e plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910 - Aflevering 25: De hardnekkigheid van het kwaad: kersverse doofpotoperaties in de eenentwintigste eeuw
De plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910
Aflevering 25: De hardnekkigheid van het kwaad: kersverse doofpotoperaties in de eenentwintigste eeuw
Congo-Vrijstaat, de Congo als persoonlijk bezit van Leopold II, bestond van 1885 tot 1908. Leopold 'schonk' zijn persoonlijk bezit aan België en Belgisch Congo bestond van 1908 tot 1960. In 1960 werd Congo onafhankelijk - zogezegd, want de democratisch verkozen eerste premier van de Congo, Patrice Lumumba, werd vermoord en met steun van het westen kwam via een staatsgreep Mobutu aan de macht om gedurende nog eens ruim dertig jaar (van 1965 tot 1997) de westerse (Europese en Amerikaanse) belangen in hun 'goudmijn' Midden-Afrika te verdedigen. Het was de Vlaamse socioloog Ludo De Witte die in 1999 bij Van Halewyck De moord op Lumumba publiceerde waarin hij beschrijft hoe deze moord (op 17 of 18 januari 1961) gebeurde met de steun van de leidinggevende Belgische kringen. In het Belgische parlement werd naar aanleiding daarvan een onderzoekscommissie opgericht en in juli 2002 gaven de Verenigde Staten documenten vrij waarin de rol van de CIA in deze moord werd onthuld.
Maar plotseling - in 2010 - wordt de bijzonder rijk gedocumenteerde publicatie uit 1998 van de Amerikaanse historicus Adam Hochschild, King Leopold's Ghost: A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, afgeschilderd als 'eenzijdig' door een aantal figuren met een rechtse signatuur in het zog van publicist David Van Reybrouck met zijn boek:Congo: een geschiedenis. Dat boek werd de hemel ingeprezen door Andy Morgan in de rijkeluiskrant The Independent, het kreeg tal van onderscheidingen en werd een kassucces. Het doet warempel denken aan de witwasoperaties van koning Leopolds bedrieglijke onderzoekscommissie (2) nadat Roger Casement en andere mensenrechtenactivisten de moorddadigheid van dit regime aan het licht hadden gebracht. Over Van Reybroucks boek merkt de auteur van De moord op Lumumba, Ludo De Witte, op: "Bladzijden die de Belgische autoriteiten in een kwaad daglicht kunnen plaatsen, lijken wel uit het boek gescheurd." (2) De verwijzing naar mondelinge bronnen wordt terecht als ongegrond beschouwd, er wordt immers verwezen naar informanten en analyses van auteurs “die het neokoloniale perspectief genegen zijn”. (2) Van Reybrouck zijn werk zou aldus kaderen in het nieuw soort geschiedschrijving dat een kritische kijk op kolonialisme en neokolonialisme negativistisch acht, onproductief en al te links. (2)
Opgemerkt moet echter worden dat de nieuwe geschiedschrijving door opmerkelijk rechts gekleurde figuren wordt gevoerd. David Van Reybrouck heeft katholieke wortels en is de zoon van een medewerker aan de Congolese spoorwegmaatschappij Bas-Congo-Katanga in het toenmalige Jadotstad (heden: Likasi). Van Reybrouck veegt de kritiek op “de misdaad welke begaan werd in de Congo door koning Leopold van België en zijn volgelingen als de grootste die ooit werd opgetekend in de annalen van het mensdom” (3)van tafel als “postkoloniale zelfkastijding” (2). Wat hij aldus doet wordt exact verwoord door Adam Hochschild waar hij schrijft dat de dader zich gaat verweren door in de slachtofferrol te kruipen: “Terwijl de ovens laaiden in Brussel, gingen er bevelen uit van het paleis naar de Congo om opdracht te geven tot vernietiging van de stukken daar. (…) Hetzelfde soort opzettelijk vergeten vond plaats in de gedachten van de mannen die gestalte gaven aan het regime. Het vergeten van je eigen deelname aan massamoord is niet iets passiefs; het is een actieve daad. Wanneer we kijken naar de opgetekende herinneringen van de vroege blanke veroveraars in Afrika, kunnen we soms getuige zijn van de daad van vergeten op het moment dat deze plaatsvindt. Het is niet het moment waarop hij wordt uitgewist maar waarop de zaken op hun kop worden gezet, het merkwaardige omdraaien, waarbij degene die slachtoffers heeft gemaakt zichzelf geestelijk verandert in slachtoffer.” (4)
