As soft winds sweep away the days
I look back on life through a haze.
Remember playgrounds, parks and friends,
In childlike gaze that never ends.
The laughter in a game of catch,
Shall memory ever attach...
To innocence in youthful eyes,
Catching the ball to Dad's surprise.

I recall my first bike, first wreck,
Who picked me up, said, "What the heck?"
Convinced me to give one more try,
While, knees skinned, I forgot to cry.
Just the joy knowing he was there,
Making him proud my only care.
There was nothing I couldn't do,
My heart held fast that to be true.

Though teenage years were kind of rough,
I sure wasn't too big or tough.
You taught me to defend what's right
And never back down from a fight.
So I learned the hard way to stand,
Still, with each lump, I found your hand.
Drawing from you an inner strength,
And stubborn pride of equal length.

But there the line of fate was drawn,
As though I blinked and you were gone.
I found myself facing the sun,
Not man, not boy, fatherless, one.
Eyes blinded by a void inside,
I could not live that you had died.
Alas finding it to be true,
I could do nothing without you.

Please, Dad, today just hear my call,
I'm sorry that I dropped the ball.
My life is wrecked, my knees are skinned,
My emotions undisciplined.
I can't get up although I try,
Please don't be upset if I cry.
Though I can't fight what I can't see,
Please, Dad, say you're still proud of me.
_______________________________________________________

Als stille briezen de dagen wegblazen,
Kijk ik terug op het leven door een nevel.
Herinner mij speelplaatsen, parken en vriendjes,
In kinderlijk starende blik dat nooit eindigt
Het gelach in een spelletje ballen
Zal ik nooit vergeten....
Naar onschuld in jeugdige ogen,
Vang ik de bal tot mijn vader's verrassing

Ik herinner mijn eerste fiets, mijn eerste wrak,
Wie pakte mij op, zei, "Wel verdraaid?"
Overtuigde mij ervan het nog eens te proberen,
Terwijl mijn knieën openlagen vergat ik te huilen.
Slechts de vreugde te weten dat hij er voor me was,
Hem trots maken, mijn enige zorg.
Er was niets dat ik niet kon doen,
Mijn hart hield vast dat dat waar is.

Hoewel mijn tiener jaren toch wel ruw waren,
Was ik zeker niet te groot of te taai.
U leerde mij te verdedigen tegen al dat mij lief is,
En nooit terug te deinzen voor een gevecht.
Dus ik leerde op de harde manier te blijven staan,
Nog steeds, met elke brok, vond ik uw hand.
Schiep in u een innerlijke kracht,
En koppige trots van gelijke lengte.

Maar daar werd de lijn van het lot getekent,
Alof ik knipperde en u was weg.
Ik vond mezelf richting de zon,
Niet man, niet jongen, vaderloos iemand.
Verblindt door een leegte van binnen,
Kon niet geloven dat u gestorven was.
Helaas bevind ik het waar te zijn,
Ik kon niets doen zonder u.
I could do nothing without you.

Alstublieft Vader, hoort u vandaag slechts mijn oproep,
Sorry dat ik de bal liet vallen.
Mijn leven is een wrak, mijn knieën liggen open,
Mijn emoties ongedisciplineerd.
Ik kan niet opstaan, hoe ik het wel probeer,
Wees alstublieft niet boos als ik huil.
Hoe ik niet kan bevechten dat wat ik niet kan zien,
Alstublieft, vader, zeg dat u nog steeds trots op me bent.