DE OVERTOCHT

Een lange rij wachtende, verwachtende mensen staan geduldig in een eindeloze rij.

Het is 4 uur in de middag , en de paspoort controle gaat van start. Een hele hoge boot met grote blauwe schoorsteen ligt geduldig te wachten om al de mensen te vervoeren naar de overkant.

Het is windstil. De zee is rustig en de lucht gesluierd in de avondzon.

Om 5 uur wordt het sein van vertrek gegeven. De mensen zijn uitgezworven over dek 7, 8, en 9. Een ieder heeft een hut nummer op naam en nu kan de deur geopend worden, om de nacht door te brengen in dit drijvende hotel. In al zijn macht en majesteit glijdt hij over het water, Het anker gelicht, de zware touwen gerold. Het eentonige geluid van de motor van het schip geeft vertrouwen op een goede vaart, die wij slapend zullen door brengen. De hut heeft een eigen toilet en een douche, een wasbak en een grote spiegel, een zachte bank en een smal bed en dat voor twee personen?

Kijkend naar het plafond ontwaar je een los plafond, het welk je met veel kracht en inspanning uitklapt, waarna je een hoogslaper voor je ogen ziet verschijnen. Maar nu ..............Hoe klim je nu boven op dat beddeke? Ben je een kind, dan tilt papa je zo naar boven. Ben je verliefd, ja dan, in de sterke armen van je geliefde, is het zoet om je neer te laten vleien, in een zacht beddeke, aan boord, met deze romantische tocht voor de boeg. Maar wat als je tachtig bent en stijf in al je ledematen? Wanneer je in kilo’s over de 100 komt? Hoe bereik je dan in hemelsnaam dit hoge beddeke?

Een oplossing is de kruk met een hoog kussen van het bankje op te stapelen zodat je ter hoogte komt van ’t beddeke. Deze halsbrekende toeren doen je slapen, alsof je de grootste olympische overwinnaar bent van heel de wereld. Totdat je de volgende ochtend uitgeslapen weer terug je capriolen met goed gevolg hebt overwonnen en je fris gekleed je tas oppakt, je jas van de kapstok hebt genomen om je te spoeden naar een luxe ontbijt, en je, onder de kapstok een smalle trap met vijf a zes treden ontdekt. Alle vraagtekens zijn in één keer tot je heldere brein doorgedrongen en het olympisch kampioen gevoel verlaat je onmiddellijk. De overtocht was werkelijk een avontuur.

                                                             Taetske

08-12-2012 om 00:00 geschreven door taetske

DE MAND.

Gefeliciteerd met deze verjaardag, waarbij je tachtig wordt,

Het teken van deze mand is eigenlijk een soort kijken naar je leven,

De mand gevlochten van de eens nog jonge twijgen, die nu vervlochten zijn in de tijd, en in het wit geschilderd.

De aarde waar in een ieder zich kon wortelen, zijn vastigheid kon vinden, en zich kon aarden ieder naar zijn eigen aard.

De planten die hun vruchten dragen en weer nieuwe planten kunnen voortbrengen,

ieder naar eigen vorm en kleur, de rode bes, de dennenappel. De veelkleurigheid in je leven,

Het nest met de nestwarmte, de nestgeur, een veilig nest voor alle kinderen, waar ze een thuis hadden.

De witte vogel , de duif, die staat voor vrede en geest, als kroon op de vele verborgen verstrengelingen  van de onzichtbare verwarringen , conflicten en problemen. De vogel doet ze vervliegen in de tijd,

De klimop die zich een altijd groene weg baant naar boven langs het hengsel, om je te dragen,

Moge God het hengsel vatten en het dragen, zoals Hij je al deze tachtig jaar gedragen heeft.

Eens zal Hij het hengsel in Zijn hand vatten, en het bergen , in ZIJN eeuwigheid.

                              Taetske

05-12-2012 om 00:00 geschreven door taetske

Op stap.

