Bij veel wat ik doe breekt er paniek uit, angst. Het lijkt alsof niets (of toch heel weinig) nog ‘werkt’ bij mij, en als ik dan aan vroeger denk, dat was het toen ook al zo, maar wist ik er ‘beter’ mee om te gaan. ‘Beter’ wil zeggen, dat ik de angst wist te ontvluchten door aan iets anders te denken, iets anders te doen, of gewoon ff wachten tot ie over was. Sigaretje, snoepje, wat rusten.. Nu is hij er gewoon bewust, ben ik ermee geconfronteerd en weet ik niet meer beter dan hem te verdragen en er onder andere hier over te praten.  

Nu was het bij het kleren kopen. Ik wil mooi zijn, maar wat is mooi? Vroeger kocht ik vaak een kledingstuk op zich omdat het speciaal was, goed paste.. Nu wil ik verder kijken. Welke jas moet ik erop dragen, welke sjaal, welke schoenen. Is het wel chic of vlot genoeg.. Als ik iemand zie met stijl, dan denk ik, zo wil ik ook zijn. Wat betekent stijl? De ene is chic, de andere vlot, jong, sportief, damesachtig. Soms vind ik ieder goed in zijn stijl, toegegeven er zijn er die opvallen, maar mezelf vind ik niet goed. Mijn broek floddert, is uitgezakt. Ik heb mijn gemak gezocht en dom schoenen aan, lelijke jas met kap, te lang, te kort enz...

En dan wil ik na uren zoeken, uiteindelijk niets meer kopen. Of, als ik gekocht heb, is er de paniek van is ‘t wel goed, ga ik het dragen, ga ik me er wel goed, speciaal en mooi in voelen? Of grijze muis?  Hoe wil ik eigenlijk zijn?

Sportief, gemakkelijk: geen kou lijden, geen pijn lijden (schoenen, botten), kou en regen trotseren.

Niet oubollig.. Wil ik meegaan in de mode? Ik heb botten gekocht omdat ze zo in de mode zijn en je hebt 2/3^de broeken en rokken.

Niet grijze muis.