. Zou ik ze naar de Kommissie van Openbare Onderstand (voorloper van OCMW voor alle snotneuzen) moeten sturen. Want het zijn echte sukkelaars.
Kunt ge u de dutsen voorstellen! Ge twijfelt! Ik zal het even verduidelijken voor u.
PROFIEL VAN EEN SMOSSEBOL AAN DE HAND VAN GEVONDEN VOORWERPEN:
lege pizzadozen en doozekes van hamburgers en frietzakjes. Conclusie: ze kunnen thuis niet koken. Ofwel hebben ze zelfs geen keuken, of misschien alleen zo een camping vuurke! Is dat niet erg, zeg nu zelf. Misschien hebben ze zelfs geen tafel of stoelen, want ze eten in hunne otto.
Lege buskes energiedrankjes. Conclusie: die mannekes hebben geen tijd om te slapen. Die moeten dus zo veel en zo lang werken en wroeten dat ze de hele tijd van die drankskes moeten slurpen om wakker te blijven! En meestal zijn dat jonge mensen, dus kinderarbeid is niet uitgesloten.
Héél veel plastieke zakskes.Smossebollen kunnen dus geen sjakosj of zelfs geen netzakske( boodschappentas in het schoon Vloms) kopen. Ook kunnen ze door het vele en lange werken nergens naar toe, want ge krijgt zo van die leuke katoenen tassen van de verniet op bijna alle festiviteiten. Ik heb zo een “totenbag” van de firma “deesisweldeurne”, goed spul, hoor! Ge kunt er al uw kommissies in kwijt .
Kleren.Dat is nog het ergste! Zeker in de lente vindt ge tussen de boskes in park en bos allerhande kledingstukken. Meestal van het genre: hoe minder stof er gebruikt is hoe duurder het kost. Die zijn dan waarschijnlijk vergeten toe ze zich moesten omkleden in de rapte. De sukkelaars kunnen dat dus thuis niet doen! Is dat niet wreed erg!
Sus begint dus hoe langer hoe meer compassie voor de Smossebollen te krijgen!
Tot de volgende dan maar, veel groetjes van SUS K. WIET
Ik weet dat ik jullie, mijn teergeliefde lezers, beloofd heb om over het wel en wee van de onmisbare straatvrijwilligers te schrijven. Maar sta me toe om deze éne keer over iets anders te schrijven. In deze tijden worden we op alle sociale en andere media, zijnde radio, TV, computer, smartphone en tablets allerhande overspoeld met “reality” programma's.
De meeste gaan natuurlijk over alle mogelijke varianten van “dokterke spelen” zoals we het vroeger noemden.
Koppels, trio's, quadruppels, tot heelder voetbalploegen storten zich “reality gewijs in alle mogelijke relaties. Van “Doof getrouwd” tot “Bloot dejeuneren” over “sex met de heks van een ex” tot “temptatieuheuheun eiland”, alles moet kunnen.
Denk nu niet dat het me stoort, integendeel: elk diertje zijn pleziertje. En wie zonder zonden is, enz..
Maar ik zou u graag, als u even tijd heeft tenminste, over een andere realiteit en een andere relatie willen vertellen.
Naast straatvrijwilliger breng ik ook boeken van de plaatselijke bibliotheek naar mensen thuis voor wie dat zelf te moeilijk is geworden. Het mooie initiatief heet bib aan huis. En door bib aan huis leerde ik Jeanne en Roger kennen, dit zijn natuurlijk niet hun echte namen, maar hun verhaal is wel heel echt.
Vriend Roger sukkelt serieus met zijn gezondheid en voor hem breng ik om de zoveel weken boeken van de bibliotheek naar zijn thuis.
Zijn thuis is een service flatje. En neen, het is niet zo een flat uit de reclame :eindeloos groot met de modernste inrichting en een uitzicht om “wow” tegen te zeggen.
Dit flatje is amper groot genoeg, zonder airco en met een minimum aan comfort. Maar Roger vind het prima zo: ik heb niet meer nodig, en het is mijn thuis. En mijn maatje woont hier naast.
Zijn maatje, zijn grote vriendin en zijn steun en toeverlaat is Jeanneke. Ik moest natuurlijk ook met haar kennismaken, want zij was de persoon die ik moest contacteren als Roger niet aanwezig was.
Ik weet dat ik de leeftijd van dames niet mag verraden dus enkel een hint: Jeanneke moet nog 10 jaar wachten voordat ze een eeuw hier rondloopt.
Zij is zowat het tegenbeeld van haar rondbuikige Roger. Slank en klein “petite” zou men ze kunnen noemen en met een vonk in de ogen die levenslust verraad.
Roger was laatst inderdaad in de kliniek opgenomen en hij belde me om de boeken aan Jeanneke af te geven in het flatje naast het zijne. Toen ik daar aankwam trippelde Jeanneke in het rond! Zij is steeds bezig! En ondertussen maar vertellen. Hoe goed het uitkwam dat ik voor drie uur de boeken kwam brengen want dan kon ze vandaag nog naar de kliniek om er al enkele te brengen naar Roger, want hij leest toch zo graag en hij had geen boeken meer. En van de hak op de tak of van de boeken van Roger naar een boek van Stephen King, maar dat las zij zo graag, dus dat ging ze rap eerst lezen , hij had er nog genoeg andere. En weer naar een ander onderwerp.
Maar sta me toe alles in een kort verhaaltje te gieten. Maar eerst moet u weten dat beide flatjes naast elkaar liggen en dat ze zo gebouwd zijn dat de slaapkamers naast elkaar liggen.
Omdat ze een flatje naast elkaar hebben zijn Roger en Jeanne stilaan goede vrienden geworden. En stilaan maar zeker zijn zij voor elkaar beginnen zorgen. Als de éne ziek was of iets niet kon doen, dan probeerde de ander zo goed mogelijk te helpen. Zoals nu: elke dag ging zij op bezoek in de kliniek omdat de kinderen van Roger niet konden en er maar één persoon binnen mocht. In gewone tijden aten ze samen, dan eens bij hem ,de andere dag bij haar. Omdat ze toch samen graag naar dezelfde programma's keken deden ze dat samen bij Roger, want daar stonden de gemakkelijkste zetels. En alleen is toch maar alleen, nietwaar. En nadien ging Jeanne terug naar haar flatje. En dan maakten zij zich klaar om te gaan slapen en als ze dan in bed lagen dan klopten ze drie keer op de muur. Dat was hun slaapwel aan elkaar!
Drie tikken op de muur, je lekker omdraaien en slapen, wetend dat je vriend vlakbij je ligt en je kan horen als er iets misloopt.
