Krek hetzelfde als de voorbije twaalf maanden - kleinzoon leren witloof en spruiten eten - zeven maal daags mijn kater binnen en buiten laten – wekelijks bezoek aan de markt – vitten op de troep die slordige voorbijgangers achterlaten – dezelfde kranten en magazines lezen – voetpad iets minder schrobben dan voorheen – grote schoonmaak beginnen in april om te eindigen god weet wanneer – wekelijks boodschappenbezoek aan mijn drie favoriete oudjes - mijn een-uur-journaal lachkwartiertje met Lynn Wesenbeek – trachten een toneelopvoering mee te pikken en die dan blijven uitzitten – de krampen krijgen door de leeuwenvlaggen in de Tour de France – lievelingsgebak van mio marito tien keer per jaar – foeteren op de onkunde van onze politici maar beseffen dat ik het waarschijnlijk niet beter zou doen – vier keer daags een van mijn brillen kwijtraken – vergeten wat ik in mijn slaapkamer diende te zoeken – de helft van mijn living buiten het bereik van Axelle zetten als ze langs komt – matrassen om de veertien dagen omkeren – zeker geen nieuwe producten uitproberen – zo weinig mogelijk hulp vragen aan de kinderen – vieruurtje elke schooldag klaarzetten voor mijn prins – Klara blijven verdragen – Pauw en Witteman volgen - me niet bemoeien met de levenswijze van de kinderen – elke dag ons minstens vijf keer te pletter lachen nog een jaar luiers wisselen en sporen van vingertjes wegwissen – mijn reportorium kinderliedjes bijschaven – cholesterol van hem en mij in de gaten houden – jaarlijkse onderzoeken van bloed, hart, ogen, botten,  darmen, aders en blazen- een nieuw lente-ensemble voor mij en nieuw hemd en das voor hem -  elke week vier broden bakken – Latijnse naamvallen samen met kleinzoon blijven instuderen –vrijwilligerswerk Nederlands en Frans terug brengen tot vijf i.p.v. 10  kastaars – met de vader van Farid blijven in de clinch gaan over zijn Mohammed – nu en dan op het systeem van mio marito werken door mijn kuiswoede en doen alsof ik dat niet besef – misschien nog minder bloggen dan de voorbije maanden - nog heel wat dagen bakkeleien of de living nu aan herbehangen toe is of niet – dezelfde producten in dezelfde winkel ophalen – met zorg wekelijks de overhemden van manlief, schoonzoon en Yannick strijken – tweemaal daags de lange haren van Titi van de tapijten halen – proberen verdraagzaam en vriendelijk te blijven voor mijn buren al werken een tweetal me soms vierkant op de zenuwen – blijven neen zeggen  tegen elke vraag die overbelasting uitmaakt en ons leventje in de war kan sturen en voor de rest, blijven dankbaar zijn voor elke dag met hem en hem telkens weer weten de plukken…de dag wel te verstaan.

Voor de enkele lezers die hier nog langskomen: dat het ook jullie in 2010 goed moge gaan!

Ze keurde de bananen. Haar dochtertje jengelde, stak haar handje uit naar die ene banaan.

“Nog even wachten, zoetje en dan krijg je die banaan”. Een beschaafde zachte stem. Mooie jonge vrouw trouwens. Rijzig, slank, taille mannequin.

Dochter ging nu aan het brullen: “Mama banna, mama banna”. De jonge vrouw  deponeerde de banaan in het netje aan de buggy , duwde het vrij  versleten kinderwagentje haastig verder en kwam ei na in botsing met de overvolle winkelkarren van twee pratende dames.

“Kunde gij nie zien waar dagge rijdt mischien?”

De jonge vrouw excuseerde zich uitdrukkelijk, kreeg prompt nog wat verwensingen naar het hoofd en liep haastig door naar de zuivelafdeling. Ik volgde haar met mijn caddy, sedert mijn melkman met pensioen ging ben ik verplicht die afschuwelijke plastic flessen aan te schaffen. Ze nam een half liter flesje van Campina in de hand. Keek naar de prijs en zette het flesje terug in het rek. Nam uiteindelijk twee flesjes van de Carrefour discount producten. Op dat moment ontmoeten onze blikken elkaar. Ze kreeg een blosje op haar wangen en ik zag prachtige ogen die op het punt stonden uit te barsten in tranen. Ik zag een afgedragen neplederen jasje. Ik zag blote voeten in versleten ballerina’s. Ik zag  schaamte, verdriet en …armoede.

“Mama banna, mama banna” het ukje hield niet op.

“Ze begrijpt niet dat ik eerst moet afrekenen”zei ze zachtjes verontschuldigend ”en ik ben nog op zoek naar een en ander”.

“Ga toch naar de kassa, reken af en keer terug, de kassiersters begrijpen dat wel, hoor” moedigde ik haar aan. De blos op haar wangen werd groter. Ze aarzelde. Tijd om de koe bij de horens te vatten. Ik  vroeg, neen beval haar mijn caddy over te nemen en vooraleer ze kon reageren was ik met de buggy, de krijsende dochter en die ene banaan op weg naar de kassa en rekende af.

“Gebeurt hier haast elke dag, mevrouw, geen probleem hoor!” lachte de kassierster. Dochter had haar zin en sabbelde op haar banaantje. Toen de jonge vrouw meteen haar geldbeugel bovenhaalde om de “schuld” te vereffenen was ik al met het kleintje onderweg naar de zuivelrekken.

“Wil jij mij nu even helpen en uit het bovenste rek 10 halve literflessen melk aangeven, met jouw lengte is dat toch geen probleem?” vroeg ik.

“Tien flessen, mevrouw?”

“Ja, kind, tien, geef maar op!”

Ze gaf met de eerste drie flesjes aan, ik stopte ze in mijn caddy. Toen volgenden de andere drie, en nog drie…ik stopte ze in het netje achteraan de buggy. Ze stopte met het aanreiken, keek mij vertwijfeld aan.

“Mevrouw, sorry; maar ik kan…echt waar hoor, ik…” opnieuw die blos op de wangen

Ik heb haar niet laten uitspreken. Wel twee biljetten in  het borstzakje van haar jasje gestopt en toen vliegensvlug er vandoor gegaan.

Een kwartier later, twee huizen vóór mijn deur, stapt mijn buurman met zijn hond buiten. Hij bemerkt me en roept in de hal iets van de duivels die erop zaten  want ik kwam eraan. José, de altijd vrolijke lady of the house steekt haar goedgekapt hoofdje even buiten. Kreetjes van verrukking: “Kon binnen, kom binnen; ik stond juist op het punt om bij jou aan te bellen!”

“En wat gebeurt er?” vroeg ik. Op dat zelfde moment komen twee goed gevulde dames met veel dure blingbling mijn buurvrouw aan de voordeur vervoegen. Drie paar schitterende ogen kijk me verwachtingsvol aan. José stelde me de dames voor, nooit voorheen gezien of gehoord; en begon te ratelen over de goede werken van de dames: geld rondhalen om blikjes voer te kopen voor verdwaalde katten in het buurtparkje en om ze eventueel te laten steriliseren.

Ik moet de drie dames onbegrijpend, stomverbaasd, misschien vernietigend  aangekeken hebben want José wist me meteen te vertellen dat ook zij 10 euro had gegeven en zo’n dierenvriend als ik, allez, wat is nu 10 euro voor een goed werk, die arme beestjes…

Een half uur later ging de bel. José. Waarom ik zonder boe noch baa was doorgegaan was ze van mij echt niet gewend. Ik vertelde haar van de jonge moeder met haar kind en indien die dames die dieren zo genegen waren hoefden ze slechts een collier te laten smelten om een gans jaar kattenvoer te hebben en dertig poezen te laten steriliseren.

Conclusie van José: “ Tja, jij altijd met je kinderen, mijn hart gaat meer naar die arme beestjes!”

Ga met zo iemand naar de oorlog, zou mijn grootmoeder zeggen.

drie. Jep!. Geloof het of niet, beste lezer, we hebben het opnieuw zitten. Eerst onze bakker, begin zomer onze slager en nu… onze melkboer. Ook hij stopt ermee. Huisleverancier bovendien. Voortaan zal het flessen sjouwen worden. Soit, melk in glazen flessen vindt een mens hier en daar nog. Ik hoop het want ik heb de afgelopen achtendertig jaar geen drop melk elders aangeschaft. Die scheutjes melk zijn het minste van mijn zorgen, wel die heerlijke kakelverse eitjes, de schandalig lekkere ouderwetse melkerijboter, de meest natuurlijke plattekaas en de dan die verse boerenkarnemelk die hij nog steeds met metalen pinten overgiet in ons kannetje. Er over schrijven en het water stroomt uit de mond. Schluss damit Vergangener Zeit, fini, over and out, t’ is gedaan!

Twee maanden geleden had hij ons ingelicht op z’n Amedé’s met een mop:

Hij: “Heb ik u al verteld over die fameuze melkman, madame?”

Ik: ‘Ik zou het niet weten, Amedé, laat horen!”

Normaal krijg ik dan iets aangenaams te horen: over kinderkolder, over dieren, over madammen in hun autootje, kortom iets leuks en deftigs, een mopje dat er zelfs bij kleinzoon goed ingaat. Opent mio marito de voordeur dan tapt hij uit een ander kraantje, zijn vettig kraantje.

Hij: “Wel hij zwaait af. Il donne la pipe à Martin en is schampavie (*)”

Ik , niets vermoedend want nog half slapend onze melkman komt steeds iets na 7 uur ‘s morgens : “En dan?”

Hij: “ En dan? Niks meer. De taak zit er voor mij op, madame. Het zal gaan na achtenveertig jaar zeker? Het zijn die zware bakken en de rug die begint te krakken. En ook de fiscus en al die eisen die nu gesteld worden. Ik moet mijn camionette vervangen maar het kost me een hoop poen. Liever met mijn mistess (**) bruinen aan de Costa del Sol.”

Ik: "En je zoon dan?”

Hij:”Wat gij nu denkt, madame, en ze staan allebei in het onderwijs met meer dan vier maanden congé per jaar. Ik kan die mannen eigenlijk geen ongelijk geven. Maar allez, ge moet nog niet wanhopen met wat geluk heb ik een overnemer.”

Wel het geluk ging aan zijn en bijgevolg ook mijn voordeur voorbij. Ze hebben afgehaakt, de potentiële overnemers. Vier in totaal. Na een dagje meerijden. De gemakkelijkste tournée dan nog. De overnameprijs leek helemaal geen probleem, de opbrengst al helemaal niet…maar djeezes het waren toch lange dagen en steeds sleuren met die bakken, wat een corvée! Hoe Amedé dat al die jaren heeft kunnen uithouden! Daarbij hun trainingen kwamen in gedrang, heel sportieve gasten dat wel: voetbal, motorralley en  bowling. Zo’n venten moeten gaan fitnessen, kwestie van in conditie te blijven De vierde zat in een carnavalgroep en wie daar inzit heeft geen uren, heeft wekenlange voorbereidingen, heeft tombola’s en eetfestijnen te organiseren. en komt eigenlijk handen te kort.

Laatst las ik dat Vlaanderen hoogdringend jonge zelfstandigen nodig had. Hoezo, Unizo!!

(*) il donne la pipe a Martin: letterlijke vertaling van de pijp aan Maarten geven. Schampavie: Aalsters voor “met de noorderzon verdwijnen”.

(**) mijn mistess: verbastering van mistress, wordt door de oudere garde in mijn stad nog gebruikt om over hun echtgenote te spreken

Jawel, een flamingant in hart en nieren  is een  schuinmarcheerder, nu  internationaal (h)erkend. Zegt, Titi niet, wel Louis Ide en Bart De Wever. En waarom zeggen ze dat ? Omdat aan enkele  Belgische ambassades hun teergeliefde leeuwenvlag niet uithangt, terwijl de Waalse en Brussels vlag lustig mogen wapperen. Nu de Vlaamse toerist braafjes huiswaarts keert regent het van klachten bij NV-A. In mijn naïeviteit denk ik dat een mens die enkele honderden kilometers veil heeft om een flink stuk hogerop dan Oostenrijk te reizen, naar de Baltische landen bijvoorbeeld, er vooral heen trekt om aan zijn geografische,  natuurschoon, culturele en culinaire honger te voldoen. Tarara!

 De opmerkelijkste klachten bij het NV-A komen van toeristen die Riga aandeden. Riga is niet alleen gekend als de hoofdstad van Letland, doch sedert de BBC reportage in Panorama vorig jaar en volgens gespecialiseerde reisagentschappen, ook gereputeerd als de hoofdstad van de hoerderij. De Reeperbahn en de Walletjes in kwadraat en Thailand in Europa, zeg maar. Kneep boer Bavo ooit de katjes in het donker, de klachten bewijzen dat ook hij op korte tijd evolueerde, vereuropeaniseerde dus. Wat doet dat soort Vlaming als toeristische nevenactiviteit? Op zoek gaan naar de Belgische ambassade, zegt senator Ide, en kijken of de leeuwenvlag uithangt. In Riga hing dat vaan op 11 juli nota bene NIET uit!  Shame on you, Belgische ambassade, in dat  godverloren neukgat!

Daarom dat de NV-A de kersverse minister van Buitenlandse Zaken Leterme om uitleg zal vragen. Om de vraag wat op te schonen voegde dhr. De Wever er haastig aan toe: “Niet toevallig is de Belgische diplomatie nog altijd sterk traditioneel en sterk francofoon”. Nu nog een parlementaire commissie om de stand van zaken in de “diepte” na te gaan. Na Fortis-, Justitie-en Lange Wappergate, thans Riga-gate. Het moeten niet altijd dezelfden zijn.

Ze zegt dat ik een averechts mens ben. Ze zegt dat het moeilijk is om voor zo iemand goed te doen. Daarom dat iedereen na een poos  afhaakt. Geduld is een schone deugd doch ik ben om de muren op te lopen. Soms. Neen, niet soms, eerder dikwijls.  Eigenlijk meestal. Daarom dat zij nu reeds voorspelt dat ik ooit heel alleen zal eindigen als hij er niet meer is. Want HIJ is te braaf met mij, zegt ze, té verdraagzaam, té alles en nog wat. Ze zegt dat ik dan niet moet afkomen om te klagen. Ze weet trouwens dat ik nog liever crepeer dan te klagen, maar het moet haar van het hart. Iemand moet het mij vertellen. Moest ik weten hoeveel mensen er net zoals zij over dachten ik zou achterover vallen. Ze zegt dat ze weet dat ik nu heel lastig op haar zal zijn, maar het kan haar geen moer schelen.

Trouwens ze kent me al meer dan een halve eeuw. Een normaal mens verandert, verzacht met de jaren. Ik, ik blijf echter tegendraads. Ergo, tegendraads de pijp aan Maarten geven zit er beslist voor mij in, weet ze zeker. Komt natuurlijk omdat ik averechts geboren ben, een andere logische verklaring vindt ze niet. En toch ben ik en blijf ik haar beste vriendin, hoewel dat niet altijd even makkelijk is met mijn apart karakter. Haar enige vriendin. Haar zusterziel. En ja, haar grootste steun in tijden van miserie. Zelfs van miserie heb ik, lucky me, nog maar zelden pap gegeten, zegt ze! Als er iemand weet wat miserie is, zij dan. Haar leven draait vierkant, al jaren. Bij mij valt alles steeds in de plooi. Heb ik een echtgenoot die op gezette tijden buiten de pot pist? Neen! Heb in een zoon van vijfendertig die nog steeds“hotel mama” verkiest en rotzooit met een drietal onnozele wichten? Neen. Heb ik een dochter die twee huwelijken achter de rug heeft? En drie kinderen heeft bij twee verschillende vaders? Die zo stom is zich te laten bezwangeren van een knaap die 13 jonger is zodat ze nu met de gebakken peren zit? Neen!.

Miserie! Aan mijn deur wordt voorbijgegaan, maar haar, haar weten ze wonen. Misschien zou een ietsiepitsie van mijn averecht zijn haar van pas kunnen komen, zegt ze. Nu en dan even NEEN durven zeggen zoals ik. Maar ja, dat ligt niet in haar natuur. De mensen zouden zoiets van haar helemaal niet accepteren. Zij is er steeds voor iedereen en alles, zelfs voor een hond met een hoedje op. Té goed is half zot, maar toch. Neen, neen zeggen lukt haar nooit.

Al dat gezanik, beste lezer, gewoon omdat ik vorige week NJET heb gezegd op haar uitnodiging om wat te doen, denkt u….te ballonvaren! Haar zoon wou perse zijn verjaardag op een meer originele wijze vieren maar… pa lijdt aan hoogtevrees, zus is zwanger en kotst zich te pletter, dus waarom vroeg mama haar boezemvriendin niet mee? Het zou iets enigs worden.
Tarara, ik zie ons daar al hangen.  
Sjampieteren op zo'n honderdvijftig meter boven de begane grond is niet voor Jan en alleman weggelegd.
Best mogelijk, doch ik denk er niet aan!

Wie laat nu zo’n kans liggen om eigen streek, eigen stad, eigen tuin, eigen dak vanuit de hoogte te zien?
Ikke!

Anderen betalen zich blauw voor zo’n luchttrip. Er waren geen vreemden bij. Na de landing was er een verfijnde bbq voorzien in een nabijgelegen restaurant. Haar hoogtevrezende echtgenoot zou mijn  man thuis gaan ophalen.
Sorry! Wij zijn trouwens niet zo tuk op bbq’s. Hoe verfijnd ook het blijft cowboyvreten.

“Al aan gedacht wat er kan gebeuren bij plotse windwijziging?” vroeg ik “ ‘k zie je daar al zwieren in zo'n mand aan een of andere klokkentoren”.
Typisch voor mij. Tegendraads en pessimist. Haar zoon ging niet zomaar de lucht in met de eerste de beste hoor. De ballonvaarder had een internationale reputatie en was bovendien een ernstige zakenrelatie. Meer nog zijn vriendin en broer volgen met hun SUV om eventueel in te grijpen. Zo safe als wat dat luchttochtje. Piece of cake. Tja, dat heb je met vrouwen zoals ik, zei ze, altijd grote bek opzetten doch als puntje bij paaltje komt om ietwat lef te tonen geven ze direct forfait. Op deze woorden heb ik  haar vorige week uitgeleide gedaan, kusje  gegeven en het gezelschap een goeie vaart toegewenst.

Vanmorgen belde haar man. Zijn vrouw kon woensdag, zoals afgesproken, niet mee naar de kliniek op ziekenbezoek. Het scheelde niet veel of ik had haar daar eveneens kunnen bezoeken.
Hoezo?

Wel ja, die landing gisteren, er was geen abnormale wind maar het is niet al te best verlopen. De mand ging heftig aan het waggelen en zij kreeg drie man over zich heen .
Toch geen erge verwondingen?
Al bij al valt dat nog best mee slechts een viertal gekneusde ribben. Een geluk dat je er niet bij was. Heeft mijn zoon daar “zijne père”( *) gezien met mijn vrouw en dat in het bijzijn van zijn vrienden!
Ah bon?
Na het tweede of derde glas champagne begon ze te kotsen en dood van de schrik heeft ze toen …
Toen wat?
Wel, toen heeft ze… op de koop toe nog in haar broek gedaan. Dat komt ervan nooit willen luisteren naar goede raad. Op van de zenuwen en stijf van schrik van ’s morgens vroeg en darmen die aan het rotelen slaan, tja wat wil je, nietwaar?

(*) met iemand zijne père zien (dialect) : met iemand heel wat last hebben.

Las ik deze ochtend volgende opmerkelijke vraag:  “Wilt u die lijven die u ooit eens hebt liefgehad nog eens een keertje voelen, al is er ondertussen twintig kilogram vlees, een bril, een vals gebit en misschien zelfs een hoorapparaat bijgekomen?” wist ik veel dat ik er nauwelijks twee uur later een tweetal, neen niet zou voelen, wel tegen het lijf lopen.

Op een uitvaart nog wel. Begrafenissen en bejaardenhomes daar kom je mekaar na ruim vijfenveertig jaar nog eens tegen. Ik had hen aanvankelijk niet opgemerkt, zelfs niet herkend tot ik op een driehonderd meter van de kerk een bulderende stem met een verschrikkelijke  huig”R” hoorde:

.“ ’t Is niet waar!  Daar zie, ons groot lawaai zie! Wel, wel!”

Er waren geen twintig kilo’s vlees wel een veertigtal bijgekomen en een bril, ook de tanden waren té schitterend wit, zeer opvallend zijn  haardos, vroeger te weinig nu teveel, verdacht veel, hairweave-achtig veel: Etienne ofte den Tienne. Flamboyant als vijfenveertig jaar geleden, charmeur van jewelste, een zwaar vat zelfvoldaanheid. Naast hem, Paul, de stilste, de zachtste, niet moeders mooiste maar wel steeds het slimste jongentje van de klas. De begroeting was hartelijk en vochtig. De vreselijk vlezige lippen van den Tienne op mijn wangen. Had ik er vroeger de pest aan, nu nog meer. Typisch voor die gast, een vrouw in zijn nabijheid en hij ging aan het kwijlen, een vetgemeste Franse bull dat zijn favoriete snoepje ruikt gelijk.

Ook Paul was in zijn attitudes nog geen haar veranderd: dat typische  bangelijke slappe handje, het rood aanlopend gelaat en natuurlijk dat ellendige stamelen. De nabijheid van een vrouw en Paul verging nog steeds van angst, zelfs met mij niet op z’n gemak. Twee mannen, zo totaal verschillend en toch zo’n boezemvrienden. Zij bewijzen dat tegenpolen elkaar aantrekken al meer dan vijftig jaar.

Even ons eerbetoon aan de stoffelijke resten , dan gedrieën naar een nabijgelegen  leuk cafeetje. Na bijna dan een halve eeuw valt er wel wat bij te praten: over voorbije carrières, over onze overleden ouders,  over onze niet verwezenlijkte want te onrealistische dromen van weleer; over euthanasie en de problemen van de vergrijzing, over onze opkomende ouderdomskwaaltjes en uiteraard over onze gezinnen. Den Tienne, de geobsedeerde idioot, had er al twee vechtscheidingen opzitten en nog altijd niet geleerd. Met zijn  huidig “Finneke” moest het loslopen, kost wat kost. De vijfenzestig voorbij vond hij een ideale leeftijd om zich definitief te settlen. De “speleman” geraakte immers nog met moeite op het dak en  zijn dertig jaar jongere “Finneke” was zo dankbaar voor het luxueuze onderdak dat hij kon bieden aan haar en….haar vier kinderen! Groot was mijn verbazing echter toen Paul blozend en zuchtend bekende dat hij reeds vader werd twee maanden na het huwelijk en er nadien nog zes stuks zijn gevolgd, op één na allen des accidents de parcours.

Ik luisterde geamuseerd toe. Daar zaten dan de lijven die ik ooit heb liefgehad: een opscheppende veelwijver en een gefrusteerde kinderfabrikant. Lijven liefgehad, nou ja bij wijze van spreken, eerder hun brains. Ze waren stuk voor stuk keien in de schoolvakken waar ik geen moer van begreep, lees te lui om in te studeren. Nutsvoorzieningen eigenlijk. Van onschatbare waarde tijdens de proefwerken, te paaien met enkele kusjes en wreefjes op niet vitale plaatsen zelfs. Rijden en omzien, ook toen mijn motto. Sex heette toen sexualiteit. Een woord dat ons de daver op het lijf joeg, want vaak zwangerschapgebonden in de pre-piltijd. Spreek het woord volledig uit en alle goesting is weg. Toen té lang en te biologisch ingekleurd, nu te kort en té goedkoop.

Hoewel niet katholiek zijnde een zedig meisje, ik, toen toch. Wel een tikkeltje ondeugend (nog steeds trouwens) maar ik wist deksels goed in welke vijvers de juiste vissen zaten. Profitariaat zeg maar. Een eigenschap die met de jaren gelukkig kwijt ben geraakt, enfin, dat denk ik toch. Even navraag doen.  Bij wie? Bij mio marito, tiens, als er iemand met verstand van zaken en jarenlange ervaring kan over oordelen dan hij toch?

…tantetje. Droegen haar preutse nichtjes enkele draden en een  toef tule op hun  veredelde hoofden, zij niet. Fabiola, nieuwe flagshipstore van Laken. Een en al Spaanse armada in fel paars. Het ging haar verdraaid goed af. Hebben jullie die olijke, licht spottende blik in de kleine kraaienoogjes gezien toen zij een Granny Smith uit haar tas haalde? Hoe haar frêle armpje appeltje draaide ter hoogte van haar paarse gigantische hoed (goede wetende dat de flikken de vermoedelijke idioot voor vierentwintig uur achter slot en grendel hadden gedraaid). Wat dacht dat stukje kruisboogschutter wel?. Een Fabiola Fernanda María de las Victorias Antonia Adelaida, uit het geslacht de Mora y Aragón krijg je niet zomaar klein. Wie familiair omging met Franco en het drieëndertig jaar aan de zijde van en koning-priester, bezeten door de rituelen opgelegd door zijn Opus Deikliek kan uithouden; is imuun aan dergelijke  stoten.

Volgens de schrijvende pers keek Mathilde lichtjes geamuseerd toe hoe tantetje alle camera’s naar zich haalde. Lichtjes geamuseerd? Nou ja, op z’n Lakens, even de mondhoeken verbreden. Filip stond er bij en keek ernaar, zoals gewoonlijk, niets begrijpend.

Wat is er met de oude queen aan de hand? Hoe zij de voorbije jaren uitde hoek komt! Met de heup wiegend op de tonen van een rockformatie tijdens een jongerenfeest in de Koninklijke serres. Laaiend enthousiast met het ontvangen van een MINT cd-tje. Hippe halssnoeren en fel gekleurde ensembles. Haar “volière royale”  bij het huwelijk van Filip. Eergisteren schaterend onder het baldakijn. Extravaganza quoi! Zelfs de tabloidpers snapt het niet. Ik wel. Vorig jaar deze tijd had ik het met jullie over een buurvrouw, madame Antoinette, beschouwde zichzelf als moeder Theresa van de parochie terwijl ze jarenlang haar man als slaaf en sloofje nam. Twee na-missen heeft ze gehad. Uit erkentelijkheid. Voor bewezen diensten vanwege meneer pastoor en een of ander comité. Rouw en tristesse heb ik bij haar vier kinderen niet gezien. Gust, haar weduwenaar, veertig jaar lang stilzwijgende, grijze muis, gelaten drager van het echtelijk kruis schafte zich naar haar vertrek prompt een wagen aan. Nam rijlessen. Hing de hoed aan de kapstok.Wisselde zijn sombere pakken voor bermuda’s, jeans en fel gekleurde t-shirts. Trok eind mei heel alleen met de wagen naar het zonnige Zuiden en keerde terug met dezelfde wagen en….met Alida erbij. Een pronte dame, goed voorzien van “oren en poten” en vooral een en al hartelijke lach. “Nooit te laat om te leven” zegt Gust. Na jaren regen komt ooit eens zonneschijn. Voor Fabiola zit er, gezien de leeftijd, afkomst en mogelijk verlies van weduwenpensioen geen nieuwe relatie meer in. Van een voormalig kwezelke dat nog kan dansen gesproken, go Fabi, go!

want morgen is het tararaboemboem onder de koninklijke baldakijnen. Of die speech me interesseert? Helemaal niet steeds dezelfde tralala en zo onpersoonlijk. De koning hoeft enkel een vooraf twintig keer luidop gelezen voorgeschreven tekst te debiteren en daarmee is zijn kous af. In het middagjournaal wel enkele flarden opgevangen en bijna een beroerte gekregen. Dat Jacques van Ypersele de Strihou, kabinetchef van de koning ofte de onderkoning van dit land, die hautaine, oerconservatieve Opus Dei kwispel, die na zijn opleiding bij Martens de zoveelste al jaren in Laken dwaalt, niet beseft hoe hilarisch en wraakroepend Alberts speech in deze tijden van crisis wel is, valt  te begrijpen, de man is zo onwerelds als wat. Dat de premier er echter zijn zegen over geeft, zegt alles over zijn ...ja wat eigenlijk? Zijn angst, zijn onmacht plus de retour van Leterme? Het misprijzen door de club van Didier? De gesel van de media? Het te verwachten geklungel van zijn  B-team met papa Daerden, de Mon Chéri uit Luik,  op kop?

 Enfin, Albert heeft het voornamelijk over de financiële crisis en ik citeer: “"De crisis is grotendeels toe te schrijven aan het gebrek aan ethiek.In de financiële sector zijn talrijke verantwoordelijken onder druk van de markten bezweken om op korte termijn almaar grotere winstmarges te verwezenlijken, meestal onrealistisch, en zonder verband met de reële economie."

Zoiets laat onze premier de man; onder wiens jarenlange intimi de fine fleur van de financiële melkers Lippens, Davignon, Mertens en Frère gerekend wordt en enkelen voor de bewezen diensten aan het vaderland op de koop toe in de adelstand verheven werden, voor het oog van de camera verkondigen. De internetfora gaan een drukke nacht beleven. Alsof dit nog niet volstaat laat hij Albert palaveren over de bonussen van de CEO’s.:  "De druk van de markten werd verder nog versterkt door aanvullende beloningssystemen voor beleidsmensen: de bonussen. Zij waren gebonden aan het halen van die doelstellingen."  Best mogelijk Sire dat u het er moeilijk mee hebt, de meeste CEO’s hebben voor hun zo begeerde postje ooit eens moeten werken, meestal met de ellebogen maar toch. Velen onder ons zitten met buitensporige dotaties dankzij de bloedlijn Saksen-Coburg echter al heel wat langer in de maag!

