Inhoud blog
  • Waarin wij het afniften van de kou maar toch van de vakantie genieten!
  • Foto's Aquatica
  • Drie halen, twee betalen........
  • Identiteitscrisis door Alamo
  • Mother Superior
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Florida voorjaarsvakantie 2008
    Now it's flying time again, we're gonna leave you......
    10-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Waarin wij het afniften van de kou maar toch van de vakantie genieten!

    Hier volgt een verslag van onze belevenissen van de afgelopen drie dagen.

    Vrijdag
    Vrijdag 7 maart was al weer onze tweede shoppingdag.

    Eerst maar even naar Celebration, gewoon om lekker rond te wandelen. Bij het postkantoor stonden tientallen mensen in de rij, dus de postzegels zien we wel ergens anders op de kop te tikken. De premium Outlets stonden vervolgens op het programma. Bij aankomst daar bleek de parkeergarage gereed en lag het “oude “ parkeerterrein aan de achterzijde geheel braak. Klanten weten hier nog niet zo goed mee om te gaan en zetten de auto her en der neer. De sherriff werd er helemaal nerveus van, maar wist volgens mij niet goed wat hij er mee aan moest.

    In november staan hier weer 80 nieuwe winkels, een goede reden om nog eens terug te komen. Hopelijk breiden ze ook de foodcourt uit want het is hier vrijwel altijd dringen geblazen. We besluiten het hele rondje te lopen en maken halverwege een stop bij de food-court. Wij gaan ons te buiten aan een lekkere pizzapunt bij Pizza Villa en boffen, want er komt juist een tafeltje vrij.

    Ik ben op zoek naar een rugzak op wieltjes waar ook de laptop in past. We vinden er geen dus besluiten we om nog even naar de nieuwe Walmart aan de Turkey Lake road te gaan. Daar lukt het wel, 18 inch staat er duidelijk op. De laptop is 17 inch met een dun zwart randje. Dit randje blijkt bij thuiskomst te veel van het goede. De laptop is een centimetertje te breed voor de rugzak……….

    ’s Avonds gaan we nog even naar The Old Town. Het is jaren geleden dat we er zijn geweest. Op het Florida Forum wordt er enthousiast over geschreven, dus proberen we het nog eens een keertje. Vanwege de pizzapunt hebben we geen plek meer voor een dinner. We kiezen voor een hamburger bij Checkers, ook zo’n adresje waar we eigenlijk altijd voorbij rijden. Volgende keer zullen we dat zeker weer doen, de burger was niet te knagen. Dan maar liever naar de Burger King, daar wordt je broodje ten minste per plekke voor je gemaakt. Old Town was gezellig druk, omdat het ging regenen zijn we niet eens helemaal rondgelopen. Kaarten gekocht. Doen we van de week nog wel eens.

    Zaterdag 8 maart
    Op vrijdag was het hele land hier in rep en roer vanwege het slechte weer dat werd voorspeld. Er werden zelf Twisters verwacht. De weersverwachting voor zaterdag voorspelde niet veel goeds. Temperaturen in de lower sixties. Veel mensen hier lopen dan gewoon in hun short en t-shirt rond maar ik geloof nooit dat ze het echt lekker vinden. Wij hadden de spijkerbroeken achteraan in de walkin closet gehangen, maar besloten om ze vandaag toch maar aan te trekken. Net als de truien. Voor de zekerheid legden we de jassen ook maar in de auto. Vandaag stond Seaworld op het programma: Bud & BBQ was het thema. Het was er druk, wij hadden in tijden al niet meer gezien dat de tram reed. Toen we uit de auto stapten, voelden we het al, het was koud en het waaide nog hard. Een beetje gegeneerd deden we ook onze jassen aan voor we op het trammetje stapten.

    Op het park stapten we eerst maar naar Clyde en Seamore. Niet voor de zeehonden maar voor de pre-show. Onze favoriete mimespeler was er niet vandaag. Hoewel deze het best leuk deed, is er voor ons maar één echte. Ook hem hebben we al een poosje niet gezien. Hij zou toch niets onde de leden heben? Als je hier al zo lang komt ga je je toch een beetje aan de mensen hechten. Zo hebben wij ons, toen ze in Disney stopten met de Klokkenluider van de Notre Dame, ernstig zorgen gemaakt om het welzijn van de Juggler. Als iemand weet wat er van hem terecht gekomen is, dan horen wij het graag.

