Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog?
Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven.
Mijn doel?
Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen.
Protest!
Een aantal jaren jong? Geleefd!
Priming : (zegt Daniel Kahneman) is het onbewuste
aanpassen van gedrag aan onbewuste waarnemingen uit de omgeving. Bijna zoals
het kleuren van je ingesteldheid.
Proeven tonen aan dat wie zich op geld instelt, onafhankelijker
wordt, minder hulp vraagt, zelfstandiger wil zijn, maar ook zelfzuchtiger, een
grotere afstand houdt met de medemens,
minder gesteld is op gezelschap.
Morgen wordt een bewijs geleverd, als de op voordeel (dus
geld) ingestelde koopjesjagers (kenmerkend gedrag!) worden losgelaten op dit
bedrieglijk mechanisme.
En hopelijk als we straks (in de lente, in de zomer) op reis
gaan, ondervinden we het omgekeerde. Welke aangename sfeer kan er hangen bij
culturen waar geld minder belangrijk is. Bij mensen uit de Provence voelen wij
ons toch beter dan bij onze buur met zijn grote Mercedes?
2012 : Mijn moeder zou 100 jaar geworden zijn, dit
jaar, mocht ze nog leven. Haar moeder nog veel ouder en mijn vrouw 66. Maar ze
haalden het niet. Ze doen niet meer mee. Het bloed versleten of de zin of de
toekomst.
Mijn vader was nooit alleen, mijn grootvader ook niet. Eenzaamheid
heb ík geïntroduceerd in de familie. Door te overleven en koppig te weigeren
opnieuw te beginnen.
Als er ruzie is zeggen ze: Je bent altijd met twee om te
ruziën.
Als iemand uit het leven stapt denken ze: Daar zal hij wel voor iets tussen zitten! Iets dat we niet
weten, maar .
Als je het tegendeel wil bewijzen, dan beloof je trouw te
blijven, op de begrafenis, in aanwezigheid van 600 mensen. Jouw belofte moet je
onschuld bewijzen, maar wordt het zaad van die eenzaamheid.
Zoeken, hopen. Naar tekens. Die je meent te zien, toch links
en rechts.
En om ze te verklaren en voor de zekerheid, zoek je
bewijzen, getuigenissen, overeenstemming met de wetenschap. En de mensen die je
volgden vallen weg. Je legt wonden bloot, doorprikt dromen.
Na jaren vindt je een mogelijke verklaring van het zijn,
logisch uit de wetenschap afgeleid, in overeenstemming met esoterie. Maar
niemand volgt nog.
En de onverwachte uitkomst van je theorie is een oplossen
van het bewustzijn na de dood.
Ik heb dus trouw beloofd aan een leegte, aan een
niet-meer-zijn. Tragisch.
Als er voorwaarden moeten worden gesteld om iemand in vrijheid te stellen, betekent dat dan niet dat men WEET dat die persoon zal hervallen in zijn boosheid op de te vermijden plaatsen, bij de te vermijden personen of in bepaalde situaties?
Is er echt niemand die deze gedachtegang kan volgen? Psychologen? Filosofen? Logici?
Nu sta ik aan de deur van de eenzaamheid. En wel als
resultaat van mijn consequenties, van mijn eigenzinnig anders leven. Ik heb de
laatste jaren geleefd volgens zelf opgelegde regels, vooral met het oog de
wereld zo weinig mogelijk te belasten en anderen niet te hinderen.
Maar t gevolg is dat ik bij de doorsnee mens niet meer pas.
Ik kan geen poes aaien en tegelijk konijn eten. Ik kan niet met een vervuilende
auto gaan strijden voor het overleven van zeehondjes. Ik kan niet betogen voor
het regenwoud en het vliegtuig namen naar Egypte. Ik kan geen medische
verzorging verantwoorden als ik mijn lichaam met alcohol vergiftig. Kortom ik
kan niet meer normaal leven. Dus val ik uit de boot.
En zo wordt je een uitzondering die voorlopig nog gedoogd wordt
en af en toe lastig is als mensen al te egoïstisch optreden. Hoe meer je op die
manier je standpunt verdedigt, hoe meer je door anderen vermeden wordt. Want je
maakt het toch allemaal zo lastig! Het is toch veel aangenamer niet te denken
dan te weten dat je iets verkeerd doet!