En als finishing touch, den boekee van het verbale vuurwerk: het belang van degelijk onderwijs, ’s majesteits bezorgheid omtrent het toenemende materialisme in onze maatschappij en de uiteindelijke vraag of we er niet beter zouden aan doen meer belang te hechten aan "familiale waarden, aan solidariteit, aan gemoedelijkheid en aan respect voor de andere."

"Familiale waarden en respect voor de andere"  en zo'n woorden komen uit de mond van een man die zijn buitenechtelijk liefdeskind  (het evenbeeld van zijn eigen moeder)en haar twee kleintjes straal negeert. Wiens zonen elkaar het bloed van onder de nagels krabben en samen nog geen half A3 diploma hebben behaald. Hoe laat Van Rompuy zo’n idiote uitspraken toe? Paola zwemt al vijftig jaar in alle mogelijke taalbaden Nederlands en staat amper op het niveau van een tweede basisjaartje. Dochter Astrid vroeg zich twee jaar geleden, ter gelegenheid van een internationaal gezondheidssymposium ergens in Zuid-Amerka af of AIDS niet homeopatisch behandeld kon worden. Uitgerekend de patriarch van zo'n familie komt een vermanend vingertje opsteken.

"Se ficher de la tête des braves gens" zegt men in het Zuiden des lands. In mijn stad spreekt men van "er zwierig mee rammelen".  Hoelang nog deze vaudeville? L’union fait - misschien- la force, mais le Roi fait la farce!

Raad eens onder welke rubriek “De Morgen” de 21 juli speech van Albert II deze namiddag  on-line had geplaatst: SHOWBIZZ!!! Goed gezien van de redactie. Go on, boys.

20

juli

2009.

Even lachen

Vincent Van Quickenborne, Mister Q voor de gewone man en vrouw, de knaap die bekend werd door het kefferke en de dichtslaande voordeur van LouisTobback, zit na veel heen en weer geloop zowel links als rechts sedert 2003 in de Federale regering om wat te doen? Te ondernemen en te vereenvoudigen. Administratieve lastenvermindering ondermeer. Zodat ambtenaren het gemakkelijker krijgen en de burger de bomen door het administratieve bos kan zien. Een win-win situatie heet dat. En….alles moet quicker gaan. Ondermeer het kopen en verkopen van huizen.  De hieraan verbonden rompslomp duurt ellendig lang vergeleken bij andere landen, vindt Mister Q. Tja, wat u en ik al jaren weten, daar heeft de Q precies zes jaar over gedaan. Kan het anders dan lang duren in een landje met vier of is het vijf soorten regeringen en een zeventigtal diverse bestuurders? Dat de Q nu plots op zijn poot speelt heeft meer dan waarschijnlijk alles te maken met een internationaal vergelijkende studie over vastgoedtransacties: België deelt er de 168^ste plaats samen met… de Salomonseilanden en Oeganda en daar kan Mister Q echt niet om lachen.

Wie momenteel nog minder lacht is onze Frank De Winne. Hij en zijn crew zitten in de sh..t, diepe sh..t: een van de twee toiletten is verstopt. Een verstopt wc is altijd miserie geblazen. Met 150 euro aan een depanneur zijn we er gewoonlijk vanaf, hier op aarde  in onze huisjes doch hierboven in de ruimte, geen zottigheid. Uitgerekend op de dag dat hij Amerikaans bezoek verwacht. Maar Frank will fix it.

Je zal dan maar ingenieur-wetenschaper zijn, de allereerste Europeaan als boordcommandant, leider van een prestigieuze opdracht en vooral de man die onze jeugd ertoe moet aanzetten om wetenschappen te studeren en dan verstopte wc’s moeten repareren.

Het kan verkeren, nietwaar, ook in de ruimte.

De zomer in met pech…

Dikke pech.  Pech heet nu wel shit maar wij verkiezen miserie of penarie. Want daar zitten we in, mijn buurt en ik . Onze slager heeft zijn “schup” afgekuist. Zaak opgedoekt. Geen erfopvolging en een vrouw met gezondheidsproblemen. De sukkel,  zit vol artritis en zoon  zit met zijn liefje in de horeca. Ook een hondenstiel maar met meer opbrengst naar het schijnt. Overnemers? Weinig interesse, zware labeur en even zware investeringen. Het winkeltje was Meneer Proper op maximale kracht maar oogde antiek. Op vijftien minuten stappen huist er nog een maar die zint me niet. Te veel van die zogenaamde  delicatessen met de meest onmogelijke namen en te weinig degelijke marchandise.  Alles voorgesneden, voorgehakt, industrieel voorgekookt, voorgepeperd, voorgesausd  verdeeld over zes meter frigo-toog, plus twee meter salad-bar. Kaloriequeen zo te zien. Keuze zat, maar niet wat ik wens. Bovendien drie vendeuses die geen bal van vlees afweten. Weeg- en ontvangstpoesjes met mutsje op, handschoentjes aan en overdreven maquillage. Merci-bedankjes, lage loonkostsloren, een zegen voor de uitbater maar wat bent je daarmee als klant. De schapen schrikken zich verrot als je na je bestelling twee aardige woordjes tot hen richt, laat staan een mopje tapt.

Onze slager die was alles. Kwaliteitswaren troef en beroepstrots. Hij kende iedereen bij naam zelfs bij toenaam, hij kende onze kinderen en kleinkinderen, hij kende natuurlijk onze honden en katten. Hij kende onze smaakpapillen en mogelijke opgelegde diëten. Wist wie het niet te breed had  en legde er en stoemelings gauw twee “scheltjes”  bij. Vijftig grammetjes cervelat of anderhalve kilo Chateaubriand maakte niets uit. Hij en ook zij bedienden iedereen met dezelfde flair, ze luisterden  onder het hakken van de koteletjes geduldig naar onze levensverhalen, zeg maar gezaag, getetter en gezwets. Hoe hij met die grote carrés sjouwde, ze trots op zijn kraakheldere doorschrobde kapblok deponeerde en ons met schitterende ogen op zijn “skuune marshandieze” wees: “Kik ne kiere wa dat k’ikke ver ulder emme!” Zo’n kastaars maken ze heden ten dagen niet meer. Uitgestorven ras. Bij mijn weten is er nog eentje in mijn stad die weet hoe hespen gerookt en gekookt moeten worden. Ach, mijn schat van een slager, heeft die man en zijn echtgenote ons verwend, mensen. Maar ja, aan alle mooie liedjes komt uiteindelijk een eind, zelfs na vijfentwintig jaar. Het zal wennen worden en zoeken geblazen. 

Vijf jaar geleden doofde onze bakker zijn oven. Vierenzeventig was hij en geveld door een beroerte. Een ouderwets bakkerijtje maar ze kwamen van overal, zijn klanten.  Het dagelijkse brood  op steen gebakken werd steevast gereserveerd voor de habitués, wie rond twaalf uur opdaagde was gezien voor de moeite. Brioches, croissants en muffins had hij niet maar zijn rozijnenkoeken, zijn  sandwiches en pistolets, zijn krieken- en rijsttaarten,  zijn vlaaien, zijn glacés en vooral zijn sjoekens (éclairs) brachten een halve dode weer op de been.  

Zijn zaak werd wel overgenomen. Volledig vernieuwd, uitgebreid, met automatische deuren, verwelkomsbloembakken. Luxe à volonté. Alles design, tot de paraplubak en voetmat toe voorzien van design-logo.  Ook design de enorme variëteit aan piepkleine gebakjes tegen schandalig hoge prijs. Tien kubieke centimeter gevuld biscuitdeeg, goed voor amper twee profijtige beten. In Wiskunde bestaat zoiets als recht evenredig, wel zijn gebakjes zijn het tegenovergestelde en zijn brood is niet te vreten. Gebakken lucht. Letterlijk gebakken lucht.  Je moet op z’n minst zes tot zeven van de flinterdunne goedgeboterde  sneetjes, of een viertal dik belegd met toespijs of rijkelijk besmeerd met huisbereide confituur naar binnen werken, om ’s morgen op de poten te staan. Hoe mensen zo’n niets smakende flauwe troep naar binnen weten te werken, dag na dag na dag ik kan daar niet bij. Of het nu brood is met twee of zestig granen in, het resultaat is gelijk: een kleverige boel tijdens het kauwen, chewing gum gelijk, nefast voor tandprothesen. Daarom dat ik nu al jaren mijn dagelijks broodje zelf bak. We gaan er zo aan beginnen, zie, bij het krieken van de dag.    

http://www.youtube.com/watch?v=age9ijyoEk0

Onzjierheimelvoort…

Zo spreken ze in mijn stad  deze  destijds gebenedijde dag uit. Die “ze”  is overwegend de generatie van “voor den oorlog”, de zeventig- tachtig- negentigplussers en  enkele niet dementerende honderjarigen. Paps bestempelde steeds deze religieus geïnspireerde “congé payé”  als “de dag van de illusionisten” maar

vertelde me wel, vijftig jaar geleden, over die ene paus die eind achtienhonderd en oneffen de moed had  neer te pennen dat de honderdduizenden maatschappelijk zwakkeren – fabriekarbeiders, de zich suf barende vrouwen, hongerende en analfabete kinderen- recht hadden op solidariteit, op degelijke behuizing, op een rechtvaardige loon.

Dat er destijds veel bisschoppen, kerk- en regeringsleiders aan de woorden van het vaticaan vierkant hun pingpongballen veegden, bewijst de geschiedenis. O ja, er zal beslist ergens te velde  een of ander goedmenend en gewetensvol pastoortje hebben geleefd die een aarzelend stapje in die richting wou zetten om meteen de muilkorf van de stads- en dorpsnotabelen te ervaren.

Een uitzondering: een Aalstenaar, die van bij ons “ Paster Donsj”, trachtte de elite een geweten te schoppen. Hij maakte van de hoofdlijnen van de pauselijke brief meteen de blauwdruk voor de oprichting van zijn eigen partij “ Christene Volkspartij’. Stampte dusdoende tegen de schenen van de overwegend katholieke regeringsleiders en industriëlen en werkte serieus op de koordekens van iemand minder dan  Leopold II. Daens’  verbale parlementaire duels met Charles Woeste zijn legendarisch. Zijn vergruizing, zijn verbanning door de kerkelijke leiders  alom gekend dankzij onder meer het werk van Boontje en filmmaker Coninckx.   

Gelukkig behoort thans de term “onzjierheimelvoort” daar waar het hoort: in fabeltjeskrant. De christelijke arbeidersbeweging viert vandaag haar eigen 1 Mei: Rerum Novarum. Ik wens dan ook van harte aan alle aanhangers een bezielende feestdag toe. Alleen jammer dat we dit niet samen kunnen vieren. Er zou volk op afkomen, zeker weten. De Wetstraat en omliggende  straten laten daveren. We kunnen dat: SAMEN. Gewoon ons kruis gevormd door bedrog, onkunde en particratie afwerpen en één grote gebalde vuist maken.

Zien jullie het al gebeuren?  Eerlijk gezegd, hoe geweldig het mag lijken, ik niet.  

 Ons laatste…

…schoolfeest samen. Straks rond halftwee. “Zorg dat je op tijd bent, kwestie een goeie plaats te vinden en laat dat oude fototoestel maar thuis, papa neemt zijn camera mee” zei hij voor ik hem in bed stopte.

Natuurlijk ben ik present. Mijn negende schoolfeest met hem. Wil ik voor geen geld missen. Om dertien uur sta ik in de feestzaal met mijn oude Canon. Met twee koekjes en zijn lievelingsdrankje,  een vochtig washandje in plastic zakje om zijn bezwete gezicht op te frissen in mijn handtas. In alle staten is hij. Straks mag hij zijn skatekunsten tonen en hiphoppen op zelfgekozen muziek. En ja, ik  zal applaudisseren  en joelen, mijn tranen zal hij niet zien, mijn afscheidspijn mag hij niet aanvoelen. Volgend schooljaar wacht de humaniora. Gedaan de schoolfeestjes, geen grootoudersdagen meer. It’s over  en definitief.

Een knalgeel schooltasje met kabouter in zijn ene handje, Dat kleine warme  knuistje in mijn hand. Zijn enthoesiasme bij het zien van de fietsjes op de speelplaats. Zijn haastige kusjes, zijn wachtende kleine vriendjes, zijn zandgevulde schoentjes, dat ene natte onderbroekje…gisteren of negen jaar geleden?

Kabouter, clown, elfenkoning, paddestoeltje, kikvors, oude opa, bruidegom en giraffe hij kroop in hun huid op de schoolfeesten en straks gaat hij skaten, straks gaat hij zich te pletter dansen, straks is mijn lieve, lieve jongen voor het eerst zichzelf.   

Psy van hier en psy van daar…

Zes minuten. Precies zes  minuten spendeerde het Canvas nieuws gisteren aan één wielrenner. Journaalopener nog aan toe. De ellende van de Pakistaanse vluchtelingen, de dodelijke week-endongevallen, kamperende ouders voor een schoolpoort, de niet-schorsing Koekelberg, de  moord en brand schreeuwende Wetstraat wegens uitgelekte inkomens kon allemaal wachten. Somers en de LDD-intelligentia twee dagen geleden hotter dan hot nu voorlaatste schuif.

Eigenlijk toch een merkwaardig landje België. Een coureur snuift een lijntje coke en ’t land staat op zijn kop. De tergende onrust bij Opel moet wachten. Eerst zien wat de haarwortels van Boonen te vertellen hebben. Daar kan zelfs  een Sarkozy niet tegen op. Verhofstadt moet China aandoen om 30 seconden zendtijd te verwerven. Dehaene  als watermeloen in een pretpark, goed voor amper een flits.  Maar ja, Tommeke  is een winner and the winner takes it all! Dedecker bijt nu op zijn sjiek. Zeggen dat zijn memorabel dossier twee jaar geleden over de getuigenis van een drugsverslaafde oud-wielrenner – bajesklant wegens moordpoging bovendien- het lang niet haalde bij dat lijntje coke van Tom op een zomers terrasje.

Al die heisa omdat de jongeman in kwestie een voorbeeldfunctie zou hebben. Pardon? Een ventje dat de belastingsdiensten van zijn land ontweek door naar Monaco uit te wijken, een voorbeeldfunctie? Schandalig dure auto’s in prak rijden aan overdreven snelheid een voorbeeldfunctie?Als  Boonen een wel omschreven functie heeft dan is het krantenpapier doen verkopen. Papier, kliklaminaat en Vlamingen massaal als lemmingen naar start- en eindmeten van koersen drijven. En Tommeke is daar dankzij de steun van wielerbobo’s en zijn entourage meesterlijk in. Om de financiële zaken van al degenen die in Tommeke een flink stuk van hun broodbeleg zien draaiende te houden komt er nu een begeleidingsplan aan te pas. De ploegartsen zullen hem heel intensief volgen in overleg met een gespecialiseerd centrum, zeg maar afkickcentrum of de A.A. uit de Kempen.  Decompressietechnieken aanleren na te grote inspanningen en maandenlang leven als een pater heet dat. Concreet een resem uitgelezen psychologen en therapeuten, à la limite het sermoen van een ervaringsdeskundige jezuïet  voor het haantjesgedrag van één enkeling. Goudhaantje weliswaar. Vandaar.

Wanneer kleinzoon over enkele jaren me de vraag stelt welke studierichting hij het best uitgaat, een raad: eender wat als er maar PSY aan voorafgaat. Problemen met relaties, problemen met de BBQ van de buren, problemen met je hond of kat of koters, problemen met je sociaal- en rijgedrag of dat van anderen, problemen omdat je niet kunt uitmaken of er een probleem is, problemen omdat je overal problemen ziet? Geen nood, de psy weet raad zolang je betaalt.

Voor mijn darling-daughter…

Je hoeft me niet te vieren, kind. Geef toe zo’n lieve, oergezellige moeder ben ik  niet. Trouwens wanneer moeders diep in eigen boezem kijken, durven kijken, wedden dat ze met rode kaakjes voor de spiegel staan. Daarom dat moeders zo’n hekel hebben aan een stukje introspectie wanneer het om hun relatie met  hun dochters gaat. Ik weet het ik maak je soms knettergek met mijn opmerkingen. Wanneer ik je voor de zoveelste keer zie slikken, zie denken “ My God, daar gaat ze weer” bij mijn zoveelste opmerking dat die fijne hemdjes van je zoon beter op 30 graden met Dreft worden gewassen dan met dat vloeibaar spul dat je gebruikt of dat je  jouw dure meubels hongeren naar een flinke beurt  met een oerdegelijke vaste boenwas dan met die rotzooi van sprays.

Om horendol te worden die commentaar van mij. Moet je mij niet vertellen hoor heb ik eveneens ervaren met jouw grootmoeder. Kind toch, heb ik mijn make vaak een betweterige zaag gevonden. En nu, zou ik er alles voor veil hebben nog een keer onder mijn voeten te krijgen omdat de schoudernaden van de overhemden niet naar haar zin zijn gestreken. Ons make, jouw liefste memeke, zij beheerst nog steeds een stuk van ons leven, nietwaar?

Je hebt natuurlijk van die moeders die zelden opmerkingen maken, die altijd een brok gezellige warmte zijn  wanneer de kinderen  eens per week of om de veertien dagen langs komen op de koffie of zo. Wij zitten zo niet in mekaar. Jij komt nooit langs op bezoek, jij komt altijd naar huis haast elke dag. Dat oude vertrouwde nest blijven we delen, jij en ik. Ons huis ademt naar jou, jouw geur raakt er nooit meer uit. Kan niet, zesentwintig jaar onder eenzelfde dak laat sporen na. Overal. Je babyschoentjes, je fopspeentje, je glazen papfles, een tetraluier met twee spelden, je kindercouvert, je poppenhuis, je Barbies, al je melktanden, al je schoolrapporten, je 45-toerenplaatjes, je nieuwjaarsbrieven, heel wat opstellen, je diploma’s,  tapes vol zelfgezongen en soms zelfbedachte schlagers toen je de Abba en Olivia Newton-Jones toer opging, zelfs je eerste cognackleurig behaatje alles heb ik gehouden. De liefdesbrieven van je man liggen onaangeroerd  in de lade van je nachtkastje. Met rood lint er rond. Jawel onaangeroerd. Oké, ik heb ze gelezen, twaalf of dertien jaar geleden, sedertdien nooit meer, mijn erewoord. Hoeveel van je tekeningen, jouw attenties voor mij hangen er hier wel niet in huis? En je slakkenhuisje in klei in ons toilet.

Ach, liefje, ik hoef geen bloemen, parfum of wat ook. De klank van je stem, je “ mamma, ik ben hier”, die tedere blik in je mooie grote ogen en je lippen op mijn wang van geschenken gesproken! En die, die krijg ik elke dag. 

Politieke hoerderij of doorgestoken kaart!!??

Denkt een mens dat  met kerels zoals Lippens en zijn acolieten, met de Moermanssaga, met Koekelbergsoap, met de erotische dreiging van Tensamani, met de frauduleuze Van Cau, met lallende zuipschuiten genre Daerden, met in hun gat gebeten, verbitterde en Blackberrygekke geitenhoeders, met archi-slechtscorende en totaal onkundige parlementariërs, die liever lummelen in “The Butterfly” dan één enkel dossiertje door te nemen, de beerputten van de haute finance en politiek na jaren zichtbaar werden, wel dan is er nog de bende van LDD en in Mechelen ruikt babyface Bart, bloed enfin dacht bloed te kunnen ruiken.

Demagogie als coporate governance, als cultus. Surrealisme, onvermogen, loodgieters van de onderbuik,  kotsspuwers. Is het Fellini of platvloerse vaudeville , daar in Oostende- cfr. Camps “Palermo aan  de Noodzee”- en in ’t blauw fabriekje aan de Melsenstraat? De uitgelekte overstapregeling van kamerlid Vijnck slaat alle records. Dat Somers niet aarzelt om de botte bijl te hanteren om DeeDee financieel en moreel knock-out te slaan, niet te verwonderen gelet op zijn antecedenten. Dat een  doorgewinterde advocaat als Kris Luyckx dit prul mede ondertekent dit is pas werkelijk onbegrijpelijk. Scripta manent. Moet zo’n gehaaide rot toch weten! Dat met een DeeDee als tegenpartij! Infantiel, wat zeg ik: debiel. Uitgerekend met de man waarvan iedereen weet dat hij kampioen is in het moddergooien en  garen spint met schandalen en lekken. In diens val trappen? Ca stinke en nog geen beetje. Dit is je reinste opgezet spel daar in Oostende. Bloedwraak. De miskleun rond het gerechtsgebouw in Veurne en de detective van het zevende knopsgat rechtgezet en de media-aandacht rond de vermoedens van fraude door zijn beste (!!??) parlementaire kracht afgenomen.   

Verwonderlijk? Komaan, mensen, als een man 5000 euro  inzet  om eventueel  een pluchen zitje te kopen, goed wetende dat hij ter plaatse als vetbetaalde pispaal en risee van het halfrond zal fungeren, waarom zou hij dan aarzelen om in deze vunzige combine niet op te treden door schijnbaar te willen rollen van cheque naar cheque? Wij verdienen toch beter? Politiek is met de dag meer toebrengen van leed aan de burger, gisteren mijn aangifte formulier ontvangen, nu de hetze met dat stel klootzakken.  Wat volgt nog? Verraad van de burger. Ik ben gedegoutteerd.

Vorige donderdag minister Kathleen Van Bremt in de l mei stoet zien lopen? De zotte mus, pruimrode jersey over zwarte caleçon, vond ooit Liekens een “straffe madam, iemand om eerste minister te worden”, kan het populistischer ja? Loopt ook over naar Europa, Vlaanderen kan ze kussen. Opnieuw speelt de uitspraak van mijn oud-directeur door het hoofd – bestuurslid in een gekende multinational: “De politieke wereld, kind, dat is het containerpark van de industrie!”

Anderzijds wat te verlangen van een bende kleine garnalen indien de academische wereld eveneens forfait geeft? Zwijg me voortaan over economen.  De rekken in de bibliotheken bezwijken onder de economische theorieën. Hebben al die geleerde koppen en Nobelprijswinnaars de huidige crisis zien aankomen?  Een beschrijving ervan geven, tot in het kleinste detail dat wel, kolommen lang maar  vorspellen, laat staan remediëren?  

 Enkel het mea culpa van twee professoren heb ik gelezen:

En daarmee is de kous af!

Buurtcomités…

Zet drie ex-scouts en vijf oud-akela’s rond een tafel en ze smeden plannen. Samenhorigheidsplannen. Zelfs gehuwd, het blijven padvinders: altijd geplaagd door padendrang. Ze hoeven geen bossen, enkele straten volstaan, die van mij onder andere. Wat blijkt? Onze straten liggen er blijkbaar niet gezellig bij. Geen X-factor. Geen sociale blingbling. Geen uitstraling. Change is the word! Samen is nummer twee. En zij gaan er voor.  Verenigen wat gescheiden is, herstellen wat gebroken lijkt, in ’ t kort gezegd “ wat grijs is wordt gekleurd”.

Wat grijs is wordt gekleurd! Het zal wel! Overkomt me om de twee maanden à 60 euro per beurt. Denkende aan hun recent gerenoveerde woningen in alle tonen van grijs, heb ik de woorden “ dat gaat jullie een noot kosten kinderen” tijdig ingeslikt. Ze schoten immers prachtvonken. Zo’n  enthousiasme die drie jonge meiden zo'nveertien dagen geleden om halfnegen aan mijn deur. Cecile, sedert de geboorte van haar tweede baby herdoopt in Cil, droeg haar zoontje in een buidel, stelde haar stapgenoten voor: Brie, zoals de kaas, graatmager en eindeloos lang. Van de derde ben ik de eenlettergreep-naam al kwijt. Het kind stond op het punt te bevallen. De navel stulpte haast door de T-shirt uit. Haar lief snoetje een groot zwangerschapsmasker. Zo’n kind gaat op een vroege zondagochtend op huis-aan-huisvisite. Foei,  blijf toch  in je bed liggen, meisje, over een of twee dagen moet je er wellicht  drie keer per nacht uit. Omwille van haar heb ik het trio in mijn woonkamer gelaten, kon ze tenminste wat rusten in mijn zetel.

Brie stak direct met haar betoog van wal. Zij en haar man hadden samen het plan opgevat want “ Als ik iets in mijn kop heb zit het niet in mijn gat, madam! “. Haar moeder wist dit van in haar babyjaren en Brie wist dat ze sedertdien nog geen haar veranderd was. “Proficiat!” dacht ik en slikte opnieuw mijn woorden in. Indien er voldoende interesse was – en Brie wist zo al  dat die er was- hoefden ze enkel nog een drietal actieve bestuursleden aan te zoeken en de zaak kon opgestart worden om aan te vangen begin juli: en vernieuwd buurtcomité. Voilà!

Geen  duister,muf en indommelend geval zoals het huidige dat slechts en met moeite een tweetal manifestaties per jaar voorziet. Animo was het kernwoord. Een “Animo” zo zou het comité voortaan heten. Animo zat in Brie d’er kop , en als het in haar kop zit dan….

Brie en haar man wisten uit ervaring wat een buurt - oud, stokoud, iets jonger, heel jong en piepjong, nodig had. Uit ervaring!? Een stel dat samen amper een halve eeuw is!

“Ja, madam, uit ervaring. We zitten beiden in de sociale sector. Hij op ’t ministerie en ik in ’t stad.”

“En haar ventje da’s geen kak” kwam Cil tussenbeide “hij staat op de lijst voor ’t Vlaams Parlement. Als het meezit krijgen wij een volksvertegenwoordiger in onze straat!”

Brief wuifde iets te hautain, doch zichtbaar geflatteerd, de lofzang op haar ventje weg. Vertelde langs de neus weg dat er een wonder zou moeten gebeuren om een zetel te bemachtigen. Maar ja hij stond pas aan het begin van zijn politieke carrière. Het zat hem in het bloed van “jongsaf aan”: eerst de jeugdbeweging, dan de studentenactiviteiten, tijdens het verlof vrijwilligerswerk bij een advokaat-mandataris en door zijn functie op ’t ministerie liep hij ook al iemand van belang een keertje tegen het lijf.

“Zo is van het een het andere gekomen, verstaat ge madam? Toen het kartel uiteenspatte heeft hij zich, tot verdriet van zijn ouders, van die oude garde losgerukt en voor Vlaanderen gekozen. De kansen liggen daar beter op termijn. Allez mijn ventje vindt dat toch.

“Of haar ventje dan niet wist dat “Animo” de naam was van de socialistische jongerenbeweging. Een politieker-in-spe  wordt toch verondersteld weet te hebben van de concurrentie?” vroeg ik langs mijn neus weg..

Brie keek me ongelovig en verbaasd  aan, dacht hoogstwaarschijnlijk dat ik met haar een loopje nam. Wat dacht dat mens nu wel? Haar ventje wist toch alles zeker?

Cil heeft me gisteren bekend dat de plannen voor onbepaalde tijd opgeschort werden: te weinig buurtinteresse en de campagne van Brie’s ventje heeft nu alle prioriteit.

Hoe zou het nog met Sarah zijn?

Sarah Palin. De poolster uit Alaska. Het mens dat ’s morgens haar bovenraam openzette om te zien wat Poetin en de zijnen uitspookten. Drill-baby-drill econome en side-kick van Mac Cain. Amper geïntroduceerd als runningmate en ze holde hem tien mijlen voorbij. Halfjaar lang  meest populaire, meest favoriete oertype monogame huismoeder voor godvrezend dus goedgelovig, vaak laaggeschoold Amerika. Voor Europa een en al glunderende onnozelheid. Een resem hilarische tv-interviews- voer voor ferm gesmaakte parodieën-en de kers op de taart: een telefonisch gesprek met een nep-Sarkozy.  Cremmy, onze “verlichte” krullebol uit Aalter zou er nog niet intuimelen. La Palin wel. Ze hebben trouwens heel wat gemeen die twee, afgezien van het genderverschil. Zitten al jaren in de politiek, weten er weinig van af, blaffen er op los en  geven de meest uit te context gerukte antwoorden.

Bevlogen creationiste, die Sarah.  Wist zeker dat mensen ooit paardje reden op dino’s, kent nauwelijks het verschil tussen Darwin en een koekoeksjong.  Voor Europeanen oerdom rechts, voor de neo-cons  en Dallas boys aanbeden als Gods gift.

Sarah Palin met peperdure mantelpakjes, oorbellen, kralen, kapsel en design bril, je kon geen krant of magazine openslaan, there she was, full color blingbling. En nu,  geen kat spreekt nog over het mens.  Een tijdje terug  slechts een fait-divers over het afgesprongen huwelijk van haar tienerdochter-met-baby.

Maar nog liever tien Palins of Eddy Wally’s in de Wetstraat – volgens mio marito zitten die er overigens al- dan de volkstribuun van de onderbuik JMDD. Denk niet langer dat  amokstoker De Winter, in de Belgische politiek zijn gelijke niet heeft want overtroefd door OO7, de man die zijn stad als  Palermo aan de Noordzee uitriep! Een poos geleden omschreef hij zichzelf al libertair en ethisch-progressief. Ik herhaal ethisch-progressief. Ethisch blijkt opnieuw door  zijn laatste stunt:via enkele omwegen en onder het mom van onderzoek naar de sell-and-leaseback taktieken van de overheid, het reilen en zeilen van zijn meest gehate politieke tegenstander, diens vrouw en zoon te laten uitvlooien door een privédedective. Progressief want blijkbaar lukt zoiets via wetenschappelijk onderzoek naar patenten op ecologische dakramen. Wetenschap om financieel goor op te sporen. Eigenlijk niets nieuws onder de zon. De dot.com- en pharmasector bewezen het al, bij deze de alom geprezen zonnepanelen en haar industrie. Belastingsinspectie van Reynders, mochten jullie de mankracht, knowhow hebben en…fiat krijgen niet wachten!

