Geachte mevrouw Doornaert,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

U haalt een voorval (“Meneer, ik spreek geen Engels”) in het station te Vilvoorde aan als een voorbeeld van (misplaatste) Vlaamse trots, wat een reden is voor ons slecht (racistisch) imago in het buitenland.

Toch heb ik enige sympathie voor de man met de pet in het station: “Meneer, als ik in Londen ben, spreken ze daar ook geen Vlaams.” Ik vind dat de houding van de NESsy’s van arrogantie getuigt, want zij vinden het blijkbaar evident dat iedereen, waar ook ter wereld, hen in hun moedertaal te woord staat. Net zoals de Franstaligen het vanzelfsprekend vinden dat zij in Vlaanderen overal hún taal kunnen spreken. Maar, voor de Engelse taal plooien wij dubbel, voor het Frans staan we op onze achterste poten. Vindt u dit niet hypocriet?

Bent u nog steeds niet overtuigd dat een G.E.N.T.-taal, zoals het Esperanto, in dergelijke gevallen de volkvriendelijke, niet-discriminerende rol kan spelen van E.H.B.O-taal, waarin de ‘O’ niet alleen voor ‘ongevallen’ maar ook voor occasionele 'ontmoetingen’ staat?

Wanneer eens een kritisch artikel over de hypocriete/arrogante Europese taalpolitiek die enerzijds in theorie een E.U.topische, en op de koop toe: discriminerende en inefficiënte, norm  (meertaligheid) vooropstelt en anderzijds de facto het Engels als gemeenschappelijke taal erkent? Wanneer eens een pleidooi voor een democratisch, intellectueelnederig en realistisch taalbeleid dat gebaseerd is op de gelijkheid van de burgers en hun talen en dat ‘iedere’ burger uitzicht biedt op de mogelijkheid zonder taal- en communicatieproblemen te kunnen reizen en verblijven in ‘zijn’ Europese Unie via één brugtaal? (http://blog.seniorennet/taaldemocratie)