    In de show van Clyde en Seamore kunnen we zelf meespelen (i’m a little teapot) maar we zaten er lekker in de zon en uit de wind. Meestal niet gunstig in Florida, maar nu was het zalig. Daarna naar het Anheuser Bush Hospitallity Center voor de Turkey sandwich. Aansluitend op tijd naar het Shamu Stadium. Wij willen normaal al nooit in de splash zone zitten (water temperatuur 7 graden), nu gingen we weer voor een plekje uit de wind in de zon. De enige zon scheen op rij 1 en 2 van de splash zone. We niften het af tijdens de show en we waren niet de enigen. Eigenlijk zijn de shows met de killer whales een beetje te gelikt gewordn in de afgelopen jaren. Toen we hier pas kwamen, rommelden ze volgens mij nog maar zo’n beetje aan. Dat begon al met de pre-show. De medewerkers organiseerden een soort sing-along en lieten ons de wave doen. Later kwamen de camera’s die je levensgroot in beeld brachten als je net even wegdommelde of iets belangrijks uit je oor aan het halen was…Het meest ontroerende dat we hebben meegemaakt was toen er een jongen met het syndroom van down met de plaat van de Village People meezong. YMCA…..Hij maakte er een prachtshow van die zo respectvol door de cameraman in beeld werd gebracht. Het was er toen nog niet, maar het had zo op U-tube gekund.

    Tijdens de pre-show anno 2008 wordt je geacht voor de oorlogsveteranen te klappen. Wij hebben zo onze eigen ideeën over de oorlogen van de USA en rommelen wat ongemakkelijk in onze tas….. De killerwhale shows blijven fascinerend, als het van de week weer een Betje warmer wordt, gaan we nog een dagje. Omdat het in het Atlantis Bayside Stadium nog kouder was dan bij Shamu, besloten we voor het opreden van Joe Nichols & Jason Michael Carrol, van wie wij overigens toch nog nooit hadden gehoord, te passen. Bij de Ports of Call, onderweg naar de uitgang, speelde een heelkickin’ fingerpickin’ countryband de Orange Blossom special en I walk de line. Na hier nog een kwartiertje gestaan te hebben, besloten we naar huis te gaan.

    Op de terugweg nog even gestopt bij de Walmart aan de SR 535 om te zien of ze daar nog andere rugzakken met wieltjes hadden waar de laptop misschien wel in zou passen. Dit bleek niet het geval dus namen we maar een Chicago Pizza mee naar huis. Thuis de oven en de verwarming aan en naar de weather Channel gekeken. Zondag hetzelfde type weer en er stond nog een dag Seaworld gepland vanwegde Bud & BBQ. Wij passen ons plan aan en besluiten morgen te gaan shoppen.

    Zondag 9 maart
    Midden in de nacht opgestaan want volgens voorschrift moet je om twee uur de klok een uur vooruit zetten omdat de zomertijd ingaat. Daarna weer lekker terug. Om half negen opgestaan en lekker ontbijtje gemaakt. Eitje gekookt, brood geroosterd, oven aan, kaasje gesmolten en tomaatje er op gelegd. Als dat geen vakantie is…..

    Daarna even met thuisfront geskyped, netjes opgebiecht dat we vanwege de kou onze airco uit konden schakelen en op weg naar de Florida Mall. Ook hier geen geschikte rugzak te vinden. Wel een nieuwe zwembroek voor mij gescoord bij Sears en een paar schoenen voor de vrouw. Je kunt per slot van rekening niet met lege handen de Mall uit komen. In de foodcourt was het tijd voor een Pecancinnamonkoek, een Starbucks en een Milkshake. Verder lekker rondgekuierd. Op de terugweg over de Orange Blossom langs Gatorworld en de Tupperware academie en tientallen autobedrijven met de vlaggetjes zoals we die uit de films kennen.

    Deze weg was jarenlang een doffe ellende om te rijden maar het grootste deel is nu driebaans en het verkeer liep vlotjes. Alleen vlak voor Downtown Kissimmee is het laatste stukje tweebaans en..…vol met potholes. Opdat wij niet vergeten hoe het was, zullen we maar zeggen. Dan de 192 op en wachten tot we aan onze linkerkant de Walmart zagen. Dit stukje kan ons niet bekoren, je zal hier als niet vermoedende toerist maar in een motelletje verzeild raken. Bij deze Walmart vinden we weer geen geschikte rugzak maar we besluiten deze toch maar te houden. De laptop past per slot van rekening ook niet in het huidige model…….

    Onderweg naar huis stoppen we bij TGI Friday. In deze (192 east) zijn we nog nooit geweest, we kennen alleen die aan de andere kant van de 192. Prima tent, vlotte bediening, good food, nice price.

    Nog een spannend avontuur op een openbaar toilet meegemaakt maar dat verhaal houd ik nog even voor me. Weet nog niet precies hoe ik dat netjes moet verwoorden. We’ll call it a day, maarrrrr…..wij komen terug met nieuwe avontuurtjes vanuit Florida.

    10-03-2008 om 02:42 geschreven door Teleton

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (7 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    08-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Foto's Aquatica
    Voor de liefhebbers die niet kunnen wachten tot ze er zelf inplonzen!

    Tijdens de wolkbreuken van vanavond was er wel even tijd om snel de foto's te plaatsen.





















































    08-03-2008 om 04:57 geschreven door Teleton

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    07-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Drie halen, twee betalen........