Een poos geleden verklaarde hij, DeeDee dus, met veel poeha in “De Zevende Dag” dat hij vlak voor de verkiezingen in juni meer dan een ippon zou binnenrijven met een groots schandaal rond openbare gebouwen. Hij had zoals gewoonlijk de nodige informatie vanuit de juiste bronnen. Wist hij veel dat uitgerekend die LDD- bronnen in Hasselt aan het muiten zouden slaan!  Komt daarbij dat eerstdaags DeeDee’s boekje geopend wordt, in boekvorm nota bene. Onder meer over VLAS, het vzweetje van 250.000 euro  dat Johan Sauwens, in een vorig leven minister van Sport, toevertrouwde aan de succesvolle bondscoach en debuterend politieker DeeDee.  Kon hierdoor een politiek gansje ala Ulla enigermate gepaaid worden, met in het vooruitzicht een parlementair zitje naar rato van 5510 euro netto per maand? Doch welke baardige duivel kwam roet in het eten gooien door het vzweetje te ontbinden na slechts één blik op de bilan? Guy Van Hengel, de opvolger van Sauwens en….vader van het liefje van zoon De Gucht. Les choses s’expliquent. DeeDee zal de eerstvolgende weken meer dan 10 tv-stations mogen platlopen om zijn onschuld te bewijzen. Een rol die hem op het dikke lijf is geschreven: vermoorde onschuld en verbaal tekeer gaan. De marktkramer van de onderbruik, schreef Camps. Uitgerekend nu Phara nog een week lang hors service is. De schurftvisser heeft dit keer geen chance!

Wie nu nog aan Darwin twijfelt…

Een homp vlees presenteren om mij te paaien, doet hij niet. Mijn lievelingsfruit aanhalen wel, soms verpakt in een mandje met een strikje, samen met enkele lieve woordjes in zijn typisch haast onleesbaar, krullerig handschrift. Zich op de borst kloppen valt nu en dan een keertje voor. Het bijhorende brullen is sterk afgenomen of vervangen door de stem van Sardou en Brel, kwestie de buren niet op stang te jagen beweert hij,  mijn adorabele leugenaar.  Wat ik al jaren weet is nu wetenschappelijk bewezen. Mio marito heeft het niet van vreemden. Het zit in de genen, is eigen aan ons soort want ook bij apen is seks te koop!

“Chimpanseemannetjes kunnen maar beter een stuk vlees meebrengen wanneer ze seks willen. Vrouwelijke chimpansees paren namelijk vaker met soortgenoten die op regelmatige basis hun buit met hen delen, dan met soortgenoten die dat niet doen.” Om tot die conclusie te komen hebben twee primatenwatchers van het Max Planck Instituut in Leipzig zo maar eventjes 3000 uren in een nationaal park in Ivoorkust chimpansees bestudeerd.

Mannetjes die bereid zijn hun buit te delen hebben dubbel zoveel partners dan hun soortgenoten die het vertikken te doen. Vrouwtjes die niet hoeven te jagen raken hun calorietjes niet kwijt  en behouden alle energie nodig voor de eisen van het uitverkoren aapje. Op dit vlak wijk ik eventjes van mijn primaatzussen af. Ik wil moridicus mijn colorietjes wel kwijt. Vandaar dat ik blijf jagen. Verwoed jagen. Meestal op  huisvuil en de komende maanden op alle soorten vliegende insecten die me het leven zuur maken.  Duurt mijn huisvuiljacht naar zijn zin té lang, dan stopt hij, opnieuw om me te paaien, een “Mon Chérie” in de mond.  Daar waar Schotse onderzoekers in het West-Afrikaanse Guinea hebben  waargenomen dat wilde chimpansees begeerde vruchten uit velden en tuinen stelen om ze als geschenk te geven aan vrouwtjes. Dit alles met het ultieme doel voor ogen: zich zelfs meer voortplanten dan de leider van de groep.

Van voortplanten gesproken…ja, het gebeurt nog. Hier en daar een wintervast plantje als aanvulling van de perkjes in onze tuin. Ook voor primaten komt de levensklok ooit stil te staan. Alhoewel heel uitzonderlijk en gewoonlijk in een godvergeten streek vernemen wij soms iets over een barende oma van goed 60-plus. In dit verband kan men wel spreken van de wegen Gods die ondoorgrondelijk en wonderbaarlijk zijn, doch zoals Ernst me ooit schreef “ voor het merendeel op onze leeftijd echter slecht geplaveid!”

“Democratie, hoe steekt dat feitelijk in mekaar, memeke?”

Begin maar op het niveau van een elfjarige uit te leggen hoe iets principieel redelijk deugdelijks vaak een rotzooi blijkt. Bij kleinzoon volstaat het niet langer holle slogans uit de Wikipedia voor te leggen. Kleinzoon wil meer: facts and figures bij wijze van spreken, materiaal ontvankelijk voor zijn jonge geest dus …voorbeelden.

Op school wordt er in het kader van de WO- lessen ( werkelijkheidsonderricht maw geschiedenis, aardrijkskunde en de beginselen van natuurkunde vallen onder de gemeenschappelijke noemer WO) over democratie gepraat. Hij heeft de USA-verkiezingen op afstand gevolgd en beseft plus minus wat Obama voor de zwarte Amerikaan betekent. Opa heeft er hem, achter mijn rug, op gewezen dat in Frankrijk de president o.m. pronkt met een zangeres-naaktmodel en  ik heb hem verteld dat in  Duitsland een vrouw letterlijk en figuurlijk de broek draagt.

Bovendien ziet hij in de journaals hoe steeds diezelfde mensen de hoofden bij elkaar steken wanneer het om ernstige zaken gaat.

Maar hij ziet ook andere dingen. Hij ziet ook hoe grote groepen “gewone” mensen luidkeels protesteren, auto’s in de fik steken, ruiten aan diggelen slaan en met de gezagvoerders kat-en-muis spelen. Hij heeft onze tafelgesprekken gevolgd en meegemaakt hoe je democratisch verkozen met liefst 800.000 voorkeurstemmen eerst op een tafel danst om enkele maanden later de laan te worden uitgestuurd, met enkel nog een Black Berry in de hand.

Democratie! Krijg dat aan zo’n jochie maar eens uitgelegd! U en ik, volwassenen, weten dat als een volk tevreden is over zijn regering er iets grondig mis is met dat volk. Anderzijds weten we ook dat als een regering tevreden is met haar volk, er iets grondig mis is met die regering. Bovendien moet in een democratie de regering niet doen wat het volk wenst. Mag niet. Het volk wenst gewoonlijk onzinnige en vaak tegengestelde dingen. Stel dat een regering die dingen zou gaan doen, wedden dat het volk toch ontevreden zou zijn, want het verwacht dat een regering geen onzinnige en tegengestelde dingen doet. Trouwens een regering die haar ganse ambtstermijn doet wat de meerderheid van het volk wenst, dat is een regering van slapjanussen van dommeriken. Als een regering slim is,vraagt die regering niet wat het volk wenst, de regering meent het immers beter te weten.

Komt daarbij dat wij alhier een ouderwetse vorm van democratie aan ons been hebben. We zitten hier met een resem aan partijen, in het Noorden de helft meer dan in het Zuiden en een ding is zeker, zelfs in regionale verkiezingen zal nooit één partij de meerderheid halen. Vandaar dat er telkens na elke verkiezing een democratisch gekozen regering uit de bus komt, die weinig te maken heeft met de verkiezingsuitslag, maar alles met compromissen van partijleiders. Hoe slapper zo’n leider is (Leterme) of hoe onbetrouwbaarder en leugenachtiger (Reynders) hoe meer kans hij maakt op het premierschap of portefeuille van Financiën. Leeghoofden maar stemmentrekkers worden gedeponeerd op Landsverdediging , kopen er niet te gebruiken materiaal aan en huilebakken krijgen cultuur en sport. Idem dito in Holland  waar een katholieke minister op Jusititie wordt geplant en zo dom is om te eisen dat het beledigen van de Roomse God dient bestraft te worden, dit in een land waar al jaren een scheiding staat tussen Kerk en Staat..

OPSCHUDDING!!!

Feiten: een baby’tje lijdt aan valse kroep, mag niet naar de crèche, ouders moeten uit werken gaan, vragen oppas aan huis bij hun mutualiteit, krijgen een gediplomeerde kinderverzorgster van 22 over de vloer en s’ avonds overlijdt het wichtje.

Doodsoorzaak: vermoedelijk een geval van shaken-baby-syndroom, het zoveelste weet de geblondeerde VTM-nieuwsanker zichtbaar geëmotioneerd te vertellen om amper twintig seconden later met een professionele smile van hier tot ginder  een prul van een fait-divers aan te kondigen.

Voer voor de gazetten de dag daarop. Verontwaardiging alom! Foto’s van lamgeslagen ouders -het zal je maar gebeuren- en de gebruikelijke commentaren en analyses van specialisten.

Twee jaar geleden heb ik zo’n pseudokroep bij een ukje van amper vijf maanden meegemaakt. Wie onwetend is over dit ziektebeeld, en ik was in het geval, die schrikt zich te pletter. Het baby’tje  huilde, kreeg het zichtbaar benauwd en kwam daar op de koop toe  die  door merg en beende gierende merkwaardige hoest bij. Gelukkig hield de grootmoeder het hoofd koel en volgde stipt de stoom-instructies van de arts op. De dag daarop was het probleem grotendeels voorbij en lag het ventje te slapen als een marmotje. Naar het schijnt duren de aanvallen hooguit een tweetal dagen.

Kijk, beste lezer, hier wringt nu voor mij het schoentje. Ik kan niet begrijpen dat ouders, waarvan ik mag aannemen dat zij goed ingelicht werden door een arts, het aandurven om dit kindje toe te vertrouwen aan de eerste beste wildvreemde. Twee dagen, uitzonderlijk  drie duurt een valse kroep, is hun job zo belangrijk dat zij elk om beurt geen een dagje spoedverlof kunnen nemen?

Ik kan me best voorstellen dat een 22- jarige kinderverzorgster, hoe gediplomeerd ze ook mag zijn, wellicht zelden zo’n pseudokroep van dichtbij  heeft meegemaakt. Theoretisch heeft het meisje er misschien ooit iets over gelezen, doch dat het kind de pedalen verliest uit onwetendheid, gebrek aan ervaring en hoogstwaarschijnlijk ontoereikende informatie over het ziektebeeld, ik dan daar inkomen. En neen, dat is geen reden om het baby’tje doorheen te schudden. Maar het kan wel aanleiding geven tot ondoordachte handelingen uit radeloosheid en onmacht. Trouwens statistieken bewijzen dat het shaken-baby-syndroom  heel wat vaker voorkomt bij kleintjes die toevertrouwd worden aan of onder de hoede vallen van jonge mensen.

Bedenkingen heb ik ook ten overstaan van de opvangorganisatie. Werden er geen specifieke vragen gesteld  aan de ouders? Krijgt de uitzendkracht geen telefoonnummer mee waar zij in noodgevallen terecht kan? Ging er geen belletje rinkelen bij de organisatie tijdens  de registratie van de ouderlijke aanvraag, iets van “ Oei, valse kroep” opletten geblazen wie er heen kan gaan? Hoogstwaarschijnlijk niet. Een prompte en verzekerde “ dépannage” daar ging het hem om en dat een baby’tje daar het leven bij inschiet….

Afschuwelijke dagen en maanden staan de ouders en grootouders te wachten, niet te stelpen verdriet en al die onbeantwoorde vragen met mogelijk een resem aan zelfverwijten: “Hadden we maar…..” Ik zou de eerstvolgende jaren hun leven niet graag delen.

"Avevo provisto il terremoto in Abbruzo!”

zei Giampaolo Guiliani gisteren. De heer Giampaolo is seismoloog en deed zijn voorspelling op basis van  lichte, opeenvolgende  schokken in de maand februari. Ze geloofden hem niet, de bestuurders in l’Aquila. Tja, voorspellingen kloppen dikwijls pas  achteraf.

In augustus 2007 voorspelde mijn huisastroloog dat Leterme zijn fameuze “vijf minuten en goed bestuur”  zou moeten inslikken en deemoedig  met de staart tussen de benen terug  naar zijn geit zou gaan. 1 tegen 800.000! Op Unibet  staan met zo’n resultaat mijn schaapjes meer dan op het droge. Voorspellingen! Hoeveel jaren al voorspellen die gehypnotiseeerde  zondagse deur-aan-deur bellers, de getuigen van Dingens de naam schiet me niet meteen te binnen, dat de wereld  op die en die dag beslist zal vergaan? Niet te vergeten, dé ziener aller tijden Nostradamus, voorspelde in de 16^de eeuw dat het cordon sanitaire een blok aan het been van het Vlaams Belang zou blijven. Zijn believers halen dit uit  kwatrijnen genre:

Op de plaats waar Leie en Schelde samenvloeien,
zullen de huwelijken lange tijd gearrangeerd worden.
Maar in Antwerpen waar men het kaf vervoert,
blijven jonge oude dochters maagdelijk.(*)

waarin de jonge oude dochter, maagdelijk want ze raakt maar  niet verkocht, voor het VB zou staan. Terwijl de huwelijken aan de samenvloeiing van Leie en Schelde, Gent dus, duiden op de traditionele jarenlange alternerende  rood-blauw-geel coalities, dus  niet direct op Wilfried en Miet. Zo’n voorspellingen, geef toe, beste lezer, si non è vero, è ben trovato.

En ondertussen blijft midden Italië schudden. Blijven de inwoners van de geteisterde gebieden sidderen en beven en blijft de heer Giampaolo voet bij stuk houden en in het door hem ontwikkelde meetinstrument geloven. Tweehonderd lichamen zijn reeds geborgen, een duizendtal mensen wordt verzorgd  en honderden woningen kompleet vernield. Sua Emittenza belooft afdoende hulp en rekent op de steun van het Europese Calamiteitenfonds en dan is er nog….Benedictus! Hij belooft de bidden voor de slachtoffers. Vurig zelfs, vooral voor de kinderen. Ter aanmoediging voorziet hij geen giften wel een speciale apostolische zegen  want naar verluid is zijn ziel met ontsteltenis vervuld. Wiens ziel en gemoed verdorie  niet als je de intrieste journaalbeelden ziet?



(*) vertaald in hedendaags Nederlands

Neen, ik wil niet. Ik word jullie vriend of vriendin niet en daarmee amen en uit. Vriendschappen online, moi j’en ai plein le dos. Bespaar me  in hemelsnaam jullie mailtjes voor diverse smoelenboeken, ze vliegen trouwens recto de prullenmand in. Met het verkeerde been uit bed gestapt of zit Titipoes op een “wier”? Bijlange niet. Integendeel zelfs. Ik zit wel midden in mijn grote schoonmaak, doch dit heeft niets te maken met mijn norsheid. Ja, ik ben nors. Vandaag. En gisteren. En eergisteren.

Haast om de twee, drie dagen  steeds dezelfde stereotype onnozelheid in mijn mailbox, met al de Chinezen maar niet met La Poes hoor.  Lui wier naam me niets zegt, laat staan hun “face”, om het woord tronie niet te gebruiken zijn plots gebrand op mijn vriendschap.

Kleinzoon zit ook in zo’n virtueel vriendschappennetwerk. Te begrijpen, hij zweeft tussen kindertijd en puberteit. Gekke toeren en zotte dromen horen er bij, doch volwassenen en vooral zestigplussers!!? Volstaat het aanbod van seniorennet plots niet langer? Hoe eenzaam moeten velen onder jullie wel zijn om mordicus te willen meedraaien in zo’n commercieel opgefokte mallemolen? Anderzijds slopend toch om zo’n netwerksite te onderhouden? Relatief gezonde senioren, die uren doorbrengen voor een schermpje mankeert daar niets aan?

Opgelet, in smoelenboeken van handelaars, studenten en vooral van politiekers, daar kan ik nog inkomen. Alle baten helpen en ieder vleugje reclame is in deze crisis- enverkiezingstijd handig meegenomen. Daarom dat ik er meer en meer van overtuigd raak dat al die plotse genereuze vriendschapsaanbiedingen een partijgeurtje dragen. Het zou ook kunnen dat het enkel en alleen om een soort spelletje gaat. Smoelenboekenfananten die elkaar de loef afsteken: “ Kijk eens hoeveel vrienden ik al  bijeengezwansd heb?”

Daarbij ik geloof niet in online vriendschappen. Vriendschap is voor mij een heel precieus iets. Je biedt dit niet zomaar aan de eerste de beste aan. Vriendschap moet verdiend worden dag na dag en niet via een klik op een knop. Een kater heb ik er aan overgehouden aan die virtuele vriendschappen. Ja, ooit ben ik er ingelopen. Niet via een smoelenboek, wel een sleutelblogje. Een uiterst beperkt groepje mensen die geweldig op mekaar ingespeeld raakten  Fijne, pittige mensen stuk voor stuk alleen Titi paste er niet echt in. Na verloop van tijd wordt je wat losser, doe je in het volste vertrouwen een confidentie en pats…Een keertje onbewust op een eksteroog van een medelid getrapt en meteen niet een maar heel wat  deksels  op de neus gekregen. Té grote smoel allicht. Klinkt het niet dan botst het. Kortom voor jullie smoelenboek is iemand zoals Titi echt niet geschikt. Wil hiermee aub voortaan rekening houden. Ik herhaal het elk aanbod gaat so wie so de afvalbak ik.

Scholieren mogen niet spijbelen maar….scholen wel!!!!!

Zes huissleutels in bewaring gekregen. Hij en ik, we zijn van dienst tot volgende week zaterdag:gepromoveerd tot dierenvoeders, huistoezichters en brievenbusleegmakers. Twee poezen, een collie, een kanarie en een acquarium met siervissen. Hun eigenaars muizen er vanonder want mijn stad viert karnaval. Al wie niet gebeten is door het lof der zotheid zoekt rustiger oorden op. En geloof me dat zijn er heel, maar heel wat meer dan de media laten geloven.

Het centrum van Aalst is sedert gisteren te vergelijken met midden-Amerikaans stadje dat zich opmaakt voor een tsunami: alle etalages en winkelingangen afgesloten met houten platen, alle bloemenbakken zijn weggehaald, rond de aangelegde beplanting zijn houten karkassen geplaats en de betere horeca zaken worden drie dagen gewoon gesloten. De drankgelegenheden die openblijven stapelen vanaf deze avond banken, tafels, stoelen, overgordijnen, muurverlichtingen, glazen kortom al wat waardevol is in containers op. En woensdagmorgen is het puin ruimen geblazen. De ene stadscamion na de andere moet tonnen rotzooi ophalen, timmerlui breken de beschuttingen af en het winkelpersoneel maar braaksel schrobben en met hogedrukreinigers de sporen en stank van urine te lijf gaan.

Akkoord de optocht  is wel het bekijken waard, doch eens de stoet voorbij begint de miserie, liefst drie dagen en twee nachten. Karnaval een volksfeest? Laat me niet lachen!

Kinder- en grote mensenspelen!!

Nodig eens een eenzame uit!

Leterme I heeft wel iets goeds opgeleverd!

Ik weet het, de man zelf wordt door de media afgedaan als een verongelijkt, chagrijnig, betweterig, eigengereid en miezerig kniezertje. Iedereen denkt er het zijne of het hare van, maar ik ben hem en zijn pipo’s dankbaar. Dat maandenlange Wetraatgeklungel heeft iets geweldigs opgeleverd en kleinzoon heeft er alle baat bij gehad, gewoon door ons dagelijks kwartiertje kranten lezen. Kleinzoon weet nu perfect wat metaforen zijn. Komt door dat herhaaldelijk gebruik van klontjes suiker, borrelnootjes en dikke vissen of sardienen in de pan. Hij begrijpt ten volle dat bepaalde uitdrukkingen een bewezen averechtse betekenis kunnen hebben. Zo staat “goed bestuur” gelijk met “wanbestuur” en is “ politieke moed” een synoniem van “arrogante overmoed”.

Een bloedhekel had hij aan spreekwoorden, want “ Allez meme wie praat nu zo?” tot hij las dat de term “ de zwarte Piet doorgeven of doorspelen” schering en inslag is bij de Wetstraatezen en oude Middeleeuwse en folkloristische gebruiken zoals “met pek en veren insmeren” of “ de hoofdvogel afschieten” opnieuw trendy termen zijn.  “Schitteren door afwezigheid” wordt haast elke week meer dan perfect geïllustreerd door de woensdaguitzendingen van Villa Politica, waar Linda De Win vaak” bokkesprongen moet maken” en zich  “uit de naad moet werken” om toch iemand “bij de kraag te vatten” die iets of wat zinvols te vertellen heeft. Kleinzoon ziet ook dat het merendeel er ”voor spek en bonen bij zit” uiteraard nog meer voor de verloning. Zij bewijzen dat “men de gans plukt, zolang die veren heeft” en het nut “om in het gareel te lopen” kwestie van “een graantje mee te pikken” en ondertussen blijft het “ weinig wol geven doch veel geblaat”.

Nooit eerder werden de legendarische woorden van Koningin Victoria meermaals “ uit de kast gehaald” dan de laatste dagen, want met het eisen van een commissie “om klare wijn te schenken” in het Justitie versus Vandeurzenverhaal, zijn vooral de blauwe vogels ‘ not amused”.

Nogal wiedes, straks wordt er in Laken een adelaar beëdigd en “adelaars vangen geen vliegen” tenware ook hij “gekortwiekt wordt”, alhoewel zonder “de hete adem van De Wever in zijn nek”, mag die man voor mijn part gerust “aan de bak komen”. Misschien slaagt hij er wel in om “ de bakens te verzetten” en wordt het niet langer voor dit landje “huilen met de pet op”.

Hier is ze! Axelle. Net 24 uren jong. Om het in prinselijke bewoordingen uit te drukken: een” echt vroowtje”. Eentje  in mini formaat.

“Zeer alert babietje” wist de dame van Kind & Gezin. Mijn gedacht! Dag na dag ervaren we een willetje van jewelste en stembanden van olala. Mio marito weet zeker dat mijn genen er voor een flink stuk tussen zitten en dochter bijgevolg lang nog niet beseft wat er haar te wachten staat!

Eigenlijk is Axelle er al ruim drie weken, maar ze heeft haar grootje zodanig in de ban dat er van blogjeschrijven bitterweinig in huis komt. Voeg daarbij dat ons ventje voor het eerst zware toetsen moet doorstaan. Een degelijke voorbereiding op de “blok” in de humaniora naar verluid. Aangezien mademoiselle vóór elke voeding zowat de halve buurt de boom in jaagt met haar gekrijs, hebben wij het logement van kleinzoon maar verlengd tot volgende week dinsdag. Verlengd ja. Kleinzoon logeert hier immers ( met uitzondering van de week-ends) sedert medio oktober. Komt door die vroeg ingezette proefweeën van zijn moeder.

Op en neer gaande baarmoederactiviteiten tot 70% op de monitor hebben wekenlang ons rustige, gezapige leventje totaal overhoop geschopt. De telefoon werd een soort van hoogspanningscabine. Dochter zat, beter gezegd lag, er gelaten bij. De dromende, verrukkingsvolle uitdrukking op haar snoetje nam rechtevenredig toe met de omvang van haar lichaam. Drie keer werd ze veiligheidshalve opgenomen. Het is te zeggen, werden wij opgenomen want schoonzoon zat puur toevallig steeds in het buitenland. Telkens na anderhalve dag opname retour à domicile. Voor mijn kind om gek te worden, voor mij één troost: drie kilo’s kwijt. Foetus-watching is stukken heilzamer dan de Weight-Watchers.

De vierde opname werd het lang verwachte schot in de roos. Na vijftien eindeloos durende uren werd mijn kind verlost van haar zoete last. Daar lag ze dan, ons kakelvers snoesje, in dat kleine bedje. Het resultaat van negen maanden liefdevol en zorgzaam verlangen en dit elf jaar na de geboorte van onze kleine prins. Een tikkeltje rood nog maar bij elke ademstoot werd ze mooier en mooier. Verdwenen alle kommer van de voorbije weken, weg de moeite in mijn ouder wordende botten. Zin om haasje-over te springen had ik en samen met ons ventje een indianendansje te doen rond de totem genaamd “Nieuw Leven”. Met dochter gelukkig geen problemen, meer nog, na een vijftal uren intensieve rust, zweefde ze door de kamer, pamperde en voedde haar droomkind met de flair van een doorgewinterde nanny.

Meteen andere vragen die spontaan opwellen. Lukt de voeding wel? De reflexen oké? De ontlasting?

En dan was er het thuisfront. De verjaardagsparty van kleinzoon diende de week daarop voorbereid. Maar zeven vriendjes waren uitgenodigd. Kastaars tussen 11 en 13 jaar. Zeven rappers stuk voor stuk, zeven uitgehonderde magen, zeven freaks van dezelfde jengel en beat tunes. Maar gek worden deden we niet, net niet. Gek werd ik eerder door de voorbereidingen van zijn nieuwspresentatie. Een soort dagblad samenstellen op het niveau van het zesde basisjaar. Gezamenlijke opdracht  met twee klasgenotes. Twee kwebbel- en giecheltantes om u tegen te zeggen. Twee opeenvolgende woensdagen en een zaterdag- en zondagnamiddag zijn ze langs gekomen. Bekaf waren we ’s avonds.

Amper bekomen begon de voorbereiding van kleinzoons eerste grote spreekbeurt, nog zo’n samenwerkingsgeval. Dit keer echter met een rustig kereltje, eentje van allochtone origine, een schat van een jongen. Een probleem: de jongen had alle moeite om de spraakwaterval die mijn kleinzoon is bij te benen. Dus de zinsconstructies aan zijn spreektempo aangepast en een drietal avonden intensieve dictielessen gegeven. Tussendoor huistakencontroles en toezicht gehouden op het bedenken van enkele limericks door ons ventje en twee van zijn beste vrienden, genre:

Een fier meisje woonde in een grote stad

Ze was haast elke dag op pad

Ze spiegelde zich dolgraag in de etalages

van de winkels, botste  zo tegen een  boerenkinkel

en viel pardoes op haar gat.

Het metrum zit met haken en ogen in elkaar, doch ze staan op papier,  drie stuks.

Doch the worst was yet to come…de voorbereidingen op “den blok” en deze week de uiteindelijke toetsen. Nederlands en Frans, liepen van een meer dan leien dakje maar die wiskunde…. Ben ik een oen inzake internet, mijn rekenkundig vermogen gewoon is beneden alle peil en kleinzoon is hongerig naar oefeningen. Neen, niet de reeds opgeloste uit zijn werkboek, nieuw materiaal wou hij. Voor het eerst na vijftig jaar een passer ter hand genomen, hoeken leren bepalen met een geodriehoek ( voorheen nooit van gehoord laat staan gezien) en een loep. De negenproef… rats vergeten, destijds het minste van mijn zorgen, voor het eerst Google de hemel ingeprezen  en zodoende een halve eeuw later, voornamelijk om gezichtsverlies te voorkomen, die kloteproef boven water gehaald.

Symmetrieassen en diagonalen, metend rekenen van vierkante centimeter naar vierkante kilometer, kneepjes bij hoofdrekenen met natuurlijke getallen tot 10 miljoen en met kommagetallen, de gelijkwaardigheid bepalen tussen procenten, decimale breuken en kommagetallen, de kenmerken van vierhoeken, meetkundige relaties vastleggen, diagrammen uitwerken,toepassingen (de vraagstukken van voorheen) over treinen en wagens met gelijke eindbestemming, rijdend aan verschillende gemiddelde snelheden, elk met diverse welpaalde stops onder de baan  en dat soort zaken meer leren oplossen … I know now, allez ik denk het. Met uitzondering van eentje. Een vergelijking over het gewicht van een olifant en diens herseninhoud ten overstaan van deze van een volwassen man. Heb ik daar op gesuft, mensen en finaal heeft kleinzoon het dan voor mij opgelost. Hoe luidt het spreekwoord? “ Verstand komt met de jaren!”.

Kleinzoon en het sprookje rond de SINT…

Lammekezoet en pellepatatten: un plat préféré

niet van Titipoes, hoewel een drietal keren per jaar, kan ik aan de verleiding niet weerstaan. Zoals deze avond bijvoorbeeld, heerlijk die gebakken haring en om al dat vet door te spoelen een abdijtriple… njam, njam… Serieus ik kan er niet aan weerstaan, mijn wederhelft nog minder, goed wetende dat wij ons vanavond te pletter zullen drinken (water) en vannacht beurtelings uit bed moeten voor noodzakelijk en hoogdringend wc-bezoek.

Wiens plat préféré is het dan wel? Van niemand minder dan koning Albert I! Nah! Weten ze zelfs bij de VRT niet waar een ruig exemplaar van de nieuwe lichting chefs wekelijks “le plat préféré” van een of andere overledene serveert. Overleden beroemdheden weliswaar: Brel, La Callas, de Funès, Dali en Fredje Mercury. Stuk voor stuk extravaganza in hun doen en laten, trouwens gewone mensen zoals jullie en ik zijn inzake eetgewoonten totaal oninteressant voor de media. Kwisjes, zangers nomineren, live commentaar bij en moord of ramp en met plezier onze privacy te grabbel gooien in Man bijt Hond dat is meer ons ding. Dat Titipoes nu en dan verzot is op gebakken haring met aardappelen in de schil of schorseneren in een licht zurig sausje daar kraait geen haan over. Gelukkig maar.

