Vandaag een beetje somber begin van de dag maar de vorige dagen en vooral gister was het een mooie lentedag daarom dit gedichtje over de lente.

Deze namiddag naar de kliniek voor uitslag het is vooral de meeste tijd wachten en eens kijken welke mensen we zien die we hoewel niet kenden nu reeds een hele tijd de zelfde moeilijke maanden meemaken soms is er intussen iemand overleden dat horen we dan van de jonge vrouw die ons vanaf de eerste dag heeft begeleid altijd bezorgt om ons hoe het de laatste weken is geweest en dan zegt ze zorgelijk kan je het nog aan en dan denk ik zo jong nog kan jij het wel aan die begeleidin van al die sombere mensen die niet weten welk nieuws ze vandaag zullen krijgen en dan lacht ze eens en zegt jullie zijn zoo een lief koppel en iets dat nooit iemand mocht doen even een aai over zijn hoofd want het zou in de war zijn  maar dat mag zij doen,en als je dan in de wachtzaal zit je tijd af te tellen is ze er plots en hoe gaat het nog met jullie is het eerste wat ze vraagt en blijft dan een tijd bij ons net of we heel speciaal zijn en ze heeft zoveel mensen rond zich die dezelfde tijd moeten geholpen worden maar nee ze zit bij ons weet reeds lang wat de uitslag is maar mag er niet over praten want de uitslag dat is iets voor de dokter kort en bondig goed of niet zo goed kan wel een beetje beter en volgende maand een nieuwe afspraak maken hé in het bureau voor je vertrekt en dat is het dan want de patienten zitten te wachten en het is ook voor hen de specialisten druk druk ,maar gelukkig hebben we Carina een menselijke naam enzijn blij dat we haar weer eens mochten ontmoeten dus later vertel ik hier wel de uitslag liefst vanal een goede.

Groetjes van marie-therese 'blog teresa.daag

18-03-2015 om 08:03 geschreven door teresa