er zit een oude man

op een bank in het park

hij kijkt rond

hij ziet jeugd

heel veel jeugd

jeugd,

dat was hij eens

ook hij zong, sprong en genoot

van die zekere onbezorgdheid

die jeugd heette

maar nu…

telt hij niet meer mee

hij  is immers oud

zijn wilde haren kwijt

droevig

is zijn blik

hij denkt:

waarom wordt men eigenlijk oud?

en een versie in mijn dorpdialect Bests:

Ouwerdom

Dur zit un ouw menneke

op un benkske in ut park

Hij kêkt in ‘t rond

Hij anskouwt van dâ skon jong spul

Heul veul jeugd

Jeugd,

dà wâr ie lang geleeje

Ôk hij kwêkte, sprung en genoot

Van dieje zekere onbezorgdhiet

die Jeugd hêtte

Mâr nouw…

Telt ie nie mir mee

Hij is immers ouwd

Zunne wilde haren kweit

Drúúvig

Is zunne blik

Hij peinst:

Wààrum wordt unne mens toch ouwd?

 Uit: Bundel “Vroeger”, 1968