Waar ik het vandaan heb dat de opa van onze koning tuk was op zo’n haring? Van mijn moeder en meer nog van mijn grootmoeder. Hoe zij dat wisten? Haha… destijds goed bewaard familiegeheim! Indien de VRT na jaren het lef heeft om met veel tamtam het lievelingsgerecht van de moordenaar van 6 miljoen joden te serveren, kan niemand mij weerhouden om de plat préféré van een populaire koning-soldaat uit de doeken te doen.

Mijn grootvader had tot in 1927 zijn zaak gevestigd in een herenhuis in de Rogierstraat (Brussel). En statig huis, eentje om in te verdwalen en katje-aloe te spelen [1]  een huis met vele trappen en kamers, vertelde mijn make. Een typisch burgershuis met sous-sol of sous-terrain, dat een paar jaar verhuurd werd aan een alleenstaande dame. Een dame met klasse, die prachtige hoeden droeg. Af en toe nodigde zij mijn grootmoeder en haar twee dochters uit op koffie steeds opgediend in zilveren kopjes en chocolademelk met fijne amandelkoekjes en dan volgde, tot grote vreugde van mijn toen nog eentalige oma, een gesprekje in het Nederlands. Mijn oudste tante heeft steeds beweerd dat de dame in kwestie een Hollandse was, volgens grootmoeder sprak de dame alleen “op de letter” omdat zij uit betere kringen kwam.

Mijn make herinnerde zich vooral de prachtige gesculpteerde commmode met zwart marmeren blad en daarop tal van foto’s in zilveren en fraai gevormde koperen kaders. Allemaal foto’s van een en dezelfde man maar in diverse houdingen: met en zonder uniform, met en zonder kepie en eretekens, met een geweer in een bos, op een paard of in een fraaie zetel en slechts eentje waar zij met hem op stond, al dansend, hij met gesteven col en zij met een speciale pluim in opgestoken kapsel.

Ons make en ook haar zus waren toen té jong om de heer op de foto te herkennen. Mijn grootmoeder wist beter. Toen op een gegeven dag mijn grootvader zin had in gebakken haring met aardappelen in de schil en de typische geur zich doorheen heel het huis verspreidde, verontschuldigde mijn grootmoeder zich bij haar huurster voor dit ongemak. De lieve dame kreeg de tranen in de ogen, bekeek de foto’s op haar commode en vertrouwde mijn grootmoeder toe dat “hij” er zo tuk op was. Ze had het voor hem zo vaak bereid: lammekezoet met pellepatatten en een frisse kruik bier erbij!

Achtergestelde gezinnen. Wij behoren erbij. De voorbije dagen met de neus op de feiten gedrukt en ons rot geschrokken hij en ik. Een mens leeft in de vaste overtuiging dat hij een weliswaar modaal doch relatief zorgeloos leventje leidt, nu blijkt dat uitgerekend dat wat voor ons een vorm van welstand inhoudt eigenlijk achterstand was. En nog geen beetje!

Goed wij hebben de wagen al vier jaar uitgewuifd, wij hebben geen vaatwasmachine, slechts één tv-toestel, geen dvd-speler, geen Amerikaanse koelinstallatie, geen Miele stoomapparaat, geen BBQ, geen jacuzzi, geen sauna, slechts één vaste telefoon en een GSM die zelden wordt gebruikt, geen gesofistikeerd koffiezetapparaat, geen droogkast,zelfs geen digitaal fototoestel, buitenlandse reizen hoeven niet meer en wij doen geen beroep op de diensten van een wasserij en poetsdame. Kortom vergeleken met het gros van onze kennissenkring zijn wij een ouderwets stel, totaal vervreemd van hedendaagse trendy faciliteiten. Antieke lummels tussen onze antieke spulletjes. Bon, het zij zo en het deert ons in de verste verte niet. Blijkt nu dat we eigenlijk arme luizen zijn en, beste lezer, wij beseften dat hoegenaamd niet!

Meer nog wij zouden het wellicht nooit geweten hebben indien de geldmarkt niet op hol was geslagen. Waar en wie we ook ontmoeten, iedereen is er het hart van in. Plots blijkt iedereen geld te hebben verloren. Zwaar verloren. De ene meer dan de andere aan de zure gezichten te zien. Zo te horen heeft de doorsnee Belg, de Vlamingen toch, aandelen à volonté. In mijn straat is het al Fortisgekanker wat de klok slaat. Geen flauw benul hadden wij ervan dat wij tussen zo’n pak zeer welstellende burgers wonen. Goed van sommigen zie je meteen aan de levenswijze dat ze hun schaapjes op het droge hebben: twee tot drie wagens, design interieur en een overvloed van Vuitonhandtassen, een stulpje aan de kust of kinderen met B&B etablissement ergens in de Provence. Anderen daarentegen, de eeuwige klagers over hun beperkt pensioentje, die alle mogelijke instanties plat lopen om na te gaan waar er iets extra te rapen valt, de uitgesproken profijtjagers die je zelden in een buurtwinkel ziet staan, zij die naar de Aldi aan de overkant van onze stad gaan, het soort van lui dat een eurocent in twee zou bijten, dat ooit betrapt werden omdat zij hun huisvuil in andermans zakken deponeerden en zich niet generen om zakken met kledij bestemd voor een goed doel mee te jatten, dat soort van mensen bezit blijkbaar een flink pak goedehuisvader aandelen.  Begin deze week is er eentje afgevoerd met de ambulance: hartritmestoornissen na het onheilspellend journaal!

Het mensdom kop noch staart krijg ik eraan!

5 oktober 1944

Bewezen peanuts, borrelnootjes zijn het en blijven het…

Rouwbeklag en medeleven tonen…

Geef toe, beste lezer, u vindt me knettergek. Zeker als u een man bent. Een moord begaan uit liefde, niet zozeer uit passie? Wie wreekt zich nu vrijwillig en doelbewust, wetende da  jarenlange opsluiting tussen een bende halfgare chaote  en gestoorden wacht? Wat zegt u? Krankzinnig! Ik?

Een vijfenzestig-plusser met een pak geld veilig belegd, een villaatje met alles erop en eraan, boordevol antiek plus een niet onaardig pensioen! Had u het anders aangepakt? Hoe? Genieten! Waarvan als ik vragen mag  Toch geen business seat op Anderlecht en napraten in de Saint Guidon over een stelletje baltrappers? Petanque na mijn middagdutje, tussen een stel weduwen en weduwenaars? Golf spelen en lumbago krijgen? Reizen? Ik heb de halve wereld gezien. Bijna tweemaal gecrasht. De pest gekregen aan lawaaierige luchthavens, controles en te lange wachttijden, zelfs met lijnvluchten. Routinematige service door routinematig hotelpersoneel. Bestaat er iets zieligers dan een man, die uitgebreid heel alleen tafelt? Een leuk mokkeltje nu en dan?  Kwakje kwijt en geen capsones! Nee, bedankt.

Ach, beste lezer, ik heb alle begrip voor uw reactie. Na het verdwijnen van “De Klapper” werd het begrip “opruststelling” voor mij meer en meer realiteit. Stonden woorden als genieten en profiteren ook op mijn verlanglijstje. Vaag, doch ze waren er. Met alle dromen en wensen eraan verbonden. Door Gerda, met alle begoochelingen en doembeelden erbij. Misschien bent u er nog lang niet aan toe, zit u momenteel in het spitsuur van uw leven: loopbaanstress, opgroeiende kinderen, te hoge hypotheek, wat klad in de relatie, te weinig persoonlijke ontspanning, te veel intimidatie en bemoeizucht van buitenaf. Daarenboven al die deskundigen, ze schieten uit de grond als paddestoelen en, geef toe, ze kruipen er even vlug weer onder. Topmanagers en -sporters hebben hun mental coaches, aso’s hun social workers, hangjongeren hun straathoekwerkers, uit de echt gescheiden paren hun bemiddelaars en goedgelovigen nog altijd hun pastoors. Honden hun hondenscholen! Baasje, tegen betaling, aanleren hoe hij Fifi-met-de-stamboom laat apporteren. Waar het poepje mag en waar niet. Alstublief, zeg!

Laat u niet ringeloren door al die gebakken lucht, die u dagelijks in de meest attractieve verpakkingen rond de oren wordt gekletst. Mag er nog zoiets als gezond verstand zijn? Boerenlogica! Het kost geen cent.

Ja, ik was medeproducent aan de massaverdwazing. Ja, ik heb de consumptiedrift, missschien niet de uwe, doch beslist deze van uw ouders gestimuleerd tot in het belachelijke. Daardoor was mijn vaderschap, op z’n zachts gezegd, vaak een puinhoop. Anderzijds, toch nog een degelijke leerschool voor Francis.

Hij zal perfect weten hoe het niet moet, ginder in het verre China. Natuurlijk gaat hij erheen. Geen twijfel. Hij heeft nog alles tegoed met Valerie. Het beste komt eraan voor hem. Zijn wedergeboorte. Valerie in verblindende spots zetten, haar tenger lijfje dankbaar strelen, de kleinste wens uit haar ogen lezen, ervaren dat twee mensen inderdaad in staat zijn mekaars wereld totaal te vullen, haar zijn godenkind, zijn vrouw, zijn wederalles noemen. Met haar de liefde bejubelen. Met haar samen een overbreekbare eenheid vormen. Zoals ik met mijn vrouw, mijn Marianne. Nog alleen bij haar wil ik zijn. Samen. In het geëindigd voortbestaan na dit leven. In de as, in het stof van ons geluk.

For every problem, there is a solution, beste lezer. The rest is silence.



EINDE

DE REST IS STILTE

Ik lig in een ziekbed. In een kleine kamer. Het is zonderling stil. Bijna plechtig en geheimzinnig stil. Ik heb het koud. Ijzig koud. Ontwaak ik uit een diepe verdoving? Is dit de realiteit rond mij? Ik blijf beneveld. Onzeker. Toch nestelt zich een gelaten berusten in mij.

Ik haal diep adem en kreun van de klemmende pijn aan de borst. Ik zie een verbandharnas, mijn borst is volledig ingepakt.

Ik herinner me alles heel duidelijk. De schietpartij. De huwelijksmis. Marianne op de zetel. Vermoord. Daarom heb ik Serge gedood. Dát wou ik. Ik leef echter nog. En dát wou ik niet.

Is er een long geraakt? Waar drong de kogel door? Straks komt een dokter het me wel vertellen. Het kan me geen moer schelen. Ik leef nog en waarom? Om op te draaien voor mijn misdaad? Voor zijn …misdaden? Nee, ploert, dat genoegen gun ik je niet. Ik wil om jou geen jaren en jaren in een cel. Ik leid de dans. Jij niet. Ook niet de jury van een assisenhof. Ik beslis.

Ben ik in een ziekenhuis of in de ziekenboeg van de gevangenis? Wat hierna? Ik wil Vloesberghe spreken. Hij zal beslist komen. Een indringend bezoekuur. Ik wil hem spreken van man tot man. 

Vloesberghe is een mens  naar mijn hart. Bedaard en  begrijpend. Ik moet hem de hele zaak uit de doeken doen. Maar eerst dient er voor Marianne gezorgd. Vloesberghe vragen om Francis te contacteren. Mijn zoon moet een passend en intiem afscheid regelen. Jenneke zal hem daarbij helpen. Mijn zoon moet mij vertegenwoordigen. Mijn zoon en zijn Valerie. Marianne’s as laten verspreiden tussen witte magnolia’s, haar lievelingsbloemen.

Een verpleger komt de kamer binnen, noteert iets op de fiche aan het bed.

“Ik wil inspecteur Vloesberghe spreken, heel dringend. Wilt u hem verwittigen?’

“Ik zal de behandelende arts inlichten. Hij oordeelt, ik niet!”

Zijn antwoord is kort en zakelijk. Hij verdwijnt. Geen spoortje warmte en medeleven. Zo worden dus misdadigers te woord gestaan. Geen  woord te veel. Die arts heeft niet te oordelen. Had me zelfs niet in leven mogen houden. Leven zonder mijn vrouw, alleen met haar nagedachtenis? Hoeft niet. Kan niet. Wil ik absoluut niet.

Dankzij de geneeskunde wacht de rechtbank mij nog. Mijn proces. Bonbons voor de media. Lezers en kijkers gegarandeerd. Priestermoord verstoort huwelijksmis. Mijn misdadigerstronie op breedbeeld. Omkaderd met reclamespots over pasta, smeerkaas en luiers. Natuurlijk zal ik gevonnist worden. Moordenaars gaan zelden vrijuit. Ook al zijn er uitzonderingen. Ook al heb ik een stevig alibi. Ook al zullen mijn zoon en Pat, voor zover ze eerlijk is, Eefje en de collega’s gunstig voor mij getuigen.

Marianne kon ik in geen geval gedood hebben. Serge wel. Motieven à volonté. Ik zal mijn hele geschiedenis zo precies mogelijk uit de doeken doen. Gerda’s dagboeken vermelden, maar niet het roze schriftje. Mijn laatste gesprek met Serge. Zijn bekentenissen. Zijn waaanzinnige wraakzucht tegenover mij, om mij in de allereerse plaats te treffen. Me zelfs voor Marianne’s dood te laten opdraaien. Alle details mogen ze me vragen. De rechtbank zal uitgebreide, waarheidsgetrouwe antwoorden krijgen. Inzien waarom ik, kapot van verdriet, haat en ellende, nog maar één doel had. Serge omleggen en mezelf berechten.

Mijn advocaat kan vrijspraak bepleiten. Zo’n vonnis zal de rechter wel niet uitspreken. Mijn schuld staat so wie so rotsvast. Ik heb bewust gemoord.

Hoeveel ga ik krijgen? Twintig of vijfentwintig jaar? Minder? Minder of meer, het laat me volkomen onverschillig. Welke straf het ook moge zijn, uitzitten zal ik ze niet. In geen geval. Verder leven zonder Marianne is voor mij immers de allergrootste straf.

Wordt vervolgd


 

Hij was zelfs niet langer bang. Moedig, onschuldig, sterk en eerlijk wou hij schijnen in dit finaal treffen. Het was zijn eigen regie. Een plot zoals de dood van zijn Heer aan het kruis.

Serge strekte beide armen in de hoogte toen mijn rechterhand naar de zak van mijn regenjas ging. Zijn goddelijke zegen voor het paartje. Zijn overgave, die in zijn ogen zijn grootste overwinning zou worden. Op mij, op mijn schuld.

Hij wist dat ik hem ging doden. Hij smeekte er nu zelfs zijn Heer om. Straf mij, o Heer, voor al mijn zonden en misstappen, straf mij voor de dood van twee vrouwen, die stierven om mijn haat te koelen op mijn beul. Laat mij branden in Uw hel, doch wees me genadig. Laat me in het duistere vuur van Uw hemelrijk toeven tot ik hem daar, mijn moordenaar, ook in de hellegloed zie belanden, die ketter, voor wie Gij nooit of nimmer enig erbarmen moogt kennen. Onze Vader, die in de hemelen zijnt, geheiligd zei uw naam… en vergeef ons onze zonden, zoals wij vergeven aan onze schuldenaren…leid ons niet in bekoring…

Zijn lippen prevelden nu koorstachtig. Het gebeurde allemaal in een mum van tijd.

Ik duwde het bruidspaar brutaal terzijde en stond oog in oog met Serge. Zijn armen nog steeds in de hoogte. Zijn blik bleef trots, uitdagend en misprijzend op mijn bleek gezicht stralen.

Toen schoot ik.

In de hartstreek. Nog eens en nog eens. Het tumult brak los. Drie, vier struise mannen sprongen schreeuwend naar mij toe. Wierpen zich als een meute hygena’s op mij.

Ze kwamen echter te laat. Ik bracht de browning naar mijn rechterslaap. Wou afdrukken. Voelde die slag tegen mijn borst. Dat rukken en sleuren. De stoten tegen mijn kin en rug. Schoppen tegen mijn benen. De hele last van de klauwende, hysterich brullende en vloekende mensen. Dat alles kwam een paar seconden te vroeg en verhinderde mijn opzet.

Mijn zelfmoord.

Ik werd alleen de scherpe  inslag van een kogel in de schouder gewaar. Geen echte pijn. Amper een korte, droge schok of  was het een vuistslag? Ik weet het niet meer.

De revolver werd me ontnomen. Bloed sijpelde. Er werd alweer gevloekt, geslagen en geschopt. De grond beefde. Scheurde open. Dàt was de echte hel.

Daarop verloor ik het bewustzijn.

Wordt vervolgd


 

Ik hoorde niets meer. Was me alleen bewust van mijn laatste doel en schoof spookachtig de kerk binnen.

Ik had gehoopt op meer volk. Een veertigtal mensen. De familie vooraan, twee lege rijen stoelen en daarachter vrienden en kennissen. Allen op hun dorpsbest. Straks wachtte hen het  overdadig tafelen, het bier, de   wijn, de cola’s,  de Rennietabletjes, de breugeliaanse tafel na middernacht, de disk-jockey en Lotti en Tura afgewisseld met hip-hop en de kuskensdans

Grijs en dik, oud en jong gaan  de dansvloer bestormen wanneer het iets zuiders wordt. Broekspijpen opgerold, dikke konten draaiend, vetkussens hobbelend, gewrichten krakend, zakdoeken zweetwissend van voorhoofden, hals en  van tussen de borsten. Er zal gebruld worden om de flauwe en gortige grollen van de geattitreerde moppentapper. Er zullen luchtjes worden geschept om te boeren, wind te laten of te braken. Een Vlaams huwelijksfeest op z’n best.

De zombie, traagjes over de rode loper stappend, verstoorde alles. Nieuwgrierige blikken en vragende ogen. Ik voelde ze prikken. Wat moest ik daar? De meesten kenden me niet. Gemompel. Ik naderde het bruispaar.  De opperste rechter zou straffen en gestraft worden. Het vonnis over Serge. En over mezelf. De twee zangers zwegen, de muziek eveneens.

Daar stond hij! Serge! Gloriërend tegenover het bruidspaar. Zijn holle woorden kwamen me bijna uitnodigend tegen. Eerst zacht, dan juichend aanzwellend, met warme tremolo’s. Een tweevoudig moordenaar op z’n priestersbest:

‘Dat de God van Israël u verenigt en Hij zij met u. Dat Hij  zich over dit jonge paar ontfermt en maak, Heer, dat zij u loven…’

Hij zag me eerst niet. Het bruidspaar genoot zijn aandacht. Hij leek in godvruchtige huwelijkstrance.

‘Sam, aanzie je vrouw als een weelderige wijnstok aan de muren van jullie huis, jullie kinderen als olijfvruchten rondom julie tafel…’

Pas nu merkte hij me op.

Ik schreed langzaam vooruit. Een nootlottige geest, een buiten zichzelf getreden medium, vreemd, mysterieus. Ik zag Serge verstijven. Toch trachtte hij beheerst te blijven. Zijn stem leek zelfs vaster te klinken. Zegevierender. Het jonge paar en hun familie hingen aan zijn lippen:

“Alleluja, alleluja, de Heer verlene u bijstand uit zijn heiligdom.’

Hij staarde me nu pas doordringend aan. Nog even bedaard en gewoon alsof ik er niet was. Meer en meer ogen vestigen zich op mij. Ik voelde hun blikken. Wie was dat? Wat doet die man hier. Die verfomfaaide, schichtige figuur in regenjas. De indringer. De misverstoorder. Waarom trad hij in slow motion op het jonge paar toe?

Niemand bewoog. Nieuwsgierigheid werd prikkelender. Ze keken allemaal toe. De ene geërgerd en verbaasd. De andere verveeld of onverschillig. Maar allen heimelijk weetgierig.

Serge stoorde zich blijkbaar niet aan mij. Hij deed kalm verder. Een man van plicht. Hij herinnerde de jonge mensen aan hun verplichtingen tegenover elkaar en begon het evangelie volgens de Heilige Mattheus te lezen.

Maar al die tijd wist Serge het. Hij wist dat ik hier voor hem zou verschijnen. Tijdens zijn laatste, allerlaatste huwelijksinzegening. Slordig, verteerd van verdriet, wanhoop, ellende en diep haat, zo zou ik naar hem toekomen. Zo verwachtte hij me écht. Afgestroopt van wraakzucht, pijn en bloedhonger. Levensmoe om wat hij me had aangedaan. Zijn rechter en beul, Ik, Max Cijnens.


Wordt vervolgd

Ik werd wakker. Had een tweetal uren geslapen. Hoopte gedroomd te hebben. Maar op hetzelfde ogenblik zag ik Marianne op de zetel. Dood. Wraakeisend.

Mijn lichaan deed verschrikkelijk pijn. Krampen spanden mijn kuiten op alsof ze uit elkaar gingen springen. Ik moest helder nadenken. Handelen. Kordaat en zonder medelijden handelen.

De felle klaarheid van de dag door het brede raam leek een mistige sluier van de voorbije nacht. In mijn kurkdroge mond had ik de smaak van bloed. Neen. Ik wou niets weten. Niets voelen. Zelfs geen haat. Geen wraak. Geen laatste vonnis, nu. En toch. Die dwang van dat onbewuste. Die wil om te straffen…

Ik sukkelde uit de zetel. Wankelde naar Marianne toe. Keek naar haar grauwgeworden gelaat, dat nu voor altijd in mijn brein zou gegrift blijven. Hoestte schor. Zwijmelde de hal in.

Ik was geen mens meer. Geen robot. Niet eens een schim. Ik was veranderd in de onzichtbare, roofzuchtige, meedogenloze wreker. Gehoorzamend aan een tegennatuurlijke dwang. Bereid alle hinderpalen uit te weg te ruimen. Doorgaan ad fundum. Voorbij de laatste grens. Om mijn vrouw. Mijn Marianne.

Ik trok werktuigelijk de regenjas aan. Voelde de Browning in mijn zak. Stapte in de wagen en reed weg.

De huwelijksmis door de moordenaar moest nu al aan de gang zijn. Laat de schoft, met zijn heimelijke bakkes, maar voor het jonge bruidspaar staan, wenste ik. Met al zijn gezalfde zegeningen en vrome wensen. Met zijn beminnelijkste glimlach van beschermende en begrijpende herder. Pastoor Serge! Een aanfluiting van alle menselijkheid!

Ik hoopte dat de helft van het dorp zou aanwezig zijn. Ik rekende op een jubelende Hochzeitmesse met passsende orgelmuziek als glorie van een nieuwe band tussen man en vrouw. Een ode aan  Liefde en Voorspoed, aan Toekomst en Gelukzaligheid. Triomf voor het edele leven. Domper op macht en dood.

Er was inderdaad muziek. Orgelmuziek vulde het dorpsplein. De grauwheid was uit de lucht. De kilheid niet. Er vielen nog zeldzame regentranen. Ik had echter geen tranen meer. Ik was werktuig, computergestuurd. Gehoorzamend aan die dwang, die dwang…

Ik parkeerde de Audi op het dorpsplein tussen de andere wagens. Ik zag het roze schriftje van Gerda op het dashbord liggen. Ik vermoedde dat ik de andere twee bij Francis had laten liggen. Niet meer aan gedacht na zijn verhaal over Pat en Valerie. Wat met dit exemplaar? Versnipperen? Geen tijd meer. Zag het postkantoor en kreeg een ingeving. Eefje, mijn vertrouwelinge! En het enige privé-adres dat ik van gans het team kende. Want haar adres was immers dat van mijn ouderlijk huis. Scheurde een blaadje uit mijn notaboekje en schreef:

“Eefje,

Dit is een dagboek van mijn overleden echtgenote. Bijzonder belangrijk!  Houd het zorgvuldig bij. Wat je morgen ook verneemt, dit schriftje mag niet in handen komen van de politie. Zeker niet in handen van mijn zoon.  Bedankt voor zoveel en vooral om deze laatste wens van mij in te willigen .

Max”

De bediende in het postkantoor had duidelijk problemen met de computer. Een jonge collega kwam helpen. Ik werd ongeduldig. Trommelde met de vingers op de loketplank.

‘Een secondje, meneer, hij heeft voor de zoveelste keer zijn loten’, spotlachte hij, ‘een goed gerief zo’n computer, maar ’t moet werken.’

Het meisje naast hem keek me wat verschrikt aan. Maakte ik zo’n verwilderde indruk? De ironische opmerkingen van haar norse, bijna-einde-loopbaan-collega misschien? Hij overhandigde me eindelijk de gewatteerde omslag. Frankeerde de zending. Rekende af en grapte nog wat.



Wordt vervolgd

Kon het dat die ploert van een Serge zo redeneerde? Zo monsterachtig vals speelde en er stoicijns kalm bij bleef? Zou Vloesberghe morgen in die val trappen? Morgen!? Nee straks! Dat mocht niet. Dat kon toch niet! Ik had uren bij mijn zoon gezeten. Telde zijn getuigenis? Ja toch! Pat was er ook bij. Wanneer was zij naar bed gegaan? Na het telefoontje van Marianne. Hoelang erna, een halfuur, een uur? Geen idee. Francis zou het weten. Functioneerde zijn aangeboren tijdsinstinct nog na de ruzies met Pat? Na de ontlading van zijn emoties over Valerie?  

Serge, die doortrapte kazuifelschurk, de in het nauw gedreven, sluwe gokker, had tijd zat gehad om deze nacht alles tot in de puntjes uit te kienen. Mijn bankkaart! Ik had getankt met mijn bankkaart in Keerbergen, vlakbij de villa van mijn zoon. Ik heb ook Gerda’s schriftjes.

De smeerlap moet en zal bekennen. Kon mij niks doen!

Mijn hoofd tolde. Ik huiverde, leed. Ik wou Marianne’s lot delen. Zonder haar was er voortaan geen lucht, geen zon, geen licht, geen leven meer mogelijk. Marianne, mijn vrouw, mijn godenkind, mijn begin en einde, mijn wederalles, dat nu niets, niets meer was.

Ik moest nogmaals de politie oproepen. Jacht maken op haar moordenaar. Straf of wraak brachten me haar echter niet terug. Zonder mijn Marianne bleef er slechts leegte. Een diepe, versmachtende leegte. Een leegte, waarin alleen plaats was voor smart en pijn.  Ik kon  het niet verdragen.

Leeggelopen miserie was ik. Een blijvende nachtmerrie. Voor altijd.

Ik goot een te grote cognac naar binnen. Fataal op een nuchtere maag. Het kwam er meteen weer uit. Nam een hete douche. Zeepte en schrobde me als gek. Kon Marianne’s dood niet van mijn lichaam sproeien

Ik ging tegenover haar zitten in de andere zetel. Roerloos. Volkomen apatisch. Hoelang weet ik niet. Maar plots wist ik héél goed wat te doen.

Maar zou ik…kon ik… ik was toch niet zo’n ondier als die smeerlap van een pastoor?

Naar de politie gaan, nu meteen? Neen, ik moest zelf réchter zijn…Beul zoals Serge beul voor Marianne was geweest… Marianne,mijn vrouw. Mijne enige alles.


Wordt vervolgd

Een schande voor jou, meneer de journalist, de grote vlek op je bourgeois-blazoen. Laat de jury maar ontzet zijn over alles wat zich in die mooie villa van jou afspeelde. Laat de epistels van die chaotische, zieke geest maar voorlezen. Laat vooral je zoon meegenieten. Nou ja, genieten…

De klap op de vuurpijl! Ken je die al? Het animeerverleden van je grietje, natuurlijk. De notarisstory met alles erop en eraan. Alle bewijzen heb ik. Ook de getuigen als het moet. De industrieel zonder naam en de rest. Wie gelooft dat het om verzindsels gaat? Toch geloofwaardig als ik de jury vertel dat jouw Marianne mij ontboden had gisteravond?  

Je zat in Keerbergen. Moneytalk?! Marianne wist dat je de eerste twee uurtjes na haar telefoontje niet terug zou zijn. Ze had het gat vrij, zoals dat heet. Letterlijk en figuurlijk!   Zie je de pers al likkebaarden. Ronkende titels: Gewezen entraineuse en liefje van hoofdredakteur tracht priester te verleiden!

En dan de cruciale vraag van de Voorzitter van de rechtbank:

‘Waarom hebt u ook uw minnares vermoord, meneer Cijnens?’

Het is allemaal zo klaar als een klontje: omdat je eindelijk en héél duidelijk inzag, dat zij niets meer was dan een geldzuchtige sloerie. Poen, jouw poen daarom was het haar toe doen. Het zal, wanneer ik in de getuigenbank sta, niet eens nodig zijn een hint te geven. De conclusies van de magistraten en vooral van de jury staan dan al goed vast.

Ach, wees maar niet bang voor mij, Max. Met uitzondering van de notaris wordt, als puntje bij paaltje komt, zoals het hoort door een goede zielenherder, teruggegrepen naar het biechtgeheim.

Een kleine insinuatie mischien! Nou ja, we zien wel. Meng schande en extreme jaloezie, wat krijg je? Ravages, toch? Hoe je weet kreeg van die notarisaffaire? Mijn plicht als huisvriend om je tegen het onheil dat Marianne heette, te beschermen. Je op het juiste pad terugbrengen, zeker toen je bij haar definitief wou intrekken. Logisch toch?

Na de dood van Gerda heb ik jou toch enkele keren gebeld? Getracht je dit telefonisch uit te leggen. Je ook willen bijstaan omdat ik toen perfect raadde wie Gerda had omgebracht. Je trachten te overhalen om alles aan de politie op te biechten.