Op woensdag 26 oktober was het weer zover .Met zijn achten trokken we er opuit naar Goes, naar het historisch museum de Bevelanden. Het verlangen naar bolussen was groot. We kwamen als eerste bezoekers in het museum aan. Direct bij de balie speelden zich bekende en onbekende taferelen af. Gelukkig kon je ook een bonnetje kopen voor een heerlijk kopje koffie met de fel begeerde bolus, dat gaf ons direct het heerlijke gevoel van even weg te zijn, even jong en onbezonnen zijn, zonder zorgen, er even tussenuit .

We stapten binnen in de tijd van 600 jaar geleden. Een groepje schaapherders hadden zich hier aan het water gevestigd en een nederzetting gebouwd, Het werd Goes genoemd. Het centrum van de Bevelanden,

Het museumgebouw stamt uit de 15de eeuw, het nonnenklooster van de Zwarte Zusters.

In 1628 werd dit klooster het weeshuis van de stad. Op de zolder van het museum waanden we ons even bij de wezen, in hun weeskleding. Zij moesten hard werken, hadden het koud en waren eenzaam en terwijl ze een opleiding opvoeding kregen,
In 1965 werd dit gebouw als museum ingericht. De inkervingen van gestrafte mensen zijn bewaard gebleven in de muren, hun roep om genade, Zouden ze gehoord zijn?

We zagen overeenkomsten met ons eigen Brielse museum, dat door dezelfde erfschenkster Corry van der Linden in 2005 is heringericht.
We zagen hoe vol trots de burgers van Goes zich als schutters lieten schilderen, Hun kleding en wapens waren een rijke afspiegeling van de bloeiende dorpen en het blinkende graan op de akkers van weleer.

Al 150 jaar tonen de Bevelandse boerinnen de pracht en praal van de streekdracht. Hun kleding en sieraden toonden hun afkomst, hun rijkdom, streek en geloof ,

De armen onder de bevolking gingen op hun boers, ze moesten wel in klederdracht, een Zondagse en een onverwoestbare daagse stof, dat was al wat ze hadden.

In de jaren ‘50 spaarden de meisjes stiekem geld om van de boerse kleding af te komen en in burger kleding te lopen. Het was een zware tijd voor hen, de jongens wilden geen verkering meer met een speldenkussen!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dit museum geeft ons wel een indruk dat het erfgoed en zeker de klederdrachten bewaard moeten blijven voor de volgende geslachten en om te laten zien hoe ijverig de vrouwen waren (en nog altijd zijn). Dat beseften we maar al te goed als we de vele merklappen zien, evenals de grote en kleine kunstwerken van het kantklossen. Het hield ons een lange tijd in bekoring.

Toch trokken het mooie weer en een late lunch ons naar buiten, voor een mooie tocht door straatjes, langs geveltjes en  winkeltjes. We dwaalden over de markten en pleinen van de mooie stad Goes. We besloten onze tocht met een heerlijk diner, waarna we onze thuisreis aanvaardden,  

We waren niet ,,te laat "'thuis,

Taetske

03-12-2012 om 00:00 geschreven door taetske

30-11-2012 om 00:00 geschreven door taetske

Onafscheidelijk trokken ze door het leven,Tamme en Tjeerd, geboren Friese boeren zonen, uit een rijk boeren geslacht, in de omgeving van Gaasterland waar de bossen zich uitgestrekt in het Friese land manifesteren, waar het IJsselmeer zijn kusten vindt.

Daar werden ze geboren op de grote boeren stee,de kop en romp boerderijen waar de grote vlees- en melkkeukens zich onder de grond bevinden. De grote romp met vele stalvensters die aan geven hoeveel koeien er gemolken worden, grote wagen schuren  en de paardenstallen maken het geheel tot een rijke Staete .

