Het Maaloufrapportxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

http://nieuwsbrief.taalpost.nl/r/tp.plx?2416-753

Een groep van intellectuelen deed op initiatief van de Europese Commissie voorstellen voor de interculturele dialoog. In “Een heilzame uitdaging” willen zij de Europese leiders en onze medeburgers een mogelijke richting  aanduiden om Europa tot een hechter geheel te maken ondanks de taalverscheidenheid.

Het rapport stelt dat iedere burger drie talen moet kennen: de identiteitsbepalende taal (IBT), een internationale voertaal (IVT) en een persoonlijke adoptietaal (PAT), m.a.w.: de moedertaal plus twee vreemde talen.

Wat de IVT betreft, beseffen ze wel dat de meeste mensen vandaag voor Engels kiezen. Maar anderen kiezen mogelijk voor Frans, Spaans, Portugees, Chinees of nog een andere taal.

 De keuze moet ingegeven zijn door de behoeften van een zo breed mogelijke communicatie.

Voor de PAT is de keuze praktisch onbeperk, klinkt het. In hun voorstelling is de PAT geen tweede vreemde taal, maar in zekere zin een tweede moedertaal. De keuze wordt bepaald door persoonlijke motieven.

Commentaar.

1. Het is niet realistisch van de modale burger te verlangen dat hij drie talen zou beheersen gezien de enorme investering van tijd, geld en energie die reeds nodig is voor de studie van één vreemde taal, laat staan van twee!

2. Gesteld dat iedere burger tóch drie talen zou leren, dan nog is dit geen garantie dat hij zonder communicatieproblemen kan reizen en verblijven binnen ‘zijn land’, de EU,  wat toch een conditio sine qua non is.

3. Er is een contradictie tussen enerzijds: een IVT naar keuze, en anderzijds: “een zo breed mogelijke communicatie”. Dit laatste kan slechts gerealiseerd worden via één gemeenschappelijke voertaal.

Tenzij dit een geraffineerd plan is om de positie van het Engels als dominante IVT te versterken: wie het Engels niet als IVT kiest, kan immers niet anders dan er zijn PAT van maken gezien het belang van kennis van het Engels in de huidige samenleving.

4. Reeds meer dan 120 jaar verbindt het Esperanto wereldwijd miljoenen mensen vredevol over taalkundige, culturele, levensbeschouwelijke, aardrijkskundige of welke grenzen dan ook heen. Toch gaat de groep van intellectuelen weer straal voorbij aan deze realiteit. Ze heeft evenmin interesse voor de mogelijkheden van een plantaal, zowel wat betreft de taalonderwijsmethodiek als de internationale communicatieproblematie:

- de propedeutische eigenschappen van een plantaal maken ze tot de ideale springplank naar meertaligheid (op basis van persoonlijke behoeften);

- studie van een plantaal leidt tot een diepere kennis van de eigen moedertaal en

- biedt de meest democratische-economische-fundamentele oplossing voor het internationale communicatieprobleem.

Esperanto is bijgevolg het ideale medium om  de door de groep vooropgestelde doeleinden te bereiken: Europa tot een hechter geheel maken met behoud van de eigen identiteit en de taalkundige/culturele waardigheid.

De groep  beweert nochtans dat zij de netelige vragen in alle openheid en nuchterheid wilde aansnijden…

5. Zo is het allerminst ondenkbaar dat er door een en dezelfde leraar onlinecursussen worden gegeven aan over heel Europa verspreide leerlingen, waarbij de leerlingen de mogelijkheid hebben de leraar rechtstreeks via hun scherm vragen te stellen. Technische gesproken is dit vandaag de dag absoluut realiseerbaar en de contacten  tussen de sprekers van (en hier vervang ik “een persoonlijke adoptietaal” door) een Gemeenschappelijke, Eenvoudige, Neutrale, Tweede (GENT) taal zouden daardoor wel eens veel frequenter kunnen worden dan met een traditionele taalles.” (pag 28 van het rapport)

Slotbedenking.

Indien de groep van intellectuelen de openheid van geest en de moed zou gehad hebben zich te laten adviseren over de bijdrage van het Esperanto aan de interculturele dialoog en het wederzijdsbegrip tussen de burgers in de Europese Unie, dan zou er meer reden geweest zijn om te spreken van een oplossing die zowel ambiteus als realistisch moest zijn. De ondertitel van het rapport zou dan geweest zijn: Hoe Esperanto Europa tot een hechter geheel kan maken met respect voor de taalkundig-culturele verscheidenheid.