Het vervolg op de startpagina voor de actieve 70-plusser
26-01-2014
Pauzeren of stoppen (kiezen!)
Den lezer heil !!
Ik kreeg op mijn vorig berichtje, over de uitstap naar den Bozar, vele positieve reacties. Dit stemde mij blij en hoopvol, en gaf mij een boost om er mee door te gaan, zoals de meeste reagerenden ook aangaven. Vooruit met de geit dus !
Echter, 1(één) reactie was negatief, van doorslaggevende aard, en wel in die mate dat ik mij verplicht voel, voor de lieve vrede, om met deze blog te stoppen, voorlopig althans. Niet iedereen kan mijn schrijfsels appreciëren. Het moet mij toch van het hart, dat ik in het bewuste stukje niemand, maar dan ook niemand, heb willen kwetsen of aanvallen, laat dat toch duidelijk zijn.
Deze uitspraak van een prominent bestuurslid van OKRA Sint-Katelijne-Waver Centrum, wekte enige wrevel bij een (groot?) aantal leden.
Dus werd een en ander onmiddellijk ingericht, om de theorie aan de praktijk te toetsen. Voorzitter Leon Leemans sprak ons gewaardeerd lid 'Tinneke' aan, die vertrouwd is met het inrichten van culturele activiteiten. en die twijfelde geen moment om een aantal uitstappen te organiseren.
Zonder eigenlijk veel reclame te maken stonden op een bewuste zondag(5 januari 2014) omstreeks 13u00 niet minder dan 35 OKRA-mensen m/v te wachten op de trein naar Brussel. Het plezierige aan het station in Sint Katelijne Waver dat ge er aan uw lijn kunt werken. Om aan het juiste spoor te geraken, moet ge eerst x aantal kapotte betonnen trappen naar omhoog, en daarna evenveel(ook x aantal), even kapotte trappen naar beneden. Er wordt daar door de PA vanalles afgeroepen, maar ge verstaat er natuurlijk de ballen van. Ge hebt wel het vooruitzicht dat ge 's avonds nog eens hetzelfde moet doen, in omgekleerde richting weliswaar.
Vermits Tinneke voor alles heeft gezorgd, waren er dus treintiketten voor iedereen. We hebben die trouwens op voorhand gekregen. Straffer nog, toen de trein arriveerde bleken er voorbehouden coupés te zijn voor 35 personen van OKRA Sint-Katelijne-Waver. Leve het openbaar vervoer.
In Mechelen moesten we al overstappen , omdat in Katelijne alleen L-treinen stoppen, en we wilden een snellere trein hebben, om langer te kunnen wachten in Brussel. Geen nood een perfecte reis; zonder vertraging, afstappen in Brussel Centraal, en langs buitenom achter de hoek naar den "Bozar" (tweetalige vertaling van Paleis voor schone kunsten - Palais des beaux Arts). Den 'Bozar' dus. In de Henry Le Boeufzaal/Salle Henry Le Boeuf. Ja, in Brussel moet ge alles twee keer zeggen : in het nederlands en in het frans, liefst in omgekeerde volgorde. In het Brussels kan uuk. We vroegen in de Bozar de weg naar onze loge, en de suppoost heeft ons in het engels voortgeholpen. We waren dan ook in het "Center for fine Arts". Voor een goede vlaming mag dat allemaal geen probleem zijn !
Ter verduidelijking even vermelden dat we thuis om 12u30 zijn vertrokken met de auto, om op tijd in het Katelijnse station te zijn, voor een reisje van een 40-tal kilometer, naar een concert dat om 15u00 begon, hetzij 2 1/2 uur voor die beperkte afstand. Dat is 16 km/uur. Leve het openbaar vervoer.
Waar schrijver dezes dacht dat het over een laat kerstconcert ging, stelden wij, tot onze vreugde, vast dat het om een nieuwjaarsconcert ging. Het Nationaal Orkest van België/Orchestre National de Belgique (ONB/NBO) speelde er, nagenoeg vlekkeloos , eerder populaire klassieke werken van Johan Strauss jr. (met gekende walsen of course),Edvard Grieg (met suites uit Peer Gynt), Jean Sibelius ( met een sensationele uitvoering van 'Finlandia' op.26), en Jozef Strauss. Het Einde van het concert/Fin du Concert was voorzien voor 16u45, maar door het langdurige applaus van de nokvolle BOZAR ( 2100 plaatsen) werden er een aantal bis-nummers gespeeld , met zelfs zuid-amerikaanse ritmes, zodat het uiteindelijk toch 17 uur werd. De bisnummers waren trouwens niet echt bis-nummers, het waren allemaal nieuwe nummers, dus niet herhalingen van iets dat tijdens het concert al gespeeld was, (dat is een bis-nummer).