Hetzelfde gebeurt overigens door de medeplichtigen aan de actuele massamoord op de ouderen in zogenaamde zorginstellingen, uitnemend geïllustreerd in de Finse opera Covid fan Tutti naar aanleiding van de recente pandemie: de burgers die hun oudjes in deze instellingen hebben opgesloten, klagen dat ze hen nu van voor het venster buiten in de regen moeten staan toewuiven. In deze 'linkse' opera wordt “de hypocrisie aan de kaak gesteld waarbij onze weggegooide bejaarden plotseling blijken te kunnen worden gebruikt in een toneel waarbij zij worden opgevoerd als de te sparen zwakkeren omwille van wiens welzijn een vreemde reeks autoritaire en onsamenhangende volksgezondheidsmaatregelen opgelegd worden die in een mum van tijd de wereldeconomie ondermijnen zoals geen enkele oorlog dat tot nog toe vermocht te bewerken. Echter, de op het eerste gezicht ontzagwekkende empathie met de ouderlingen staat in fel contrast met de egoïstische samenleving die almaar driester de zwakkeren uitsluit terwijl zij meedogenloos het recht van de sterkste huldigt. Geconfronteerd met een dergelijk grotesk voorwendsel kan het gewoon niet verwonderen dat het volk beweert wel degelijk gegronde redenen te hebben om haar leiders te wantrouwen. Dit volstrekt gegronde wantrouwen gekoppeld aan de natuurlijke zelfzorg - de verantwoordelijkheid voor zichzelf en voor de naaste medemensen - ligt aan de basis van de algemene neiging tot ongehoorzaamheid aan een gezag dat zich niet langer het algemeen welzijn behartigt maar nog slechts de eigen macht welke met dwangmaatregelen wordt uitgeoefend tot het zich voltrekken van een fascistisch regime.” (5) Over dit grotesk voorwendsel andermaal Arthur Conan Doyle in 1909: “(...)nooit voordien is er zo'n mengeling geweest van grootschalige plunderingen en grootschalige moordpartijen die zich allemaal voltrokken hebben met de meest platvloerse commerciële motieven onder de verfoeilijke dekmantel van menslievendheid. Het gemene van de hele affaire gekoppeld aan die vettige schijnheiligheid maakt dat de horror van deze misdaad zijn gelijke niet kent.” (3)
(J.B., 24 januari 2023)
Verwijzingen:
(1) Zie: De plundering van de Congo en de genocide van 1890 tot 1910. Aflevering 18: De Commissie van Onderzoek en de dood van de koning. Zie:
(4) Adam Hochschild, De geest van koning Leopold II en de plundering van de Congo, Meulenhoff/Kritak 1998 (in een Nederlandse vertaling door Jan Willem Bos). (Oorspronkelijk: King Leopold's Ghost. A Story of Greed, Terror and Heroism in Colonial Africa, Adam Hochschild 1998), pp. 295-296.
Aldus begint Arthur Conan Doyle zijn Woord Vooraf tot het boek The Crime of the Congo uit 1909:
"Velen onder ons in Engeland beschouwen de misdaad welke begaan werd in de Congo door koning Leopold van België en zijn volgelingen als de grootste die ooit werd opgetekend in de annalen van het mensdom. Persoonlijk is dat ook mijn eigen stellige overtuiging. Ooit zijn er grote plunderingen geweest zoals die van de Noormannen in Engeland of die van de Engelsen in Ierland. Er werden volkeren afgeslacht zoals de Zuid-Amerikanen door de Spanjaarden of de naties die door de Turken zijn onderworpen. Maar nooit voordien is er zo'n mengeling geweest van grootschalige plunderingen en grootschalige moordpartijen die zich allemaal voltrokken hebben met de meest platvloerse commerciële motieven onder de verfoeilijke dekmantel van menslievendheid. Het gemene van de hele affaire gekoppeld aan die vettige schijnheiligheid maakt dat de horror van deze misdaad zijn gelijke niet kent.