Vloesberghe kan die gesprekjes gemakkelijk retraceren hoor. Onderschat de flikken niet!  Ze vangen er zelfs de wespen van de beroepsrenners mee. Bovendien hebben Bette en haar dochter je nerveuze, eigenaardige manier van doen, gisteren in het portaal, beslist opgemerkt, toen jij me ongevraagd kwam opzoeken.

Het kruisbeeld als moordwapen? Vindingrijk, buitengewoon vindingrijk van mij, al zeg ik het zelf. Gerda heeft er mij twee jaar geleden  eentje cadeau gedaan. Eigenlijk een niemendalletje. Ligt in een of andere lade in de pastorij. Schoondochter Pat was er razend om. Adrienne had, zoals gewoonlijk, bewust haar mond voorbijgepraat. Gerda had echter zomaar geen erfstukken weggeven. Zeker niet aan de kerk, vond je schoondochter. Je gaf Pat toen zelfs gelijk. Gerda beschreef me dit incident in geuren en kleuren. Die schoondochter van jou, zo’n hetze voor één onnozel kruisbeeld! Terwijl de kamer van haar schoonmoeder er belachelijk vol mee stond!

Het moordwapen van Gerda is niet ontdekt, kan nooit ontdekt worden. Het staat immers nog altijd te glimmen op het altaar, het zogenaamde geschenk van twee jaar geleden, weet je.

Het tweede exemplaar ligt nu in jouw kelder, met jouw vingerafdrukken erop. Zelfs het alziende oog van Adrienne, had van dit stel geen weet, toen ze op vraag van de politie trachtte na te gaan wat er allemaal ontbrak in de slaapkamer. Kon niet. Alleen jij en je zoon weten waar die  typische kruisbeelden zich bevonden.  

Natuurlijk zal het laboteam  aan de hand van het kelderexemplaar de foto’s van Gerda’s verwondingen, met een ander oog bekijken. Onder het mom van je immens verdriet heb je zelfs alle mogelijke sporen om zeep gebracht. Alles verlegd. Zelfs het lijk. Had ik nog een fout begaan, dan heb jij die ongedaan gemaakt. Hoe dan ook, bedankt! Geef toe: echt stom! Iemand met jouw capaciteiten moet toch beter weten? Een gedreven en ervaren inspecteur heeft daar beslist onmiddellijk een eigen  mening over.  Tja, Max,  dat wordt op z’n minst 25 à 30 jaar brommen voor jou. Een pastoraal bezoek van mij,  nu en dan, zal je voorzeker op prijs stellen. De Heer zij met u!


Wordt vervolgd

Naderhand, toen de hyena in mij enigszins tot rust kwam en ik, nog in hallucinogene mist, logisch trachtte te denken, stonden de naakte feiten ontnuchterend helder voor mij. Marianne was dood.

Ik kon niets meer doen. Niemand kon haar noch mij helpen. De dader kende ik! Daar lag zijn moordwapen en merkteken. Waar had ik dat ding nog gezien? Het kwam me vaag bekend voor. Op het altaar, uiteraard, de schoft had het me aangewezen. Nee, niet alleen daar. Waar dan? In Gerda’s kamer had ik in jaren geen voet gezet. Vanwaar die vage herkenning?

Een kwalijke, doordingende geur hing in de kelder. De geur van uitwerpselen. Zou Marianne? Ik moest haar wassen. Dat prachtige lichaam mocht niet bedorven worden. Ik stond recht. 

Niet Marianne, maar ik stonk. Mijn broek, mijn kousen, alles doordrenkt. Drek alom. Foert. Mijn stank zou haar lijfje niet bezoedelen en mezelf kon het geen reet schelen. Mij kon überhaupt niets meer schelen.

Alle leven gleed eveneens uit mijn lichaam. Alleen mijn hart, mijn longen, ja, die functioneerden robotmatig. Ook mijn hersenen deden het nog. Nadenken, Max, nadenken.

Marianne had me gebeld rond negen uur. Omstreeks kwart voor twee was ik weggereden bij Francis, had getankt in Keerbergen, dus rond twintig voor drie thuis gekomen. Daartussen moet het gebeurd zijn. Hoe die schoft was binnengeraakt, hoe hij wist dat ik niet thuis was, waarom Marianne nog na negen uur de deur opende en wat er zich binnenshuis had afgespeeld, zou ik nooit te weten komen.

Wat had hij haar wijsgemaakt? Had hij zijn ontschuldigste makser opgezet? Want in veinzen, liegen en mensen om de tuin leidden was Serge een grootmeester. Onovertrefbaar.

Marianne wist dat hij een ploert was.

Hij zal daarom misschien meteen met volle kracht hebben toegeslagen, haar nog zwijmelend de keldertrap afgegooid.

Waarom zo laat de deur openen, Marianne? Zou hij nadien in de hal op mij hebben gewacht? Moest ik zijn derde slachtoffer worden? Maar ik kwam niet. Toen dat in zijn satanisch brein doordrong, moet hij hard en schokkend van opluchting gelachten hebben. Zijn bloeddorst gelest op een manier die hijzelf niet voor mogelijk hield. Snel handelen nu. Crucifix schoon vegen. Geen vingerafdrukken nalaten. Zich zo snel mogelijk uit de voeten maken.

Stel dat ik in mijn villa overnachtte, al had Francis aan hem het tegendeel verteld. Serge wist verdomd goed dat ik er nooit meer de nacht zou doorbrengen. De villa was vol van morbide herinneringen. Marianne betekende mijn nieuw begin.  Maar waar was ik dan?

Natuurlijk besefte hij dat ik elk moment kon verschijnen. Bij het gejaagd verlaten van het huis, was hem dan, als in een aureool van gregoriaanse muziek, een beeld verschenen. Ja, dat beeld moet die schoft gezien hebben: ook mij ombrengen! Want ik had allicht de politie nog niet verwittigd. Was dat gebeurd, dan zou hij stellig al geklist zijn. Hij wou en zou de dagboeken vinden. Hij moest ze hebben. Zich indekken met onschuld en onweten. Een gok als een andere.

Zelfs als Vloesbeghe reeds op de hoogte was gesteld door mij, meende Serge nog tijd te hebben om zijn plan uit te voeren.

Wat was er dan verder in dat waanzinnig hoofd van hem omgegaan?

Ik trachtte het me voor te stellen…


Wordt vervolgd

Niet in de hal, niet slapend op de driezit in het salon, zeker niet in de woonkamer of keuken. Toch niet gevallen in de tuin?

Een vochtige tocht deed me rillen. Ergens stond een deur of raaam open. De kelderdeur klapte dicht door de wind buiten. Marianne in de kelder!  Ik rukte de deur opende, schakelde het licht aan.

‘Marianne!’

Daar lag ze.

Onderaan de trap. Half ineengekrompen. Roerloos.Ik werd puimsteen. Ijskoud opbrandend van geschokt ongeloof werd ik. Kon niet meer ademen. Mijn benen voelden als totaal verlamd aan. En mijn varicen waren nog niet helemaal op hun effen. Verdomme, Max, kom tot jezelf. Handel, man! Ze moet geholpen worden! Een dokter! Nee, die speciale interventie ziekenwagen, met dokters erbij. Zou ze nog ademenen?

Ik dook de trappen af. Voelde haar pols. Geen polslsag of nauwelijks? Haar hoofd en gezicht bebloed. Opengesperde ogen. Ademde ze? Was ze in shock? Ze leek er erg aan toe. Dra raakte ze onderkoeld op de kelderstenen in haar nachtkleedje. Niet nadenken, handelen. Iedere minuut was levensreddend. Mijn vrouw moet geholpen worden. Ik mocht haar niet verliezen. De MUG! De MUG bellen en direct naar Jette. Naar het AZ.

Dan zag ik het!

Ongeveer op een meter afstand van Marianne’s linkervoet. Het bronzen crucifix. Gerda’s crucifix. Serge! Het kruisbeeld. Zijn moordwapen. Haar dood. Onze dood.

MARIANNE! MARIANNE!

Smeerlap, mijn vrouw. Waarom mijn vrouw? Ik greep brullend het bronzen crucifix en slingerde het tegen de keldermuur.

Marianne was dood. Vermoord. De liefde van mijn leven, het meest waardevolle stuk van mijn bestaan was niet meer te redden.

Ik braakte. Had het gevoel al mijn schroeiende ingewanden uit te kotsen. Schreeuwend. Huilend als een zwaargewonde wolf. Een gemarteld dier. Creperend van pijn.

Een breedgapende wonde aan haar achterhoofd.  Gestold bloed tussen haar prachtig blauwzwart haar.  Pas nu zag ik in de  doodsangst in haar opengesperde ogen. Ongeloof en wanhoop verpletterden me. Het besef vooral dat alles, haar leven, ons leven, ons voor goed ontnomen was. Haar gebroken blik vertelde het. 

Ik sloot haar ogen.

Verwilderd snikkend, verwrongen van afschuw, knielde ik naast haar neer. Nam haar teder in de armen. Kuste haar ogen, voorhoofd, de halfgeopende nog steeds prachtige lippen. Proefde de zilte smaak van mijn tranen, nu vermengd met haar bloed.

Ik likte haar gezichtje schoon. Had ik vroeger nog gedaan, het zou voortaan nooit meer kunnen. Dronk haar bloed. Wou alles van haar in mij opnemen. Het kon nu nog.

Ik jammerde in razende machteloosheid om dat prachtige haar met bloed doordrenkt, dat dra een vreemde substantie zou worden die niet bij haar hoorde. Ik greep haar hand, kuste elke vinger en  hield haar handpalm tegen mijn wang. Streel me lieveling, streel me toch. Nu, draag ik je naar boven. Mijn kindje  hoort niet zo il en vreemd te liggen. Kom, zoetje.

Ik trachtte haar slap lichaam op te nemen. Naar boven brengen zou me moeilijk lukken. Geen kracht meer in de armen. Daar! De hoezen met de spullen van de tuinzetels. Ik legde haar behoedzaam op de kussens alsof die haar dood zouden verzachten, ontkennen, wegnemen. Mijn roosje, tussen de zonnebloemen op het canvas.

Ik knoopte haar ponnetje dicht. Kuste haar opnieuw, steeds weer, overal. Ging zijlings naast haar liggen. Aaide voorzichtig haar wang. Draaide haar lokken rond de vingers. Snikte.

Ik had haar nog zoveel te vertellen. Over Francis, die onze hulp nodig had en over zijn Valerie. Over het roodkopje dat zij ons zou schenken. Het kind, dat ik jou niet kon geven, komt er, lieveling. Via een ommetje, maar het komt er. Oma en opa! Stel je voor. Wat hou ik toch van jou, mijn bieke, zo veel meer dan toen ik vanavond wegreed.

Ik streelde haar hoofdje. Mijn vingers plakten aan de breuklijnen van de verwondingen. Heftig zoog ik haar bloed op. Haar allerlaatste beetje leven opdrinken bracht mij in een staat van algehele chaotische zelfdood. Toen greep ik de crucifix en begon er tierend en brullend weer mee te hameren, tegen de muren, op de vloer. Totaal verdwaasd van woede, ellende, opstandigheid, haat en wraakzucht.

Ik was geen mens meer. Alleen nog een wild gevaarlijk beest. Bloeddorstiger dan haar moordenaar. 


Wordt vervolgd

Ik ging voorzichtig naar boven.

Maakte zelfs het licht niet aan. Ik wist dat Marianne vermoeid was. Wist ook dat ze dan even vast sliep als een notoire zuiplap na tien Duvels. In de badkamer trok ik mijn pyjama aan. Daarna tanden poetsen, een plasje en ik slofte naar bed.

Marianne sliep altijd in aardedonker. Wou de zware overgordijnen hermetisch dicht.  Verdroeg niet eens het groenachtig schijnsel van de digitale klok. Duisternis en slaap vormden een onscheidbare eenheid. De perfecte harmonie nodig voor geest en lichaam, beweerde ze.

Op de tast schoof ik naast haar. Zocht de warmte van haar lichaam. Draaide me voorzichtig lepelend naar haar toe. Niets! Verbazing. Leegte! Koelte op haar plaats. Ze was er niet!

Ik veerde recht. Trok aan de schakelaar. Zag een leeg bed. Haar hoofdkussen nauwelijks ingedrukt. Het onderlaken lichtjes gerimpeld. Zij had dus wel in bed gelegen.

Maar waar was zij nu?

Een onzekere machteloosheid beving me. Een drukkende zweem van paniek. Niet wetend wat te doen en toch de verlamde wil om te handelen. Ik kon me echter nauwelijks bewegen. Dat besef van plots helemaal versteend zijn had me al overvallen. Nu brandde er angst bij. Almaar koortsige, groeiende angst. Een stortvloed aan vragen. Ik moest weten. Moest zoeken.

In de badkamer lagen haar slipje, panty, bh en trui. Zelfs haar pantoffels.

‘Marianne! Marianne!’

Ik schakelde alle lichten aan op de overloop. Liep naar de kamer van haar vader, de kleine logeerkamer van Jenneke. De grote en kleine zolder. Niemand natuurlijk.

‘Marianne, Marianne!’

Ik schreeuwde haar naam zo luid ik kon:

‘Marianne! Hoor je mij? Marianne, alsjeblief antwoord!’

Het huis bewaarde zijn stilte. In de garage stond haar wagen. Ze was dus niet weggereden. Waarom zou ze ?  In haar nachtponnetje  nog!Aan de muur haar grote shoppingbag, onder het prikbord. Ze had haar weekend-aankopen al genoteerd.

‘Marianne!’

Gisteren 20u30

“Goeie arbiter, die Fransman!

Daar zie, geef af naar rechts. Naar rechts zeg ik, domoor!

Allez Fellaini, hoe is dat mogelijk. Zoiets verkopen ze voor 20 miljoen!

Stijnen, zever niet de ref staat er met zijn neus op, gij gestepee!

Die zwarte kan geen bal houden. Zie dat af, zie dat af!

Maar Sonck toch replikeer niet, onnozelaar, die arbiter is echt niet van gisteren.

Ja, jongen, drie keer rollen en blijven liggen. Voilà, wat heb ik gezegd.

Veteranenvoetbal, niks van fut!

Yes, yes, yes, dat is’t Sonckske, dat is’t jongen. Bie, komt naar de herhaling zijn. Dat is spelen! Wijsvingers de hoogte in en nu met buikje draaien!’

Nadien kwam er nog ahoertgeroep voor een betwistbare penalty, waren er tribune hansworsten en hun carotiers, blinden en strijkijzers met jeanettentackles, bloemzak Vercauteren altijd onderuitgezakt naast de vroegere valse trage uit de Limburg, nu salontrainer en een of ander Sutterke dat nog veel te kort kwam. Veel chance maar niets van fut die van ons. Maar de Turken waren geen haar beter…

Voetbal een proletarische happening? Altijd ten huize Titipoes.

Eergisteren 20u10

Terzake. Vadderke en Cools oog in oog met meisje Van Wanten. Duiding heet dat. Duiding van wat? Van bilhoge splitten en bijgestifte scheermeslippen? Sedert enkele VTM pipo’s onze nationale zender bemannen, ligt de verwildering, vervuiling zeg maar, wel heel nabij. In Zwitserland worden miljarden gespendeerd om een mini big bang te produceren  bij middel van een  cyclotron om zo de mysteries van de materie en van het universum trachten op te lossen. Peeters staat op scherp met het dictaat van De Wever, een “gestolen” GSM legt een bom onder onze veiligheidsdiensten, de productiestop van isotopen bezorgt tal van kankerpatiënten meer dan slaaploze nachten wat duidt Canvas… Miss Rolmops: ex-naaktje op de Nederlandse zenders, ex-foefje van prins Woefwoef, ex-VTMformat, ex-diva voor aso’s, ex zoveel.

Eigenlijk een hoop zieligheid. Zieligheid die nu een boel perrewetten komt maken tegen de Van Thillo’s. De fut zit er nog in maar de rek raakt er uit. Dat heb je als je tegen de vijftig aanleunt en al je inhoud in je vormen zit.

Het Van Wanten mens volgde destijds op de Hollandse zenders Xaviera D’Hollander op, die enig vlotgebekte hoerenkastmadam vol ouderwetse bevlogenheid. Oostendse Iris werd Wendy en ze werd geholpen om te weten hoe ze van wanten moest weten. Profileerde zichzelf met graagte als vleselijk brokje ontspanning voor Jan en Mieke. Vlinderde gesponserd door de boekskens van Pontius naar Pilatus, is oma van een ukje dat ouder is dan een van haar laatkomertjes, liet zich door VTM een halve gare aannaaien die haar commercieel bezwangerde en kijk…het mens is boos, heel boos. De lawaaizucht rond haar privéleven pikt ze niet langer, toch niet van een bepaald boekse…

“En, meneer De Vadder ik doe dit niet voor geld hoor! Wel om een aanzet te geven voor alle BV’s die zich belaagd en belazerd weten door de boekskens. Geld komt eventueel in een tweede fase.”

Van Wanten weet perfect waar het schoentje knelt. Haar gekweel is niet langer van deze tijd. Naar het schijnt zit het coachen van haar carrière haar Franske nog minder mee. Wendy en haar spagaat: té jong voor optredens in bejaardentehuizen (overwegend in handen van Caritasinstellingen bovendien…) en te gedemodeerd voor zaaloptredens of openingen van nieuwe zaken.

Er zijn trouwens ernstige kapers op de mediakust….Hot Marijke, het piepje met de zweepjes; kettingen en tepelklemmen, beweert een federale minister onder haar vaste clientele te hebben. Van de salons van Hertoginnedal naar de SM-vertrekken van een jonge domina, met wit evaatje aan kruipend op de knietjes, ontblote kont en plumeau in de mond…rarara. Als het van de boekskens afhangt komen we dat beslist na torenhoge oplagecijfers wel te weten.

Geef toe, beste lezer, 't is wat anders dan dan de dikke vis met borrelnootjes die ons al anderhalf jaar wordt door het strot geduwd  of handjesklappen met Samson en Gert, zelfs de  vuistdikke porei en  windhanen van Jean-Luc vallen in het niets met wat die frivole kippetje via de boekskens gaat serveren.

Ik parkeerde de wagen en betrad het donker huis. Neen, ik zou Marianne niet wekken. Ik had zelfs geen behoefte aan slaap. Ik had aan niets behoefte. Tenzij Serge opgesloten te zien.

Ik zag hem met Marianne. Hoorde hem zijn smerige voorstellen doen. Dan met Gerda. Haar schoppend in de keuken, ruziënd bovenaan de trap. Serge en zijn gefingeerde bereidwilligheid voor de uitvaart. Serge en zijn belofte aan die vunzige flemerd van een notaris. Ik zag mijn vrouw aanpappen met die opa. Ze kropen in bed en ze wou hem geld doen kakken. Beiden kraaiend van plezier. Alles keerde om in mijn binnenste.

Mijn hoofd barstte.

Mieren en muizen knaagden opnieuw al mijn blijdschap van daareven en mijn verwachtingen stuk. Ze wroetten en krioelden door mijn hersenen. Een angstfanfare van hoon, zelfverwijt, onmacht, woede en haat. Wurgend. Gedachten als koorden rond mijn hoofd. Ze trokken, lieten los, trokken opnieuw, drukten tot ik geen adem meer kreeg.

Beheers je Max. Ga naar boven. Ga bij je vrouw. Rust naast haar. Het is vrijwel ochtend. Het is bijna voorbij. Je hebt het geklaard. Je hebt gewonnen. Nieuwe toekomst in de herfst van je leven. De langste en vreemdste  nacht  is seffens verleden tijd.

Ik nam een flesje bruis uit de koelkast. Slurpte het koele water gulzig naar binnen. Dat deed deugd. Smaakte nu beter dan de meest uitgelezen wijn. Een simpel flesje bruis als start bij de herbronning van mijn leven. Geen enkel hongersignaal. Toch maar een appel. Hondsmoe maar klaarwakker. Hoe laat al? Tien voor drie. Tijd voor een goeie vier à vijf  uren rust. Dan nogmaals de politie bellen, de dagboeken van Gerda, de hele rimram rond de afgezant des duivels. Misschien een laatste verklaring op het bureau  ondertekenen. Twee dagen de krantenkoppen, die een hoop telefoontjes gingen veroorzaken. Dan: over en out.

Deze tijd, volgend jaar,  allicht zijn proces. Kleine week rechtbank. Strafvordering,  verdict en gedaan.

Wordt vervolgd


 

Ach, Laat miss life-style maar komen, het Cijnens-duo  zal haar met veel verve een toontje lager doen zingen, kwaken eerder.

 Eerst nog tanken en dan naar huis. Naar Marianne, my precious darling-baby. Valerie zal ook voor haar een bijzondere verassing zijn.

Valerie! Ze beviel me. De manier waarop Francis haar had beschreven. Pittige naam voor een pittig meisje. Nog enkele weken, eerst de Vesuvius in Keerbergen laten uitspuwen en dan wou ik haar ontmoeten. De weldoenster van mijn zoon en de toekomstige moeder van mijn  eerste kleinkind.

Marianne, ik en ons roodkopje aan zee. Zandkastelen bouwen. Natuurlijk, ging ik met hem zwemmen, voetballen en fietsen. Putten graven in de tuin. Ridderverhalen schrijven.Vergeet het,vriend, vergeet het! Denkduiveltje en zijn commentaar, altijd weer! De snotneuzen van vandaag graven geen putten meer. Games, play stations moeten ze hebben. Twee-duimen-speeltjes en dzjoef-dzjoef  met samourai Jack en Black Devil Dragon. Lichtgevende Star Wars zwaarden en af en toe, afhankelijk van de commercieel opgeschroefde rages, ouderwets knikkeren. Tegen die tijd ben jij er veel te stram voor. Arthritis en artrose, oude mannekenskwalen! By the way, er reeds aan gedacht, dat het ook een zij-tje kan zijn? Ik zie je al drukdoende Barbietjes toiletteren, pareltjes rijgen, teennageltjes lakken, pépé Max, hoofdhaar vol plastic knijpspeldjes! Daar gaat volk op afkomen! Laat dat kleinkind nog een paar jaar rustig in het zakje van Francis zitten, vriend.

Concentreer je  op die schoft morgen in zijn kerk en de mogelijkheid dat de vogel gaan vliegen is. Het zou me niet verbazen, mocht hij op dit ogenblik in de Lufthansa businessclass een stewardess om een Jack Daniels vragen!

Dzju, waarom had ik zo getalmd in die kerk? Waarom was ik naar die ploert toegereden?  Waarom niet direct politie geïnformeerd? Tiens, nog altijd geen telefoontje van Vloesberghe gekregen. Had ik er toch beter aan gedaan de dienstdoende agent een volledig relaas te geven, of zelf naar het commissariaat te rijden om verslag uit te brengen? Ze hadden hem meten gearresteerd zonder de tussenkomst van Vloesberghe. De onderzoeksrechter of de procureur waren er ook nog! Agenten hebben richtlijnen, die mannen weten wat hoort en moet.

Vitale informatie, had ik gezegd. Informatie is echter geen bewijsvoering, vriend. Wat vitaal schijnt voor de ene, is voor de andere een olifant die een muis heeft gebaard. Maar ja, je wilt niet luisteren. Niet naar je zoon, niet naar Marianne, niet naar mij met al mijn gezond verstand. Een oude, koppige ezel, dat ben je. Voilà.

Godverdomme, ik had me door dat loeder wellicht toch om de tuin laten leiden. De hoeveelste keer al? Nog niet geleerd!  De schurftige puist  die mijn vrouw als neukpop wou. Tegen betaling!

Waar die jongen zich toch zorgen over maakte! Zo’n  pracht van een opportuniteit kreeg hij niet elke dag aangeboden. Kermit, was een ander geval!. Een goeie notaris of indien nodig een prima advocaat en en de klus was zo geklaard. Ging China niet door, geen probleem. Pat had haar villa in Keerbergen en hij kon zo in mijn huis intrekken. De sombere herinneringen wegwerken met enkele verbouwingen. Voor mijn part zelfs de hele boel verkopen.

Op een nieuwe en definitieve lei met zijn Valerie kon beginnen, dát wou ik. Het vermogen van zijn moeder, hoefde ik niet. Er waren gelukkig geen kinderen: die pionnen in vechtscheidingen, slachtloffers zonder inbreng. Alleen lijdzaam en niet begrijpend toezien. Bloesems onder puin.

Twee jaar eerder échte liefde ervaren was met geen geld te betalen. Nee, mijn zoon mocht geen dag laten verloren gaan. Hij kikkerde meteen van mijn aanbod op. Vroeg of hij er werkelijk kon op rekenen. Of ik dit eerst niet wou doorpraten met Marianne. Ik schudde het hoofd. Het was reeds twintig voor twee, tijd om afscheid te nemen.

‘Nog één dag, jongen, zelfs minder en dit afschuwelijk hoofdstuk mag afgesloten worden.Tabula rasa, een nieuw begin, jij met Valerie en ik met Marianne. Ik bel je onmiddellijk na de arrestatie van Serge. Nu naar bed jij en…sweet dreams.’

Hij omarmde me. Ik sloeg de kraag van mijn Burburry op en spurttein de pletsende reen naar mijn auto.

Het leek voorbij.

Alle stukjes van de puzzel lagen netjes in hun vak. Nog enkele maanden en ook Kermit was verleden tijd. Eindelijk! Maar Francis was nog niet klaar met Pat. Het koeioneren van de Cijnensen was haar specialiteit. Vooral de ouwe zou het nog moeten ontgelden. Het onderste uit de kan, zou nog te weinig zijn.


Wordt vervolgd

Wildplassers, wildparkeerders en sluikstorters..

Zijn meisje? Denkduiveltje kwam erbij. Niet zo vlug, vriend. Wat als hij met een jongetje voor de pinnen komt? Jou kennende zie ik dat ventje niet zo direct in je wijnbanen drijven. En ze komen ervoor uit, de laatste jaren. Gelukkig! Doch stel dat Francis zich binnen de drie minuten out! Benieuwd je gezicht te zien. Ik weet het, ouders hebben daarmee geen problemen, zolang het niet die van hen  is. Je niet aantrekken, vriend, als het zo is, soit. Liefde is liefde! Jij met vrouwke, hij met zijn ventje.

Volgend jaar gaan we dan met z’n allen naar de Gay Parade. Onze Francis, een meter zevenennegentig, boven op een wagen, pluimen op het hoofd en tussen de billen of in zwart leder. Zingen van YMCA. Oké, je me tais. Zet verder je oren goed open en zeker je hart!

‘Nee, pa, zo ver zijn we nog niet. Lang niet. Oelala! Valerie staat voor haar eindexamen. Ze droomt ervan om later te doctoreren. We kennen elkaar pas vier maanden!’

‘Hij zal toch geen tweede Gerda aan zijn been hebben?’ vroeg mijn bemoeial. Een koppel anno 2005, vier maanden samen en nog niet van de grond geweest! Hoelang hebben jij en Marianne erover gedaan? Vier dagen en boem-boem. Een geluk dat Francis vierentwintig jaar voorsprong heeft. Zoniet. Amaai!

Valerie was drieëntwintig. Studeerde geschiedenis aan de VUB,  sociaal-economische. Jobstudente bij een bakker, op zaterdag en zondagvoormiddag. Francis ging alleen die dagen ’s morgens om broodjes. Na een viertal weken haalde hij zijn bestelling op om halfzeven. Een vijf-minuten-praatje  over de unief kon er dan wel af.

Net toen ze op een zaterdagnamiddag om vier uur de bakkkerij verliet, reed hij voorbij. Bood haar een lift aan. Deden een terrasje. Voerde haar naar haar studentenkot. Nadien hielp hij haar nu en dan met de wekelijkse boodschappen. Bracht haar één keer, midden in de week, naar huis. Naar Herentals. Ze had immers griep en vrij hoge koorts.

Momenteel schikte hij zijn werkplanning zoveel mogelijk in functie van haar lessenrooster.

Valerie was een schatje. Een spraakwatervalletje waar hij uren kon naar luisteren. Haar oudere zus had net een tweeling gekregen. Valerie had de bevalling meegemaakt en was er ondersteboven van.

Ze was stapelgek op haar nichtjes. Bijna elke week kocht ze twee babyspulletjes, maar niet identiek.  Twee fopspeentjes, twee slabbetjes, twee paar kousjes. Leuke kleinigheden. Valerie was zuinig met geld. Ze betaalde haar kot en etenswaren zelf. Kledij was overwegend tweedehands. Maar ze had klasse, grote klasse. Francis mocht haar financieel niet helpen. Tot ze problemen kreeg met haar verouderde pc en ze heel dankbaar zijn nieuwe laptop aannam, maar alleen in bruikleen. Dat was de voorwaarde.

‘Ze is gewoon fantastisch pa. Een brok dynamiet. Heeft interesse voor alles en nog wat. Wetenschap, politiek, letterkunde, plastische kunsten, daarom zit ze trouwens in de quizzploeg van de unief. Was tot voor twee jaar lid van een toneelclub in Herentals. Een klein, pittig en vinnig vechterje. Irish roots. Merk je zo. Hoogblond haar, lichte teint, maar bruinzwarte karbonkels van ogen, sproetjes op de neus en…lachkuiltjes rond de mondhoeken… Pa, door Valerie hoop ik ooit het woord liefde te kunnen schrijven zoals jij. In koeien van letters!’

‘Hoe staat het met Pat ? Heeft ze er weet van? Haar kennende zal dit geen lachertje worden.’

