Na familiezorgen en mijn gezondheid die niet zo goed is;zou ik graag weer een beetje met mijn blog bezig zijn,misschien tot binnenkort.
mijn blogadres is TERESAMARIE ;groetjes van teresa.
Categorieën
Categorieën
Categorieën
Over mijzelf
Ik ben marie-therese, en gebruik soms ook wel de schuilnaam teresa.
Ik ben een vrouw en woon in brugge (koolkerke) (belgïe) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/04/1934 en ben nu dus 90 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: kantklossen,breien,haken,tuinieren.
Ik weet niet wat er gebeurt is maar de vorige uitleg over mezelf klopt niet ;ik wou het reeds lang verwijderen maar ik vind het niet bij de pijltjes links en wil ook niets wegdoen dat ik goed vind
over vroeger en nu Veel mensen zijn eenzaam daar is niets op tegen,het mag.
Maar kom je ze tegen zeg,zeg dan op zijn minst even:DAG "
03-11-2006
Mijn kleine grote jongen
Als je zo dat manneke beziet ach hij is zelf nog zo'n kleuter en mama is alweer ochtend ziek,van mijn 2de ben ik heel erg misselijk en bijna mijn 9maanden vol;maar hoe klein hij was vroeg hij mama helpen en dan bracht hij iets om te drinken,en kroop hij heel dicht bij me in de grote zetel als of hij voelde dat het heel moeilijk was,toen had ik ook een winkel in cadeau artikels dus dubbel moeilijk,maar mijn mama kwam dikwijls helpen en de kleine was gek op haar.
Kindertranen,fel snikkend enluid, om een gebroken pop;het spel was uit maar als mama er een nieuwe bracht, kwam de pret vlug weer,het kindje lacht. Mensen tranen moedig bedwongen, toen het reqiuem werd gezongen na jaren saam in liefde en trouw heelt de tijd langzaam,ook in rouw Moedertranen-eindeloos en droef, als men haar enig kind begroef, een deel van zichzelf dat haar verliet, neen zoiets vergeet een moeder niet..
ne mens gaat niet dood op dies laatste dag met sombere klokken en met rouwbeklag misschien overleed ie al zonder geween nauwelijks merkbaar zoveel jaren geleen.
zoveel grote mensen in werk en verkeer zoveel dode zielen zo druk in de weer zoveel arme sukkels in grote nood als t'kind in ons sterft dan gaan we dood
ne mens gaat nie dood als ie moe is gesjokt zijn herte begeeft en zijnen asem stokt dat sterven dat is al jaren aan de gang dood gaan dat doe j'heel je leven lang
gaan vader en moeder naar den overkant trekt uw kind uw liefste naar 't ander land je zinkt en verdrinkt in nen tranenzee bij ieder sterven sterf j'ook een wat mee
ne mens ga niet dood als zijn lijf ontbindt tot stof en as zijn lichaam verzwindt misschien is de dood een vereenvoudeging door vuur en eerde een soort loutering
kijk naar her licht en hoort hoe dat 't waait kijk hoe moeder eerde altijd verder draait zegen de regen onze wijn en ons brood der is gene grens tussen leven en dood
denk dat men eens mag deze gedachten hebben om aan onze liefsten die we verloren hebben te denken
Ik denk dat een eerste kind voor een vrouw die eigenlijk nog meisje is de grootste verandering in het leven is,men is zo beschermd door de ouders dat was vroeger anders dan nu en men werd voor alles afgeschermd;ik zie aan mijn 7 kleindochters dat het nu toch een heel andere wereld is.Ik weet zelfs niet of ik nog een meisje van 14 15 jaar zou willen zijn. Ik zal een foto bijzetten die genomen is op de vesting bij de molens waar ook onze Robby bij is waar ik reeds vroeger iets over heb gezet dat was een mechelse scheper we hebben hem 10 jaar gehad en was een heel lieve trouwe hond die altijd bij de kinders was en heel gemakkelijk in de omgang.
Lange slierten draad geweven dauwbepareld zilverglans spinnerag op alle wegen en een laatste muggendans. Rode,bruine,gele tover in een eind'loos kleurpalet ligt nu schitt'rend op het lover windbewogen tot ballet. Asters staan weer blauw te gloeien in het late zonnelicht
Gouden glans op de pompoenen weemoed op een aangezicht. Vele vogels gaan nu trekken. t'Zuiden hunk'rend in hun bloed. Nevelsluiers d'aard bedekken weg is allenajaarsgloed. Alles wordt nu mistbehangen zwaar drukt droefheid ons terneer. Leven wordt met dood omhangen t'wordt november telkens weer.