De Nederlandse Taalunie voerde een onderzoek uit naar Jongeren en de Nederlandse taal.
Dit idee kreeg in Vlaanderen logistieke steun van het jongerenblad Maks! van het tijdschrift Klasse.

Onderstaande reactie stuurde ik naar 'veerle.beel@standaard.be'; 'info@taalunie.org';  'redactie.ouders@klasse.be'

*************************************************************************

Geachte mevrouw/heer,

Graag volgende reactie op het artikel: Taalfouten op school, so what? (DS 28 april 2009 – pag. 5).  

Met het Engels kun je je overal redden. Deze vorm van wensdenken leeft niet alleen onder jongeren maar ook in brede lagen van de bevolking. Het wordt zo vaak herhaald dat men het op de duur nog gaat geloven ook. Zelfs journalisten bezondigen zich aan het verspreiden ervan.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Zo schreef John Bull in dit verband in ’t Pallieterke (04.03.2009: Europa, minder een toren van Babel): De Engelstaligen kennen hun moedertaal per definitie en zijn hoe langer hoe minder gemotiveerd andere idiomen te leren, want iedereen kent hun taal.

Met mondjesmaat kan je in de pers evenwel ook lezen dat het Engels zijn officieuze status van lingua franca niet kan waarmaken. In Dwars (Studentenblad UIA - jaargang 8 - dwars 52) stelde Kirsten Cornelissen: Geef de zoektermen ‘Frans’, ‘studenten’ en ‘kennis’ in op Google en je komt uit bij adjectieven als ‘belabberd’ en ‘beschamend’. Het probleemkind Frans werd al meermaals opgerakeld, door linguïsten maar ook door bedrijfsleiders. Met het Engels - de taal die iedereen dénkt te kunnen - is het niet veel beter gesteld, zo wees onderzoek bij studenten uit.

Als het onder de universiteitsstudenten al zo belabberd gesteld is met de talenkennis, hoe zou de situatie dan zijn bij de gemiddelde ASO-, TSO- en BSO-leerling?

Ook mensen uit de internationale zakenwereld hebben er hun twijfels over. Op (http://www.radio1.be/programmas/pepi/1568551/#comments) lees je volgende reactie van ene Piotr: Ik werk reeds vele jaren in multi-nationale ondernemingen, en Engels als voertaal is me dan ook niet vreemd. Bij sollicitaties is het dan ook een vereiste dat je Engels spreekt. Eens binnen komt de ware realiteit aan het licht. Vele polyglotten beheersen hun Engels niet, en dat leidt op vergaderingen tot misverstanden, verkeerd geïnterpreteerde instrukties en babylonische toestanden. Waar we als collega's met dezelfde moedertaal aan één woord genoeg hebben om te begrijpen wat er juist wordt bedoeld, zijn er op vergaderingen individuen die met graagte hun vocabularium ten toon spreiden, wat door de rest niet begrepen maar wel beaamd wordt.

Wil Europa het communicatieprobleem democratisch (= voor “iedereen”) oplossen, zal het uit een ander vaatje moeten tappen, zoveel moet duidelijk zijn. Alleen een Gemeenschappelijke, Eenvoudige, Neutrale, Tweede (=G.E.N.T.) taal, zoals het Esperanto, is een realistisch alternatief. Officiële erkenning en invoering in het talenpakket van het onderwijs, een dwingende noodzaak. Voor vele personen/partijen die de begrippen “democratisch” en “sociaal” hoog in het vaandel voeren, is dit blijkbaar nog steeds een brug te ver.

Dan Van Herpe

Taaldemocraat

http://blog.seniorennet.be/taaldemocratie)

*****************************************************************************

Mevrouw Veerle Beel stuurde volgende reactie: