Ik twijfel om te gaan wandelen. Waarover moet ik praten met de mensen? Over mijn depressies? Over dat ik man noch kinderen heb. Of moet ik het gewoon leren? 
Is er het schrikbeeld van mensen die me echt een nidwit vinden, waaraan ze hunnen tijd niet willen besteden?

Ik ben dan toch geweest en 't is wel meegevallen. Ik heb met iedereen wat gepraat. En dat ging best, alleen met iemand die ook stiller is, valt het gesprek soms stil.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Bij het naar huis komen denk ik terug aan 20 jaar geleden. Ik voelde zo de angst die toen redelijk onbewust was..  In die tijd voelde ik dat ik thuis weg moest, de irritaties tussen mij en mijn vader laaiden hoog op... En ik ging in mijn eentje op zoek naar een goedkope woning. Zou ik ergens een kamerke nemen, ging ik ergens zitten waar nog wat natuur was? De vraag was of  ik mij ergens in mijn eenzaamheid zou kunnen paaien? Niets duurs of exclusiefs, ook geen toekomstvisie erop. Nee, ik zocht gewoon naar overleven, een plek waar ik me thuis en met rust gelaten kon voelen. Ze mocht niet te veel kosten.. geld had ik nl. nodig om te overleven.