Eén van de uitingen van depressie is volgens mij een gebrek aan humor. Misschien ligt het wel voor een stuk aan de oorzaak ervan. Ik merk dat ik aan alles zo zwaar til. Wanneer iemand iets zegt, ik zou er beter eens mee lachen dan mij er druk om te maken…

Bvb om het nu eens over het woord ‘depressie’ zelf te hebben. Sommige mensen gebruiken het woord als ze zich eens wat minder gevoeld hebben. Zo van: gisteren was ik depressief.., dan denk ik, amaai gisteren, als het zo kort duurde dan zou een depressie zo erg niet zijn..

Dan heb ik een vriendin die graag eens op haar gemakske thuis wilde blijven van t werk. Akkoord: er waren wat problemen met hare zoon, ze was het beu op school, er had eens een leerling een verkeerd woord gezegd… genoeg wellicht om eens een tijdje uit te puffen, een maand, misschien 2 maanden om alles weer op een rij te zetten. Maar een depressie? Als ik dan bedenk hoe ik niet in staat was tot sociale contacten, hoe heel mijn levensstructuur, alle waarden en idealen die ik had op de helling kwamen te staan, de eenzaamheid, het niet-kunnen, het zelfverwijt erover. De lange jaren dat het geduurd heeft.
Dan denk ik, spreek niet over een depressie als je je wat geagiteerd voelt, als de zaken niet helemaal lopen zoals je wil,.. Benoem het zoals het is: er zijn problemen, je hebt het moeilijk..  maar spreek niet over een depressie  En analyseer ik verder, die vriendin zoekt aandacht, medelijden enz.. en dan jaag ik mij daarin op. Je komt zo bijna in concurrentie over wie het het ergste heeft.., terwijl ik eigenlijk alleen erkenning wil van al die lange jaren diepe, zwarte ellende.

Kan humor mij hierin helpen?

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />