Velen vinden tattoos nog steeds taboe. Ik ga hier proberen een uiteenzetting te plaatsen en een stukje geschiedenis ivm tattoos te plaatsen je kan verdere info vinden via de site http://www.tattooben.be of klik op de foto
GESCHIEDENIS
Het woord tatoeage is afgeleid van tatau, dit is een Tahitiaans woord en betekent markeren. Je kunt tegenwoordig s zomers niet meer over straat lopen of je ziet wel mensen met tatoeages op hun lichaam. Zeker wanneer je een dagje naar het strand gaat zie je veel mensen, zowel mannen als vrouwen, met tatoeages op verschillende lichaamsdelen. Tegenwoordig kijkt niemand er meer raar van op, dit in tegenstelling tot vroeger. Er is zelfs nog een tijd geweest dat mensen met veel tatoeages op kermissen te bezichtigen waren.
Het tatoeëren gaat echter nog veel verder terug, en wel tot duizenden jaren voor Christus. Sommige onderzoekers geloven zelfs dat het tatoeëren al sinds de Prehistorie plaatsvindt, toen onze voorvaderen zelfbewustzijn ontwikkelden en sociale gemeenschappen vormden. Volgens deze onderzoekers worden tatoeages al weergegeven op rotstekeningen uit de Prehistorie. Zeker weten kunnen we dit echter niet want het zouden bijvoorbeeld ook vormen van bodypainting of scarification (insnijdingen in of brandmerken van de huid) kunnen zijn.
Het probleem is dat het menselijk lichaam snel ontbindt. Alleen onder zeer ongebruikelijke omstandigheden is de huid van sommige lichamen uit de oude beschavingen goed genoeg bewaard gebleven zodat we kunnen zien dat tatoeeren al in vroeger tijden voorkwam.
Een goed voorbeeld hiervan is de vondst van het lichaam van een bevroren man. In 1991 vonden twee wandelaars bij de grens van Oostenrijk en Italië, in een gletsjer, een bevroren man. Bij nader onderzoek bleek de man 5300 jaar oud te zijn. Waarschijnlijk was de man tijdens zijn tocht overvallen door een sneeuwstorm of iets dergelijks en doodgevroren. Doordat het gemummificeerde lichaam al die tijd in het ijs had gelegen was het goed bewaard gebleven. De man was ongeveer 45 jaar oud toen hij stierf en hij had 57 tatoeages waaronder een paar blauwe, parallel lopende, lijnen onder aan zijn ruggengraat, een soort kruis in de holte van zijn linkerknie, drie strepen op zijn enkel en wat hoger op zijn been nog eens drie. In eerste instantie werd gedacht dat de tatoeages iets typisch waren van de stam waar hij bij hoorde of dat de tatoeages iets moesten zeggen of zijn rang of plaats in de stam, maar nader onderzoek wees uit dat alle drie de tatoeages bedekt werden door kleding. Dit zou er op kunnen wijzen dat de tatoeages tekens van persoonlijke aard waren en waren aangebracht voor de sier. Een andere mogelijkheid is dat de tatoeages werden gezet om pijn te verlichten. De meeste tatoeages zaten namelijk allemaal dicht bij gewrichten en de man had waarschijnlijk, zoals later onderzoek uitwees, geleden aan artritis.
Het op één na oudste bewijs van een tatoeage stamt uit Egypte en is ongeveer 4000 jaar oud. Deze tatoeages werden gevonden op Egyptische mummies. Veel onderzoekers zijn van mening dat het tatoeeren vanuit het buurland Nubië in Egypte is geïntroduceerd. Een getatoeëerde vrouwelijke mummie uit ongeveer 2000 voor Christus met tatoeages die erg veel overeenkomsten vertonen met die van de Egyptische mummies, werd gevonden in het plaatsje Kuban in Nubië. De aangetroffen stijl van tatoeëren vond in Nubië gedurende bijna 2000 jaar plaats. Voorbeelden van tatoeages in precies dezelfde stijl zijn namelijk ook aangetroffen op vrouwelijke mummies uit 400 voor Christus. In Egypte ging het tatoeeren ook gewoon door alleen werd daar op een gegeven moment de patronen van punten en lijnen vervangen door de afbeelding van de god Bes. De god Bes werd geassocieerd met bescherming maar ook met losbandigheid, seks en geboorte. Vandaar ook dat danseressen en vrouwelijke muzikanten deze afbeeldingen op hun dijen hadden staan.
