Geschreeuwd heb ik van angst, gekreund om een beetje verlichting te krijgen, er was een niet te verdragen constante pijn in de buikstreek.

Nu is de angst weg,  ik voel ze niet meer echt.. Komt het door de medicatie en / of omdat ik terug kan denken, initiatief en beslissingen nemen? 
Er wordt in deze tijd veel over Diana gesproken: ik kan, kon niet begrijpen dat dat meisje het aandurfde te scheiden.. ik zou alles verdragen hebben, omwille van de zekerheid, de publieke opinie, de 2 zonen, ik zou geen uitweg gevonden hebben. Behalve als zo’n angstgevoel de kop opsteekt.. Want dan moet ge reageren, dat kunt ge niet langs u leggen. Misschien kwam haar reactie ook vanuit de buikstreek, de boulimie waarvan men spreekt.. wie weet hoe ‘het’ zich bij anderen manifesteert? Met ‘het’ bedoel ik angst, ongelukkig, verminkt, verdrukt zijn, allerlei heftige emoties..
Zo heb ik eigenlijk schrik, dat door het ‘verdwijnen’ van mijn angst, ook de kans tot verandering, verbetering verdwijnt.. Angst veroorzaakt ook emoties.