De getuigen van die misdaad zijn van alle nationaliteiten en de feiten kunnen niet in twijfel getrokken worden. (...)"
LEES HIER DE OORSPRONKELIJKE INTEGRALE TEKST:
A. Conan Doyle, The Crime of the Congo
22-01-2023
Arthur Conan Doyle, Woord Vooraf tot The Crime of the Congo, aanvang
Aldus begint Arthur Conan Doyle zijn Woord Vooraf tot het boek The Crime of the Congo uit 1909:
“Velen onder ons in Engeland beschouwen de misdaad welke begaan werd in de Congo door koning Leopold van België en zijn volgelingen als de grootste die ooit werd opgetekend in de annalen van het mensdom. Persoonlijk is dat ook mijn eigen stellige overtuiging. Ooit zijn er grote plunderingen geweest zoals die van de Noormannen in Engeland of die van de Engelsen in Ierland. Er werden volkeren afgeslacht zoals de Zuid-Amerikanen door de Spanjaarden of de naties die door de Turken zijn onderworpen. Maar nooit voordien is er zo'n mengeling geweest van grootschalige plunderingen en grootschalige moordpartijen die zich allemaal voltrokken hebben met de meest platvloerse commerciële motieven onder de verfoeilijke dekmantel van menslievendheid. Het gemene van de hele affaire gekoppeld aan die vettige schijnheiligheid maakt dat de horror van deze misdaad zijn gelijke niet kent.
De getuigen van die misdaad zijn van alle nationaliteiten en de feiten kunnen niet in twijfel getrokken worden. (...)”
A. Conan Doyle
A. Conan Doyle
A. Conan Doyle, The Crime of the Congo
A. Conan Doyle, The Crime of the Congo
20-01-2023
Joseph Conrad
Joseph Conrad
Vooruitgang
Vooruitgang
België heeft het dichtste spoorwegennet ter wereld en qua autowegen kan de dichtheid van het verkeersnet ook wel tellen. Het klinkt ongelooflijk maar niet langer dan een enkele eeuw bleek nodig om de hele wereld met een dicht autowegennet te overspannen: de meest ijverige spinnen zouden er gewis jaloers om worden. Volgens recente tellingen bedraagt het aantal auto's op de wereld momenteel zowat anderhalf miljard (1) en zeer in tegenstelling tot vogels en gepote dieren kunnen mensen met van wielen voorziene voertuigen zich maar moeilijk ofwel helemaal niet voortbewegen over moerassen en akkers en doorheen wouden. Vissen dan hebben alleen maar water nodig maar auto's behoeven speciaal verharde wegen en dat zijn meestal dijken in het met grachten geïrrigeerde moeras.
Een groot probleem met het autowegennet is dat dit netwerk dat bedoeld is om verplaatsingen te vergemakkelijken of dus om de ruimte te beheersen, in feite in het tegendeel van dit oogmerk uitmondt. Autowegen zijn immers zoals muren omdat men er evenmin overheen kan zonder gebruikmaking van speciale tuigen. Over muren heen klauteren doet men met ladders en autowegen dienen met bruggen te worden overspannen om de hinder die zij veroorzaken enigszins te reduceren. Bruggen, tunnels, verkeerslichten die het verkeer dan weer ophouden, rotondes en veel meer kan men momenteel blijkbaar niet bedenken. Maar het autoverkeer brengt nog veel andere problemen mee.
