Het talenbeleid van de Vlaamse regering, en bij uitbreiding: van de Europese Commissie, is als een gps die geen snelwegen aangeeft. De reiziger kan nooit de snelste of de kortste route (Esperanto) selecteren, maar wordt steevast langs secundaire wegen geleid. Nu eens zijn dat landelijke wegen met diepe valkuilen, of door moerassig gebied. Dan weer zijn het smalle bergwegen naast diepe ravijnen en met veel gevaarlijke haarspeldbochten (grammatica). Dat systeem (meertaligheid als norm) betekent: veel tijdverlies en hoger brandstofverbruik.

Ongetwijfeld zijn er mensen die geen probleem hebben met deze complexe, oneconomische en inefficiënte manier van reizen, maar er zijn ook mensen die daar anders over denken. Zij vinden het praktisch en nuttig een weg te kunnen kiezen die hen snel, goedkoop, veilig en comfortabel ter plaatse brengt. Die weg staat wel al vele jaren op het systeem, maar tot nog toe vindt ‘men’ het niet nodig het publiek daarover te informeren, laat staan hem als optie te activeren!