wanneer donkere dromen

je overdag misleiden

het starre kijken

om een uitweg schreit

dan wil ik jou neerschrijven

zodat je in wakkere ogenblikken

het verleden steeds

kunt terugvinden

frêle brandnetels

herinneren me eraan

sapstroom van de berk

heel snel te onderscheppen

voor de takken gaan knoppen

jarenlang

lag alles

te rotsvast

om er tegenaan

te gaan

tot ik besefte

dat het verliezen

kon verrijken

en eindelijk

ging klieven

in de drukte

bekroop me de angst

om te spreken

tot ik ze wegkeek

alleen met mezelf

de woorden

in inhoud

liet verder bewegen

zelfs al blijft

’s morgens de rijm nog

tussen zijn takken hangen

met de lange

zacht slingerende slierten

bleekgeel goud

durft hij d’ expositie

winteremotie

in vraag stellen

hard

loop ik weg

uit de eenzaamheid

om in mijn alleen zijn

het houden van

te vinden

draaierig in het hoofd

schokschoudert  ze

de hoest weg

kruipt in haar ademnood

sidderend samen

met koortsige wanen

die haar zieltogend lijf

veranderend verder draagt

naar morgen

Vooraleer

een grijsgekleurde hemel

godvergeten oogt

vergaap ik mij

een laatste maal

aan late zonnestralen

die mijn hart verwarmen

en het leven

intens omarmen

pas wanneer wij

in een nacht

zonder licht

durven zoenen

strelend voelen

opgewonden raken

in het naar elkaar

toegroeien

onze drang ontdekken

om samen

de weg verder

te ontdekken

zullen wij

in het moment

het genot van

openbloeien kennen

wanneer de wereld

zich uitstrekt

het slapende

zich roert

laat ze

in haar haast

de vele wegen zien

om te lopen

tot de nacht

haar snelheid

met rust

zal toedekken

onderscheidend

en beklijvend terzelfdertijd

als de geest helpt

met verder aankleden

zelfs zonder strikken en linten

iedereen het nakijken geeft

je leek nog even

de maan aan te raken

in je vermeende eeuwigheid

tot de wind

je ging omarmen

en ik je heel diep zag gaan

vallend over leven

ging liggen samen

met mijn herinneringen

een lentedag zo lieflijk zacht

verglijdt in de nacht

schemer neemt het goud mee

terwijl ik baad vol tederheid

in d’ oneindigheid

van zilveren schijn

wanneer wij

in het drieste weer

dreigden verloren te lopen

een gordijn van regen

ons blind maakte

voor de schoonheid van leven

dan lieten wij

ons wegzinken

in zomerse herinneringen

waar zelfs onweer

de warmte niet verdreef

toen een gloed

van stralen

me overspoelde

 
ging ik

stilzwijgend

in mijn schaduw zitten

om helemaal overgeleverd

aan ruimte en tijd te genieten

van etherische  schoonheid

wanneer wij

als vuur en water

tegenover elkaar staan

in aantrekken

en afweren

ware emoties leren

zullen wij het in elkaar overgaan

samen beleven en toch

de kracht van zijn weten

binnen het alleen zijn dweept

het nachtelijk duister

met droombeelden

die zielsverbonden

verder stromen

bij ’t ontwaken

naar de wereld

waar bloeiend leven

emotie streelt

zelfs al blijft ze verstoken

van wat de essentie

van leven heet

doch wortelt ze

in haar kracht verder

om diep door te dringen

tot haar werkelijkheid

van laatbloeier

zij die jong

samen

warmte ademden

schaduwden elkaar

in pijnlijke omhelzing

verder

tot ze in de smoor

van eenzaamheid

het geluk trachtten te hervinden

omgeven door heldere schijn

de hun nog gegunde tijd

eindelijk wolkeloos ontdekten

ook in zijn weggaan

heb ik lief gehad

het gaat nooit gepaard

met verlies

laat blijvend

vrouw zijn zien

wanneer eeuwige jeugd

je biedt