    Waar waren we gebleven? Oh ja, na een lange reis vonden we ons condootje aan de Cane Island loop. Het is hier keurig. Het compelx bestaat uit 9 gebouwen en ik zie hier geen mens… Bij twee gebouwen staan auto’s geparkeerd, verder is het uitgestorven. D’r is een clubhuis met sportschool, een hot tub en een community pool. Op de deur naar de pool zit een groot plakkaat: We zijn bezig om de poolverwarming aan de praat te krijgen. De brief is gedateerd op 12 februari…….Als je goed kijkt zie je ‘s morgens volgens mij een dun vliesje ijs op het water liggen. Nu kunnen we natuurlijk naar Hotelbeds om ons beklag te doen en ik ben er zeker van dat we verplaatst worden naar een plak waar de pool wel verwarmd wordt. Maar we zijn lui en tevreden over de rest van de faciliteiten. Alles is hier verder spiksplinternieuw, ik heb een routertje en een kingsizebed met en matras van minstens veertig centimeter dik. Vanaf ons balkon zien we de 192 maar je hoort er niets van, alles is rustig. Hiervandaan zit je zo in Disney, naar Seaworld of de Outlets ben je in a jiffy.

    Niks te zeuren dan? Tuurlijk wel….. Kennen jullie die lamellen? Afblijven want ze storten al in als je er naar kijkt. Heel behoedzaam schuif ik ze ’s morgens open en ‘s avonds weer dicht. Nog een geluk dat ons balkonnetje op het noorden zit…. En ik mis een tv op de slaapkamer, fijn hoor als je ‘s morgens wakker wordt gelijk even naar the weather channel kijken is er nu niet bij. Of tijdens het douchen Regis en Kelly aan laten staan. Het gaat nergens over, dus je mist ook niets, als je ze even niet hoort.

    Onze eerste vakantiedag brachten we op oud-amerikaanse wijze door. Winkelen in Disney Village en de Walmart, lunch bij Good Old McDonalds en dinner bij Sizzler. Gezien de weersverwachting houden wij ons niet helemaal (lees helemaal niet) aan ons schema. Zo kwamen we veel vroeger dan gepland op onze tweede vakantiedag op Epcot terecht. Wat vinden wij zo leuk aan Epcot? Lastig uit te leggen. Soaring is onze favoriet en in deze rustige tijd kan je gemakkelijk twee keer vliegen. De beloofde foto’s voor Yvette mislukten en dat drukte de pret een beetje, maar we zitten niet bij de pakken neer. Vlak voor de vlucht eindigt, komt Tinkerbell even in beeld. Onwillekeurig dachten we er even aan dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is dat je, gezond en wel, van al dit moois kunt genieten. Beterschap, Tinkerbell! Verder lopen wij ons rondje. Het racetrack was out of order, Ellen D. blijft leuk met haar Dino’s en Energy. Je rust 37 minuten uit, het is er koel en niemand zegt er wat van als je even een dutje doet. Er zijn nog geen shows maar we pikten toch maar even mooi het concert van het tamboer- en pijperkorps mee. I’m your Yankee doodle dandy! The British Invasion vinden we altijd leuk, voor als wanneer er veel British people zijn. Off Kilter zorgt voor de Schotse sfeer en mij doe je geen groter plezier dan wanneer het riffje van Whisky in the jar op de bagpipe wordt gespeeld. Zou Leo Blokhuis deze uitvoering kennen? Tja, wat vinden wij eigenlijk niet leuk aan Epcot?

    De derde dag zijn we naar Aquatica gegaan. De gevreesde drukte bleef uit. Wij vinden het een aanwinst. Parkeren is een tientje, een locker ook zo iets, maar het is het waard. Groot en klein, oud en jong kunnen zich hier prima vermaken. Wij zijn de hele dag gebleven en, ondanks dat de zon het na de middag liet afweten, toch lekker verbrand. Ik dacht even dat het Engelse stel dat voor ons zat ook ernstig zat te verbranden want ik kreeg steeds zo’n vreemde lucht in mijn neus. De floepert zat volgens mij Javaanse Jongens te roken en de wind blies de rook lekker onder onze parasol. Bij de derde peuk heb ik hem toch maar effe gevraagd om bij zijn soortgenoten in de rokerskaste plaats te nemen. Blij was hij niet, maar, he was a good sport, en heeft niet meer gerookt. Bij de Cracker Barrel op advies van ta2Gerrit gegeten, prima bevallen. Zit nu knikkebollend naar de Radio2 muzieknacht te luisteren terwijl ik dit inklop. Chicago, Baby what a big surpise, right before my very eyes! Als ik tijd en zin heb, zal ik ook eens wat foto’s toevoegen. Vooral die van Aquatica zijn hopelijk voor veel mensen de moeite waard. FF geduld, wij hebben vakantie!

    Onder het motto drie halen, twee betalen heb ik toch maar mooi de eerste drie dagen van deze vakantie gerapporteerd…..Ik ga nu het zilveren Aquatica zand tussen mijn tenen wegspoelen, blijf gezond en braaf!

    07-03-2008 om 03:09 geschreven door Teleton

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    06-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Identiteitscrisis door Alamo

    Hulde, hulde, hulde voor de prettige aankomst op Orlando International Airport. Nadat wij geland waren, stapten we als een van de eersten van boord. Het bijkomende voordeel van Comfort Class zullen we maar zeggen. Wij zaten op rij 4, dat is de tweede rij, omdat de telling volgens MP bij 3 start. Niet over zeuren, ze kunnen dus niet klokkijken en niet tellen, maar zolang de piloot een beetje richtingsgevoel heeft, hoor je ons niet klagen.

    Aangekomen bij Immigrations bleek er slechts de bezetting van 1 vliegtuig voor ons in de rij te staan. Dat hadden we wel eens erger meegemaakt. Wij pikten de rij met de vriendelijkst ogende vrouwelijke officer, er waren ongeveer vijf personen voor ons. Het oudere echtpaar dat achter ons in het vliegtuig zat, schoof gezellig achter ons in de rij aan. Wij hadden de discussie over het invullen van de benodigde formulieren tijdens de vlucht zo’n beetje kunnen volgen en hielden ons hart vast. Tijdens de vlucht heb ik nog gevraagd of ze soms hulp nodig hadden, maar dit werd beleefd geweigerd. Nadat er in de andere rijen in vlot tempo een aantal reizigers werd teruggestuurd om hun huiswerk beter te doen, zag ik hun zelfvertrouwen slinken. Of ik misschien toch maar even mee wilde kijken. Ze waren kansloos, maar ik durfde het niet te vertellen. De man was vergeten dat de meisjesnaam op haar paspoort ook op het formulier vermeld moest worden en de gegevens op de achterzijde moesten ook nog allemaal worden ingevuld. Tot overmaat van ramp was het formulier niet met inkt ingevuld maar met potlood. Ik glimlachte ze bemoedigend toe en sprak de hoop uit dat de officer niet te moeilijk zou doen. De man lachte terug en gaf aan dat hij had besloten de afdruk van zijn linkerwijsvinger te laten maken………

    Je kunt kennelijk tot op hele hoge leeftijd reizen, maar ik was wel blij dat ze na ons aan de beurt waren voor “inspection”. Wij hebben deze mensen niet meer gezien.

    Onze intake verliep vlot. “Wanneer was u hier voor het laatst?” Vol trots lieten wij weten dat dat in October last Year was. De stempels in onze paspoorten bewezen ons gelijk. Left indexfinger, right indexfinger, remove your glasses please, stempeltje hier, nietje daar and….off we went to Customs. O, ja, nog even de koffers ophalen natuurlijk. Niemand bij de carrousel te zien en raad eens wat daar aan kwam hobbelen? Onze 2 koffers! We were over the moon! Bij customs hadden we een extra security check. Logisch want er was verder niets te doen. Hup, de koffers op de lopende band voor de röntgenfoto en… ze bleken kerngezond. Zo snel waren we nog nooit “ingeklaard”. Ook bij de final check, voor je in de people mover kunt stappen, verliep alles vlotjes. De riem was lekker sinds Schiphol afgebleven, schoenen en laptop in het mandje, rugzak er achter aan.

    De people mover kwam er al aan, snel ingestapt en omdat het toch stil was, de riem al rijdend weer omgedaan want van zoveel geluk zou je broek afzakken, toch? De laatste hindernis was Alamo. Het zag er naar uit dat we een foutloos parcours zouden lopen. Ik snelde naar Alamo en mijn vrouw stelde zich strategisch bij de carrousel op om de koffers in ontvangst te nemen.

    Ik stapte uit de lift en kon mijn ogen niet geloven. Er was slechts een medewerker beschikbaar. Het goede nieuws was dat ik de enige klant was. De medewerker was een aardige vent. Zo aardig dat hij, terwijl hij mijn gegevens verwerkte, ook nog een andere klant probeerde te helpen. Deze man, met een zwaar Spaans accent, vroeg of hij een midsize car mocht nemen in plaats van de gehuurde full-size car. Hij wilde dan wel een refund. De medewerker vroeg zijn rental agreement, zegde hem toe dat hij 15 dollar (!) minder zou hoeven te betalen en printte een nieuw agreement uit. Dit alles terwijl ik mijn eigen agreement nakeek, parafeerde en tekende.

    Ik maakte nog een grapje en vroeg of ik voor 15 dollar meer misschien zijn full-size car zou mogen kiezen. Dit bleek niet het geval! De man vouwde mijn agreement in een mapje en wenste mij een fijne vakantie. Toen ik weer boven kwam, rolden juist de koffers binnen. O happy day!

    In de parkeergarage kwamen we bij de midsize cars. Mijn oog viel op die ‘prachtige’ goudkleurige Chevrolet met de treeplankjes. Ik had altijd al eens een PT Cruiser willen “hebben” en deze leek er van voren wel een beetje op. Een behoorlijk hoge zit, armleuninkjes voorin en een lekkere kofferbak. Snel nog even gekeken of er geen gebreken of beschadigingen waren, de TomTom aangeprikt en we were on our way out, dachten we……

    Bij de “final check” vroeg de vriendelijke dame mij naar mijn naam. Wat bleek? “This is not you, sir”. Ze gaf me de papieren terug en ja hoor, ik zat opgescheept met de papieren van de Latinoguy die zo nodig 15 dollar wilde besparen. Ik laveerde de Chevrolet in zijn achteruit terug naar Customer Service waar ik uiteindelijk en rental agreement met mijn eigen naam er op kreeg. Buiten de parkeergarage pikte mijn vriend TomTom onmiddellijk het signaal op. Wij weten de weg naar Palm Parkway en Ta2Gerrit heeft ons ook nog eens op de 417 route gewezen. Toch is het handig als je in het donker met je slaperige hoofd bevestigd krijgt dat je op de juiste weg zit, zeker als je zojuist een ernstige identiteitscrisis hebt doorstaan.

    De rest van de reis verliep probleemloos, adres opgehaald bij Hotelbeds, fluks wat boodschapjes bij de Publix aan de 192 ingeslagen en straight to naar Cane Island Loop, 2nd Building, 3rd Floor.

    Over de condo, het gebouwencomplex en nog veel meer andere zaken later meer. D’r is altijd iets te melden want Florida is too much!

    06-03-2008 om 02:32 geschreven door Teleton

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    04-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mother Superior
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Mother superior.

     

    Zoals gewoonlijk werden we bij de familie van der Valk aan de A4 hartelijk ontvangen. De thermostaat was out of order wat deze keer wat lastig was omdat het een beetje chilly in de kamer was. Voor “too hot” hebben wij wel een oplossing, dan gaat de deur open. De televisie was upgraded naar een LCD-scherm van minstens 100 centimeter waardoor de dikke pens van Paul de Leeuw in zijn Mickey-mouseshirt zeer realistisch de kamer binnenkwam. Omdat ik beloofd heb om voor Yvette foto’s te maken van het beeldscherm bij Soarin’ in Epcot, ben maar alvast een beetje gaan oefenen. Verder niets te klagen over van der Valk, heerlijk om met het gebrom van de vliegtuigen en de A4 in slaap te sukkelen. Dat hebben wij thuis niet! Eerst nog even lekker gegeten bij La Place, en tot besluit het bakje fruit zo vol mogelijk gestampt. Toen we de volgende ochtend de gordijnen openschoven, viel ons onmiddellijk de file op de A4 op. Het lukt zelfs ome Gerrit niet om de shuttlebus daar langs te krijgen, dus we begrepen dat het eerste schema voor deze dag al aan gruzelementen lag.

     

    De shuttlebus had dus vertraging opgelopen. Hiervoor had de Engelssprekende dame in de bus geen enkel begrip. Ze ging pontificaal voor in de bus staan en vroeg aan de passagiers of er nog meer mensen een plane to catch hadden. Omdat de vraag op zich niet zo clever was, keken de meeste passagiers stuurs voor zich uit. Mother superior riep ons op om gezamenlijk een klacht in te dienen bij Toos en Gerrit want “er hing toch een schema en daar had men zich maar aan te houden”. Misschien kwam mevrouw wel uit een land waar ze geen files hebben….Omdat het verder angstig stil in de bus bleef, sloop Mother Superior terug naar de back bench, waar ze wat mij betreft hoorde.

     

    Aangekomen op Schiphol, werden wij blij verrast door het grote bataljon grondstewardessen bij de Martinairbalie 20. Nadat wij hartelijk welkom waren geheten door een geüniformeerde jongeman, die belangstellend informeerde of wij al wel eens van de Comfort Class hadden vernomen, waren wij immedeately aan de beurt om in te checken. Mede dank zij ons briefje met het getypte adres van Hotelbeds aan de 192, verliep dit perfect. Of we ons maar rond 12:00 uur wilden melden op pier D8 voor de incheckprocedure. Hier had Martinair een gezellige wachtruimte ingericht met detectiepoortjes en röntgenapparaten. De riem moest af, de schoenen mochten goddank aanblijven.

     

    Eenmaal binnen bleek het uit met de goede indruk die we van onze vervoerder hadden gekregen. Voor het merendeel der passagiers was slechts een staanplaats gereserveerd. Met de vertragingsrating van Martinair bleek dit enigszins optimistisch. De staande receptie duurde voor sommigen bijna drie uur, terwijl de catering het natuurlijk af liet weten, nog geen nootje! Als oorzaak voor de vertraging werd opgegeven dat de technische dienst het toestel nog niet had vrijgegeven….. Of we een momentje geduld hadden…….

     

    Na drie kwartier (hoeveel momentjes zitten er in een kwartier) werd gemeld dat de bemanning het vliegtuig zou verlaten omdat er een crew-change plaats zou vinden. Of we maar een paar momentjes geduld hadden. Wij gokten dus op drie kwartier…….Waarom de crew gewisseld moest worden, wij konden er slechts naar raden. Niet alleen God’s wegen zijn ondoorgrondelijk. Aan de gemiddelde leeftijd van de crew te zien dacht ik zelf dat ze acuut gebruik maakten van de vut, maar toen de verse ploeg arriveerde bleek die theorie niet te kloppen. Die 2e ploeg werd overigens met gejuich en applaus ontvangen. Ik weet niet of dat terecht was. In de twee uur dat wij daar wachtten (wij zaten overigens) zijn tientallen mensen er op gewezen dat ze vlucht vertraagden, waarop dreigend volgde dat de koffers van boord werden gehaald. Kennelijk geldt deze sanctie niet voor medewerkers van Martinair….Kijk daar zou men nu eens tegen in actie moeten komen, maar ja wie neemt het voortouw? Wij zijn nog wel eens met Martinair naar Seatlle gevlogen met de heer Schröder zelf aan boord. Geen minuutje te laat mevrouwtje en een service om U tegen te zeggen. Het bejaarde echtpaar dat nu achter ons zat en dat geen flauw idee had hoe ze de digiplayer moesten bedienen, wacht volgens mij nu nog op de uitleg. Wie treedt daar tegenop? Waar is Mother Superior als je haar werkelijk nodig hebt?

     

    Zoals bekend duurt de vlucht naar Orlando ruim 9 uur. Vermeldenswaard is nog dat wij (wie had dat kunnen denken) de keuze hadden tussen Chicken or Pasta. Wij hadden al een tijdje niet meer met Martinair gevlogen dus nam er een van ons Chicken en de ander een Pasta. Hierbij verklaren wij de Pasta ongeschikt voor menselijke consumptie, toekomstige reizigers, als je leven je lief is, kies Chicken.

     

    Thers’s more to come because Florida is too much……..

    04-03-2008 om 15:31 geschreven door Teleton

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    01-03-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het grote wachten..........
    Nadat je hebt geboekt begint het grote wachten. Je kunt zo nu een dan eens kijken hoe het weer in Florida is en of de vliegtuigen op schema vertrekken en aankomen. Je kunt de koers van de dollar volgen. Op het Floridaforum.nl  lees je sommige reisplannen en-verslagen. Het grote wachten is begonnen.

    Een paar dagen voor vertrek worden we wat onrustiger. We kijken nu dagelijks naar het weer, de dollarkoers en de vluchtschema's. Niet dat je er wat aan kunt veranderen, maar zo kom je in de stemming. Op het Floridaforum.nl lezen we nu alle reisverslagen. Hier valt het eens mee met de auto, daar zit het weer tegen met de poolverwarming. Iedereen is opgetogen over de dollarkoers, somigen maken zich druk over de prijs van zonnebrillen, bruidsuikers of Disneytickets. Wij brengen het huis aan kant en zetten de koffers vast beneden. We zijn uitgewerkt, de koelkast is leeg, de was gestreken. De reispapieren zijn gecontroleerd, de dollars besteld, de tuin opgeruimd en de Amerikaanse adressen zijn in de TomTom opgeslagen. Het grote wachten is begonnen.

    Op zondag vertrekken we al richting Schiphol. Park, sleep & fly is geboekt bij tante Toos van der Valk. Op maandag kunnen we dan op ons gemak met de shuttlebus naar Schiphol. Het vliegtuig vertrekt om 13:40 uur. Althans, dat staat zo gepland. Of we maar drie uur van te voren willen inchecken. Even wachten voor het inchecken. Even wachten voor de douane. Even wachten voor het interview door de security. Daarna schoenen uit, riemen af, sieraden en horloges in het bakje en de laptop uit de tas. Eenmaal in de wachtruimte kan het grote wachten beginnen. Zullen we op tijd vertrekken? Wij wachten maar af.

    Schiphol heeft er grote wachtruimtes voor ingericht. Dan is het zover, we mogen instappen. We zitten op rij vier, dus als het logisch georganiseerd wordt, stappen we als een van de laatsten  in. Even wachten nog en dan schieten we de lucht in. 9 uur duurt de vlucht naar Orlando. Het grote wachten kan dus weer beginnen.

    Op de luchthaven wacht ons vast de gebruikelijke ceremonie om door customs & immigration te komen. Schoenen uit, riemen af, sieraden en horloges in het bakje en de laptop uit de tas. Joost mag weten waarom het nodig is na de vlucht. Wij wachten maar geduldig  tot de controles achter de rug zijn. Daarna op de koffers wachten en nog even in de rij bij Alamo wachten tot we aan de beurt zijn. Het kan even duren voor je wordt geholpen, maar dan loop je zo door naar de garage om de auto van "jouw" categorie uit te zoeken. TomTom aansluiten en.....wachten tot de sateliet gevonden is. Gelukkig weten we het eerste stukje goed de weg, dus kunnen we vast vertrekken.

    Wat de komende weken ons zullen brengen? Wij wachten het maar af. We weten zeker dat we moeten wachten bij de parken om een parkeerticket te kopen, om onze tassen te laten controleren, tot we aan de beurt zijn voor de attractie of om de bestelling op te geven.

    Voor de mensen die achterblijven en die willen weten hoe we het maken: als je op onderstaande link klik, krijg je de 10 daagse weersverwachting. Of de voorspelling ook uitkomt? Wij wachten het allemaal maar af.............


    http://www.weather.com/outlook/health/coldandflu/tenday/USFL0547?from=dayDetails_topnav_flu

    01-03-2008 om 15:16 geschreven door Teleton

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    11-02-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Cane Island; geen WipKip, wel een Hot Tub!
    Toen wij Florida "ontdekten" in 1987, gingen we met een min of meer verzorgde reis. Vlucht, hotels en auto werden geboekt bij een reisbureau. We verbleven een week  in een hotel aan de 192 in Kissimmee en daarna in een hotel in Sunny Isles, North Miami. Al snel kregen we door dat we zo'n reis ook best op eigen gelegenheid zouden kunnen maken. Sinds die tijd regelen we soms alles zelf, maar als het zo uitkomt (lees als de prijs goed is) boeken we via American Estates. Dit is overigens steeds vaker het geval en... gemak dient de mensch!

    Je kunt je nu bijna geen leven meer voorstellen zonder internet, maar in die tijd gingen we na aankomst eerst een paar boekjes met "coupons" scoren. Onze vaste stek was de 192, waar het barst van de hotels. In onze jonge jaren hechtten we niet zoveel waarde aan de kwaliteit van het hotel, zolang het er schoon was en het bed niet piepte. En zo struinden wij de hele 192 af en sliepen we bij de Days Inn, de Sleep Inn, de Comfort Inn, de Comfort Suites, de Travelodge, you name it, we've been there. We gingen 's morgens al vroeg naar de parken ( mind you: Magic Kingdom en Epcot) en daar bleven we de hele dag. Ook in Seaworld vermaakten wij ons prima.We ontdekten dat er ook nog andere leuke locaties waren. Op de een of andere manier voelden we ons op de International Drive niet zo thuis. We hebben het een keer of vier in verschillende hotels geprobeerd maar het bleek niet onze "stek'. Veel leuker bleek het in Lake Buena Vista. We ontdekten de Sierra Suites (heet nu Extended Stay), met een mini keukentje en een miniafwasmachientje, ruime kamers en een lekker zwembad.


    Extended Stay de Luxe Suites, formerly known as Sierra Suites

    Toen we weer eens op zoek waren naar een leuke aanbieding, zagen we bij het reisbureau vlucht en appartement Parkway International. Maar dat was geweldig zo'n appartement! Een eigen keuken was toch wel handig met zo'n grote koelkast voor de boodschappen. En de wasmachine met de droger betekende dat je veel minder "klerenzooi" mee hoefde te sjouwen. Je mikt je T-shirtjes lekker in de wasmachine. een fijn zwembad erbij en...onze eerste kennismaking met de Hot Tub.

    UnitsHot Tub
    Appartementen Parkway International, met Hot Tub

    En we ontdekten Bali, the former Ron John Resort, nu bekend onder de naam Liki Tiki Village, helemaal aan het eind van de 192 bij de 27. Er was verder niets daar, een 7/11 winkeltje maar dan hield het op. Even verderop reed je de 27 op, toen nog met allerlei citrusplantages.Maar de appartementen waren prachtig en het zwembad was spectaculair.

    Exterior View
    Apartementen Liki Tiki Village, formerly known as Bali, formerly known as Ron John.

    Een jaar of drie geleden hebben we, op aanraden van Hans van American Estates een villa gehuurd. Daar kwam waarempel het oude avontuurlijke gevoel weer bij terug. Je huurt een villa, maar je krijgt het adres pas als je in Florida aankomt. Je moet er van houden, zo'n speurtocht als je net een lange reis achter de rug hebt, maar wij hebben er geen bezwaar tegen. Een ding is immers zeker, je hoeft je over de kwaliteit en de luxe geen zorgen te maken. Wij kwamen terecht in Southern Dunes, en kregen een prachtige villa in de Kokomoloop. Vorig jaar hebben we voor het eerst een condominium (flat) gehuurd. Je hebt dan geen prive zwembad maar maakt gebruik van de community pool. Zoals wij in onze Vinexwijken een WipKip voor de kinderen hebben, zo hebben ze daar een buurtzwembad. Meestal nog met een mooie gymzaal met moderne apparatuur erbij en een hottub.

    Dit jaar gaan we in maart. De Amerikanen hebben eind maart, net voor de Pasen hun Spring Break en het bleek al aardig volgebeoekt te zijn in die periode. Hans had nog wel een condo in een splinternieuw complex Cane Island. Verwend als we zijn, zochten we snel naar reviews van andere huurders op Internet. Kenelijk is het nog zo nieuw dat je er bijna niets over kunt vinden. We hebben het toch geboekt en  hebben vast wat fotootjes opgezocht via het internet want we kunnen niet wachten om te zien waar we nu weer terecht komen. Een WipKip zal er wel niet zijn, maar op grond van deze plaatjes vertrekken wij weer met een gerust hart naar Florida.