Naast het versnipperen van de ruimte en het daadwerkelijk ontoegankelijk maken van de hele wereld, brengen auto's die bedoeld zijn om het leven stukken aangenamer te maken, elke dag weer een massa doden mee en overlevenden van aanrijdingen en ongevallen wiens lot vergelijkbaar is met dat van frontsoldaten die nipt een oorlog hebben overleefd en die zich voortaan op wielen moeten voortbewegen of met behulp van krukken. Mensen wiens ledematen werden afgerukt, die brandwonden opliepen die hen onherkenbaar maken, die voortaan door het leven moeten met een witte stok of ook nog doof en noem maar op. Wij schuwen oorlogen met explosieven en raketten maar als wij er zelf mee rond razen als dwazen, gebaren wij eensgezind allemaal van krommenaas. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie sterven elke dag weer drieduizendenvijfhonderd mensen in het verkeer (2) en overlijdt aldus één mens op tweehonderd aan de gevolgen van een verkeersongeval (3) waarvan 30 percent automobilisten en maar liefst 43 percent zwakke weggebruikers - fietsers en voetgangers. (4) Het aantal gewonden, vaak met blijvend letsel of handicap, is daar uiteraard een veelvoud van.
Wel te verstaan zijn de calamiteiten die sinds de uitvinding van de auto het gebruik van dit voertuig begeleid hebben en die het in feite hebben getransformeerd tot een van de meest effectieve moordwapens ooit, louter bijwerkingen zoals ook alle andere vruchten van de vooruitgang deze onvermijdelijk met zich meebrengen, waaronder luchtvervuiling en alle ziekten die daarmee gepaard gaan en de snelle uitputting van zowat alle grondstoffen. Edoch, bijwerkingen zijn niet meer dan normaal en zij zijn uiteraard de laatste zaken aan welke men kan toestaan dat zij roet in het eten gooien. Het kan nooit de bedoeling zijn dat de menselijke grootsheid die zich met het wonder van de vooruitgang tooit, zich ooit zou laten kortwieken door onvolmaaktheden en wel omdat de perfectie nu eenmaal niet van deze wereld is.
Zij is een begaafde pianiste en haar naam is juffrouw X. Reeds op heel jonge leeftijd bleek zij talentvol en haar ouders stuurden haar naar een muziekschool waar zij haar gaven tot volle ontwikkeling kon brengen. Sinds kort treedt zij ook op in zalen waar zij klassieke stukken uitvoert voor steeds meer mensen. De mensen zijn verstandiger geworden, zo zegt men, en zij nemen geen vrede meer met tijdverdrijf zoals televisiekijken en naar voetbalmatchen gaan. Juffrouw X wordt gevierd en men zegt dat het een goede zaak was mocht de regering inspanningen doen om er voor te zorgen dat er meer juffrouwen waren zoals zij en uiteraard ook jongeheren. Helaas is er iets misgelopen: bij een routinecontrole van de gezondheidsinspectiedienst werd bij de juffrouw in kwestie een bijzondere afwijking vastgesteld. Niet alarmerend, zo susten experten de bezorgde ouders, maar toch ook niet om helemaal niet naar om te zien. Geen paniek, zo zegden de doktoren in het hospitaal, want dankzij de geneeskunde die in het zog van de snelle vaart van de computers en het internet in de jongste jaren zevensmijlslaarzen heeft gekregen, kan de zaak omzeggens in een handomdraai worden genormaliseerd. Bij navraag naar de afwijking als zodanig werd gewag gemaakt van een abnormaliteit en kreeg ik een onverstaanbare want blijkbaar Latijnse term voorgeschoteld die, als ik mij niet vergis, als volgt luidt: Abnormalitas Longitudinis brachiorum. In het Nederlands: een Abnormaliteit inzake de Lengte van de Armen. De afwijking van juffrouw X bestaat erin dat de lengte van haar beide armen nogal afwijkend is van de normale armlengte bij juffers van haar leeftijd en gestalte. De juffrouw in kwestie