De tweelingbroers Tamme en Tjeerd groeiden op tussen vee en akkerbouw .Tjeerd was een groot liefhebber van paarden, net als zijn vader. Ze fokten met het echte Friese ras. Veel waren ze samen te vinden bij de Friese paardenrennen. Ze wonnen vele prijzen, elk met zijn eigen paard. Ook waren ze altijd bij de feesten in heel Friesland, waar ze bij het ringrijden  altijd in vol oornaad aanwezig waren. De Friese sjees met de beide zwarte Friese paarden ervoor, waar de boerin, gekleed in de Friese klederdracht, voorop pronkte. Ze droeg de familiejuwelen, het gouden oorijzer, de Friese beugeltas, uitgevoerd in zilver, alles onberispelijk. De boer stond achter op de sjees, met de zweep, in stoere stijl. De andere sjees was iets eenvoudiger van uitvoering, ze was voor de dochter van de boer, ook zij straalde rijkdom uit,  in Friese klederdracht, waaraan de rijke boerenzonen konden zien, dat zij nog huwbaar was. Rijk en krachtig, fier en flink, een struise boerin, met de armen bloot, flinke sterke handen, zichtbaar voor de jonge boer. Tjeerd, jong en sterk met veel bravoer, de borst vooruit, hield de leidsels en bestuurde de paarden zo, dat hij de sjees zo dicht mogelijk langs de opgerichte paal bracht, waar een ring in bevestigd is, zodat het weinig moeite zal kosten om de stok, die de boerin hanteert, makkelijk en vol gratie door de ring kan steken, zodat hen vele geldprijzen ten deel zullen vallen.

Tamme bleef meestal thuis op de boerderij, rustig en vriendelijk sprak hij met de arbeiders en de dienstmeiden.

Hij zorgde dat de koeien verzorgd werden,de stallen schoongemaakt werden, zodat de sjezen straks weer opgepoetst op hun plaats stonden. Alles verliep in goede harmonie en saamhorigheid onderling.

Er werden gesprekken gevoerd over de huislijke problemen bij alle arbeiders. Waar bij Tjeerd geen tijd voor was, daar was Tamme, hij voerde de gesprekken, zocht naar oplossingen , of het nu financiële of andere problemen waren, Tamme nam de tijd, alles liep, zo te zien, op rolletjes.

Tot op een dag terwijl Tamme en Tjeerd samen de zwarte Friese paarden naar de weide brachten, er een hevige discussie losbarstte.

Tamme zei nooit veel, hij deed rustig en kalm zijn werk. Altijd afwegende en overleggende in zijn hart.

Nu begon hij tegen zijn tweelingbroer Tjeerd te spreken, over een wereld waarin gerechtigheid en barmhartigheid met elkaar in evenwicht gebracht moeten worden,

Tamme wilde recht in de beoordeling van de wedstrijden; hij wilde dat er recht gedaan werd aan de arbeiders; dat er barmhartiger werd omgegaan met hen, omdat ze door Tjeerd honds en brutaal bejegend werden. Het evenwicht tussen recht en barmhartigheid ben je kwijt Tjeerd, zei Tamme. Dit maakte Tjeerd woedend, hij schreeuwde: “Wat denk je wel, wat wil jij dan? Kleintje, zoetje? Ben ik dan straks niet de boer die het voor'tzeggen heeft. Wat denk je wel? Wie brengt hier de eer en roem en geld binnen?”Tjeerd schreeuwde van woede ,”Rustig”, zei Tamme. “Mijn daden en werken zijn net zoveel veel waard als die van jou. Kijk wat meer naar goede daden en onderlinge verhoudingen. De wereld en de boerderij heeft barmhartigheid nodig. Met geld en eigen roem komen we er niet, Jouw aanpak, Tjeerd, is chaos. We zouden meer samen moeten werken, mijn ideeën en de jouwe, een twee eenheid .Je bent niks zonder mij, Als ik jou geen ruimte geef, om naar de wedstrijden te gaan, dan ben je half, zo zijn er vele voorbeelden te geven, Tjeerd . Je zou je wat meer je naar mij kunnen richten. Ik hoef niet altijd alleen maar om jouw prestaties te juichen. Jij, Tjeerd creëert chaos.” Waarop Tjeerd rood aanloopt, woedend de zweep opheft en Tamme zo hard geselt , dat deze bloedend en voor dood achter gelaten wordt in het land. De trouwe viervoeters bleven bij Tamme.Tot de boer hem vond en in zijn armen nam en bracht naar de plaats, de boerderij, om samen een eenheid te zijn. Samen Tjeerd en Tamme.