‘Eerlijk gezegd, pa, met een scheiding zal zij geen problemen hebben. Op voorwaarde dat ik me, laten we zeggen, heel royaal toon bij de verdeling van dit huis en de inboedel. We leven onder hetzelfde dak en we delen dezelfde keuken, maar daarmee is de kous af. Zij life-stylet met haar snobistische vriendinnen en rotzooit hoogstwaarschijnlijk met een fils-à-papa, die op de tenniscourts rondhangt. Tja, pa, iemand zal heel veel water bij de wijn moeten doen. Guess who? Vergeet niet dat een flink stuk van mijn verdiensten in dit huis geïnvesteerd is. Die afschuwelijke inrichting hier heb je voor geen habbekrats! Pat gaat niet uit werken, heeft officieel geen persoonlijke bron van inkomsten, maar ze kent de mijne. Haar alimentatie-eisen zullen wel navenant zijn.

Deels daarom overweeg ik om hier uit de zaken te stappen en in te gaan op het voorstel van een Nederlands pharmaceutisch bedrijf. Ze gaan over tot uitbreiding van de productielijnen in China, pa. In se heeft Valerie daar echt geen problemen mee. Eerlijk gezegd, ze kijkt ernaar uit. Ik wil dat ze er meer dan ernstig over nadenkt. Erover spreekt met haar ouders, zich rekenschap geeft van de problemen die een totaal vreemde mentaliteit en cultuur kunnen opleveren.

‘Wij zijn van plan om in september een drietal weken ter plaatse een en ander na te gaan. Spreken met andere ex-pats, vooral met hun partners. De leefomstandigheden en voornamelijk de mogelijkheden voor Valerie onder de loep nemen. De Nederlanders willen immers mijn definitief besluit vóór het jaareinde kennen. Dus…en aan jou denk ik zeker, pa.  ’



Wordt vervolgd

Zijn monoloog ging door met horten en stoten. Hij bevestigde wat ik al die jaren had vermoed. Zijn huwelijk bleek net zo nep als dat van zijn ouders. Vooral mijn bekentenissen over mijn relatie hadden hem in feite beïnvloed. Waren op termijn doorslaggevend geweest. Ik had hem de ogen geopend. Doch slechte timing. De rompslomp rond het opstarten van zijn tweede eigen kantoor. Het constante geweeklaag van Gerda over mijn ontrouw.

Nochtans verliepen zijn drie eerste huwelijksjaren relatief normaal, ondanks de buitennissige koopwoede van Pat en hun totaal uiteenlopende interesses. Het uitblijven van een zwangerschap, en vooral de oorzaak ervan, zette hun relatie in een ander, meer dan duidelijk perspectief.

‘Ik wou een gezinnetje hebben, pa, hoewel Pat niet echt kind-minded was. Uiteindelijk gaf ze toe. Geen condooms meer. Pat was anti dikmakende pil, weet je. Na twee jaar vergeefse pogingen, werd de gyneacologie ingeschakeld. Haar onderzoeken en testen waren positief. Het kon niet anders of ik zat in  nesten.

Ze stond erop dat ik bij een andere dokter ging. Die van haar zinde haar helemaal niet. Afhankelijk van mijn conclusies was ze bereid over te schakelen. Ook mijn test bleek positief. Waarom het niet lukte mag Joost weten… incomptatibiliteit zeker zoals met tal van zaken. Pas maanden daarna ondekte ik, door een stom toeval, dat ze wel aan de pil was. Ik kon de pot op met mijn kinderwens. Zij liet haar getrimd lichaam niet verknoeien door zwangerschap, zei ze. Toen heb ik afgehaakt. Me op mijn werk gestort. Nu weet je hoe de vork aan de steel zit, pa.’

‘En haar opmerking van daarstraks dat meneer geen zin meer heeft?’ vroeg ik onbegrijpend.

‘Leugens zijn haar enige verweer. Overal tegen om het even wie, zelfs tegen haar eigen ouders. Natuurlijk staat ons seksleven, na de ontdekking van haar bedrog, op een meer dan laag pitje. Die onderzoeken, de spermatesten, de vragen en mijn angsten. Een trieste en pijnlijke periode, psychisch pijnlijk. Totaal overbodig op de koop toe. Haar maandelijkse comedie, één groot bedrog.  Weet je, pa, ik heb me eerst blauw geërgerd aan je verhouding met Marianne. Niet zozeer omwille van ma. Na al die jaren thuis had ik immers genoeg gezien. Maar dan…De gloed in je ogen, de warmte van je stem, de rillingen in mijn lichaam toen je Marianne beschreef. De manier waarop jullie alles innig-intens beleven. Dat zo’n liefde heden ten dage nog bestaat! Niemand houdt het voor mogelijk! Een utopie! Maar niet voor mijn vader. Herinner je je nog dat je mij eveneens zo een…hoe formuleerde je dat toen…een heerlijke verslaving, juist, een heerlijke verslaving toewenste?’

Francis glimlachte zachtjes. Zag ik een lichte blos op zijn wangen? Als kind kreeg hij heerlijke rode koontjes door de opwinding telkens hij een geschenkje kreeg. Lag er voor hem een meer dan bijzonder geschenk klaar? Hij lokte opzettelijk een reactie uit. Daarom vroeg ik voorzichtig aftastend:

‘En…die verslaving ervaar je nu eveneens?’

Hij lachte gegeneerd-bescheiden. Zijn ogen glinsterden, spraken boekdelen Net een jochie dat heel wat te vertellen heeft en niet weet waarmee te beginnen. Ik was nu al gelukkig samen met hem. Wat hij me ook nog meer over “haar” zou vertellen. Zij zou mijn zoon op wolkjes laten drijven. Ongekend nog, maar niet onbemind. Zijn meisje drong plots in de bloedbaan naar mijn hart.
 


Wordt vervolgd

Het gepaste moment echter om Vloesberghe nu te bellen. Het zou de spanning bij Francis breken. Ik toestte het nummer in. Een slaperige stem vertelde dat Vloesberghe in Holland zat. Nee, het privénummer van de inspecteur mocht niet worden doorgegeven. Morgen zou meneer Vloesberghe er om halftien vast en zeker zijn. Er was verder niemand van de recherche aanwezig.

De telefoonstem ontwaakte en werd beroepsmatig nieuwsgierig:

‘Waarover gaat het eigenlijk, meneer? Kan ik helpen?’

‘De zaak Gerda Vanbesien. Ik ben Max Cijnens,  haar ...weduwenaar.’

‘Juist, de misdaad in de Begonialaan. U bent de meneer van de krant, nietwaar?’

‘Wil alstublieft dringend inspecteur Vloesberghe contacteren. Vraag hem mij ten spoedigste terug te bellen, zelfs deze nacht. Ik heb zeer belangrijke, vitale informatie aangaande de…dood van  mijn echtgenote. Zorg alstublieft dat hij me nog  bereikt. Ja, hij heeft mijn nummer, maar noteert u het toch maar, veiligheidshalve. Ik reken beslist op u.’

Ik gaf mijn nummer door en ging bij mijn zoon in zijn werkkamer.

Hij stond bij het raam. Ik zag hem in profiel. Zijn handen steunend op de vensterbank. Nerveuze trekkingen aan het kaaksgewricht. De typische Cijnens-tic bij stress of ingehouden woede.

‘Vloesberghe is momenteel niet te bereiken. Ze trachten hem op te roepen. Ik verwacht een telefoontje van hem, nog vannacht.’

Mijn zoon draaide zich om. Door zijn reactie wist ik dat mijn woorden niet tot hem  waren doorgedrongen:

‘Mooi zo, bon. We zien dan wel.’

‘Francis, ik denk dat ik beter doorga.’

‘Wat is er precies aan de hand met Vloesberghe, pa?’

Ik herhaalde mijn kort gesprek van daareven. Bewust van het feit dat elke vorm van communicatie eenrichtingsverkeer was. Ik wachtte op een wederwoord, een teken van hem. Hij zweeg. Ik ook. Francis nam zijn bril af, wreef over de ogen en schraapte de keel:

‘Kan je nog even blijven , pa?’

‘Zolang je wil, jongen’, antwoordde ik rustig.

‘Er is een en ander gaande tussen Pat en mij. Beter gezegd, het gaat helemaal niet meer. Vanavond was het nog…rustig, tot ma ter sprake kwam. Sedert de…gebeurtenissen met ma, is het hek compleet van de dam. Voortdurend die… hatelijke opmerkingen over jou, nu over ma…Ik pik dat niet meer. Er zijn grenzen, pa… Pat heeft die vanavond opnieuw overschreden. Bewust overschreden. Ik vind het verschrikkelijk… zeker ongepast om je daar uitgerekend  nu mee te vervelen. Sorry, pa, echt waar.’

Eindelijk, de eerste zinnen van het gesprek waar ik jarenlang had op gewacht. De oprechte, maar trieste confidenties van een ontredderde, zoon aan zijn begrijpende vader. Plots was Serge bijzaak, Vloesberghe zeker, alleen mijn zoon telde.

‘Geen sorry, jongen, dit is je vader, hoor! Ik ben er altijd voor jou. Tot mijn laatste snik.


Wordt vervolgd


’

Mijn mobieltje ging. Marianne wou weten of ik nog lang in Keerbergen bleef. Ze was moe en wou slapen. De tafel stond gedekt.

 ‘Niet te laat, hé schat. Maak me gerust wakker. Ik wil weten hoe Francis reageerde! Voorzichtig op de baan want het blijft maar regenen. Kiss you, love you. Doei!’

Kermit was blijkbaar uitgerust met bionische oren. Haar nasale stem verbrak de stilte:

‘Wie weet met hoeveel hij er vandoor is! Staat dat nergens in die dagboeken? Je kunt maar zien dat je een goeie advocaat neemt!. Er moet toch nog iets te recupereren zijn, zeker?’

Francis bleef ijzig kalm. Kroop uit de ongemakkelijke zetel recht. Wou ons gesprek ongestoord in zijn werkkamer verderzetten.

‘Ben ik weeral te veel? De geheimen van de Cijnensen zeker? Achter gesloten deuren! Is het zo erg wat die twee samen hebben uitgespookt! Ik val van niets meer achterover. Zeker niet van pastoors en gelovige trezebezen. Stille waters en de rest, als je het me vraagt!’

‘Jou wordt absoluut niets gevraagd, bemoeial. Geen woord meer over mijn moeder! Begrepen! Kom, pa’.

Wordt vervolgd


 

Kom, pa! Gemakkelijker gezegd dan gedaan op zo’n laag-bij-de-grond- zitje. Francis greep me bij de handen en trok me op. Kermit versperde de deur naar de hal.

‘Ik nog zwijgen? Lees wat moeder-overste over je vrouw uitkraamt. Madam deed bedevaarten omdat ze een kleinkind wou. Maar madam zou haar hart vasthouden met zo’n schoondochter als moeder. Met mijn lange nagels kon ik nog geen pop treffelijk aankleden. Zo schrijft ze dat. Plezant! Het enige dat zij goed kon vasthouden was haar paternoster, verdomme. Heeft dat mens op mijn kap gezeten, zeg! ‘t Staat hier. Over haar zoon geen woord! Hoe zou ze! Ik had beter de vrucht-van-haar- lichaam zijn boekje opgedaan! Meneer-nooit-geen-zin! Maar ja, mijn kind schoon kind. En zeggen dat ik elke dinsdag naar haar stomme prietpraat moest luisteren! Zwierig tegen mijn goesting. Daarvoor waren mijn nagels niet te lang, hé! Allemaal dank zij je charmante pa dààr!’

Francis’ mond was dichtgeknepen, Zijn hand reageerde wel. Met Gerda’s schriftje nog wel. Eerst backhand dan forehand tegen Pats oren. Ze bedwong haar tranen en stormde naar boven.

Francis ging naar zijn werkkamer. Ik stond in beraad: vlug afscheid nemen en naar huis gaan of doorpraten met mijn zoon na zo’n scène. In dit gezin was er meer dan één kink in de kabel.

Mijn bezoek aan Francis viel heel wat langer uit dan voorzien.

Ze zaten beiden aan tafel in hun mortuarium. De enig mogelijke omschrijving voor de fameuze hi-tec keuken van Pat. Muisgrijs afgewisseld met zwart. Anthracietkleurige gefumeerde glazen als kastdeuren. Een lijkschouwerstafel van drie op twee in grijsblauwige harde steen, het blad met ingewerkte alu-ruitenblad.Waarom willen vrouwen, die nooit of zelden aan de kookpot staan, persé zo’n superuitgeruste, grote keuken? Die werktafel moet een fortuin gekost hebben! Ruimte zat om vier beehouwersgasten karkassen te laten uitbenen. Van trompe l’oeil gesproken! Boven een uiteinde ervan, een logge grootkeuken-afzuigbak. Ook grijs en verankerd in het zilvergrijze plafond. Geen spatje zonnige  kleur, geen gele banaan, geen groene appel, geen noot muziek. Monotonie troef. Lachneutraliserende design. Neurotiserend tafelen.

Francis sprong meteen op en gaf me een zoen. Terug van weggeweest, mijn zoon. Zelden had zijn begroeting me zo’n deugd gedaan.

Pat zat anderhalve meter verder aan de overzijde. Toon-in-toon met het interieur. Crèmekleurige homedress met donkergrijs monogram op de borst. Een heel vage hoofdknik kreeg ik. Ze prikte in haar bord en las ondertussen een magazine.

‘Al gegeten, pa? Kom schuif bij. Er is hier altijd méér dan voldoende!’

‘Nee, echt niet, ik heb geen honger. Vandaag toch niet.’

Waarom legde Francis de nadruk op de laatste zin? Een onweerswolk nu al en hij was pas een uurtje terug uit Parijs? Pat reageerde niet. Ze geeuwde en at automatisch verder. Francis had plots geen trek meer. Nam zijn bord. Zocht een keukenrol. Trok aan een deur en een deksel vloog omhoog. Hij veegde het bord schoon en kieperde het papier met de restant in een immens grote alu-afvalbak.

 ‘Ik krijg die troep evenmin door mijn keel. Waar komt die rotzooi nu weeral vandaan, Pat?’

‘Een trendy Thai in de Vlaanderenstraat. Voedzaam en gezond!’

‘Kom, pa. Heb je de nieuwe zithoek van Pat al gezien. Rechtstreeks uit Milano. Eentje met blijf-liever-zitten-elementen. Eens erin raak je er echt niet meer uit. Glaasje wijn? Een Pomerol, nog altijd Frans!’

Ik herkende mijn zoon bijna niet. Nooit zo’n spottende toon gehoord tegenover zijn vrouw. In dit huis hing geen overdrijvend onweer. Dit was als leven op het scherp van de snede. Zelfs Serge interesseerde hem ogenschijnlijk niet zo intens. 

Ik vertelde hem de kern van de ganse zaak.

Op het moment dat ik de dagboeken uithaalde, kwam Pat binnengesloft. Ze nam, nee, ze rukte de twee schriftjes uit mijn handen. Wierp er een naar Francis. Installeerde zich aan de tafel van de eetkamer en begon in het andere te lezen.

‘Eén dagboek ontbreekt, Francis. Het derde boekje waarin je moeder op een bijzonder pijnlijke manier haar laatste dagen beschreef. Indien nodig zal ik het aan Vloesberghe overhandigen. Doch liever niet. De bekentenis van Serge moet volstaan.’

‘Pa, ik heb ma …haar lichaam gevonden. Jij niet. Ik heb haar zien liggen. Erger kan niet!’

‘Precies, jongen. Alleen daarom hoef je niet te lezen hoe Serge haar geld aftroggelde om zijn speelschulden te vereffenen. Hoe hij haar religiositeit misbruikte. De boete die hij haar oplegde zodat zij mijn relatie nog meer traumatiseerde, me nog meer  beschimpte en verfoeide.  De pijn die zij…’

‘Wat zou je gewild hebben, hé? Dat ze applaudiseerde omdat je haar bedroog?’

De bitsige opmerking van Pat miste haar effect niet op Francis. Ze werd kort verzocht verder geen commentaar te leveren. Nog beter was het naar haar kamer te gaan. Zijn vader praatte met hem, niet met haar.

‘Je had het over de pijn van ma. Ik wil alles weten pa, alles!’

Hij stond moeizaam op en kwam naast mij zitten. In deze band van intimiteit was geen plaats voor Pat. We praatten zacht verder. Ik vertelde hem veel, maar niet alles. Repte geen woord over de slaafse onderwerping van zijn moeder, evenmin over extreme perversiteiten in de sacristie. Wel over de slagen met de palmtakken en finaal met de paterskoorden. Over Serge’s sjoemelende transacties op de Zavel en het geld dat Gerda hem overgemaakt had. Francis zat er even geschokt bij als ik. We zwegen beiden. Door te veel overmand.



Wordt vervolgd

Mijn mobieltje was me voor. De brabançonne en het nummer van Francis op de display.

‘Ja, baas?’

‘Hé, Pa, moet je horen…’

‘Francis, ik weet nu...’

‘Pa, goed, luister eerst. Heb je de kranten gezien? Ben pas terug van Parijs en heb een blad meegegraaid uit de Thalys. De regionale pagina’s van de editie Brabant. Een jongerenbende is geklist. Verschillende inbraken in jouw gemeente en aanrandingen op oudere dames. Ze vermoedden dat ze ma ook op hun kerfstok hebben. Vloesberghe onderhoort hen morgen. Pa, hoor je mij. Ze zijn geklist! Eindelijk!’

‘Francis, de snotneuzen hebben met je moeder niks te zien. De dader heeft mij vandaag alles bekend. Serge! Jawel, jongen Serge! Ik stond net op het punt de politie te bellen.’

‘Waar zit die dan?’

‘In zijn huis of in zijn kerk, weet ik veel!’

‘Ben je gek?  Jij laat die zomaar achter?’

‘Geen nood, jongen, ik kom het je uitleggen. Over een halfuurtje ben ik bij jou. Alles staat in de dagboeken van je moeder, jongen, alles. Te veel als je het mij vraagt. Ik kom eraan.’

Marianne was verwonderd dat ik nu nog naar Keerbergen wou. Ik beloofde haar niet te lang weg te blijven. Hooguit anderhalf uurtje. Eten kon ik nadien. Af en toe zijn microwaves  een zegen.

Ik kuste haar. Trok mijn regenjas aan en ging weg. Ze riep me terug:

‘Max, je bent toch niet wrevelig over die notaris-affaire. Het had niets, maar hoegenaamd niets te betekenen. Emotioneel bedoel ik. Puur financiële noodzaak, lieveling. Ik ben altijd zo oprecht met jou geweest. Ik had te veel schaamte. Angst om je kwijt te raken, snap je? Kon ik de klok maar terugdraaien! We hadden beslist Gerda kunnen redden! Jij toch. Of je zoon. Je had hem gerust over Serge’s bezoek…’

‘Stil, lieveling, gedane zaken, weet je.’

Zwijgen bleek voor een keer geen goud. Ook voor mij!

‘Morgen is er een nieuw begin. Over één zaak moet je echter nog je hoofdje breken, liefst vanavond. Morgen komen ze mee.’

‘Wie komt er mee?’

‘Stan en Laurel! Hun huis, hun voeder en hun gekakel maar….ook de eitjes. Think about it, baby! Kusje? Eentje, een vluggertje.’

Ik verdween in de auto. Naar Francis. Plots weer met een zwaar gemoed, dat deze keer toch geen kwellende leegte liet. Gerechtigheid zou geschieden.
 

Wirdt vervolgd

Ik vloekte. Haar woorden snoerden mij de keel. Ik dacht aan wat hij mij op de mouw had gespeld. De ellende, de vragen, de twijfels van toen, het meesmuilen van Francis, de verwijten van Pat, de dagelijkse portie getier van Gerda. Alles kwam terug. Zeker het verdriet in de ogen van mijn vrouw, toen ze dacht dat ik …

Ik deed haar heel kort mijn verhaal over Serge. Alles wat hij mij en Gerda had wijsgemaakt. Het gezicht van Marianne werd nog witter.

‘En jij geloofde die verzinsels, Max? Die loeder! Ik zweer je op het hoofd van mijn vader, dat ik buiten die ouwe geilaard geen andere man dan jij heb gehad. Jij bent mijn eerste en echte liefde, zoetje. Zoiets voel je toch. Vriendjes bij de vleet, eendagsvliegjes, met een kusje hier een een kneepje daar. Ook een drietal mannen. Voorbijgangers eigenlijk. Etentje en bioscoop. Meer niet. Nooit. Vorig jaar kwam dat stuk ongeluk opnieuw aan de deur.’

‘Serge? Hier opnieuw? Wanneer?’

‘Precies weet ik het niet meer. Een poos na je fameuze onthullingen aan je zoon. Vader was juist in bed. Er werd gebeld. Hij stond daar, de monnik in wolvenvel. Hij wou me dringend spreken. Over jou, zijn beste vriend. Ja, hij had ook atheïsten onder zijn kennissen. Jij was er een van. Ik was verkeerd bezig. Ik moest weten dat zijn vriend nooit zijn vrouw in steek zou laten voor mij. Je was immers financieel van haar afhankelijk. Kinderen hoefde ik ook niet te verwachten. Zou Max nooit willen. Zijn zoon was alles voor hem. Er was in zijn leven geen plaats voor anderen, zeker niet voor een bastaardje. Een mooie, jonge vrouw was geschapen door God voor het moederschap. Die vreugde zou ik ontberen door bij jou te blijven. Ik was mijn leven aan het vergooien en eens zou ik daarvoor een hoge prijs betalen. Ik wist toch dat hij over bewijzen beschikte van mijn chantage bij notaris Van der Veecken? Interessant materiaal voor de politie, zei hij, zelfs na jaren. En ja, hij wou me nog een laatste kans geven. Weet je wat die laatste kans was?’

Ze schonk zich nog een glas cognac in. Ze nipte niet zoals gewoonlijk. Ze slokte gulzig het vocht naar binnen. Ik trachtte intussen Vloesberghe te bereiken.

‘Max, luister je? Die laatste kans! Twee briefjes van honderd. Voor jou, pak aan, zei hij. Mijn kloten staan opgezwollen van verlangen, ik moet je hebben. Wat hij heeft, wil ik ook. Hier, vooruit op tafel. Ik betaal. Trek je slipje uit en toon je tieten. Wil je dat ik op je buik kwak. Geen probleem. Het is zo voorbij en we spreken er niet meer over. Ik wil Max zijn, sluit je ogen en roep zijn naam.’

‘De smeerlap, dat loeder!’

Marianne snikte klagend:

‘Max, hoe kun je dan nog enig vertrouwen in die vent hebben? Je moet Vloesberghe nu meteen bellen. Laat hem toch aanhouden! Tegen morgen zit hij misschien al ergens in Spanje’ ,besloot ze in radeloze paniek.

‘Je hebt gelijk, ik bel meteen!’


Wordt vervolgd

Voor het eerst hoorde ik een andere stem. Een afzijdige, zonderling ijzige stem. Alsuit een grafkelder:

‘Wegens de ziekte van vader, regelde mama al geruime tijd alle financiële zaken. Bij de overname van de bierhandel zou zij de opbrengst beleggen. Vader had alle vertrouwen in haar. Toen zij ons in steek liet, ontdekten wij dat ze het merendeel van de overname had geïnd. Niks had ze belegd. Er bleef amper een half miljoen oude franken over. Vader was radeloos. Hij had wettelijke bijstand nodig. De notaris bezocht ons enkele keren thuis of liet ons ophalen. Een oudere dorpsnotaris. Hij wist alles van onze problemen af. Na mijn studies stelde hij me voor om in zijn kantoor aan de slag te gaan. Elke bron van inkomen was meer dan welgekomen. Vader wou het huis verkopen. Ik wilde dit niet. Dus moest ik geld verdienen. De echtscheiding heeft daarenboven heel lang aangesleept. Eerst wou vader niet. Moeder bleek overal en nergens te wonen. De notaris ontfermde zich echt over ons.

Op kantoor speciaal over mij. Hij begeleidde me wanneer hij kon. Wou absoluut dat ik na een tweetal jaren verder zou studeren. Hij zou me helpen. Zelfs een lening toestaan. Zou er met vader over spreken. Eens een degelijke job kon alles geregulariseerd worden. Ik hoefde me echt geen zorgen te maken. Ik was amper twintig, Max, zo onervaren als wat.

De notaris was meer dan een steun voor vader. Ik zat de godganse dag in dat muffig kantoor. Samen met twee ongehuwde zussen. Oude vrijsters, in de ware zin van het woord. Ik was de vreemde eend in de bijt. Ze dulden me niet. Pestten me op alle mogelijke manieren. Lieten me met archiefdozen sleuren van de zolder naar de kelder en omgekeerd. Ik moest zwijgen. Ik had dat karig maandloon meer dan nodig.’

‘Toen …begon je een relatie met hem, nietwaar?’ merkte ik droogjes op.

Marianne keek me dof aan. Traanden haar ogen opeens? Haar stem klonk onvaster, als ondergedompeld in pijn:

‘Onderbreek me niet en luister. Een relatie! Hij sprong financieel bij. Ik wou een voorschot op mijn maandloon. Vader lag in Melsbroek. Een korte lening, zonder intrest. Later volgden enkele milde giften. Maar ik compenseerde die met overuren, hoor. Veel overuren. Te veel eigenlijk. Op zo’n avond, toen hij me naar huis voerde, liet hij me verstaan, dat ik makkelijk meer en véél van hem kon krijgen. Zonder overuren. Zelfs met een halve dag betaald verlof per week.  Ik moest me van de twee ouwe taarten niets aantrekken. Hij zou hen wel onder handen nemen. Geen gesleur meer voor mij. Alleen typewerk in zijn werkkamer en telefoon beantwoorden. Een beetje bereidwilligheid dat wenste hij.  Gewoon het saaie leven van een ouder wordende man af en toe opvrolijken. Het smeulend vuur in hem oplaaien. Meer niet.’

Marianne zweeg even. Een korte pauze vol pijnvragen voor mij. Haalde daarop diep adem en vervolgde fluisteren, vol schaamte:

‘Ja, ik werd zijn lief, Max. Uit noodzaak. Jij kan dat niet begrijpen.  Heb jij ooit moeten tellen en hertellen om de maand rond te krijgen. Nee, hé. Ik wel. Jij huwde Gerda omwille van haar vermogen. Ik neukte die geilaard om vader de beste zorgen te geven. Geen excuus, hoor. Maar de waarheid.’

‘…je ging met hem bij Céline, ja?’

‘Ze was klant bij hem. Bovendien een schat van een vrouw. Terwijl hij lag te snurken, kleedde ik me aan, ging bij haar koffie drinken en wat praten. Mijn hart uitstorten. Je kent haar toch. Ze heeft me geweldig opgevangen, telkens weer. Door haar discrete tussenkomst kwam ik bij Darcy terecht.’

‘Wat liep er dan mis met die ouwe?’

‘Ik werd misselijk van hem. Hij was zo impotent als wat. Hij wou verhaaltjes horen. Stel je voor! Sneeuwitje die alle kabouters voortdurend over zich heen liet gaan. Of Hansje en Grietje die peperkoek vraten en mekaar bepotelden. Nadien was hij een baby, die moest gezoogd worden. Of ik was de baby en zijn onooglijk ding mijn fopspeen. Gewoonlijk viel hij dan in slaap. Bracht me nadien stijfdeftig thuis, maar kwam vader eerst begroeten.Die hypocriet! Je kent de spreuk van Alana Trump: ‘Don’t get mad, get everything’. Ik wou all of it en werd veeleisend. De ploert zwom immers in het geld.  Als ik dan toch het hoertje moest spelen, oké, haal er dan alles uit, meid, dacht ik. Ik werd wraakzuchtig. Geneerde me voor niets of niemand. Blafte tegen hem op kantoor zodat de twee zussen het allemaal hoorden en hij zou dokken. Ik dreigde zijn vrouw alles te vertellen.Een dwaas, hebzuchtig, maar vooral een radeloos en wanhopig  kind was ik. Toen kreeg ik de job bij Darcy en dumpte hem. Vader kon ditmaal niets aanmerken, want ik verdiende officieel stukken meer met betere kansen, interessanter werk. Je hebt er geen weet van hoe hoog vader opliep met die ouwe knar. In het begin heeft hij enorm veel

 gedaan. Via zijn connecties bezorgde hij ons in een mum van tijd fondsen en faciliteiten, waarop je normaliter drie jaar of  meer moet wachten. Dus eiste ik een miljoen oude franken. En zou pas nadien mijn ontslag indienen. Wat deed dan die brave, rechtgeaarde, zo schijnheilige burgervader? De politie erbij halen met het risico dat ik zijn vuil wasgoed  zou buitenhangen? Nee, hoor. Meneerke ging een biechtvader opzoeken in een naburig dorp. Pastoor Serge, nota bene! Weet je hoe die kwal reageerde? Hij beloofde de notaris met mij te komen praten. Vader lag toen voor de zoveelste keer in Melsbroek. De schoft wist dus  dat ik ’s avonds alleen was. Pastoors brengen altijd mensen tot rede, zei hij. Eerst was hij beleefd, onderdanig op het kruiperige af. Dan dreigde en siste hij dat hij me zou breken.’


Wordt vervolgd

Ik reed naar huis, naar Marianne. Leek een gewicht van honderd kilo te torsen. De schoft zou er toch niet tussenuit knijpen?

Instinctief voelde ik dat dit niet zou gebeuren. Vraag me niet waarom, beste lezer. Ik vertrouwde hem. Goed gek? Echt niet, eerder een alles overheersende zekerheid, terwijl mijn hoofd tolde. De hele ontzettende waarheid. Had Gerda mij toch maar een teken gegeven!  