gelooft weliswaar zelf geen last te hebben van haar kwaal maar zij brengt kennelijk niet in rekening dat het nu eenmaal zo is dat ongeacht welke abnormaliteit een mens ook buiten diens medeweten en stoutste vermoeden aardig parten kan spelen in het latere leven. Het kwam er dan vooreerst op aan, aldus de specialisten, om juffrouw X bewust te maken van het feit dat zij een niet te veronachtzamen kwaal te pakken had en dat een ingreep absoluut noodzakelijk was indien zij niet wilde dat haar leven helemaal overhoop gegooid zou worden. Met de welwillende medewerking van de ouders die middels de juiste psychiatrische begeleiding op haar hebben ingepraat, heeft de juffrouw uiteindelijk zonder veel morren een behandeling aanvaard waarvan de experten haar verzekerd hebben dat het de allerbeste van het ogenblik is en zij werd dan ook briljant uitgevoerd zonder complicaties en met alle succes. Toch was er wat kritiek vanwege de patiënte die wat overreageerde op de bijwerkingen waar omtrent wij haar hebben trachten te overtuigen dat die absoluut normaal zijn omdat er nu eenmaal geen behandelingen zonder bijwerkingen bestaan, zoals ook een medaille zonder keerzijde alleen in sprookjesland mogelijk is. Integendeel ware een behandeling zonder bijwerkingen een abnormaliteit. Verder hebben wij de juf geïnformeerd over het gewisse feit dat het wennen aan de bijwerkingen louter een kwestie is van tijd. Een esthetisch chirurg, en niet de minste, heeft er verder voor gezorgd dat niet meer het geringste litteken zichtbaar is. De misnoegdheid van de patiënte over haar behandeling kan overigens helemaal niets te maken hebben met resterende onvolkomenheden omdat de armen van de juffrouw nu perfect even lang zijn als de armen van de gemiddelde jongedame van haar leeftijd en om rechtszaken te voorkomen werden van de bewuste ledematen beelden genomen van 'voor' en 'na' waarbij de arm gefotografeerd werd naast een meetlat die elke mogelijke twijfel omtrent de armlengtes voor en na de behandeling uitsluit. De misnoegdheid betreft kennelijk enkel en alleen de dan toch wat overtrokken vrees van de juffrouw met betrekking tot haar pianospel. Omdat zij beweert dat zij het vak waarvoor zij gestudeerd heeft niet langer kan uitoefenen, hebben wij voor haar een overigens kosteloze psychologische begeleiding geregeld van één uur wekelijks en dat gedurende zeven weken, met het oogmerk haar van die nare en irrationele angsten te bevrijden. Bovendien zal zij ook worden overtuigd van het feit dat mensen hun tijd zonder de minste problemen evengoed kunnen doorbrengen met televisiekijken en met het bijwonen van voetbalmatchen dan met het zitten op harde stoelen in een zaal in afwachting dat het nare getingel dat door een zeker type van afwijkelingen bestempeld wordt als kunst, eindelijk wil ophouden. Ik vertelde u zeker al dat ook juffrouw X nu de draagster is van twee armen van perfect normale lengte, zoals iedereen en dit ingevolge een chirurgisch hoogstandje waarbij de beide armen werden ingekort tot aan de polsen.
(J.B., 20 januari 2023)
Bijwerkingen
Bijwerkingen
19-01-2023
Mevrouw X
Mevrouw X
Intussen enkele jaren geleden kreeg de tachtigjarige mevrouw X van de toenmalige huisarts te horen dat haar bloeddruk van 150/70 die zij al sinds haar kindertijd had, volgens de algemene normen te hoog was.
Zij wierp tegen dat zij zich niet alleen perfect gezond voelde maar dat zij dat bovendien ook was, tenminste wanneer het klopt dat het fysieke prestatievermogen een goede parameter voor de gezondheid is: zij kon niet alleen moeiteloos al haar werk doen maar bovendien fietste zij vrijwel dagelijks enkele uren, tot vaak 70 km, louter voor het plezier.
