Eén van de uitingen van depressie is volgens mij een gebrek aan humor. Misschien ligt het wel voor een stuk aan de oorzaak ervan. Ik merk dat ik aan alles zo zwaar til. Wanneer iemand iets zegt, ik zou er beter eens mee lachen dan mij er druk om te maken…

Bvb om het nu eens over het woord ‘depressie’ zelf te hebben. Sommige mensen gebruiken het woord als ze zich eens wat minder gevoeld hebben. Zo van: gisteren was ik depressief.., dan denk ik, amaai gisteren, als het zo kort duurde dan zou een depressie zo erg niet zijn..

Dan heb ik een vriendin die graag eens op haar gemakske thuis wilde blijven van t werk. Akkoord: er waren wat problemen met hare zoon, ze was het beu op school, er had eens een leerling een verkeerd woord gezegd… genoeg wellicht om eens een tijdje uit te puffen, een maand, misschien 2 maanden om alles weer op een rij te zetten. Maar een depressie? Als ik dan bedenk hoe ik niet in staat was tot sociale contacten, hoe heel mijn levensstructuur, alle waarden en idealen die ik had op de helling kwamen te staan, de eenzaamheid, het niet-kunnen, het zelfverwijt erover. De lange jaren dat het geduurd heeft.
Dan denk ik, spreek niet over een depressie als je je wat geagiteerd voelt, als de zaken niet helemaal lopen zoals je wil,.. Benoem het zoals het is: er zijn problemen, je hebt het moeilijk..  maar spreek niet over een depressie  En analyseer ik verder, die vriendin zoekt aandacht, medelijden enz.. en dan jaag ik mij daarin op. Je komt zo bijna in concurrentie over wie het het ergste heeft.., terwijl ik eigenlijk alleen erkenning wil van al die lange jaren diepe, zwarte ellende.

Kan humor mij hierin helpen?

Geschreeuwd heb ik van angst, gekreund om een beetje verlichting te krijgen, er was een niet te verdragen constante pijn in de buikstreek.

Nu is de angst weg,  ik voel ze niet meer echt.. Komt het door de medicatie en / of omdat ik terug kan denken, initiatief en beslissingen nemen? 
Er wordt in deze tijd veel over Diana gesproken: ik kan, kon niet begrijpen dat dat meisje het aandurfde te scheiden.. ik zou alles verdragen hebben, omwille van de zekerheid, de publieke opinie, de 2 zonen, ik zou geen uitweg gevonden hebben. Behalve als zo’n angstgevoel de kop opsteekt.. Want dan moet ge reageren, dat kunt ge niet langs u leggen. Misschien kwam haar reactie ook vanuit de buikstreek, de boulimie waarvan men spreekt.. wie weet hoe ‘het’ zich bij anderen manifesteert? Met ‘het’ bedoel ik angst, ongelukkig, verminkt, verdrukt zijn, allerlei heftige emoties..
Zo heb ik eigenlijk schrik, dat door het ‘verdwijnen’ van mijn angst, ook de kans tot verandering, verbetering verdwijnt.. Angst veroorzaakt ook emoties.

Paniek: het gaat niet goed met mijn zus.. Ze heeft me weggestoten en ik moet (van mezelf) weer paraat staan om haar op te vangen! Waarom? Als ik besluit om haar niet te helpen en als dan de gevolgen desastreus zijn.. dan zit ik met depressies, schuldgevoelens, kan ik de zaak niet loslaten en heb ik geen leven meer ..

Ik ben kwaad op haar, omdat ze gemakkelijk de kop in ‘t zand steekt. Zij weet van niks dus kun je haar ook niets verwijten en hoeft ze geen verantwoordelijkheid te dragen. Bij tijden vind ik haar een koe, een rund dat niets bijleert en steeds de gemakkelijkste weg kiest. Waarom is mijn zus zo en niet anders? Ik ben haar beu.  

Het belangrijkste is wellicht dat we zo verschillend zijn, dat onze manier van denken en leven zo verschillend is.. dat ze mij niet meer volgen en begrijpen kan of wil…

Ik heb het wel geprobeerd van haar vanalles uit te leggen .. maar tevergeefs.

Als ik dan bedenk wat een wegen ikzelf heb moeten afleggen in verantwoordelijkheidszin en eerlijkheid. Veel geld heb moeten betalen aan allerhande psychiaters, psychologen, mensen die dachten dat zij ‘t waard waren! Maar dat is op zich een ander verhaal..

Maar is de vraag niet of ik haar nog helpen kan? Kan ik haar zeggen hoe ze leven moet? Hoe ze zich gedragen moet naar man, kinderen, werk enz..?