Wat we wel zeker weten is dat het tatoeëren niet op één bepaalde plek begonnen is en toen over de wereld is verspreid, maar dat het een soort van basisbehoefte van de mens is en het dus op verschillende plaatsen, onafhankelijk van elkaar, begonnen is. Tatoeëren wordt gedaan van Alaska tot Nieuw-Zeeland, van Siberië tot aan Zuid-Amerika en van de Noord- tot de Zuidpool. Ook worden er overal verschillende technieken gebruikt om de inkt onder de huid te brengen. De vele verschillende manieren en stijlen zijn waarschijnlijk ontstaan toen verschillende volkeren in verschillende omstandigheden de behoefte kregen om hun lichaam te gaan versieren.
Het is erg moeilijk om een goed beeld te krijgen van het tatoeeren in vroeger tijden. We kunnen echter nog wel het één en ander uit oude teksten halen die verwijzen naar tatoeeren Uit deze oude teksten weten we nu ook dat het tatoeeren in het oude Griekenland voornamelijk werd gebruikt om slaven en misdadigers te herkennen. Echter blijkt ook uit oude documenten dat in bepaalde streken in hetzelfde oude Griekenland jongemannen uit welgestelde families zich lieten tatoeëren en dat tatoeages in sommige streken zelfs een teken van dapperheid waren.
Ook in het Midden-Oosten werd getatoeëerd. Waarom zouden er anders in de Koran en de Thora expliciete verboden staan om zich te (laten) tatoeeren.
De meeste stammen die in de ijzertijd in Europa leefden hadden tatoeages. Je kunt hierbij denken aan de Britten, Galliërs, Goten, Teutonen, Picten en Schotten. In de 3de eeuw voor Christus beschreef Herodes de Britten als: mensen die op hun lichamen gekleurde afbeeldingen van dieren hadden gekerfd en waar ze erg trots op waren.
Over tatoeeren bij de Romeinen is niet veel bekend maar het is door sommige Romeinen zeker wel gedaan. Toen Constantinus in 325 na Christus het christendom de officiële religie maakte verbood hij het tatoeëren. Hij predikte dat tatoeëren onbeschaafd, barbaars en onchristelijk was. Zelfs tegenwoordig word deze mening nog door velen gedeeld.
Door de loop van verschillende eeuwen heen, en binnen verschillende culturen, zijn tatoeages ook om verschillende redenen gezet. Men spreekt vaak van 15 redenen maar het zouden er net zo goed nog meer kunnen zijn. De 15 redenen die men noemt zijn: Als camouflage van het naakte lichaam tijdens de jacht Om zich te verzekeren van een plaats in het hiernamaals Om door een moeilijke periode heen te komen zoals: puberteit of zwangerschap Ter verhoging van potentie of vruchtbaarheid Om ziektes af te weren Ter verhoging van potentie of vruchtbaarheid Tegen boze geesten Om emoties uit te drukken Als souvenir Om bij een bepaalde groep te horen Als bewijs van bewezen moed Als religieuze rite Om vijanden af te schrikken Om het lichaam seksueel aantrekkelijk te maken Om geld te verdienen als attractie Om belangrijke medische informatie of identificatie bij zich te hebben
Zoals al eerder gezegd is het tatoeëren dus in heel veel verschillende culturen tot bloei gekomen. Bij Keltische stammen gebruikte men wede (een kruisbloemige plant met langwerpige bladeren en kleine gele trosbloemen) als kleurstof. Het distilleerproces was zon smerige bezigheid dat de families die zich hier mee bezighielden afgescheiden van de rest leefden.
De oorspronkelijke bewoners van Amerika brachten de herkenningstekens van hun stam aan als een vorm van oorlogskleuren om de vijand af te schrikken en in verwarring te brengen. Veel verschillende stammen in die tijd pasten een vorm van tatoeëren toe, sommige gebruikten scherpe doorns om wondjes te maken en deze dan in te smeren met roet en bessensap. Niet alle stammen en culturen uit die tijd tatoeëerden hun lichaam om vijanden te intimideren of af te schrikken. Sommige andere stammen en culturen verwerkten hun mythologie of andere belangrijke aspecten in hun tatoeages.
De Eskimos bijvoorbeeld gebruikten een andere primitieve vorm van tatoeëren met als doel hun lichaam te verfraaien. Ze trokken een met roet bedekte draad onder hun huid door om zo hun lichaam in een kunststuk te veranderen. Afbeeldingen van dieren werden op het lichaam aangebracht in de hoop dat ze bescherming zouden bieden of dat ze bepaalde krachten aan de drager zouden geven. Aan een afbeelding van een dolfijn werd bijvoorbeeld een beschermende werking toegeschreven, aangezien haaien zich nooit ophouden in de buurt van dolfijnen. Bij sommige eilandculturen zijn driehoeken in tatoeages verwerkt. Antropologen hebben hier nogal over zitten piekeren, aangezien je in de natuur zelden driehoeken tegenkomt. Driehoeken werden echter wel in de scheepvaart gebruikt.
In het klassieke Europa was tatoeëren tamelijk populair, totdat (zoals eerder al beschreven) de christenen in de duistere middeleeuwen hun afkeer van veranderingen aan het lichaam lieten blijken. De reden voor deze vijandigheid is dat volgens het christendom God de mens naar zijn evenbeeld schiep, en dat het zondig was om in dat beeld veranderingen aan te brengen. aangezien de straffen op het niet naleven van de religieuze regels in die tijd nogal streng waren, en niemand zin had het risico te lopen van een bezoek van de Spaanse inquisitie, stierf het tatoeëren voor een periode van duizend jaar uit. Maar er kwam verandering met de ontdekkingsreizen, toen mensen bezeten waren van het idee uit te varen naar onbekende en mysterieuze landen. De tatoeagekunst werd door de ontdekkingsreizigers herontdekt en ze hebben zich die eigen gemaakt, terwijl ze voor andere inheemse gebruiken meestal niet zoveel respect toonden. Op 16 augustus 1768 zeilde James Cook uit met zijn schip de Endeavour. Aan boord bevond zich Joseph Banks, een van de meest getalenteerde wetenschappers van zijn tijd. Nadat het schip bij Tahiti voor anker was gegaan begon Banks de inheemse cultuur te documenteren; in zijn journaals vindt je ook een aantal verwijzingen naar tatoeages, zowel wat de verschijning ervan betreft (iedereen is op verschillende plekken van zijn lichaam gemarkeerd, afhankelijk van zijn stemming of levensomstandigheden) als wat het aanbrengen ervan aangaat. Hij beschrijft de tatoeages als geschilderde dieren en menselijke figuren, samen met 'prachtige cirkels, halve manen en versieringen'. De tatoeage-inkt werd gewonnen door het verbranden van een soort olienoot en het instrument waarmee de tatoeage werd aan gebracht omschreef Banks als een soort zaag, emaakt van been, die in kleurstof werd gedoopt alvorens hem met een kleine hamer in de huid te slaan. De Endeavour deed ook Nieuwe Zeeland aan, waar Banks notities maakte over het Moko werk, de Maori stijl van tatoeëren; deze vormen bestaan uit prachtige, ingewikkelde en vaak gebogen patronen, gewoonlijk aangebracht op het gezicht. Overigens was deze kunstvorm niet van gevaar ontbloot, aangezien mooie exemplaren van Moko werk door deze koppensnellende lieden als goede trofeeën werden beschouwd. Een andere ontdekkingsreiziger, kapitein Bougainville, die in de jaren 1766-1769 de Zuidzee bevoer zou het woord tataou in het Engels hebben geïntroduceerd. In Engeland herleefde de interesse in tatoeëren dankzij John Rutherford, die in 1816 door de Maori's gevangen was genomen. Ze hebben hem tot zijn redding 1821 uitgebreid getatoeëerd. Eenmaal terug in Engeland vertelde hij op dineetjes over zijn wederwaardigheden, wat er toe leidde dat vele uit de upperclass direct een tatoeage wilde hebben. Dus vanaf de IJsman van 5300 oud, tot aan de kogel die in 1914 aartshertog Franz Ferdinand trof, die door zijn tatoeage (een slang) in zijn lichaam drong en zo de eerste wereldoorlog veroorzaakte, heeft tatoeëren altijd een onderdeel van de wereldgeschiedenis uit gemaakt. Tatoeëren mag dan af en toe uit de mode raken en zo nu en dan helemaal verboden worden, niets kan de mens er van weer houden zijn lichaam te versieren. Veel oude mythen staan vol over tatoeëren. Volgens sommige zijn tatoeages het enige dat je meeneemt naar het hiernamaals; voor de geesten van familieleden en verwanten die eerder zijn heengegaan dan jij zouden ze een manier zijn (in sommige culturen de enige manier) om je na je dood te kunnen herkennen. Zonder tatoeages zou je in het hiernamaals voor altijd alleen ronddwalen, op zoek naar je geliefde. We zouden er goed aan doen de traditionele tatoeage ontwerpen te bestuderen. Immers, de dingen die belangrijk genoeg waren om op je lichaam af te beelden moeten een grote betekenis voor de betrokken volken hebben gehad. De kennis die in deze antieke kunst ligt verborgen zou ons misschien veel kunnen vertellen over leven in harmonie met de aarde.