De behandelende arts waarschuwde echter dat men een hoge bloeddruk niet kan voelen en dat die precies daarom een 'stille doder' wordt genoemd: als mevrouw X medicatie weigerde, zou dit voor haar ernstige risico's meebrengen, zoals hartinfarct en hersenbloeding.
Mevrouw X kreeg een medicijn voorgeschreven dat de kringspieren die rond de bloedvaten zitten, een beetje verlamt, wat begrijpelijkerwijze resulteert in een verlaging van de bloeddruk.
De aanvankelijke hoeveelheid van het medicijn (10 mg Coversyl) diende al na enkele dagen gehalveerd te worden omdat die resulteerde in een veel te lage bloeddruk met als gevolg totale futloosheid.
Het lichaam vecht tegen spierverlammers door de prikkeldrempel te verlagen en de spieren kweken een intensere bezenuwing in een poging om de verlamming te compenseren. Immers, na korte tijd had het middel geen enkel effect meer. De teruggekeerde bloeddrukwaarden 150/70 werden voortaan beschouwd als bevredigend.
Maar kennelijk bleef het lichaam zich verzetten, het overreageerde en de bloeddruk klom boven de waarden 150/70.
Daarop werden bijkomende medicijnen voorgesteld, zoals plaspillen en bètablokkers.
Het lichaam reageert tegen de bètablokkers middels de aanmaak van meer receptoren. Die conclusie moet men immers trekken als men kan vaststellen dat mettertijd het effect van het medicijn verzwakt.
De plaspillen verkleinen het bloedvolume en daardoor uiteraard ook de bloeddruk omdat het zoutbinders zijn: zij voeren de (vochtaantrekkende) zouten af die echter anderzijds noodzakelijk zijn voor de goede werking van de zenuwen want zij zijn de essentie van de zogenaamde natriumkaliumpomp. De prikkelgeleiding wordt verstoord, in de spieren en derhalve ook in de hartspier.
De ganse 'aanpassing' wordt automatisch geregeld door de hersenen die spontaan reageren tegen het tekort aan zuurstof dat een gevolg is van de door de bewuste medicamenten geforceerde verlaging van de bloeddruk.
(Het ten berde brengen van de steeds vaker geopperde kritiek van specialisten dat ouderen eigenlijk een wat hogere bloeddruk mogen hebben ter spontane, door de hersenen geregelde compensatie van de vaak wat minder doordringbare bloedvaten, wordt vaak niet geapprecieerd.)
Spierverlammers, bètablokkers en plaspillen lijken te hebben geresulteerd in een paniekerige, plotse en dus ongeordende aanmaak van meer zenuwen in de spieren en in een verstoring van de prikkelgeleiding. Kweekt de hartspier ongecontroleerd zenuwen en slaat dan het hartritme op hol?
Cardioversie, bloedverdunners, Cordarone: het wordt dan uiteraard een moeilijke puzzel en de vraag rijst of men zo nodig aan iemand die zich goed voelt en die ook goed presteert, medicamenten moet opdringen, louter en alleen omdat de bloeddruk van die persoon een beetje afwijkt van de bloeddruk van de doorsneemens. Wordt er in de behandeling wel voldoende rekening gehouden met de eigen aard van elk individu? En bloeddruk is weliswaar één zaak maar consumptiedruk is nog een andere.
Mensen met een hogere bloeddruk hebben een groter risico op zekere aandoeningen maar misschien is niet de bloeddruk daarvoor verantwoordelijk doch een verborgen factor waarvan de bloeddruk slechts een symptoom is of, godbetert, een poging om die factor wat te milderen?
De bloeddruk van mevrouw X is nu in orde maar de patiënte voelt zich moe en is tot niets meer in staat. Maar dat resultaat wordt nu bevredigend genoemd.
Het lijkt er sterk op dat, in luttele jaren, zogenaamde preventieve therapieën gezonde mensen zoals mevrouw X doodziek maken. En farmareuzen steenrijk.
(J.B., 2 november 2022)
18-01-2023
Meneer X
Meneer X
Meneer X is een krachtpatser, hij kan met gemak een zak cement van 50 kilogram boven zijn hoofd steken en dat kan hij zelfs verschillende keren naeen. Hij is ermee geboren en het brengt hem ook geluk want zijn uitzonderlijke fysieke kracht gekoppeld aan zijn hulpvaardigheid maakt hem overal tot een graag geziene gast. Maar een tijd geleden vernam ik van een vriend dat meneer X werd opgenomen in een ziekenhuis. Bij een routine-onderzoek zou zijn gebleken dat X een afwijking vertoonde, en op zijn zachtst gezegd geen kleine. De abnormaliteit is danig uitgesproken dat overleg gepleegd moest worden onder specialisten om een manier te bedenken die het mogelijk zou maken om de gevonden afwijking te reduceren tot normaal of dan toch tot een benadering van het normale. De geneeskunde is vandaag de dag tot heel veel in staat en de specialisten hebben zich dan ook bijzonder hoopgevend uitgesproken over het lot van meneer X. Een reeks van operaties gekoppeld aan een specifieke medicamenteuze behandeling zou alles alsnog in acceptabele banen kunnen leiden. De abnormaliteit zou weliswaar niet geheel gespeend van littekens en restverschijnselen alsnog tot zeer aanvaardbare proporties kunnen worden teruggebracht. Ik was bovendien zo vrij om te informeren naar de aard van de afwijking in kwestie die de opname en de behandeling van meneer X noodzakelijk maakte en men heeft mij gezegd dat het zou gaan om een zekere spierziekte: de skeletspieren van meneer X zouden zowat het drievoudige volume hebben van de spieren van een normaal of gezond persoon. Om er enigszins normaal uit te zien, werd gekozen voor een behandeling waarbij de grootte van meneer X zijn skeletspieren tot ongeveer de helft zou worden teruggebracht. Intussen zijn die operaties achter de rug en zij bleken zo succesvol dat de medikamenteuze behandeling beperkt zou kunnen gehouden worden. Dat is ook wenselijk omdat zich reeds een aantal overigens geheel onverwachte bijwerkingen hebben voorgedaan, waarvan de meest in het oog springende de afname is van de fysieke kracht van meneer X. Die bijwerking mag wel bijzonder vervelend heten in het licht van de wetenschap dat uitgerekend deze eigenschap van meneer X een alom graag geziene man maakte. De hulpvaardigheid van meneer X heeft weliswaar standgehouden maar zij levert hem nog weinig op nu het hem geheel ontbreekt aan de fysieke kracht van weleer. Zo kost het de heer X nu heel veel moeite om een halve emmer water van de grond te tillen. Al bij al concluderen de behandelende artsen dat het resultaat van hun chirurgische hoogstandjes zeer bevredigend mag heten aangezien het beoogde resultaat met brio werd bereikt: het volume van de skeletspieren van meneer X verschilt nu nog nauwelijks van dat van de gemiddelde man. Terecht is meneer X zijn geneesheren dankbaar en over de weldaad van de wetenschappen hoort men hem alleen maar spreken in superlatieven. Een goede bekende van mij die zelf in de paramedische sector werkzaam is, heeft mij overigens verteld dat men tegenwoordig niet alleen afwijkingen van de skeletspieren corrigeert: met hetzelfde succes laat men mensen met een afwijkend hersenvolume hun intrede doen in de wereld van de normaliteit. Mensen met een veel te scherp gehoor, mensen met een abnormaal sterk gezichtszintuig, mensen met een exuberante tastzin, al te gevoelige mensen, mensen met een afwijkende intelligentie en noem maar op: geen van hen allen hoeft voortaan nog onbehandeld te blijven. Ja, de toekomst van de geneeskundige wetenschappen is er kennelijk eentje om u tegen te zeggen. Dankzij de snelle evolutie van onze kennis verwachten wij reeds in de zeer nabije toekomst elke mogelijke abnormaliteit te zullen mogen beschouwen als behorend tot de voltooid verleden tijd. De gelijkheid onder alle mensen wordt een feit.
