De Nederlandse taal kent het gezegde: Zoveel malen man als je talen spreken kan.

Het officiële EU-talenbeleid is gebaseerd op dit intellectueel prestigebeleid: iedereen moet minimum (!) twee vreemde talen leren. Meertaligheid als norm: de Europeaan als taalkundige macho! Ge moet geen universitaire studies gedaan hebben om te weten dat dit een utopie, een EU-topie, is die bovendien het communicatieprobleem niet oplost in een gebied met alleen reeds 24 officiële talen.

Iedereen weet echter dat het Engels als officieuze lingua franca niet alleen geen strobreed in de weg gelegd wordt, maar door velen zelfs enthousiast aangeprezen wordt. Daarmee heeft de Nederlandse taal er een gezegde bij: Zoveel méér man als je Engels spreken kan. De variatie hierop geeft de werkelijkheid echter béter weer: Zoveel méér man als je dénkt dat je Engels spreken kan!