Doodgeslagen! Met een van haar eigen kruisbeelden, nog wel! Om haar geld, om zijn speelschulden. Het was zo absuurd. Wat een schoelje was die zogezegd devote hond toch! Ik had er geen woorden voor.

En jij een idioot, die zo’n uitschot vertrouwt, antwoordde denkduiveltje. Ik wou dat hij morgenvroeg ribbedebie was. Vloesberghe zal je dan meer dan één sigaar laten roken, vriend, en  terecht.

Had ik moeten schieten? Zonder pardon? Hem doorzeven en zien creperen? Zijn verdiende loon dat wel, maar wat met Marianne?

Ik had nauwelijks de sleutel in het slot of ze liep me reeds tegemoet.

‘Venteke, hoe jij eruit ziet?’ riep ze ontdaan.

Die geweldige vrouw van mij en haar bezorgdheid. Seffens zou ik met haar aan tafel zitten, altijd weer een hoogtepunt van de dag. Ondanks de troubles, ondanks Serge, ondanks de gebeurtenissen die me morgen te wachten stonden. Bij haar gleden alle zorgen meteen van mij af.

Ik kreeg mijn kalmte terug. Stak haar de tas met dagboeken toe.

‘Lieveling, nu weet ik alles. Het is Serge. Hij heeft haar…hij heeft nog bekend ook. Onmenselijke, beeestachtige dingen heeft hij gedaan. Het staat hier zwart op wit.’

Ze huiverde. Verbleekte. Kreeg het plots zo ongemakkelijk koud. Stond als radeloos te trillen. Hapte naar lucht. Haar stem sloeg over:

‘Hij was toch haar raadsman, haar vertrouweling, Wat is daar gebeurd, Max?’

‘Ga zitten, liefje. Schenk mij ook een cognac in. Gerda’s dagboeken, lees je beter morgen. Eerst alles laten bezinken. Het is te gruwelijk. ‘

Ik leidde haar naar de woonkamer en begon te vertellen.  Marianne onderbrak me niet. Ik zag haar mooi gezichtje versomberen. Verstrakken. Vergrauwen. Alsof zij meer met Serge worstelde dan ik. Alsof de almaar groeiende afschuw om zijn handelingen haar nog smartelijker doorkerfde dan mij.

Dan in paniek.

‘Neem direct contact met Vloesberghe, Max, nu meteen. Die schoft is tot alles in staat. Wacht niet tot morgen. Bel nu, alstublief?’

‘Seffens. Geen nood. Morgenmiddag wordt hij gearresteerd.’

‘En jij vertrouwt dat stuk ongeluk op zijn woord?’

‘Hij kan geen kanten op. Je had hem moeten zien. Meer dan een slappe vod. Totaal verloren.Het enige wat hij kan doen is zich verhangen en dan nog!

Maar hij doet dat niet.  Die trouw gaat door. Zijn allerlaatste mis.’

Marianne keek me doordringend aan.

‘Max, ik heb ook met die schoft te maken gehad. Ik heb het bewust verzwegen omdat ik je temperament ken.’


Wordt vervolgd

Serge luisterde geduldig, was vol medeleven. Antwoordde niets. Die wijven bleven maar zeuren. Over de liesbreuk van vader, over zijn prostaat dat ze drie jaar geleden hadden moeten laten afpellen. De specialist had hem eerst medicamenten voorgeschreven, maar de ziekenbond kwam daar niet tussen. Dat is toch een schande, meneer, als je ziet hoe er overal met geld wordt gesmeten.

Oeroud had iets vernomen van een school, twaalf jaar geleden nieuw gebouwd en nog niet in gebruik. Of meneer zich dat kon voorstellen! Om te zwijgen van al het geld dat ze aan die vreemdelingen hangen. Dat komt hier toe en wordt geholpen. Dat spreekt geen woord Vlaams, maar kent de juiste weg, nietwaar meneer. Oeroud had gehoord dat in 2011 de uitbetaling van de pensioenen in gevaar zou zijn. Ze sliep er nu al niet meer van.

Allemaal de fout van die asielzoekers, maar ook van de mannen met veel te hoge pensioenen. Zoals rechters en hoge pieten op de ministeries, beaamde halfoud. Politiekers, meneer, allemaal potjeslikkers. Beroepsprofiteurs, nietwaar meneer pastoor? Neem de burgemeester en zijn familie. Aangetrouwde nichten en kozijns, allemaal hun postje bij de gemeente, het OCMW of de RVA. Eigen volk eerst, wist stokoud, met of zonder diploma.

‘Max’, zei Serge stroef, onzeker, ‘het is beter dat we onze zaak morgen afhandelen. Mijn parochianen moeten geholpen worden, zoals je ziet.’

‘Ik wacht wel!’

‘Morgen is er de huwelijksplechtigheid van Laurien en Sam. Ik heb vanavond nog wat voorbereiding voor de boeg.’

‘Mijn zaak is belangrijker, veel belangrijker!’

De twee vrouwen staarden ons niet begrijpend aan. Halfoud wou weten wanneer de begrafenis feitelijk kon doorgaan. Die meneer daar, moest toch inzien dat het geen zottigheid is om met een lijk in huis te zitten. Het weer kon van de ene op de andere dag omslaan. Of we vader daar al zagen liggen bij tweeëndertig graden hitte! In hun familie ging er niemand in een frigo, die begrafenisonernemer maakt misbruik van de mensen hun verdriet daarom bleven teergeliefde doden bleven  beter tot de laatste minuut in hun eigen huis. Vader zou niets anders willen! 

Serge trok me aarzelend wat terzijde. Ging verder op fluistertoon:

‘Luister, Max, ik regel die begrafenisplechtigheid nu liever met Bette en haar dochter. Zo niet roesten ze hier vast. Die twee wijken voor niets en niemand. Laat me alsjeblief ook het sacrament van het huwelijk aan Laurien en haar verloofde toedienen. Zij is mijn buurmeisje. Deze jonge mensen hebben recht op een heuglijke dag. Ze kijken er al zolang naar uit. Mijn misdaad mag dit voor hen en hun familie niet dwarsbomen. Ze komen vanavond de muziekinstallatie testen en de versieringen aanbrengen. Wees gerust, ik ben hier dan ook.  Ik ga niet lopen, Max. Ik vraag alleen de toelating om morgen om elf uur mijn allerlaatste sacrament te mogen toedienen. Indien je Vloesberghe nu haalt, kan dit niet. Doe het niet voor mij, doe het voor die jonge mensen. Mag ik rekenen op je vertrouwen, hoe moeilijk dit ook voor jou is?’

‘Ik sta hier morgen om elf  uur met Vloesberghe of met iemand van de politie. Ik verwittig hen nu reeds.’

“Iedereen vraagt zich af wat er met de Belgische topsport moet gebeuren” beweert Hans Vandeweghe in De Morgen.

Iedereen, meneer Vandeweghe? Jij allicht,  ik ferm niet. Mio marito zeker niet,. mijn kinderen nog minder, mijn slager helemaal niet, misschien mijn krantenman omwille van de mogelijke tijdelijke meerverkoop aan gazetten. En jij, beste lezer, vraag jij je af wat er in de cenakels van het BOIC en BLOSO feitelijk allemaal gebeurt? Ik lig wakker, nou ja wakker bij wijze van spreken, van andere zaken: de gevoelige verhoging van de voorschotten op verbruik van kraantjeswater- en mijn energiefactuur, de 84 euro toeslag op mijn brandverzekering bijvoorbeeld.

Neen, Hans Vandeweghe overdrijft. Typisch voor journalisten, papiervolschrijvers en als iemand dit kan weten, dan Titipoes hier. Natuurlijk zal er stront aan de knikker zijn in onze hogere sportregionen. De Belgische sport is jaren gepolitiseerd, totaal versnipperd en dat is niet van gisteren. Wie politiek zegt, zegt gesjoemel, achterkamergefoefel en vriendjespolitiek.

Bij de vraag waarom Nederlanders het zoveel beter doen dan wij op de Spelen, gaf Mart Smeets, het enige juiste antwoord”: “Omdat wij sporten en jullie leven!” Daarmee is alles gezegd. Een waarheid als een koe. En Mart Smeets kan het weten: sportkenner beroepshalve  en lievensgenieter bij uitstek, 125 kg bonhomie achter de micro.

Trouwens mocht mijn kleinzoon later ooit voor de keuze staan topsport of waardevol diploma, dan weet ik nu al in welke richting mijn dochter hem zal pousseren. Voor het leven of op korte termijn? Voor het leven, tiens, met een lichaam zoals dat van zijn grootje dat op leeftijd nog heel wat aankan en niet vol vijzen en opgelapte stukken steekt op zijn vijfendertigste.

Hoor ik Wilfried Meert, organisator van de Van Damme Memorial, met een zweem van dédain leuteren over het gebrek aan inzet  en zelfdiscipline bij de jongeren, dan gier ik het uit. Wilfried was namelijk een schoolgenoot van mij en op Titipoes na, de meest houterige en sportongeschikte student op school. Bij mijn weten  en voor zover ik mij nog kan herinneren, heeft hij ooit even gebaltrapt in en rond zijn dorp, is dan onmiddellijk als student nog overgeschakeld op vijf lijnen  lokale sportverslaggeving. Want Wilfried bezat één groot talent, toen al: zijn pen en dat wist hij meer dan aardig te versieren. En ja, met de loop der jaren, mits heel wat vallen en opstaan en doorzettingsvermogen bekwaamde hij zich uiteindelijk toch in een bijzonder sport. Een lichamelijke prestatie zonder dewelke je blijkbaar nooit kan doorstoten tot de hoogste ladder in alle geledingen in onze maatschappij, natuurlijk met uitzondering van de zonen of dochters van… of absolute topbrains: de discipline elleboogstoten.

Hoe dan ook: chapeau Wilfried old –Mercurianboy. En voor al onze sportieve deelnemers aan de Spelen, wat hun uitslag ook moge zijn, proficiat. Hebben we weinig medailles, we hebben toch een goed leven!
Nog iets. Sport ja, topsport de pot op!

In het portaal stonden wij plots tegenover twee vrouwen. Moeder en dochter zo te zien. Dezelfde haartooi, dezelfde gebogen houding, dezelfde harde mond, dezelfde sloffen aan de voeten en dezelfde vinnige, onderzoekende blikken.

Ze kwamen bij meneer pastoor de begrafenis bespreken. Negen uur was al goed, zei oeroud. Vader zat dood in zijn zetel vanmorgen, vervolledige halfoud. Tweeenzeventig jaar en heel zijn leven hard gewerkt. ’t Was toch te jong. Ze wisten dat er morgen een trouw was in de kerk en in de namiddag een doop. Daarom waren ze nu gekomen. Halfoud moest volgende week geopereerd worden aan haar tenniselleboog. Ze had nog nooit een raket in de hand gehad. Wat een mens toch allemaal krijgt, nietwaar meneer. Veel volk zou er niet komen, maar het moest toch een schone begrafenis zijn. Ja, ze waren al naar het met het briefje van de dokter naar het gemeentehuis geweest. Kort na de middag. Overlijdensbewijzen voor de bank en voor de pensioenkas.

Moet meneer pastoor nog andere papieren hebben? Morgen ging halfoud naar de ziekenbond. Ze wist dat ze recht hadden op een rouwpremie. Het was wel niet veel, maar toch iets, nietwaar meneer? Ze vertrouwden de begrafenisondernemer niet helemaal. Wat ze zelf konden, deden ze liever zelf en beter. Als je de prijs ziet van de kisten, meneer. Ze waren er echt niet goed van. Daarom hadden ze eerst in beraad gestaan het lichaam van vader aan de geneeskunde te schenken. Oeroud vreesde voor de praatjes in het dorp. Dus liever niet. Later, als halfoud de elleboog kon bewegen, zouden ze terugkomen om vijf namissen te bespreken. Elke maand een en de goedkoopste. De vroegmissen dus, Gerda’s missen. Een gebed om zeven uur is evengoed als een om elf uur, nietwaar? Of meneer pastoor nog vandaag de sacramenten van de doden kon komen geven?

Meneer daar was toch niet de man van die mevrouw uit de villa? Of ze hem al hadden? De moordenaar, meneer. De dag van vandaag gebeurde er toch wel wat. Als halfoud boodschappen moest doen was oeroud altijd ongerust. Vandaar dat ze al hun groenten zelf kweekten. Ze hadden ook kippen en konijnen. Als meneer een konijn moest hebben, hoefde hij maar te spreken. Goed, mals vlees, tja hun dieren werden niet opgejaagd en voor hem aan de helft van de prijs van bij de marchand.

Wordt vervolgd



 

‘Max,  ik vind het vreselijk. Verschrikkelijk. Mijn boete zal immens zijn. Is dit nu al. Ik begrijp het nog steeds niet. Ik wou dit niet. Hij alleen wou het, dat duivels monster in mij. Hij heeft Gerda de genadeslag toegebracht. Totale zinsverbijstering en onmiddellijke ontnuchtering… Jij begrijpt dit toch, Max?  Je wou haar toch ook dood, die avond na de reünie, met de wagen. Was er bij jou eveneens een duistere macht die je leidde? Kan de liefde voor een vrouw, een verstandig man tot misdaad aanzetten? Ja, jij hebt het ervaren. Geef toe, Max, alleen God hoort ons…’

‘Bullshit, smeerlap, dit pakt bij mij niet…’

Opnieuw zijn vaderlijk zalvende stem, als een in het verweer gedrongen wraakzuchtige die een nieuwe kans ziet:

‘Peccare nemini licet, Max, zondigen staat niemand vrij! Jawel, Max, bij jou pakte het goed uit. Slechts een fractie van een seconde maakt dat jij vrijuit gaat en ik…levenslang zal krijgen. Een fractie van een seconde! Is er echt een verschil tussen jou en mij, Max? Tussen jouw verslaving aan die mooie vrouw en de mijne aan de goktafels? Jouw handen hunkeren naar haar borsten, de mijne naar de speelkaarten. Uitzinnige passie ontspoort altijd. Omne nimium nocet. Elk teveel is schadelijk. Ik zal, biddend in de cel, de zware last van je schuld helpen dragen.’

‘Wat!? Je wou met je manoeuvers, mij ten slotte jouw wandaad in de schoenen schuiven. Je hebt Gerda dolgedraaid. Mij overal beklad. Marianne een duister verleden toegeschreven. Geld geïnd in naam van Gerda, terwijl zij opgebaard in je kerk lag. Mij nu nog de les spellen op de koop toe!’

Serge reageerde, opeens weer kalm en doortastend. Bij momenten toch nog de gladde aal blijvend in het vangnet van schuld, vrees en herwonnen zelfwaarde:

‘Je stond je vrouw naar het leven, Max. Gerda vertelde me altijd alles. Was je haat zo vreselijk, man? Ik spreek de waarheid. En wat Marianne betreft, vraag het haar. Misschien zie ik het anders. Ben ik verkeerd en is het niet alleen om geld te doen. Ik hoop het voor jou. Zoniet is je moordpoging een maat voor niets geweest.’

‘Vloesberghe moet meteen komen. Sta recht!’

Mijn stem beefde. Zou hij iets van onzekerheid in mijn ogen bespeuren?

‘Vooraleer hij komt, weet dat mijn lippen tijdens zijn ondervraging, verzegeld waren over je intenties. Ik heb bewust gezwegen. Ja, Max, zo ben ik ook! Jij blijkbaar niet.’

Hij verschrompelde weer. De kameleon van alle markten thuis. Zijn brede schouders leken te bezwijken onder de verpletterende last van zijn moordbesef. Hij bracht gesmoord, onderdanig stamelend uit:

‘Je hebt gelijk, Max, ik ben een gewetenloze smeerlap, een onwaardige. Mijn schuld is niet meer in te lossen…Geen cel, geen boete, zelfs niet het brandend kastijden in de diepste der hellen kan me nog bevrijden…Moet dit echt, Max, moeten onze daden openbaar gemaakt worden? Denk aan de wantoestanden, vooral in Amerika, de knapenschennis aldaar en het gezichtsverlies dat Rome erdoor lijdt. Denk vooral aan je zoon, Max! Door mijn ziekelijke obsessie ziet hij nog jarenlang het verminkte lichaam van zijn moeder voor ogen. Het allerergste zal hij evenwel luidop vernemen in de rechtbank, als jij gedwongen wordt je dodelijke intenties prijs te geven!’


Wordt vervolgd

Serge verloor plots weer zijn schijnbare kalmte en zelfverzekerdheid. Jammerde opnieuw, haast in een rochelend gesmeek:

‘Max, ik wou het niet…het was een…ongeval, puur ongeval… Je moet me geloven.’

‘Gerda opzettelijk de schedel inslaan is puur ongeval? Waarmee heb je het gedaan? Waarmee en hoe?’

Hij richtte zich moeizaam half op. Zijn natte, uitdrukkingsloze ogen, als doffe stenen naar binnen gedraaid, leken holten geworden. Hij beefde nu van kop tot teen. Gebroken was hij. Mijn waarheid had hem eindelijk hulpeloos op de knieën gekregen.

Hij wees, mompelde mat, voorgoed verloren:

‘Daar…op het altaar …die bronzen crucifix. Stond bovenop haar kamer…’

‘Met een kruisbeeld van Gerda!?’

Serge knikte. Grijnsde opnieuw. Of was het duivels geveinsd huilen? Net een waanzinnige. Schokkend. Volkomen los van de realiteit. Een man in nood. Daardoor amoreel. Zonder besef van eigen verlies.

‘Ja, daarmee, Max, met de vlag van God. Zijn standaard. Ze nam me de pentekening van Sint Maarten af. Zeventiendeeuws. Op de Zavel hebben ze daar kopers voor. Kon zeker tweeduizend of nog meer opbrengen. Gerda kwam haar belofte niet na. Ik greep een kruisbeeld en schreeuwde haar toe, in naam van Christus. Ze moest en zou absoluut haar belofte nakomen. God  verdraagt het niet dat je me aan mijn lot overlaat, riep ik.  Hij zal je verdoemen, de demonen keren terug in jou.’

Hij lette niet meer op mij. Sprak lispelend voort, nu in trance zelfs:

‘Ze liep de kamer uit. Ik volgde smekend en biddend. Ik was een baarlijke duivel, gilde ze. Ze dacht dat ik haar alleen kwaad wou. Ik had haar bezoedeld, besmet onteerd, geslagen, belogen en vernederd. Ze zou iedereen vertellen wat  haar was aangedaan. Vooral aan jou. We stonden bovenaan de trap. Ze spuwde op mij. Stampvoetend mepte ze daarom zichzelf in het gezicht, met beide handen. Trok zich de haren uit. Hysterisch werd ze. Ik wou haar kalmeren. Toen moet ze gestruikeld zijn…Ze kermde, onderaan de trap, bewoog bijna niet meer. Ik wou helpen, de ambulance bellen.  Ik weet nog altijd niet wat mij toen bezielde...Ze had mij misleid en de crucifix was in de handen van satan…  Het bloed spatte tegen de muur. Ze kermde minder en minder…’

‘Zwijg! Ik bel Vloesberghe.’

Met de P van penarie en potvernondenogaantoe…

Vooral de P van pendelaars, pendelbussen, pendelarbeid, pendelbazen, pendellucht, pendelraket, pendelen dus. Heen en weer. Gaan en keren. Klokvast als het moet, flexibel als het even kan vooral als er kleine mannen bij betrokken zijn.

Nieuw woord in de reeks : pendelpeuter. Ik spreek eerder van een versleur-uk, een soort C&A kid come & away. De kleintjes worden immers versleurd van hot naar her. Een dag bij tante Nellie, een dag bij Oma Sophie, twee dagen in de minicrèche en een dag bij Omi. Lukt dit een keertje niet dan nemen paps of mams beurtelings een dagje verlof. Tracht als kind dan ergens behoorlijk wortel te schieten in dit systeem!

Komt daarbij dat gewijzigde gezinssamenstellingen, zo’n situaties niet rooskleuriger maken. Om de veertien dagen is er so wie so de wettelijke uitwisseling tussen vaders en moeders. Vakantieperiodes worden soms netjes, soms krijsend ingedeeld. De kinderen, gedomicilieerd bij hun moeder gaan naar hun vader en de kinderen bij de vader gaan bij hun moeder. In mijn straat zie ik merkwaardige toestanden ontstaan: vast inwonende kinderen gaan soms twee tot drie verschillende richtingen uit. Anderen die ik nauwelijks zie dus haast niet ken, komen in hun plaats.

Volgens een journalist van De Standaard ziet de agenda van almaar meer kleuters er inderdaad zo uit. Valt dan de minicrèche weg wegens plotse sluiting dan is het hek van de dam. Paniek in alle regionen, want kinderopvang is een noodlijdende sector. Economische rentabiliteit is voor een thuiswerkende onthaalouder een lachertje naar het schijnt. Door het wegvallen van stabiliteit in de georganiseerde kinderopvang zitten vele jonge ouders met de gebakken peren. Voeg daarbij de alleenstaande ouder, zij met bescheiden inkomen, miserie dubbelop!

Anderzijds de alles opvangende en steeds bereidwillige (groot)ouders behoren langzaam maar zeker tot het uitstervend ras. Dit ras van grootmoeders wordt grandioos beschreven op het blogje van Bojako. Vaak hilarisch, soms met een traan. Mijn buurvrouw links, Anita, krijgt er dagelijks er vier over de vloer. De oudste is twaalf de jongste pas zes. Buurvrouw rechts heeft er een en eind november komt nummer twee erbij. Kleinzoon is eveneens bij ons geweest van zondag- tot vrijdagavond, acht jaar lang. Dag en nacht. Sedert de verhuis van zijn ouders is er een en ander gewijzigd. Twee tot driemaal per week blijft hij nog overnachten. Maar elke dag komt hij langs, een enkele keer blijft hij slechts vijf minuten. Kusje, hop and away. Meestal duurt het heel wat langer tot zijn mama belt en… van haar oortjes maakt. Half november, bij leven en welzijn, krijgen we er een kleindochter bij. Is er behoefte aan opvang, geen probleem. Het zal wat wennen worden maar mio marito en meme staan opnieuw paraat, if need be, dag en nacht.

Probleem is dat de grootouderlichting van de hedendaagse baby en peuter tot de babyboomgeneratie behoort. Oma’s zijn carrièrevrouwen of het soort van vrouwen dat financieel verplicht wordt tot het uiterste in hun loopbaan te gaan. De zorgen om hun latere pensioen, weet je. Komt daarbij dat sommigen vaak één, uitzonderlijk twee failliete huwelijken of relaties achter de rug hebben. Intriestige toestanden met zware repercussies op je banksaldo. Als je dan als vrouw tot je zestigste of nog langer uit werken wenst of moet gaan, dan heb je wel al je deel gehad. Wil je ook eens een keertje ongebonden zijn, vrij ademen want eindelijk verlost van de jarenlange dagelijkse huis-werkplaats-huissleur. Dan wil je reisjes doen in alle rust en vrede, buiten het toeristische seizoen. Dan wil je een concert of workshop meepikken en toetreden tot club waar je voordien nooit de tijd voor had. Experimenteren met de mogelijkheden die je vrouwzijn behaaglijker, voller en rijker maken. Opportuniteiten zat, gewoon de damesmagazines en lifestyle-uitzendingen volgen.

Kortom je wil genieten, tijd voor jezelf nemen terwijl het nog kan. Natuurlijk zijn kleinkinderen welkom, gewoonlijk ’s zondagmiddags op de koffie met een stuk taart of een gezamenlijk etentje nu en dan buitenhuis. Opvang kan doch alleen bij hoog, hoogdringendheid, liefst niet té lang. Wel, beste lezer, ik begrijp best die vrouwen en wie ben ik om hen met de vinger te wijzen. Alleen de Bojako’s, de Anita’s, de Agnessen en Lutgardes die ik ken, wij vrouwen zestigplussers, tja zie wij zitten zo niet in mekaar. Mentaliteitswijziging of de beschavingsclash der oma’s? Ik zou het echt niet weten.

Zo zat een van mijn jonge buurvrouwen drie weken geleden in zak en as. Het tweede kindje wordt verwacht eind oktober. De driejarige gaat volgende week voor het eerst naar school, die zit dus veilig de ganse dag. De reservatie bij een onthaalmoeder vlakbij werd al van bij de tweede zwangerschapstest vastgelegd, no problem alles kits. Tot de bom in de brievenbus viel: de onthaalmoeder sluit haar boetiek eind dit jaar. Ze kreeg eindelijk een beter betaalde baan in de verzorgingssector plus vakantiegeld, plus twaalfde maand en vooral vaste arbeidsuren. Dat is wat anders dan een hongerloon tussen de 15 en 20 euro per kind met ouders waarvan je nooit met zekerheid weet of ze op tijd hun kroost ophalen.

Kortom de zoveelste jonge moeder diep in de rats. En haar ouders dan? Die komen niet in vraag. Ma hangt al een poos aan de fles want want pa zit meestal bij zijn minnares. Haar schoonouders hebben liefst zeven kinderen en met de kleinkinderen zijn ze de tel kwijtgeraakt. Dus gaan we depanneren, Agnes en ik. Zij een dag, ik twee. De ouders kunnen met de vernieuwde wetgeving geruime tijd  wel wat versieren b ij hun werkgever. Een soort gefaseerd “ouderschapsverlof” opnemen, weet ik veel. Ze zitten beiden in overheidsdienst en volgens de ingewonnen informatie moet dat lukken. Als jonge ouders zorgen voor ons pensioen, vinden wij het maar normaal dat wij als thuiszittende “grootjes” een tegenprestatie doen. Enfin, half februari valt pas het verdict. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het hen lukt tegen die tijd een verzekerde, vaste opvang te vinden. Lukt het niet, dan staan wij klaar. Waar een wil is, is een weg en elk kind is dit overwaard.

Er keerde iets om in mijn binnenste. Even dacht ik terug aan vroeger. Aan het absolute gebrek aan intimiteit tussen Gerda en mij. Nu zag ik haar echter niet zo. Niet als een koele echtgenote, niet eens als iemand met wie ik onder hetzelfde dak had gewoond. Wel als een vrouw-in-het-algemeen, een moeder, een vrouw op leeftijd, zwak, goedgelovig, simplistisch en zo kwetsbaar. Levend in eigen specifieke cocoon, plots doorboord, pijnlijk vleselijk doorboord door een schurftige schoelie van een priester, die naam niet waardig. Voor wie levenslange cel of opsluiting in een psychiatrische instelling nog te mild was. Die tot zijn laatste snik alleen martelende dwangarbeid verdiende, in de galeien geslagen, aangevreten door ongedierte, uitgehongerd, gekastijd.

Ik vermande me. Zijn lispelende biechtstem ging verder:

‘Max, geloof me, ik wou het eerst niet… De duivel leek in haar… in mij… in ons gevaren. Ik… ik was me niet meer bewust van mijn handelen…Geloof me, het was geen genot…’

‘Gerda heeft nooit beseft was seksueel genot was’, siste ik hem toe ‘Haar onderlichaam beschouwde ze als een soort relikwie. Ze ontving een man alleen om te kunnen baren. Dat was haar plicht’.

Serge trachtte even geforceerd te grijnzen. Voor het eerst leek hij een beetje zelfverzekerder. Hij reageerde heel voorzichting:

‘En toch schonk het haar een bepaalde voldoening. De boete werd voor haar na een tijdje een vorm van bevrediging. Wat ze met jou nooit heeft meegemaakt! Ze zong zelfs. Ze plukte de dag als nooit tevoren. Geef toe, Max, ondanks alles moet je dat toch zijn opgevallen? Nooit bij stilgestaan? Nosce te ipsum! Ken u zelf, man!’

Neen, het was mij niet opgevallen. Niets aan Gerda viel me de laatste jaren nog op. Totale apathie, desinteresse tot en met, zelfs van in den beginne. Daardoor was het me nooit gelukt. Hem wel! Mijn onvermogen door de fysieke afkeer voor Gerda wierp die ploert me met wellust voor de voeten. Ik stond heel even perplex, Serge heel even triomferend.

‘Je gaf geen moer om haar. Je ging tot het uiterste, met slechts  één doel voor ogen: haar geld. Een simpele vrouw tot lichamelijke onderwerping brengen en dan aftroggelen!’

‘Best mogelijk…Ik zag nog uitsluitend hoe ze mij uit het slop kon helpen. Voor wat hoort nu eenmaal wat, vandaar… een luttel bedrag, twee à drieduizend euro wou ik. Peanuts voor haar. Maar zij wou niet.’

‘Voor enkele briefjes van duizend pleeg jij een afschuwelijke misdaad. Ze moest je zelfs betalen voor de smeerlapperijen die je haar aandeed!’


Wordt vervolgd

De browning beefde niet in mijn hand. Ik was zelfs zelden zo kalm geweest. Hij bleek almaar meer van streek. Zijn voorhoofd glom.

‘Haar dagboeken zijn de beste bewijsstuken. Er was niet alleen dat seksueel misbruik. Eens zij naar jouw pijpen danste, heb je haar bestolen op de koop toe. Om haar geld was het je te doen, geef toe! Uitsluitend om haar geld!’

‘Geld? Welk geld, man?’

Het loeder deed een vergeefse poging om verbaasd-spottend te glimlachen. In werkelijkheid zag hij er afschuwelijk uit.

‘Niet de restjes van haar huishoudgeld, noch de halfjaarlijkse intresten van haar beleggingen bij Francis. Dat waren habbekratsen voor jou, jij gore havik. Je wilde alles tot de laatste cent!’

Instinctief voelde ik aan, dat hij zich meer en meer rekenschap gaf van het feit dat ik perfect op de hoogte was en mijn beschuldigingen geen ijle lucht waren. Vooral de browning en mijn zelfverzekerdheid brokkelden hem af.