Het resultaat is dat je zwijgt over je gedachten, maar toch
niet kunt meedoen met het economisch rampscenario. En dat dus eenzaamheid voor
de deur staat.
Zoals op vele plaatsen was vorig weekend de 'nacht van de duisternis' ook bij ons geprogrammeerd met een wandeling. Om de boel wat op te frissen werd ik gevraagd mijn stemgeluid in te zetten onderweg. Het zou een soort natuurwandeling worden met uitleg door een gids over de planten en bomen (had men mij gezegd). Dus enkele voordraagbare gedichtjes gekozen en/of geschreven. Maar in de duisternis valt niet veel te lezen, dus heb ik mijn geheugen eens ferm opgepoetst om die woorden te etaleren. Valt niet mee. 'On the limit' was ik klaar om drie luistermomenten te vullen. Maar....
De gids bleek zich vooral te richten op de kinderen (wat goed is!), met spook en heksen verhalen (wat ze fantastisch deed) in een soort sluitend geheel dat je best niet onderbreekt (waar improviseren van mij vooral zou gestoord hebben). Daarnaast kwam men mij (terloops) zeggen dat er eigenlijk al tijdsgebrek was, voor het verder programma in de kerk. Mijn medewerking werd dus gereduceerd tot een derde, op een ongelukkige plaats waar die (gelukkig) grote groep mensen niet allemaal bij konden.
Het werd toch een geslaagde avond. Maar voor mij met een duistere nasmaak. En een lesje, halve afspraken deugen niet.
Een dezer dagen zet ik die tekstjes wel eens in mijn blog. Ik moet er toch ergens mee naartoe.
Nu hebben we er ook één en is het geen alleenrecht meer van de down-unders! Ons gat is natuurlijk nog maar een gaatje, maar als we zo goed voortdoen dan zal het met bijna 100% zekerheid uitgroeien tot een groot gat. En dan kunnen we de zon nog meer vereren.
Er bestaat een paradox van Russell (jawel, Bertrand) die
zegt dat een verzameling van alle verzamelingen die zichzelf niet omvatten,
niet bestaat. Want als die verzameling wel zichzelf omvat, dan behoort ze niet
tot die reeks en als de verzameling zichzelf niet omvat dan zou ze per
definitie in zichzelfmoeten zitten.
Twee contradicties, een paradox.
Normale mensen zetten zich daar sprakeloos bij neer. Er kan
dus gewoon geen verzameling bestaan van alle verzamelingen.
Maar wiskundigen moeten een oplossing vinden! En die
vinden ze in de vorm van een klasse, die eigenlijk een verzameling is die
verschillende soorten verzamelingen kan bevatten. Dus , eureka!, er bestaat een
klasse van alle verzamelingen! Maar, aker(dj)ue, er kan wel geen klasse bestaan
van alle klassen.
Wat zeggen ze? Je moet geestelijk actief blijven om
geestelijk gezond te blijven!? Ik denk dat ik stilaan spataders op mijn
hersenen krijg van die kronkels die me erg veel (te veel) aan de politiek doen
denken.
Ik dacht dat het niet meer kon, dat na zeven jaren alle
mogelijke triggers hun effect verloren hadden door veelvuldig gebruik. Eerst
waren er de fotos, maar je wordt ze gewoon. dan de videos die misschien nog
vlugger hun traanverwekkend vermogen verliezen. Plots kwam het uit een andere
hoek. Muziek pakte, soms haar voorkeur, soms een al te toepasselijke inhoud.
Tien keer twintig keer Joe Cocker, en je verliest het weer. Het pakt je niet
meer. En je voelt je schuldig omdat het niet meer lukt. En de plaatsen waar
we ooit op reis waren, ik zag ze ondertussen bijna allemaal terug, alleen
natuurlijk. Op een plaats sliep ik zelfs in hetzelfde bed, zonder effect. Maar
op een ander plaats stond haar geschrift in de Livre dOr: Het was hier
goed. We komen zeker terug. En dat was een zware trigger.
Ik heb ze dus gezocht in die zeven jaar en dacht dat ze
uitgeput waren. Maar vanavond bij mijn dagelijks bezoek aan mijn schoonouders,
zapte mijn schoonmoeder wat rond en bleef hangen op een film Carmen. En dan,
als plots op de achtergrond de muziek van Bizet speelt, wordt het mij teveel.
Ja, het is wel een gevoelige dag, op datum zeven jaar sinds de begrafenis en we
zouden vandaag veertig jaar gehuwd zijn. En blijkbaar is er niemand die dit
beseft, je kan er nergens mee weg. En dan die muziek: ik moest weg en besloot
nog eens naar het kerkhof te gaan, in alle rust, onder de sterren. Daar werd ik
bewust waarom Carmen mij ontroert. Ooit in een onbezorgde gouden tijd,
speelde mijn vrouw op een feest die rol uit de Championetten. Helemaal niets
hoogstaand, maar wel een van de weinige keren dat we samen zoiets opbouwden.
Een gouden moment, rustend in mijn onderbewustzijn, tot
Wat heb ik gisteren gelachen toen ik hoorde dat mijn
gemeente was uitverkozen tot de groenste en meest ecologische gemeente, van
Europa nog wel. Onmiddellijk kreeg ik een visioen van gemeentewerkers die
kilometers lange stroken struiken verwijderen en verhakselen, die toch alleen
maar stof en geluid van de voorbijrazende autos tegenhielden en
nestgelegenheid gaven aan massas hinderlijke vogels. En een visioen van een
bestuur dat een politiek voert tegen het plaatsen van windmolens. En een visioen
van anti-fietspaden, waar fietsers gehinderd, weggeduwd, zoveel mogelijk
vermeden worden, waardoor 18 jarigen eindelijk met een zucht hun fiets inruilen
voor een ecologische auto. Maar bloemen hebben we wel, oogverblindend, evenals
de ecologische vuurwerken. Zou ik mij vergist hebben en economisch verkeerd
begrepen?
De wereld zat deze namiddag weer vol welwillende
natuurliefhebbers.
Tientallen wandelaars reden met hun auto door de natuur
van onze industriële landbouw. Ze houden toch zo van die BBRs (body building
runderen) of GUKs (gedisproportioneerde uier koeien). En wat een tegenslag ook
nog! Het was ALLEEN autoloze zondag in de steden. Onze landelijke gebieden zijn
toch altijd verwaarloosd bij die culturele evenementen. Je bent dus wel
verplicht om er niet aan mee te doen te lande! Hier en daar een uitzondering
wordt wel door de vingers gezien.
Maar er waren nog natuurliefhebbers, die zelfs hun kledij
aanpassen wegens hun liefde voor de dieren. Groene rubberen botten om ze in de
open velden te kunnen benaderen. Groen-bruin gevlekte broek en vest om ze niet
op te schrikken. Wat een kosten om de rust van die dieren niet te storen. En
dan nog een aangepaste groene hoed, een soort onderling herkenningsteken,
vooral om te velde het verschil te zien met , nou ja , met de doelgroep. En
over de arm dragen ze een geknikt toestel dat met een kruitig mengsel het
loden bewijs van de liefde overdraagt naar de doelgroep. Ze verplaatsen zich
meestal met een zestien (4X4) en om eigen inspanningen en ongewenste nattigheid
te vermijden brengen ze hondjes mee die de liefdesobjecten aan baasjes voeten
leggen. Gereed voor die kunstzinnige tableau. Of dat echt nodig is? Zeker!
Want de laatste paar dagen is er een opvallende ware invasie van fazanten in de
streek. Trekfazanten, denk ik, want een week geleden waren ze er niet.
Misschien met die westerstormen aangevoerd? Vergeet niet dat die dieren een
echt gevaar zijn, want ze dwarsen zomaar de landelijke wegen waar je in stilte
op fietst. Het is opvallend hoeveel hanen er tussen zitten, je zou haast denken
dat de natuur een voetje is gelicht.
Nu terwijl ikmoest
opletten voor dat wild gevaar, hoor ik (op mijn fietsradiootje) een reclame
over een smakelijke côte à los. Als je t hoort denk je: die is in de pan
geraakt zonder een dier te doden. Maar dan loopt je tijdswekker af die je laat
beseffen dat er nog een paar honderd jaar zullen verlopen voor we een in vitro
côte à los zullen kunnen eten.
Maar ja! Wie denkt er nu aan dat er een link is tussen die
rustig herkauwende kolossen met mooi bewimperde vriendelijke ogen en een
culinair genoegen? En daarbij ook dat is toch een vorm van liefde voor de
natuur!