Tweelingbroers.

Twee zullen een zijn. Tjeerd en Tamme.

Adam en Eva

Kaïn en Abel

De inspiratie heb ik opgedaan door de Targoen van Jonathan.

Taetske.

28-11-2012 om 00:00 geschreven door taetske

                                                   Voet aan wal,

Nou ja voet aan wal, ? Het is eerder het wiel van de bus, dat rolt over de wegen, aan de overkant bij Newcasle.

Het gaat links door het schotse land, Schots en scheef .Hoog en laag, langs weggetjes, smal en met haarspeld bochtjes en  tegenliggers, Maar de chauffeur, hij is een grote meester. Bij een gevaarlijke bocht, of kruising, gaat hij staan en tuurt iedere hoek af tot dat hij veilig en snel zijn kunsten toont.

Westwaarts gaat de tocht. Bijna parallel aan de "Hadrian"s wall". Een stenen muur uit lang vervlogen tijden der Romeinen, kilometers lang dwars door het schotse land.  1900 jaar geleden doolden de Romeinen hier al rond.  Hadrian bouwde hier een grote nederzetting, met torens en muren huisjes en waterwellen , uitkijkposten , Dit kwam ons weer ter ogen doordat er opgravingen gedaan zijn door geleerde archeologen, uit alle windstreken van de wereld, Nu zie je er brokstukken en vele stenen  van een verwoesting, zover het oog reikt. Een maquette liet ons de opgravingen in kaart zien, hoe men 1900 jaar geleden, op deze plek gewoond, geleefd, gewerkt, gebaard, gelachen en gehuild heeft, Een nederzetting waar ze zichzelf achter de muren een leefruimte schiepen en in eigen onderhoud voorzagen. Hun levenstocht is ten einde. Wij spoeden ons voort door het ruige landschap van Dumfries en Galloway, waar de victoriaanse stad Glasgow, opdoemt. De industriële stad van grote overgebleven kastelen, gebouwd op muren van de rotsen uit lang vervlogen tijden,

Maar de Lochs blijven, in het heuvelachtige Trossachs gebied. Waar de verhalen nog als een witte sluier over de vele meren rond hangen. De verhalen van Sir WalterScott’s, "The Lady of the Lake" spreken tot de verbeelding, alsof wij zelf, al rondrijdend langs de karakteristieke dorpjes en de grote en kleine meren in het land van de Trossachs, deel uit maken van die verhalen. Hetgeen ons natuurlijk uitlokt om een boottocht te maken, te mijmeren en weg te dromen in de tijd.

Totdat we bij een Whisky distilleerderij  komen  en ons eigen verhaal kunnen maken, na het proeven van de daar gestookte Whisky, De Schotse Whisky. "Het levenswater"

Groots zijn dan ook de Schotse Hooglanden " The Highlands" .De weidse uitzichten, de prachtige onafgebroken paarse heide, met de schaapjes , met zwarte koppetjes, en waar de schilder eigenhandig de pootjes van ieder schaapje apart, een kwastje verf gegeven heeft, gestippelde pootjes en pootjes met mooie lijntjes, vlekjes, of stippeltjes, een kunstig gezicht, De Schotse Hooglander (een prachtig groot dier gelijkend op een koe ) manifesteert zich daar groots en bruin gekleurd tegen de berghelling, met zijn zware pony voor de ogen graast hij., koninklijk  stoer, zelfs majesteitelijk,laat hij zich zien,

