Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog?
Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven.
Mijn doel?
Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen.
Protest!
Een aantal jaren jong? Geleefd!
Niet Mozes, maar Noach was de fiere eigenaar van een
doe-het-zelf ark.
Het feit dat we ons laten vangen (ikzelf in ieder geval)
komt door de associatieve werking van de geest. Ark-dieren en Mozes zijn
bijbelbegrippen en het samen voorkomen in dezelfde zin is dus normaal. Daardoor
wordt die zin niet meer op waarheid getest. Pas dus op als bekende begrippen in
nieuwe combinaties worden aangeboden.
Priming : (zegt Daniel Kahneman) is het onbewuste
aanpassen van gedrag aan onbewuste waarnemingen uit de omgeving. Bijna zoals
het kleuren van je ingesteldheid.
Proeven tonen aan dat wie zich op geld instelt, onafhankelijker
wordt, minder hulp vraagt, zelfstandiger wil zijn, maar ook zelfzuchtiger, een
grotere afstand houdt met de medemens,
minder gesteld is op gezelschap.
Morgen wordt een bewijs geleverd, als de op voordeel (dus
geld) ingestelde koopjesjagers (kenmerkend gedrag!) worden losgelaten op dit
bedrieglijk mechanisme.
En hopelijk als we straks (in de lente, in de zomer) op reis
gaan, ondervinden we het omgekeerde. Welke aangename sfeer kan er hangen bij
culturen waar geld minder belangrijk is. Bij mensen uit de Provence voelen wij
ons toch beter dan bij onze buur met zijn grote Mercedes?
2012 : Mijn moeder zou 100 jaar geworden zijn, dit
jaar, mocht ze nog leven. Haar moeder nog veel ouder en mijn vrouw 66. Maar ze
haalden het niet. Ze doen niet meer mee. Het bloed versleten of de zin of de
toekomst.
Mijn vader was nooit alleen, mijn grootvader ook niet. Eenzaamheid
heb ík geïntroduceerd in de familie. Door te overleven en koppig te weigeren
opnieuw te beginnen.
Als er ruzie is zeggen ze: Je bent altijd met twee om te
ruziën.
Als iemand uit het leven stapt denken ze: Daar zal hij wel voor iets tussen zitten! Iets dat we niet
weten, maar .
Als je het tegendeel wil bewijzen, dan beloof je trouw te
blijven, op de begrafenis, in aanwezigheid van 600 mensen. Jouw belofte moet je
onschuld bewijzen, maar wordt het zaad van die eenzaamheid.
Zoeken, hopen. Naar tekens. Die je meent te zien, toch links
en rechts.
En om ze te verklaren en voor de zekerheid, zoek je
bewijzen, getuigenissen, overeenstemming met de wetenschap. En de mensen die je
volgden vallen weg. Je legt wonden bloot, doorprikt dromen.
Na jaren vindt je een mogelijke verklaring van het zijn,
logisch uit de wetenschap afgeleid, in overeenstemming met esoterie. Maar
niemand volgt nog.
En de onverwachte uitkomst van je theorie is een oplossen
van het bewustzijn na de dood.
Ik heb dus trouw beloofd aan een leegte, aan een
niet-meer-zijn. Tragisch.
Als er voorwaarden moeten worden gesteld om iemand in vrijheid te stellen, betekent dat dan niet dat men WEET dat die persoon zal hervallen in zijn boosheid op de te vermijden plaatsen, bij de te vermijden personen of in bepaalde situaties?
Is er echt niemand die deze gedachtegang kan volgen? Psychologen? Filosofen? Logici?
Nu sta ik aan de deur van de eenzaamheid. En wel als
resultaat van mijn consequenties, van mijn eigenzinnig anders leven. Ik heb de
laatste jaren geleefd volgens zelf opgelegde regels, vooral met het oog de
wereld zo weinig mogelijk te belasten en anderen niet te hinderen.
Maar t gevolg is dat ik bij de doorsnee mens niet meer pas.
Ik kan geen poes aaien en tegelijk konijn eten. Ik kan niet met een vervuilende
auto gaan strijden voor het overleven van zeehondjes. Ik kan niet betogen voor
het regenwoud en het vliegtuig namen naar Egypte. Ik kan geen medische
verzorging verantwoorden als ik mijn lichaam met alcohol vergiftig. Kortom ik
kan niet meer normaal leven. Dus val ik uit de boot.
En zo wordt je een uitzondering die voorlopig nog gedoogd wordt
en af en toe lastig is als mensen al te egoïstisch optreden. Hoe meer je op die
manier je standpunt verdedigt, hoe meer je door anderen vermeden wordt. Want je
maakt het toch allemaal zo lastig! Het is toch veel aangenamer niet te denken
dan te weten dat je iets verkeerd doet!
Het resultaat is dat je zwijgt over je gedachten, maar toch
niet kunt meedoen met het economisch rampscenario. En dat dus eenzaamheid voor
de deur staat.
Zoals op vele plaatsen was vorig weekend de 'nacht van de duisternis' ook bij ons geprogrammeerd met een wandeling. Om de boel wat op te frissen werd ik gevraagd mijn stemgeluid in te zetten onderweg. Het zou een soort natuurwandeling worden met uitleg door een gids over de planten en bomen (had men mij gezegd). Dus enkele voordraagbare gedichtjes gekozen en/of geschreven. Maar in de duisternis valt niet veel te lezen, dus heb ik mijn geheugen eens ferm opgepoetst om die woorden te etaleren. Valt niet mee. 'On the limit' was ik klaar om drie luistermomenten te vullen. Maar....
De gids bleek zich vooral te richten op de kinderen (wat goed is!), met spook en heksen verhalen (wat ze fantastisch deed) in een soort sluitend geheel dat je best niet onderbreekt (waar improviseren van mij vooral zou gestoord hebben). Daarnaast kwam men mij (terloops) zeggen dat er eigenlijk al tijdsgebrek was, voor het verder programma in de kerk. Mijn medewerking werd dus gereduceerd tot een derde, op een ongelukkige plaats waar die (gelukkig) grote groep mensen niet allemaal bij konden.
Het werd toch een geslaagde avond. Maar voor mij met een duistere nasmaak. En een lesje, halve afspraken deugen niet.
Een dezer dagen zet ik die tekstjes wel eens in mijn blog. Ik moet er toch ergens mee naartoe.
Nu hebben we er ook één en is het geen alleenrecht meer van de down-unders! Ons gat is natuurlijk nog maar een gaatje, maar als we zo goed voortdoen dan zal het met bijna 100% zekerheid uitgroeien tot een groot gat. En dan kunnen we de zon nog meer vereren.
