het was warm buiten donderdagavond: toen we vertrokken was het terras nog vol mensen, we hadden heerlijk gesproken samen: Josée, Lieve en ik waren de afvalligen geweest, de rest had het volgehouden. Harrie en ik waren als eersten op de afgesproken plaats, zeker drie kwartier te vroeg. Onze cursusleidster was verhinderd: ze was alweer bezig met een nieuwe cursus! We bemoedigden elkaar en daarom ben ik er nu vanaf, zonder veel problemen. Ik denk dat ik hier niet meer hoef te schrijven, dat het is mis gegaan....
in maart hadden we de stoppen-met-roken-cursus. Aan het eind van de cursus, in mei, spraken we af om op 21 september bij elkaar te komen en over onze ervaringen te praten. Overmorgen is het zover: het uur van de waarheid. Mijn waarheid is duidelijk: het is me niet gelukt, ik heb de laatste maand te veel gerookt. Toch verheug ik me op de bijeenkomst, om de anderen weer te zien en van hun succes mee te genieten. Het is een goede cursus, om een moeilijke gewoonte te overwinnen, ik voel hoe slecht het is. Donderdag zal ik schrijven hoe het de anderen vergaan is...
ik hoorde vandaag dat Julien gestorven is, Canvas zendt voor zijn nagedachtenis de film Daens uit. Ik kan niet kijken: het is al te laat, ik ben moe. Maar ik zou willen, dat ik naar zijn begrafenis kon gaan, ik ken hem zinds 1970, toen hij de staking van de mijnwerkers steunde. Vandaag hoorde ik dat hij in die tijd ziek wa, manisch depressief. Ik weet zo het een en ander over psychische ziekten, ik hoop, en stiekem den k ik dat het echt is, dat zijn steun aan de mijnwerkers gemeend en oprecht was. Mijn ex-man was toen mijnwerker, ik heb hemn toen niet gezien. Ik vind dat nu nog spijtiger, ik twijfelde toen aan zijn eerlijke bedoelingen: springen op de kar van de publiciteit. Het spijt me nu, dat ik dat toen dacht. Daarom schrijf ik dit vandaag. Rust in vrede Julien, ge waart een goede mens! Als het me lukt naar uw begrafenis te gaan: ik zal er zij en U gedenken!
dit gaat niet over roken, het gaat over akelige films. Ik heb een dvd-speler en eigenlijk bekijk ik daarop alleen kinderfilms, maar deze week kocht ik La vita è bella, ik weet dat die film akelig is en daarom durf ik die niet te bekijken. Ik heb het begin bekeken en ik zag dat de toonzetting luchtig is, zelfs leuk: de openingsscene: een auto waarvan de remmen kapot zijn raast door een dorp, dat wacht op de komst van il duce, en iedereen zwaait en steekt de rechterarm uit, terwijl het in dit geval volkomen misplaatst is. Dat vind ik wel leuk. Maar ik ben bang voor de scenes opgenomen in het KZ, ook al weet ik, dat de hoofdrolspeler het allemaal uitlegt voor zijn zoon, zodat hij het kwade niet zal zien. Ik ben ook zo: ik wil het kwade niet zien. Vroeger, als kind, moest ik naar de poesjenellekelder, omdat mijn ouders op zondag rust wilden, ze hadden het zo druk met hun zaak. Ik zat dan 2 uur lang ineengedoken op de grond, bang voor alles wat zich afspeelde in de poppenkast, de ruzies tussen Iwan en schele Mie. Het is me nog altijd niet gelukt om gewoon te blijven kijken. Er is niemand die me een tip kan geven, Ik kan tegen mezelf zeggen: het is maar een film, maar bij mij werkt dat niet. Sorry, ik weet niet bij wie ik me nu verontschuldig. Herkent iemand dit? Dat was het, morgen schrijf ik verder over het stoppen met roken..........
vandaag kreeg ik van Josée een mail, dat ze al is gestopt sinds dinsdag en het lukt! We zijn de meest sterke van allemaal, op 14 september als de stopgroep bij elkaar komt kunnen wij zeggen: we zijn weer begonnen en weer opnieuw gestopt, we zijn sterk geweest. Josée is heel enthousiast, we hebben gsm nummers uitgewisseld, dit weekend is ze niet thuis, maar als ik het moeilijk heb dan kan iuk haar bellen. Zo is het beter. Tot morgen lezers...........