Bij Pitlochry is een zeer oud stationnetje bewaard gebleven, daar waar eens per jaar de Koninklijke familie hun aankomst houdt en per koets rijdt naar de grote landgoederen, om verpozing te zoeken. Daar heeft de werkelijkheid ons weer in de greep en bepaalt ons bij de les over de Schots -Engelse strijd in de 14de eeuw,

Langs de wegen doemen zo nu en dan nog vele kastelen op, in de verre omtrek  die herinneren aan de vele strijders, die hun land en maagdschap moesten verdedigen tegen vijanden,

De goed bewaarde bouwwerken  en kastelen en paleizen, laten ons meeslepen in de tijd. Met veel fantasie horen we vanuit de verre verten het geluid van de doedelzakken steeds dichterbij komen, muziek van overwinning, van melancholie, muziek van verlies en treurnis, Wij zien optochten met kleurrijke mensen in rood en groen geruite, schitterende kledij. De schotse doedelzakspelers, de sjaals en stola's,  de berenmuts, de franje, de geruite kousen , de tas met knip en kwasten, in alle vrolijkheid met doedelzak, Een vrolijk geheimzinnige sfeer, uitgelaten en nieuwsgierig makend, om achter het geheim te komen. Het grote geheim van de schotse man is groot, " wat draagt hij onder de rok?"

Dat geheimenis is groot.  Hij geeft het niet prijs. Wat we ook verzinnen om erachter te komen….. Spiegeltjes op de schoenen ? Een grote haak om de rok op te beuren? Hem zachtjes,doch afdoende een zetje geven, zodat hij  langs een hellinkje van de 8 bergen naar beneden rolt met de beentjes in de lucht?  Helaas het geheim blijft het geheim van de schotten,

Zo ook de stad Edinburgh, midden tussen  de 8 heuvels gebouwd. De grote rivier de Leith zorgt al eeuwen lang voor handel en nijverheid. Voor de grondlegging der wereld waren hier een woestijn, een gletcher en vulkanisch gebied. Nu is het de mooiste stad van europa, een grote vesting stad, met als hoogtepunt het verste uitzichtpunt, boven op de rots het grote kasteel uitgehouwen en opgemetseld op de hoogste rots van vulkanisch basalt, The Edenburgh Castle, groots en alles omvattend, Een stad  gebouwd tussen 8 bergen. De grote architect, Robert Adems, heeft onder invloed van Griekse en Nederlandse architectuur  deze stad aanzien gegeven, door huizen van witte en grijze zandsteen te ontwerpen met 4 verdiepingen, een gezamenlijke ingang, groots met indrukwekkende afmetingen. Grote sierlijke olielampen gaven de huizen een deftig aanzien, heden ten dage worden ze elektrisch verlicht. De vele schoorstenen op de daken geven de straten een bijzonder aanzien. Prachtige privé tuinen geven de stad veel groen  

Van rood woestijnzand  zijn stenen gebakken, waarvan  kerken en enkele gebouwen zijn opgetrokken, om te laten zien dat hier vroeger een woestijn was.

Het standbeeld van Maxwell, de filosoof en wetenschapper, bepaalt het stadsbeeld. De grote St.Gregorkerk heeft prachtige gebrandschilderde ramen en een groots orgel.

Het paleis, de universiteiten, de schotse banken, de schotse taptoe"s met schotse dansen, de prinsenstraat de queenstraat met de vele en beroemde winkels nodigen uit tot een langer of hernieuwd bezoek. In de avond verlaten we dit land, om de overtocht te maken naar het kleine landje overzee, waar de tulpen de molens en de klompen ons weer opwachten.

                                                     Taetske  

26-11-2012 om 13:59 geschreven door taetske