Mijn moeder zit nu al een tijdje in een rusthuis, dus daar kom ik nu vaak.

De populatie van een rusthuis verandert vaak, wat niet meer dan logisch is, want het gemiddelde verblijf in een rust- en verzorgingstehuis blijkt ongeveer drie jaar te zijn.

Daardoor moet er ook vaak geschoven worden, niet alleen moeten bewoners soms van kamer veranderen, bijvoorbeeld als partners samen een kamer hebben en een van de twee overlijdt. Dat is op zich al een zeer ontwrichtende situatie voor veel senioren, en als daarbij nog komt dat er moet verhuisd worden van kamer, moet daar uiteraard veel begrip voor opgebracht worden.

Maar niet alleen moet er soms van kamer veranderd worden. Ook in de eetzaal wordt vaak geschoven met de mensen, en inderdaad, het klinkt een beetje oneerbiedig, maar zo heb ik het ook ervaren. De rusthuizen zitten overvol, er is plaatstekort, bijgevolg zijn ook de bewoners in de eetzaal krap behuisd. Heel wat bewoners zitten in een rolstoel, en die kan groot uitvallen naargelang er een beveiliging aan vastzit of een eetbord aan bevestigd is.

Om de zoveel tijd zie je dan ook dat mensen van plaats veranderd zijn. Je denkt dat het met de bewoners wordt doorgesproken, en dat zij daar al dan niet kunnen mee instemmen. Want de maaltijd is voor veel senioren een moment van contact met anderen.

Helaas, dat blijkt niet het geval te zijn. Dat merk je op het moment dat je met je eigen moeder naar de eetzaal gaat en het naamplaatje op haar tafel verdwenen is. Bovendien is de tafel niet gedekt voor haar.

Je vraagt uitleg aan het personeel, maar niemand is op de hoogte. Je krijgt antwoorden als “Vraag het eens aan de mensen van de eetzaal” of “Ik weet niet waar ze nu zit”. Ondertussen is je moeder al totaal de kluts kwijt, want ze ziet en hoort niet goed en begrijpt niet wat er gebeurt.

Wat wil ik zeggen? Mensen in het rusthuis verdienen het om als volwaardige burgers behandeld te worden. Men “schuift” er niet mee naar believen, zonder hun mening te vragen. Het probleem is dat al die mensen afhankelijk van anderen zijn. Wie kinderen heeft of bezoek krijgt, kan nog vragen dat zij het voor hen opnemen. Maar mensen die helemaal alleen zijn, hebben niemand.

Wij hebben dan ook contact opgenomen met de verantwoordelijken om deze situatie onder de aandacht te brengen. Mensen die niemand hebben zwijgen en berusten in de situatie omdat zij, wellicht onterecht, vrezen voor gevolgen als zij zich weerbaar opstellen.

Sindsdien vraag ik me af hoe het zit met de inspraak van mensen in rust- en verzorgingstehuizen, en vooral, durven ze van die inspraak gebruikmaken als die er al is?

Iets om over na te denken ...