lezers, wat het is om verslaafd te zijn, is niet moeilijk: er zijn veel boeken over geschreven en de tendens van de meeste boeken ken ik: ze zijn meesters in "disguiding", je op het verkeerde been zetten. Ik haat het, maar ik weet ook, dat ik een van hen ben. Toch wil ik ervan af: sigaretten en alcohol, ik weet, dat de sigaretten erger zijn. Ik ben verslaafd, aan sigaretten, die me zullen doden, en aan alcohol, dat mijn hersens zal beschadigen. Het 2de vind ik moeilijker te verteren dan het eerste: de sigaretten, het zijn trage killers. Zoals een dreigend onweer. Ik kocht gisteren een pakje, en toen dat op was, vandaag een nieuw pakje. Daarvoor ging ik naar een café waar alleen heel ordinaire mensen komen, maar ik verbeet me, toen ik zag wie er zaten, en bestelde glashard een pakje. Dit vind ik erg, heel erg. Tot morgen: lezers! Oh ja Josée heeft me gemaild dat zij morgen écht stopt. als dat zo is, dan ga ik haar vervoegen... de mijne zijn bijna op...............
het is nog nacht. Ik denk aan junkentaal en wat je als verslaafde aanricht aan leugens en bedrog. Je hoofd zit vol met uitvluchten waarom je zo nodig die verdovende stof wil hebben. Mijn hoofd dus. Intussen voel ik me trots en fier, omdat het lukt. Ben nu al anderhalve dag zonder nicotine. Ik ben ook blij, blij dat ik weer begon met "stoppen", dank zij de ontmoeting met Josée. Ik hoop dat het haar ook lukt om te stoppen volgende week vrijdag. We zullen elkaar vaak bellen de komende week: vandaag had ik jammer genoeg geen tijd, morgen zal het me wel lukken om te bellen. Het is bijna half twee 's nachts, ik ga slapen...
Het valt me mee, vanmorgen ben ik met mijn hulp bij Délifrance een kopje koffie gaan drinken en een stuk appelgebak op grootmoeders wijze. Grootmoeder, die ik nooit gekend heb als kind van een generatie waar mensen niet oud werden, maakte lekkere appeltaart, als je wil, krijg je er zelfs een dot slagroom bij! Die zat ook bij de koffie. Nog geen woord over het stoppen met roken? Ja toch, kijk naar het begin van mijn openingszin: het valt me mee. Waar zit het probleem dan? In mijn hoofd, in de vele junkenredeneringen die ik kan bedenken om "even" naar de sigarettenwinkel te gaan. Gelukkig heb ik ze vandaag nog niet gehad, maar het is ook pas dag 1! Straks bel ik nog even naar Josée die nu niet gaat stoppen, maar wel vanaf 1 september.
het is 22 augustus, om 2 redenen een bijzondere dag: 18 maanden geleden leerde mijn geliefde me via internet kennen. De andere reden: vandaag kwam ik Josée tegen in de bus naar de Markt, zij was op weg naar huis, enkele haltes verder. Josée vertelde me, dat ze weer flink aan het roken was en ik moest hetzelfde zeggen. Bovendien blijf ik erg positief over de cursus: stoppen met roken, waar ik haar leerde kennen. We spraken het volgende af: vanaf 23 augustus zullen wij beiden opnieuw stoppen, en als we het moeilijk hebben, naar elkaar bellen om het vol te kunnen houden. Ik weet zeker dat dit lukt, Josée is vastbesloten en ik ook, ik moet wel, ik ben een hartpatiënt. Hier, op deze blog zal ik een eerlijk verslag geven van mijn ervaringen, misschien heeft iemand er iets aan.
het is een zwarte dag vandaag voor de democratie en tegelijk is het een moeilijke dag voor vrouwen. Ik heb er in elk geval een probleem mee... Soms ergerde ik me aan Ayaan Hirsi Ali vanwege haar gedram, maar nu sta ik aan haar kant en zou ik haar willen steunen als ik het kon. Het punt is, dat ze door haar buren, die het zat zijn, dat een buurvrouw beveiligd moet worden, zodat zij last hebben van die beveiligingsbeambten. Ik zou zeggen: Ayaan, kom hier wonen, maar mijn buren zullen musschien ook te hoop lopen en naar de rechter rennen omdat in ons hofje breedgeschouderde heren rondlopen en kijken of er gevaar dreigt in deze superveilige 17de eeuwse vesting. De stijl van Rita staat me helemaal niet aan: ik zeg wat ik doe en ik doe wat ik zeg vind ik verschrikkelijk. Het herinnert me teveel aan Fortuyn met zijn praten naar de mond van iedereen die zich zogenaamd onveilig voelt in dit kikkerlandje. Die stijl vind ik angstaanjagend, terwijl het gedram van Hirsi eerder klinkt als het blaten van een schaap in de woestijn sybilla, erg triest en bedroefd