    Cane Island Kissimmee, exterieur met community pool en woonkamer


    Keuken en slaapkamer


    Badkamer en gemeenschappelijke gymzaal


    Geen WipKip, wel een Hot Tub....
    Veel mensen denken dat je wel erg veel geld te besteden moet hebben om zo iets te kunnen huren. Laat ik er dit over zeggen: Center Parks of Landall Greenparks zijn echt duurder! Maar ja, daar struikel je dan ook over de WipKippen.......

    11-02-2008 om 11:11 geschreven door Teleton

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (5 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    07-02-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vluchtvoorbereidingen, chicken or pasta?
    Martinair vluchtschema

    Op 3 maart 2008 vliegen we naar Orlando, Florida. Het klinkt misschien een beetje arrogant maar we weten niet meer precies hoe dikwijls we inmiddels met vakantie in de Verenigde Staten geweest zijn. In 1986 hebben we voor het eerst de grote sprong gewaagd en sinds die tijd komen we er tenminste eenmaal per jaar. Florida is onze favoriete staat geworden, Orlando is ons tweede thuis.

    In de loop der jaren hebben we met verschillende maatschappijen gevlogen. Wij hebben geen speciale voorkeur, we kozen altijd voor de laagste prijsaanbieder. Martinair was lange tijd de enige die rechtstreeks op Orlando vloog. United Airlines bood in veel gevallen de laagste prijs hoewel Delta Airlines er niet veel voor onder deed. Met de KLM hebben we wel eens voor Miles en Money gevlogen. De goedkoopste vluchten boekten wij ooit bij Sobelair, we moesten toen wel een tussenstop in de Dominicaanse Republiek maken maar wij zagen dat als onderdeel van de vakantie.

    Op Floridaforum.nl willen sommigen je laten geloven dat Martinair een belabberde kwaliteit zou leveren. De stewardessen zouden onvriendelijker zijn, de beenruimte (nog) minder en het eten ( Chicken or pasta ) nog onsmakelijker dan bij andere aanbieders. Toegegeven, Martinair heeft nogal eens vertraging, maar zelf hebben we daar gelukkig niet echt veel last van gehad. Hoewel we het overstappen niet als vervelend hebben ervaren, is een rechtstreekse vlucht zeker comfortabel.

    Met ingang van 1 april 2008 heeft Martinair de rechtstreekse vluchten van en naar Orlando geschrapt. Net als in 1987 vliegen ze alleen nog maar op Miami. In die tijd moesten we 5 uur wachten om met een locale maatschappij (Piedmont) naar Orlando te vliegen.

    Er is veel veranderd. Vooral na de aanslagen in New York is het reizen naar de VS wel wat gecompliceerder geworden door alle veiligheidsvoorschriften en maatregelen. Ik kan me nog herinneren dat het altijd weer een verassing was waar je op het vliegveld in Miami of Orlando moest inchecken als je met Martinair vloog. Ze zetten een kartonnen bord neer met de naam Martinair en daar kon je in de rij gaan staan. Overal stonden er toen al van die handige geleidehekjes, maar niet bij Martinair. De mensen stonden 6 rijen dik en het was soms een waar slagveld om in te checken. Hoeveel en welke balies ze zouden gebruiken, moest je maar afwachten.Tegenwoordig doet het inchecken bij hen niet onder voor de andere maatschappijen. In de regel verloopt het snel en soepel.

    Wij vinden het de moeite waard om Comfort Class te boeken als we met Martinair vliegen. 10 centimeter extra beenruimte maakt verrassend veel verschil als je 1.93 meter lang bent. Zeker op een vlucht van 9 uur! Ze maken het wel spannend bij Martinair want je kunt de Comfort Class niet direct boeken. Pas als je de reis geboekt hebt, kan je 90 dagen voor de datum waarop je vliegt, Comfort Class boeken via internet. Vol = vol en weg = pech. Ons is het voor deze reis gelukt in ieder geval. Zowel op de heen als op de terugweg hebben we stoel A en B op rij 4.

    Het vliegen is wat minder avontuurlijk geworden. Martinair staat gewoon op de verwijsborden op het vliegveld aangegeven. Als je vertraging hebt kan je het op internet van te voren al zien, je stoelnummers zijn gererveerd, dus het is geen verassing meer waar je komt te zitten. De straalstroom beinvloedt de reistijd maar dat wordt allemaal berekend. Je weet exact hoe laat het vliegtuig landt. Blijft nog over de vraag wat de pot schaft onderweg. Ik gok op Chicken or Pasta

    07-02-2008 om 00:00 geschreven door Teleton

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (16 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Archief per week
  • 10/03-16/03 2008
  • 03/03-09/03 2008
  • 25/02-02/03 2008
  • 11/02-17/02 2008
  • 04/02-10/02 2008

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !



    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!