De dirigent was ene Eivind Aadland, dat is toch wel degelijk een scandinaafs klinkende naam. Die man was een show op zich. Zeer weinigen onder ons, om niet te zeggen niemand, begrepen hoe een orkest de gesticulaties van deze man kan interpreteren. En toch werkt het. Het zal iets met stiel en vakmanschap te maken hebben, zeker ? In ieder geval, deze dirigent had zijn muzikanten duidelijk in zijn greep, in heftige passages, in stille passages, in tempo, in ritme en noem maar op. Echt de moeite. Nà elk nummer verdwijnt de dirigent in de coulissen, om dan een paar minuutjes terug te verschijnen, met applaus natuurlijk. Merkwaardige gewoonte. Men krijgt daar altijd applaus alvorens men wat dan ook gepresteerd heeft.
Vergeten we niet dat er 72 (onze voorzitter heeft ze geteld) muzikanten aan het werk waren, en niet van de minste. Ik denk dat het stuk voor stuk uitstekende musici zijn. Ik heb hetvolgende gezien : 8 contrabassen, een 10-tal cello's, 4 trombones (1 ervan speelde ook bastuba, en 1 speelde ook trompet), nog een paar trompetten, 1 piccollo, 3 dwarsfluiten(waarvan er 1 soms ook piccollo speelde), een koppel klarinetten, een koppel hobo's , 2 fagotten, 4 percussionisten met allerlei alaam (grote trom, klein trommeltje, cimbalen, triangel, klokkenspel en natuurlijk 2 pauken met 1 hardzwoegende paukenist, en nog een paar klopteropdingetjes), een harp (ik geloof dat de harpiste maar een maat of 2 heeft moeten spelen), en een aantal moeilijk te tellen violen (1ste violen, 2de violen en altviolen). Jongens, wat een hoop volk. Laat die maar eens samenspelen, en dat lukt dus perfect. Ze beginnen gelijk, ze eindigen gelijk, en tussenin klopte het ook allemaal, en dat allemaal door de armzwaaiende dirigent. Ge moet het maar doen, hé.
En dan de zaal, onze groep zat allemaal in loges, niet echt de duurste plaatsen, en een beetje ver om alles goed te kunnen volgen, maar toch schitterend om dat allemaal 'life' te kunnen meemaken. Ik geraak er zelf niet over uitgepraat. En de stilte in de zaal, daar kunnen wij als OKRA alleen maar van dromen. Op sommige momenten kon men een speld horen vallen, geen gekuch, geen gesnut, we dierven op sommige momenten haast niet meer te ademen.
Bref, een ware belevenis, die voor herhaling vatbaar is. Op het jaarprogramma van OKRA SKWC heb ik een kerstconcert zien staan, ik hoop met hetzelfde orkest, because zeer, zeer goed. Goed gedaan van ons Tinneke.
By the Way, den 'BOZAR' heeft buiten de zaal, waar het concert doorging, nog verschillende zalen en véél tentoonstellingsruimte. Er is vb de 'Terarkenzaal', voorzien voor 750 toeschouwers, misschien een ideetje voor onze volgende nieuwjaarsreceptie ?
De terugweg was het omgekeerde van de heenweg (komt veel voor). Alleen hebben we overal moeten wachten, met bovendien, in Mechelen, waar we moesten overstappen op een L-trein naar Katelijne, méér dan een half uur wachten, met als klap op de vuurpijl een vertraging van 17 minuten, en dan een trein die absoluut niet gehaast was om zijn vertraging in te halen, maar waar wel plaatsen op gereserveerd waren. Leve het openbaar vervoer !
In Katelijne zelf was er dan een spontane activiteit van OKRA-culinair. Zoals de meeste activiteiten van OKRA moest ook deze culturele uitstap bezegeld worden met een culinair festijn in een gekende Katelijnse eet- en brasgelegenheid. En of het gesmaakt heeft.
We moesten ons op het einde nog haasten om de laatste aflevering van 'Eigen Teelt' (dat met die cannabis) mee te pikken. En vermits de meeste programma's op TV dezelfde ziekte hebben als de spoorwegen (te laat!) is dat nog gelukt ook.
Dit moest ik allemaal even kwijt, met hoop op herhaling van zulke culturele activiteiten, die in Katelijne toch niet marcheren.
In deze hoop wil ik leven en sterven, zei Job.
Tot later.
PS : de tekst van dit stukje is door niemand nagekeken, er zullen dus wel niet te veel fouten in staan.