‘Je rekende erop dat een naïef mens als Gerda in de val zou trappen. Als die hoerenloper van haar man aan een prostituee zijn geld hing, was het maar meer dan billijk dat jij, afgezant van de heer, het beetje vermogen van die religiewaanzinnige zou krijgen.

Maar je was aan het verkeerde adres, nietwaar! Gerda loste niets. Francis zou het trouwens wel verhinderd hebben!’

‘Max, ik had Gerda een eerlijk voorstel willen doen... ik had…’

‘Hou je smoel, ik verwittig nu de politie.’

‘Ik heb je vrouw niet…’

‘Wat, smerige leugenaar!?’

Toen deed ik het onbewust. Van een revolver wist ik alleen dat je de veiligheidspal gesloten moet houden. Ik had er niet op gelet bij het laden ervan. Ik haalde nu blind de trekker over.

De kogel blafte langs Serge’s gezicht ergens tegen de voorkant van het altaar en kaatste verder terug. Een knal, met tientallen echo’s, die tussen ons een snoer van wrede angst legde.

Serge klappertande. Mijn benen trilden. Ik schreeuwde mijn speeksel tegen zijn glimmend voorhoofd.

‘Nu ga je bekennen. Nu, of …’

Hij zakte voorover. Verborg het hoofd in de handen. Huilde rauw. Stootte gebroken uit:

‘Ik wou het niet… Nooit de bedoeling gehad… Ik begrijp nog niet wat mij bezielde. Al die demonen van haar… zitten in mij… Ik werd een monster… Een monster zonder geweten, zonder hart. Ik …’

‘De feiten, verdomme, de feiten!’

Hij jammerde, klein, verloren, totaal gebroken en op:

‘Ruzie, wij hadden ruzie… het geld. Gerda wou niet. Ik nam de pentekening  mee… op de Zavel is een opkoper… Gerda  had mij dat geld beloofd.  Vast beloofd. Toen…  niets.  Ze hebben mij bedreigd…de datum was al drie dagen verstreken… Ik moest die schuld…’

‘Schuld? Welke schuld?’

De geslagen hond keek smekend op. Fluisterde toonloos:

“Speelschulden…in Antwerpen, het milieu aldaar…Ik gok, Max, al jaren…  Grof geld.’

Hij schreide.  Zelfs uit zijn trillende handen  leken tranen te druppelen. Zielig die kloot.

Als ik nu schoot, dwars door zijn verdorven brein. Hem hier, in zijn eigen godshuis, afmaakte, vertrappelde, van de grond veegde als een giftige adder. Eén seconde. Amper één luttele beweging en het was voorbij. Nee, die straf was te mild voor hem. Duizendvoudig moest hij boeten voor zijn misdaden. Duizendvoudig sterven aan zijn eigen schuldkruisen. Tot zelfs zijn naakte botten nog bloed bekenden.

Zijn stem kwam schor, nauwelijks hoorbaar, uit een verre diepte terug:

“Ik wist dat zij einde maand een deel van de intresten zou ontvangen. Met de lening erbij…ze wou niet… Ik moest betalen, Minstens drieduizend euro…onmiddellijk. Die kerels zijn gewetenloos, die…je hebt er geen idee van, Max…’

‘Jij verslaafde parasiet, je wou alles van Gerda!’

‘Nee, Max, echt niet. Ik wou alleen die lening. Ik zou haar later teugbetalen samen met de intresten. Geloof me toch!’

Hij hijgde huilerig-klagend:

‘Max, je moet me geloven. Het is de waarheid. Ik sta voor een berg schulden. Een kleine veertigduizend euro. Op verschillende plaatsen. Ik kan nergens meer heen. Ik wou geld lenen bij de dames, maar durfde niet.  Alleen Gerda heeft geholpen. Eveneens twee kleine stukken uit de kerk. Heb ik stiekem verkocht. Maar Adrienne ziet alles en zou de politie erbij halen. Daarom was ik zo blij dat Gerda er was, echt waar. Zij is zo ontvankelijk voor een hulpbehoevende evennaaste…’

‘Voor een plas drek, ja, niet een evennaaste. Wat is religie voor jou anders dan commercie. Een middel, een masker om je smerige handel te verbergen. Niet alleen dat gokken, maar ook bestiale perversiteiten. Je hebt Gerda keer op keer verkracht!’

‘ Dat was het niet’, mompelde hij met een vertwijfeld hoofdschudden, ‘Neen, geen verkrachting. Ze vroeg er zelf om.’

‘Wat!? Verdomde oerleugenaar. Alles gebeurde tegen haar wil. Ze was bang voor jou. Je bracht haar in een soort trance. Ze schrijft het en Gerda liegt niet. Ze besefte niet eens wat je met haar uitspookte!’

Hij steunde, in een laffe vorm van schuldbekentenis:

‘Ik heb haar nooit vooraan gepenetreerd. Het waren rituelen. Zelfs verboden genot… dat zogezegde genot… kan een zware straf zijn. Jij, Max, jij begrijpt dat niet.’

‘Jij, jij verzuipt in  eigen leugens. Hoe zei je het ook weer?  Een gebied waar alleen geesten huizen! Je sacristie behoort daar ook toe? Middeleeuwse boetedoening! Ze raakte er zelfs bewusteloos bij, smeerlap!’

Het motregende nog steeds. De vage schemering kroop mistig uit de aarde. Ik leek heel alleen op een zwarte plek.

Ik stopte bij de vervallen pastorij in het dorp. Belde aan. Geen reactie. Ik wachtte nog een minuutje en liep toen naar de kerk. De zijdeur stond op een kier.

Serge zat op een van de voorste stoelen bij het altaar. In jeans en hemdsmouwen. Een kwajongen op z’n zondags. Hij keek op. Een bleek verbaasd en toch uitnodigend sereen gezicht. Alsof hij me verwachtte en bij voorbaat wist wat ik hem te zeggen had:

‘Ha, de Max!’

Ik bleef wijdbeens voor hem staan, de rechterhand rond de revolver in mijn zak. Nog niets zeggend. Tegen vette varkens spreekt men niet. Die keelt men.

‘Tempori parce’, monkelde hij. ‘Wees zuinig met de tijd. Wat kan ik voor jou doen?’

Ik reageerde niet. Hij bekeek me scherper. Argwanend. Dan weer zijn vaderlijke beroepstoon van zielenherder:

‘Max, kerel, hoe jij eruit ziet, zeg! Wat voor spoken heb jij ontmoet! Kom, ik heb nog een halve fles uitstekende Saint Estephe.’

‘Blijf waar je bent!’ siste ik giftig. ‘Verroer verdomme niet of ik plak je hersenen aan je altaar!’

‘Potius mori ’, begon hij onzeker te stamelen, opeens erg bang lijkend.

‘Hou op met je gezever. Je weet verdomd heel goed waarom ik hier ben!’

‘Neen, Max, ik weet het echt niet.’

‘Jij hebt Gerda omgebracht, jij zwijn, en je rekent erop mij of wie dan ook die moord in de schoenen te schuiven.’

‘Max, ik …wat is dat voor larie…ik..’

Hij wou opstaan, Schijnbaar diep verontwaardigd. Verblekend ineenkrimpend. Ik stoote hem brutaal terug.

‘Jij hebt Gerda van de trap geduwd en haar met een zwaar voorwerp de schedel verbrijzeld. Beken, smeerlap, geef toe dat jij het hebt gedaan!’

‘Waar haal je dat allemaal vandaan, Max?  Ik heb met die vreselijke zaak niets, hoegenaamd niets te maken. God is mijn getuige…’

‘Loop met je god naar de kloten. Of nee, roep liever zijn hulp in, nu je hem broodnodig hebt.’

Serge’s lippen bewogen schichtig. Hij bad, de huichelaar. Smeekte zijn god om steun. Gesmoord bracht hij uit:

‘Max, ik begrijp niet wat er met jou aan de hand is. Je draait door, man. Waar haal je toch al die onzin, die leugens vandaan? Ik herken je niet meer!’

‘’Ik heb haar dagboeken gevonden!’

‘Welke dagboeken? De politie heeft toch alles doorzocht en…!’

‘De politie heeft helemaal niks. Ik doorzie het nu allemaal. Jij en niemand anders heeft het gedaan. Jij! Jij!’

‘Nee, Max!’

‘Ja, smeerlap, ja!’

Zijn adem ging sneller op en neer. Hij deed opnieuw een poging om op te staan, keek nu wit geschrokken in de loop van de browning.

‘Vooruit, schoft, de waarheid!’

‘Max, ik zweer je…’

‘Hoe heb je haar vermoord!’

‘Ik heb echt niet…’

‘Uit haar schriften heb ik opgemaakt hoe je haar behekst hebt met je demonische vertelsels, hoe je haar gestraft hebt eerst met paedicatio-aanrandingen …’

‘Wat!??’

‘Dat is, monster dat je bent, het uitvoeren met geweld van anale coïtus op een volwassen persoon, om een medisch gerechtelijke term te gebruiken. Knoop dit in je hoofd, je zal hem nog vaker horen. Nadien heb je haar vaginaal gepenetreerd, haar goedgelovigheid en naïviteit schandalig misbruikt  en tenslotte heb je haar omgebracht,  jij verdorven rotzak.’

Hij staarde me eerst verwilderd aan, daarna vertwijfeld, hatelijk en duivels wraakzuchtig. Een in het nauw gedreven roofdier, dat bloed rook en zich uit behoudsnood zelfs op zijn eigen schaduw zou storten.

‘Max, blijf redelijk. Doe die revolver weg.’

‘Jij bekent nu en dan ga ik met jou naar de politie!’


Wordt vervolgd


 

Portefeuilledwang!

“Waar halen ze het lef vandaan?” dat is de vraag die ik me al wekenlang stel tussen Terzake en het Weerbericht in. Komt door die rode curvelijn en de stem die vraagt hoe warm mijn zomer is? Fortis-sponsoring.

Als je denkt schaamtelozer kan niet, wel het kan wel. Vorige maandag, in Amsterdam. Tweehonderd “kleine” overbezorgde Hollandse aandeelhouders mochten vragen stellen aan de Fortis top zijnde: een geparachuteerde socialist ex-ASLK, nieuwbakken CEO  en het Fortis-icoon, burggraaf Lippens Maurice himself. Historische infosessie volgens de kranten. Burggraaf Lippens sloeg mea culpa. Ik zag hem in het journaal zowaar nederig het hoofd buigen en met vooraf ingestudeerde brok in de keel en goed getimde stemvibraties beweren dat hij alle begrip had voor de ontgoocheling van de aandeelhouders. Hij wist dat de pijn niet alleen ging over het feit dat hun dividend niet cash werd uitbetaald. Hij vroeg hun vertrouwen , smeekte om hun geloof want het ging hem aan het hart.

Het kleinste kind weet dat hypocrisie altijd het sterkste punt van de adel is geweest, maar dit slaat alle records. Deze ganzenlevervreter in maatpak, ritselaar met woekerwinsten nu één groot deemoedig vat? Komt op hetzelfde neer als een De Winter die plots een vurig pleidooi houdt pro SP-a. Zou hij aan de leugendetector durven hangen, de burggraaf? Beseft hij hoeveel afgerukte ledematen hij op het geweten heeft door zijn kredietfaciliteiten aan de wapenboeren? De schofterige ijdeltuit! Jammer dat er geen openlijke tuchtiging daar in Amsterdam is gekomen. Ik hoop op een krachtig kabaalprotest tijdens de volgende sessies in ons land. IJdele hoop, ook alhier zal er weinig van in huis komen en Lippens zal gaan zoals hij gekomen is: ondroordringbaar zoals zijn Fortiskluizen.

En ondertussen zitten heel wat mensen dik in de nesten. Jonge mensen door de verhoogde woonkredieten, starters die rekenen op bedrijfskredieten en een verhoging van verzekeringspremies is op komst. De oorzaak? Wat banken aan de ene kant verliezen, plukken ze aan de andere zijde, te weten de onooglijke vruchtjes van onze spaarzaamheid: spaarboekjes en –varkentjes. Wat jaren onmogelijk was, kan plots wel. Basisrenten stijgen, verhoging van groei- en getrouwheidspremies, stimuli bij onlinesparen, garanties tot 2010 zonder minimuminleg en zonder kosten enfin het kan niet meer op. De kranten staan de voorbije dagen vol van advertenties. Banken en filialen waarvan die ik voordien nooit heb gehoord schieten als paddestoelen uit de grond. Alleen Test-Aankoop raadt aan de kleine lettertjes te lezen .

Tja, oplichters floreren vaak in de hoogste kringen. Volgende week zijn de Wetstraatezen  er opnieuw bij. Benieuwd wat het wordt. BHV of mazout? Ik tip op verkiezingen. De zoveelste…

Ik sloot het laatste dagboek, stopte het met de twee andere in een uitgerafelde tas uit de muurkast en bleef roerloos op de trap zitten.

Met stijf dichtgeknepen ogen. Niet willend dat al die obscene beelden van mijn eega, honds parend met een priester, als jodelende kwelgeesten naar mij toedoken. Het was te veel ontzetting. Ik verdroeg het niet.

Maar die beelden vermengd met haar vreemde, onzinnige, bange en schokkende woorden, met dat hele chaotische gebeuren, bestookten me feller en feller. Met hun ongeloof. Hun hoon. Hun waarheid vooral. Die me beetje bij beetje veel méér openbaarden.

Gerda! Ik wist het nu! Verdomd ik wist het allemaal! De waarheid stond hier in dit schriftje, als in een gruwel van bloedletters gekerfd. Die bonsden en dreunden in mijn hoofd.

Die waarheid. Ze maakte me ijskoud. Deed me kermen en blazen van afgrijzen, opstandigheid, woede, machteloosheid en onbegrip. Dat varken van een pastoor had Gerda het hoofd ingeslagen.

Hij en niemand anders. Hij was haar moordenaar.

Hij. Hij. Hij!

Ik had daar nog uren kunnen zitten.

Ik deed het niet. Ik had een opdracht. Serge rekenschap vragen. Hem doen boeten. Hem laten inrekenen. Eerst en vooral Vloesberghe opbellen. Hem in een notedop vertellen wat ik wist. Hem meteen tot onmiddellijk ingrijpen aanporren. Neen, wacht. Die eer gunde ik mij. In de allereerste plaats.

Dit was de rekening, die ik vooraf met zo’n smeerlap had te klaren. Met die godverdomde schurk, die mij allicht de moord op Gerda in de schoenen had willen schuiven.

Die demonische slijmerd van een ploert was beter lid geworden van de Spaanse Karmelieten van het Heilig Gelaat. Die dubieuze kring van afvallige paters in dat godverloren dorp El Palmar de Troya, net onder Sevilla, waar de anti-paus Clemente Dominguez Gomez als een halfgare blinde mol had geregeerd.

Duistere praktijken met vrouwen en kinderen waren schering en inslag geweest in die zogezegd door de ware godheid geheiligde gemeenschap. Tot een tiental geestelijken dringend naar een ziekenhuis in Sevilla werden afgevoerd: hun penis doorboord met een ring, rug en buik rooddoorstreept en bloederig opengeslagen met bespijkerde stokken. In de naam van hun god kende zelfs het walgelijk ongeoorloofde geen grenzen meer.

Ik stond recht. Mijn lichaam voelde aan als een stuiptrekking.Een plots oude man was ik. Met stramme loden armen en een zware sleur van andere ledematen en organen. Doch ook een man, die heel goed wist wat hem te doen stond. Dat zegde de browning in mijn regenjaszak.

Ik haalde hem eruit, liet enkele kogels gedachtenloos in mijn handpalm rollen. Stopte ze even mechanisch in de lader. Hield de revolver rustig mikkend voor mij, Grijnsde breed-verachtelijk, alsof ik een Al Capone trawant was geworden. Liet de revolver weer in mijn zak glijden. Nam de tas met de schriften. Sloot de buitendeuren af en reed weg.


Wordt vervolgd

Delen van volgende passages zijn moeilijk leesbaar, vooral de introductie. Uit het gewirwar van lettertekens en halve zinnen heb ik uiteindelijk onderstaande gedistilleerd.

21 juni - Bestolen heeft hij de schurk. Mijn twee kristallen kandelaars en de parels van mijn moeder zaliger. Ik dacht mijn laatste uur gekomen. Ik kan met moeite voet bewegen. En mijn hart blijft bonzen. Het houdt niet op en Serge is een uur weg. Hij is zot geworden! De zwarte vlekken voor mijn ogen verminderen. Slagen op mijn hoofd. Ik ben mijn nieuwe bril kwijt, afgevallen.

Moeite om mijn stylo vast te houden. Mijn vingeren beven. Mijn handen, ikk kan dat niet bedwingen. Serge is een beul en een verkrachter. Een bedrieger van de smerigste soort. Heb vlakaf gezegd dat Adrienne en Florence donderdag alles zullen weten. Ik zwijg niet meer, voor niemand.

Hij vloekte en maar schelden. Serge zei woorden die ik  niet kon verstaan maar ik wilde dat niet verstaan hoor. Dat ik een sloerie en een loopse teef was. Ik moest zwijgen, anders zou iedereen weten dat ik hem verleid heb. Door met mijn bloot achterste voor hem te waggelen.

Serge weet dat hij naar zijn geld kan fluiten.

Zijn klauwen gingen naar omhoog. Ik vreesde dat hij mijn keel zou toeknijpen. Een slag op mijn hoofd en ik flauw te vallen. Ik greep de stoel goed vast. Viel niet flauw.

De sleutels van mijn kamer vond hij niet. Ze zaten in mijn zak. Hij hoorde ze zeker en vast rammelen. Over mijn lijk smerige dief, heb ik geroepen. Riskeer het niet om nog één vinger naar mij uit te steken. Als er met mij iets ergs gebeurt, zult ge groen lachen, dat zweer ik op het hoofd van mijn zoon.

Hij spuwde in mijn gezicht. Hij weet dat ik al zijn beestige streken in mijn dagboeken heb staan. Die liggen sedert vrijdag bij mijn notaris, zei ik. Als er iets voorvalt krijgt Max die. Heb gelogen om geen slaag meer te krijgen, alle baten helpen. Maar ik ga dat toch doen, nog deze week. De stoel weggetrokken, ik viel. Serge bleef schoppen,  Mijn staartbeen brandt in mijn rug. Hij heeft de schuiven opengetrokken. Ik kroop weg naar de tuin.

Heb zeker een halfuur achter het kiekekot gezeten. Was hij gekomen, dan kon ik roepen op de mannen, die in de nieuwe straat aan het bouwen zijn. Die zouden me wel gehoord hebben. Hij mag niet meer in mijn buurt komen. Zoals hij nu is, is hij tot alles in staat. Zal ik toch naar de politie gaan? Ik moet zien dat ik mij bescherm. Die pastoor is een monster!

Wordt vervolgd

Analfabeet én slechtziend?

Word taxichauffeur in Beijing!

Dit is een tip van Wieneke van Vucht, een jonge redactrice die in opdracht van het Nederlandse praatprograma Pauw & Witteman momenteel in Peking zit. Het schaap nam al enkele keren een taxi en is er een minuut later gewoon uitgebonjourd.

Waarom? Communicatieproblemen, de chauffeur sprak geen Engels en zij geen Chinees. Op zich nog geen probleem want het kind heeft een voorraad hotelkaartjes mee in het Chinees. Doch wat als de taximan niet kan lezen? Of wat als hij kan lezen maar slechtziende is? Wieneke heeft er al meer dan een met een vergrootglas bezig gezien. Een chauffeur met de neus tegen de voorruit geplakt is er echt geen uitzondering.

For every problem there is a solution, dacht Wieneke. Haar zouden ze niet langer liggen hebben, dus als de donder geoefend om de straatnaam en hotelnaam plus minus verstaanbaar te leren uitspreken. Gegarandeerd succes? Elders wel in Beijing niet. De chauffeurs beginnen te ratelen dat oren en zien vergaan. Tracht het kind met alle mogelijke gebaren hen bij te brengen dat ze er geen moer van snapt, dan maken de chauffeurs gewoon een wegwerpgebaar. Op dat moment is het opschieten geblazen zoniet krijgt de hulpeloze passagier nog een sliert Chinese verwensingen mee.

Nochtans de organisatoren hebben aan alles en nog wat gedacht, zeker voor dit soort van perikelen. Zo is er een speciaal nummer dat de taximan kan bellen als hij, figuurlijk dan, de pedalen kwijtraakt. Andere chauffeurs hebben ook een soort meertalige folder in de auto liggen. Daarop staan twintig belangrijke zinnen in het Engels, Frans en Chinees. Een handige taxichauffeur pakt meteen deze kaart, de passagier wijst aan en klaar is Kees.

Waar begint de week mee? Met …

19 juni - Heer, Mijn God, mijn verdriet is niet te beschrijven. Eigenlijk is het geen verdriet, maar koleire en grote schaamte. Gij weet, Heer, dat ik van jongs af aan moest horen dat ik niet van de slimste ben. Nu besef ik dat ik echt oerdom ben.

Had ik van bij het begin van mijn huwelijk meer naar Max geluisterd. Doen zoals hij en mijn voeten aan iedereen vegen! Max is zo opgevoed, ik echter niet. Met hem wordt er rekening gehouden!

Met mij gaat iedereen een gang. Iedereen, Heer, ook mijn zoon, soms toch. Gij niet, Heer, Gij aanvaardt de mens zoals hij is, slim of dom, gezond of gebrekkig. Gij maakt geen onderscheid. Maar Gij zit daarboven, waar alles peis en vree is. Moest Gij terug naar hier kunnen komen, Gij zoudt Uw ogen nogal opentrekken!

Gij hebt er geen gedacht van wat hier allemaal gaande is! Ver moet Gij zelfs nie  zoeken, Almachtige. Uw eigen priesters, gewijd door de bisschop in Uw naam, generen zich niet om de gelovigen een peer te stoven. Ik weet wel, Heer, het zijn allemaal geen Serges. Maar waarom hebt Gij zo’n slechterik op mijn weg gezet? Wat heb ik U misdaan, Heer? Ik verdien dit toch niet? Op zo’n manier moet Gij toch niet verbaasd zijn dat menig mens salut zegt tegen Uw kerk? Wat zoudt Gij willen, Heer, als zelfs Uw eigen volk Uw tien geboden niet opvolgt!

Mensen die niet in U geloven hebben het gemakkelijk, hoor! Kijk simpel naar Max. Zonde bestaat voor hem niet. Boetvaardigheid is alleen voor zotten en kwezels, beweert hij. Elk normaal wezen weet dat hij niet mag stelen, bedriegen of iemand de kop inslaan. Max heeft daarvoor geen god nodig, zegt hij. Zijn hemel zit tussen zijn oren, zegt hij en zijn paradijs werkt op een bureau in Brussel.

Ik zal U altijd nodig hebben, Heer, vooral volgende week donderdag. Tijdens de bedevaart naar Groot Bijgaarden, ter ere van de heilige Wivina, ga ik Adrienne, Justine en Florence alles over Serge vertellen. Over zijn streken met het geld, misschien een beetje over mijn boetedoening, maar niet hoe ik misbruikt werd. Daarvoor is mijn schaamte te groot. Sta mij bij, Heer, laat het licht van Uw Goedheid schijnen en vertroosting brengen voor uw schaamtevolle dienares.

Heb Dank, O, Heer.

Wordt vervolgd


 

 17 Juni - Heer Jezus Christus, Gij hebt gezegd: vraagt en gij zult verkrijgen, zoek en gij zult vinden, klop en u zal worden opengedaan.  Zou ik die drie dingen terzelfdertijd mogen doen, Heer? Ik geraak er anders niet meer  uit. Dat fameus kwartiertje van Serge is zeker een dik uur geworden! 

Toen hij arriveerde, zag ik dat hij in zak en as zat. Nochtans in de vroegmis zoudt ge dat niet gezegd hebben. Opperste Rechter, moest ik nu weten in welke psalmen, en waar in het Boek der Openbaring of in het Evangelie ik moet zoeken om al die vragen in mijn hoofd te beantwoorden, ik zou nu bij U niet aankloppen. Maar ik weet niet waar te beginnen.

Alwetende, Serge heeft U toch ook al verteld van zijn problemen? Miljoenen mensen hebben reeds tot U gebeden om hun verstand te verlichten, om hen te helpen met Uw wijsheid. Ook tot de Heilige Moeder. Aan de grot van Lourdes, in Oostakker, in Beauraing overal hangen de muren vol met plastieken handjes, beentjes en platen als dank voor  genezing en steun. Zelfs  in onze kerk hangen er enkele. Als Gij dat voor al die mensen doet, is het dan niet mogelijk Uwe priester ook te helpen? Ik weet het, Heer, er zijn dingen gebeurd die het licht niet verdragen. Maar hij was niet alleen. Uw boetelinge heeft er ook schuld aan, zelfs al heb ik dat eerst niet geweten.

Vandaar, Oppermachtige, dat ik mij nederig tot U wend om hem te helpen. Hij had ten zeerste gehoopt op een grotere tussenkomst van de gemeente, doch de gemeenteraad, overwegend liberalen en socialisten, heeft de beloofde 5000 euro zomaar verworpen. Onze collecte heeft amper 200 euro opgebracht en van  de wafelslag moet de afrekening nog gemaakt worden.

Justine zegt dat ze al zal tevreden is als de kosten gedekt zijn. Een ongeluk komt nooit alleen, Heer. Hij heeft tevens zware kosten aan zijn auto. Die wagen is al meer dan zeven jaar oud. Ik moet toegeven, hij heeft er van in den beginne mee gesukkeld. Garage in en garage uit. Hij rijdt nu met de auto van Florence.. Maar Serge wil van haar goedheid geen misbruik blijven maken.

Hij smeekte me om hem een lening toe te staan van 4500 euro. Hij zou dat op twaalf maanden kunnen afbetalen met een goeie intrest.  Misschien zelfs nog eerder. Voor mij was dat een peulschil, beweerde hij. Allemaal goed en wel, maar die peuschil zit bij mijn zoon.

Serge begrijpt niet dat Max wel zijn geld terugkrijgt en ik niet. Hij zei dat ik veel te weinig haar op mijn tanden heb. Het stomste wat een ouder kan doen, is al zijn geld toevertrouwen aan kinderen, zei hij. Precies of Francis me bij de bok zal zetten! Ik zou niet weten waarom ik geheimen  moet hebben voor mijn bloedeigen zoon.

‘Omdat je aan dat geld nooit aan kunt, als je het nodig hebt, Gerda, omdat je altijd een reden moet opgeven, omdat zoiets meneer niet zint en omdat ik absoluut nu wil weten of je me gaat helpen, daarom!’

Hij begon opnieuw te roepen. Ik sloot vlug de terrasdeur. De oren van Ingrid de kuisvrouw altijd open staan. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat niet ik, maar hij geld nodig had. En als hij gekomen was om wild tegen mij te schreeuwen, hij wist waar de deur was.

Hij veranderde onmiddellijk in een lam en verzocht mij heel nederig of hij maandagvoormidddag nog even mocht binnenkomen. Hij zou een schuldbekentenis bij hebben en een afbetalingsplan. Ik kon dat zelfs aan Francis tonen.

‘Hij zal versteld zijn van de intrest die ik aan zijn moeder beloof. Acht vijfenzeventig procent netto, Gerda, Daar kan die zoon van jou niets  op tegenhebben! Alles zwart op wit. De rekening is vlug gemaakt!’

Ik moest Serge tot driemaal toe beloven dat ik hierover goed zou nadenken. Ging ik akkoord, dan zou het toch mogelijk zijn de helft van de lening cash te voorzien, wou hij nog weten.

Hij zegende mij en vertrok, keerde zich om halfweg de oprit om en zwaaide glimlachend ten afscheid.

Ingrid  kwam vragen of ze een en ander van Delhaize moest meebrengen.   

“Ja, madame’, merkte ze op, ‘ wat een keel en dat voor een pastoor! Roept hij in de kerk ook zo? Geen wonder dat de mensen op een ander naar de mis gaan! Ik mag me daar niet mee bemoeien, madame. ’t Is niet omdat ik niet katholiek ben, maar die man heeft serieus een slag van de molen gekregen.  Ze zeggen ook dat hij geweldig drinkt!’

‘De mensen weten altijd iets te vertellen, Ingrid, en meneer pastoor is doorgaans een fijne en beleefde man. Maar hij heeft nu een paar probleempjes…’

‘Probleempjes, madame?  Hij staat overal in ’t krijt! Zijn rammelkar,  al drie weken bij onze garagist. Alfons begint er niet aan want meneer pastoor moet eerst zijn oude facturen betalen. De baas van mijn man, heeft hem buitengeworpen en gezegd dat hij op een ander moest gaan om zijn stallingen te laten afbreken. Al zeven maanden wacht hij op zijn voorschot. Mijn man zegt dat die zaal één groot kot is. Staat op invallen. Goed voor afbraak. Dan heeft die gast nog het lef om een tussenkomst van de gemeente te vragen! Naar het schijnt hebben ze hem vierkant uitgelachen.Geen halve cent, zei onze schepen. Hij is daar ook zo beginnen te tieren, zelfs te vloeken. Het is niet om u te kleineren, madame, maar die kruisdragers denken dat alles hun gepermitteerd is en dat iedereen voor hen moet kruipen. Die tijd is al jaren voorbij, gelukkig maar!’

Heer, mijn God, hebt Gij dat allemaal gehoord?  Gij wist het, nietwaar! Gij hebt mij willen sparen, al die tijd. De woorden van Ingrid zijn het teken waar ik U om  gevraaagd heb.